Kot wśród gołębi. Herkules Poirot. Tom 32

Może niezbyt satysfakcjonująca zagadka, ale zabawna powieść o silnych, zaradnych kobietach. "Kot wśród gołębi" to książka z rozległą fabułą i w większości przejrzystą intrygą, którą ratuje i czyni całkiem zabawną obsada złożona z (by użyć określenia Christie) "najbardziej niezwykłych" kobiet. Chociaż jest to trzydziesta czwarta książka o Poirocie, Poirot pojawia się dopiero w ostatniej trzeciej części książki, a jego rola ogranicza się głównie do roli demaskatora (jeden z ostatnich rozdziałów nosi nawet tytuł "Poirot wyjaśnia"). Oferuje pewne spostrzeżenia i wykorzystuje swoje kontakty, aby uzyskać informacje i pomoc, ale to jest książka, w której się pojawia, a nie która o nim jest.<br> <br> Historia nie jest typowym whodunnit. To opowieść o... cóż, to skomplikowane. Jest o rewolucji w bliskowschodnim królestwie, szpiegostwie, przemycie klejnotów, uprowadzeniu i morderstwie. morderstwie, uprowadzeniu i przemycie klejnotów. To nie jest najwęższa fabuła, ale rozrost jest opanowany przez wykorzystanie pierwszego semestru roku akademickiego w Meadowbank, prestiżowej i nieco niekonwencjonalnej prywatnej szkole dla dziewcząt. Tam łączą się wszystkie wątki w całość. <br> <br> Myślę, że książką można się najbardziej cieszyć przez podejście do niej, jakby to nie była książka o Herkulesie. Została ona opublikowana w 1959 roku, do tego czasu Christie wydaje się być już raczej znudzona Poirotem. Wydaje mi się, że w "Kot wśród gołębi" wykorzystuje franczyzę Poirota, by stworzyć coś w rodzaju spin-offu, w którym odpowiada na nastroje czasów, snując opowieść o międzynarodowym szpiegostwie (był to rok, w którym "Goldfinger", siódma książka o Bondzie, stała się bestsellerem) i zastanawiając się nad zmieniającą się rolą kobiet w powojennej Wielkiej Brytanii.<br> <br> Książka jest zdominowana przez silne, zaradne kobiety, które zachowują się w sposób, który uważają za oczywisty, ale który mężczyźni w tej historii postrzegają jako niezwykły. Najbardziej znaczącą z nich jest panna Bulstrode, założycielka i dyrektorka szkoły Meadowbank. Naprawdę podobał mi się portret Christie charyzmatycznej, wizjonerskiej kobiety, która ma polityczny rozum i wpływy establishmentu, aby załatwiać sprawy. Jest pasjonatką edukacji, postrzega zmiany jako jedyną stałą i jest autentycznie zainteresowana dziewczętami, którymi się opiekuje i personelem, który jej podlega. Panna Bulstrode jest godna podziwu, ale nie jest samcem alfa w surducie. Jest wnikliwa, dobrze słucha, ma otwarty umysł, akceptuje ryzyko i bierze odpowiedzialność za swoje decyzje.. Mamy nieustraszoną, bezsensowną (i całkowicie nietaktowną) nauczycielkę wuefu, bystrą, ale społecznie nieudolną matematyczkę, niezwykle skuteczną i niezależną sekretarkę oraz młodą nauczycielkę, która jest zbyt bystra i zbyt namiętna. W ostatnim rozdziale mamy jeszcze jedną kobietę, która podejmuje decyzje przemawiające za siłą charakteru i jasnością celu, która ponownie zostaje opisana jako "najbardziej niezwykła kobieta".<br> <br> Chyba najbardziej męczącą częścią książki była ta z Poirotem w roli głównej. Jego późne zaangażowanie spowodowało dużą ilość powtórzeń. Jego działania były najmniej wiarygodną częścią fabuły. Zmęczyło mnie też powtarzanie i wielokrotne tłumaczenie zwrotu "kot wśród gołębi". <br> <br> Nie sądzę, aby można było uznać tę część za jedną z lepszych z serii. Niemniej myślę, że warto ją przeczytać, pamiętając, że Poirot nie rozgrywa najlepszego spotkania. Ponadto powieść bawi i uczy.

Główny problem z tą powieścią z Herkulesem Poirotem, “Kot wśród gołębi” - i wiem, że nie jest to krytyka, którą Agatha Christie przyjęłaby z zadowoleniem - polega na tym, że jest w niej po prostu za mało Herkulesa Poirota. Zanim wielki belgijski detektyw pojawi się na stronach książki, mija ponad trzy czwarte czasu, ale kiedy już się pojawi, to tak jakby eliksir życia został wstrzyknięty dożylnie czytelnikowi. Jest tak wspaniałą postacią, że od razu ożywia całą książkę. A historia, która szczerze mówiąc stawała się męczarnią, nagle staje się piękną bryzą.<br> <br> No dobrze, jeśli chodzi o rozwiązanie sprawy, Christie nie daje czytelnikowi żadnych szans. Logiczne przeskoki, które Poirot musi wykonać, są szczerze mówiąc poza zasięgiem każdego czytelnika, a niektóre z informacji, które musi zdobyć, by rozwikłać zagadkę, to rzeczy, których my po prostu nie posiadamy. Jako takie, jest to trochę oszustwo, ale na tyle cieszyłem się jego pojawieniem, że jestem w stanie mu to wybaczyć.<br> <br> Opowieść opiera się na morderstwie w szkole dla dziewcząt, a pierwszy rozdział jest jednym z najbardziej dziwacznie nieprzejrzystych rozdziałów, jakie kiedykolwiek czytałem w popularnej beletrystyce. Zupełnie nie tego oczekuje się po Christie. Pół tuzina i więcej pań nauczycielek zostaje wprowadzonych, większość z nich z ledwie jednym zdaniem opisu, i szarżują, podczas gdy czytelnik stara się utrzymać je wszystkie w głowie. To tak, jakby Christie, aby zapewnić sobie rozrywkę w kolejnym opowiadaniu o Poirotcie, zaczęła stosować techniki alienacji. Jakby to, co tu mamy, było Agathą Christie w fazie Samuela Becketta. Dialogi napędzają historię i są niezwykle naturalne. Tak ludzie rozmawiali w tamtych czasach i trzeba podziwiać autorkę za to, że każda osoba brzmi inaczej w tak łatwy do odróżnienia sposób.<br> <br> Jest to więc ciekawa książka, dziwna książka, ale taka, która zdecydowanie potrzebuje więcej starej szkoły Poirota.

Może niezbyt satysfakcjonująca zagadka, ale zabawna powieść o silnych, zaradnych kobietach. "Kot wśród gołębi" to książka z rozległą fabułą i w większości przejrzystą intrygą, którą ratuje i czyni całkiem zabawną obsada złożona z (by użyć określenia Christie) "najbardziej niezwykłych" kobiet. Chociaż jest to trzydziesta czwarta książka o Poirocie, Poirot pojawia się dopiero w ostatniej trzeciej części książki, a jego rola ogranicza się głównie do roli demaskatora (jeden z ostatnich rozdziałów nosi nawet tytuł "Poirot wyjaśnia"). Oferuje pewne spostrzeżenia i wykorzystuje swoje kontakty, aby uzyskać informacje i pomoc, ale to jest książka, w której się pojawia, a nie która o nim jest.<br> <br> Historia nie jest typowym whodunnit. To opowieść o... cóż, to skomplikowane. Jest o rewolucji w bliskowschodnim królestwie, szpiegostwie, przemycie klejnotów, uprowadzeniu i morderstwie. morderstwie, uprowadzeniu i przemycie klejnotów. To nie jest najwęższa fabuła, ale rozrost jest opanowany przez wykorzystanie pierwszego semestru roku akademickiego w Meadowbank, prestiżowej i nieco niekonwencjonalnej prywatnej szkole dla dziewcząt. Tam łączą się wszystkie wątki w całość. <br> <br> Myślę, że książką można się najbardziej cieszyć przez podejście do niej, jakby to nie była książka o Herkulesie. Została ona opublikowana w 1959 roku, do tego czasu Christie wydaje się być już raczej znudzona Poirotem. Wydaje mi się, że w "Kot wśród gołębi" wykorzystuje franczyzę Poirota, by stworzyć coś w rodzaju spin-offu, w którym odpowiada na nastroje czasów, snując opowieść o międzynarodowym szpiegostwie (był to rok, w którym "Goldfinger", siódma książka o Bondzie, stała się bestsellerem) i zastanawiając się nad zmieniającą się rolą kobiet w powojennej Wielkiej Brytanii.<br> <br> Książka jest zdominowana przez silne, zaradne kobiety, które zachowują się w sposób, który uważają za oczywisty, ale który mężczyźni w tej historii postrzegają jako niezwykły. Najbardziej znaczącą z nich jest panna Bulstrode, założycielka i dyrektorka szkoły Meadowbank. Naprawdę podobał mi się portret Christie charyzmatycznej, wizjonerskiej kobiety, która ma polityczny rozum i wpływy establishmentu, aby załatwiać sprawy. Jest pasjonatką edukacji, postrzega zmiany jako jedyną stałą i jest autentycznie zainteresowana dziewczętami, którymi się opiekuje i personelem, który jej podlega. Panna Bulstrode jest godna podziwu, ale nie jest samcem alfa w surducie. Jest wnikliwa, dobrze słucha, ma otwarty umysł, akceptuje ryzyko i bierze odpowiedzialność za swoje decyzje.. Mamy nieustraszoną, bezsensowną (i całkowicie nietaktowną) nauczycielkę wuefu, bystrą, ale społecznie nieudolną matematyczkę, niezwykle skuteczną i niezależną sekretarkę oraz młodą nauczycielkę, która jest zbyt bystra i zbyt namiętna. W ostatnim rozdziale mamy jeszcze jedną kobietę, która podejmuje decyzje przemawiające za siłą charakteru i jasnością celu, która ponownie zostaje opisana jako "najbardziej niezwykła kobieta".<br> <br> Chyba najbardziej męczącą częścią książki była ta z Poirotem w roli głównej. Jego późne zaangażowanie spowodowało dużą ilość powtórzeń. Jego działania były najmniej wiarygodną częścią fabuły. Zmęczyło mnie też powtarzanie i wielokrotne tłumaczenie zwrotu "kot wśród gołębi". <br> <br> Nie sądzę, aby można było uznać tę część za jedną z lepszych z serii. Niemniej myślę, że warto ją przeczytać, pamiętając, że Poirot nie rozgrywa najlepszego spotkania. Ponadto powieść bawi i uczy.

<p>Naprawdę podobała mi się ta książka. Minęły lata, odkąd przeczytałem ostatnią powieść Agathy Christie, ale pamiętam, że była to autorka, która zawsze robiła na mnie wrażenie i do jej książek siadało się z czystą przyjemnością. Mówiąc to, bardzo się cieszę, że wrócił do tej autorki, bo “Kot wśród gołębi” mnie absolutnie zachwycił.</p><p>Akcja dzieje się w bardzo eleganckiej/elitarnej szkole. Mamy tutaj jak zawsze motywy morderstwa, śledztwa oraz intrygi - tym razem, o skali międzynarodowej. To jest właśnie to, co wprowadza Poirota na do tego miejsca. Powieść zaczyna się od chaosu w fikcyjnym państwie Ramat na Bliskim Wschodzie. Jego młody, postępowy władca Ali Yusuf zostaje zamordowany, ale przed śmiercią wywiózł z kraju fortunę w drogocennych klejnotach. Teraz wszyscy szukają tych klejnotów.</p><p>Nieznane mieszkańcom szkoły, klejnoty dotarły tam i uczyniły życie niebezpiecznym dla wszystkich w kampusie. Jedna osoba, która szuka jest bezwzględna i nie zatrzyma się dopóki fortuna nie znajdzie się w jej chciwych dłoniach. Traci życie kilkoro uczennic i nie wiadomo co się tak naprawdę mogło stać. Na szczęście z pomocą przychodzi nasz ulubiony bohater, Hercules Poirot</p><p>Jest kilka ciekawych postaci, zwłaszcza dyrektorka szkoły panna Bulstrode. Ale pozostali nauczyciele, czy uczennice całkiem ciekawie zostały zaprezentowane.</p><p>To raczej klasyczny kryminał Christie - nie ma więc sensu spodziewać się po tej książce zbyt wiele. Nie zrozumcie mnie źle - sam uwielbiam jej książki i uważam za jedną z najlepszych autorek w dziejach, ale jeśli ktoś pragnie odkryć przez tą książkę jakąś prawdę na temat świata, to niestety się srogo zawiedzie. To dość prosta i angażująca rozrywka, choć udaje się autorce poruszyć w ciekawy sposób kilka tematów takich jak chciwość, czy elitaryzm prywatnych szkół. Ważna jednak w takich powieściach jest zagadka, a ta poprowadzona jest perfekcyjnie. Osobiście nie czepiałbym się późnego wprowadzenia Poirota na scenę - wydaje mi się, że to nawet gra na korzyść fabuły, bo możemy obcować z innymi postaciami, nim wielki detektyw pojawi się w miejscu zbrodni.</p><p>Koniec końców “Kot wśród gołębi” był udanym powrotem do twórczości Agathy Christie. Na nowo rozpaliła we mnie chęć zagłębienia się w jej twórczość, a to już ogromny plus. Szczerze polecam.</p>

<p>Rozpoczyna się semestr i rodzice przyjeżdżają, by zostawić swoje córki w elitarnej szkole Meadowbank, w której dyrektorka, pani Bulstrode, zbudowała reputację doskonałości. W szkole pojawia się kilka nowych dziewcząt, Jennifer i Julia, które mają zostać najlepszymi przyjaciółkami, oraz księżniczka Shaista należąca do rodziny rządzącej w Ramat, kraju Bliskiego Wschody, w którym właśnie przeszedł zamach stanu. Historia przenosi się kilka tygodni wstecz do Ramat, i spotykamy Boba Rawlinsona, przyjaciela księcia Ali Yusuf, który wkrótce zostanie obalony. Ali, świadomy swojego prawdopodobnego losu, powierza Bobowi coś o ogromnej wartości i prosi go o wywiezienie tego z królestwa. Te dwa bardzo różne scenariusze wkrótce skrzyżują się ze sobą, sprowadzając cień niebezpieczeństwa na elitarne Meadowbank.</p><p>Chociaż nigdy nie opowieści o Poirocie nie były moimi ulubionymi historiami Agathy Christie, to “Kot wśród gołębi” bardzo mi się podobał. Całkiem ciekawy wydaje się być motyw elitarnej szkoły Meadowbank. Ten snobizm i elitaryzm został w sposób dość ironiczny i przesadzony wykorzystany przez Christie.</p><p>Charakterologicznie postacie są bardzo dobrze nakreślone - zwłaszcza drugoplanowe postaci nauczycieli. Pani Bulstrode jest inspirującą liderką &nbsp;(choć nie wydaje się być zbyt dobra w doborze pracowników!), podczas gdy jej wieloletnia przyjaciółka, pani Chadwick, jest jedną z tych raczej żałosnych postaci, które Christie robi tak dobrze - trochę samotna, lojalna i często pomijana przez silniejsze osobowości. Pani Vansittart jest uważana za prawdopodobną następczynię pani Bulstrode, kiedy ta przejdzie na emeryturę, chociaż pani Bulstrode ma wątpliwości co do jej przydatności. W tym semestrze pojawiło się kilku nowych pracowników, z których każdy może, ale nie musi być tym, kim się wydaje To właśnie jedna z nich, pani Springer, zostaje odnaleziona martwa.</p><p>Dwie bohaterki, które poznajemy najlepiej, są zabawne i ciekawe. Jennifer to bardzo nieuważne dziecko, oddane swojej pasji do tenisa, natomiast Julia jest wręcz jej odwrotnością - rozsądna, ale ciekawska, z dużą dozą inteligencji i inicjatywy. Jak to często bywa w powieściach Christie, dzieci są o wiele mniej zdenerwowane morderstwami i chaosem dziejącym się wokół nich niż dorośli. Christie pokazuje je jako częściowo podekscytowane, a częściowo zbyt zaabsorbowane własnymi sprawami, by się interesować “światem dorosłych”. Osobiście uważam to za bardziej wiarygodne, niż gdyby wszyscy cały czas wpadali w histerię.</p><p>Jest kilka powodów, dla których nie oceniam “Kot wśród gołębi” tak wysoko jak inne dzieła Christie, ale żaden z nich nie jest jakimś ogromnym zarzutem. Poirot pojawia się w historii stosunkowo późno, co było dla mnie nieco denerwujące - zastanawiałam się jak Christie chce napisać historię detektywistyczną bez udziału detektywa! Tu właśnie dostrzegam największą słabość dzieła Christie - choć sam początek i koniec jest wprowadzony bardzo dobrze, to niestety środkowa część historii wydaje się być nieco niedopracowana. To książka, która powstała na dość późnym etapie jej kariery i podobną uwagę podzielam do kilku innych jej książek z podobnych lat. Może po prostu formuła jej powieści nieco się wyczerpała i autorka zdecydowała się nieco poeksperymentować? Nie wiem, ale coś w tej powieści czasami wydaje się nie grać. Mimo to, nadal jest to dobry kawał kryminału, który polecam.&nbsp;</p>