Kłopotliwa panna S. Postawy polityczne Zachodu wobec Solidarności na tle stosunków z PRL 1980-1989

Po utworzeniu „Solidarności” tak zwana kwestia polska stała się kluczowym tematem w międzynarodowych dyskusjach politycznych dotyczących relacji między Wschodem a Zachodem. Polska Rzeczpospolita Ludowa, podobnie jak Afganistan, region Bliskiego Wschodu i niektóre kraje Ameryki Południowej, była postrzegana jako potencjalny punkt zapalny i źródło niepokojów geopolitycznych. „Solidarność” budziła zarówno fascynację, jak i liczne obawy. Było oczywiste, że żadne państwo zachodnie nie zamierzało bronić polskiej opozycji kosztem swoich własnych interesów na arenie międzynarodowej. Aż do końca roku 1989 panowała świadomość, że Polska znajduje się w radzieckiej strefie wpływów, którą wszelkie działania miały jedynie osłabić, ale nie zanegować. Zachodnie społeczeństwa wyraziły swoje wsparcie dla „Solidarności” już od sierpnia 1980 roku, a opozycja wobec antydemokratycznych działań generała Jaruzelskiego była widoczna w wielu krajach Zachodu. To implikowało na elitach politycznych konieczność przyjęcia krytycznego stanowiska wobec PRL i sympatyzowania z „Solidarnością” – głównie jednak na płaszczyźnie retoryczno-symbolicznej oraz finansowej. Pomimo tego ograniczonego wsparcia dla opozycji, „Solidarność” odegrała kluczową rolę jako element nacisku w zachodniej dyplomacji wobec władz polskich.