Jezioro Ciszy. Inni. Tom 6

<p>O jezuuu! Ale to była dla mnie niespodzianka, kiedy zobaczyłam na pierwszej stronie okładkę „Jeziora Ciszy”. Byłam kiedyś zafascynowana światem Innych, Meg Cobryn i Simonem Wilczą Strażą. Trochę czasu już upłynęło, ale to jest dla mnie piękny powrót do przeszłości. Poza tym zaczął się już wrzesień, pomału za oknami pogoda, która idealnie komponuje się z czytaniem fantastyki, a w szczególności fantastyki od Anne Bishop &lt;3&nbsp;</p><p>W tym tomie nie śledzimy już bohaterów pierwszych pięciu części. Trafiamy do innej wioski (Sprężynowo) z nowymi ludźmi, Innymi i potencjalnym zagrożeniem. Akcja toczy się powoli, poświęcamy czas na poznanie i odkrycie każdej nowej postaci. Historia „Jeziora Ciszy” opowiedziana jest z punktu widzenia wszystkich, nawet tych złych, co pozwala nam naprawdę wczuć się w powieść i naprawdę przywiązać się do każdego. W centrum fabuły „Jeziora ciszy” znajduje się Vicki DeVine. Wykazuje znaczące różnice względem Meg Corbyn, choć też jest osóbką naiwną. Podobnie jak w przypadku Meg, można dostrzec, że Vicki jest silniejsza niż wydaje się na początkowych stronach. Podobnie jak Meg, może liczyć na wsparcie kilku przedstawicieli płci męskiej: policjanta Wayne'a Grimshawa, Juliana Farrowa, właściciela miejskiej księgarni i wreszcie Ilyi Sanguinati, terra indigena odpowiedzialnego za tereny wokół Jeziora Ciszy. Tej prawie zwyczajnej bohaterce udało się mnie wzruszyć i po zamknięciu książki rozmarzyć na temat możliwych dalszych losów.&nbsp;</p><p>Postacie są dobrze skonstruowane, zarówno ludzkie jak i inne. Kobiety i wampiry w tej serii są dalekie od typowych wyobrażeń i to jest fajne. Nie ma tu wampirów z błyszczącą w słońcu skórą, nie ma księżniczek bez pantofelka, nie ma kobiet z niemożliwymi włosami, które w trakcie powieści odkrywają cudowny szampon do prostych włosów czy szaloną dietę. Wbrew okładce, bohaterką powieści jest niska, krępa trzydziestokilkulatka o kręconych włosach. W zasadzie nie ma postaci, która wyglądałaby jak ta z okładki „Jeziora Ciszy”. Więc to przekłamanie - jeśli chcesz mieć lepiej sprzedającą się okładkę, to dlaczego nie umieścić na niej Innych?</p><p>Sposób, w jaki autorka radzi sobie z fabułą, jest bardzo podobny do jej pierwszej serii: wszyscy będą starali się pomóc bohaterce, a jeśli chodzi o ludzi, będą starali się pogorszyć sytuację z Innymi. Tak więc w całej książce jest pewne napięcie, a na końcu zastanawiasz się, kiedy spust spowoduje katastrofę. Anne Bishop udaje się utrzymać czytelnika na krawędzi fotela do samego końca i okazuje się, że przeciągasz książkę, podobnie jak w przypadku przygód Meg Corbyn.</p><p>Anne Bishop lubię jako autorkę w dużej mierze dlatego, że nie tworzy jakichś ckliwych romantycznych opowieści, tylko prawdziwe fantasy. Oczywiście zdaje sobie sprawę, że w pierwszych pięciu częściach Innych obserwujemy każdy gest pomiędzy Meg i Simonem, ale umówmy się, ważniejsze są inne wątki. W „Jeziorze ciszy” Bishop nie ma nawet z kim pociągnąć takiego wątku.</p><p>O ile z łatwością odnajdywałam się, mając już spore pojęcie o tym, jak żyją i jak działają rodzime terra, o tyle muszę przyznać, że miałam tę pustkę, ten brak postaci z oryginalnej serii „Inni”. Prawdę mówiąc, miałam nadzieję, że w pewnym momencie Meg i Simon pchną drzwi i przyjdą na ratunek naszej bohaterce, Vicki. Kompletny absurd, bo wiedziałem na pewno, że się nie pojawią.&nbsp;</p><p>Podsumowując moje skromne rozważania, chciałam podkreślić, że „Jezioro Ciszy” to NA PEWNO będzie ogromna radość fanów Innych, a po przeczytaniu przyjdzie wam czekać na kolejne części (miejmy nadzieję). „Jezioro ciszy” NA PEWNO sprawdzi się też jako dobra rozrywka dla niezaznajomionych jeszcze z uniwersum. Pięć gwiazdek!&nbsp;</p>

<p>Czasem myślę sobie, że Anne Bishop mogłaby napisać książkę w znienawidzonym przeze mnie gatunku poradnika osobistego, a ja i tak bym przeczytał i był zachwycony. Tak jakby autorka nie mogła spłodzić nic złego ? Serię „Inni” oczywiście śledzę od początku. Wczytywałem się wpierw w „Pisane szkarłatem” i stopniowo dochodziłem do wniosku: „Wow, to jest naprawdę niezłe”. I tak to już szło z kolejnymi częściami. Zarażałem również moim entuzjazmem rodzeństwo i przyjaciół. Można więc nazwać mnie swego rodzaju populizatorem twórczości Bishop.</p><p>Innych cenię z wielu powodów, czy to z powodu oryginalnego budowania świata, czy też z powodu świetnego głównego pomysłu, który zakłada, że to nie ludzie stoją na szycie łańcucha pokarmowego. To daje serii gigantyczną głębię, dzięki której Bishop udaje się rozwijać wspaniałych bohaterów, którzy wykazują imponujące człowieczeństwo, nawet wtedy gdy mają w sobie mało tego, co ludzkie. „Jezioro Ciszy”, choć oderwane od fabuły poprzednich książek, również przedstawia historię, która zapada w pamięć i w żadnym momencie mnie nie nudziła, nawet jeśli Bishop zwalnia tempo pisania. „Jezioro Ciszy” opowiada historię Vicki DeVine, która przenosi się do ludzkiego miasta opanowanego przez Innych. Po niemiłym rozwodzie (choć chyba inny nie może być), szuka nowego punktu zaczepienia. Vicki staje w obliczu oskarżenia o morderstwo, które ujawnia spisek, który może po raz kolejny naruszyć kruchą równowagę między ludźmi a Innymi.</p><p>Pomimo osadzenia w tym samym uniwersum Innych, „Jezioro Ciszy” przedstawia nam inne, czarujące postacie. Nadal mamy sanguinati,&nbsp;żywiołaki, zmiennokształtnych, Starszych... I choć każda z nich jest na swój sposób urzekająca, to skończyło się na tym,&nbsp;że zabrakło mi niektórych drogich mi już bohaterów z innych serii. Ale nie daj się zwieść: nadal znajdziesz dobrze rozwinięte i kompletne postacie, które sprawią,&nbsp;że będziesz śledził ich losy z zaciekawieniem.</p><p>Zwykle mam problemy z książkami opowiadanymi w pierwszej osobie, a Jezioro ciszy, w rozdziałach, których narratorem jest Vicky, było zdecydowanie wyjątkiem od reguły. Polubiłem tę postać, za to,&nbsp;że tak bardzo ucieka od normy niesamowicie pięknych, delikatnych kobiet w dziełach literatury i filmu. W Vicky widzimy przerażająco prawdziwą postać, z ciałem, które nie jest idealne, psychicznie dość zniszczoną i realistycznym sposobem, w jaki powoli się leczy. Nie spodziewajcie się historii, w której dziewczyna jest w złej sytuacji, przychodzi książę, ratuje ją namiętnym pocałunkiem i wszystko jest w porządku. Vicky ma brutalną, wiarygodną ewolucję. A do tego wszystkiego jest super zabawna.</p><p>Jedną z rzeczy, która sprawiła,&nbsp;że naprawdę polubiłem „Jezioro Ciszy”, są opisy istot. W moim odczuciu były one bogatsze i bardziej&nbsp;żywe w naszej wyobraźni niż w poprzednich częściach. Szczególnie podobała mi się Pani Jeziora, ale nawet sposób przedstawienia Zmiennokształtnych... no nie wiem. Po prostu lepiej mi to pasowało.</p><p>Nie spodziewajcie się wielkiego romantycznego&nbsp;wątku w „Jeziorze Ciszy” . Choć skrycie kibicuję miłosnemu podtekstowi Vicky i Ilyi, to nie wiem, czy będzie to możliwe. Wygląda na to,&nbsp;że będziemy musieli poczekać na kolejne tomy.</p><p>Każdy, kto czytał „Innych”, również pochłaniając „Jezioro Ciszy” zazna uczucia bycia jak w dom. To uczucie komfortu, jakby znali to miejsce, ale dziś weszli przez nieznane drzwi i widzą je innymi oczami. Pomimo naszej znajomości tematu, Anne Bishop wciąż udaje się nas zadziwić.. Fantastyczna lektura i obowiązkowa dla każdego, kto lubi to uniwersum.</p>

<p>Nie pamiętam już gdzie to czytałam, ale ktoś kiedyś napisał, że zazdrości wszystkim, którzy jeszcze nigdy nie przeczytali żadnej książek pewnego autora, bo mogą dopiero doznać przyjemności odkrywania jego twórczości. Chyba dokładnie tak samo czuję się z Anne Bishop. Tak, zazdroszczę Ci, jeśli „Jezioro Ciszy, to może być twoja pierwsza powieść od tej cudownej amerykańskiej pisarki fantasy. Z drugiej strony mogę mieć też pewną satysfakcję, że ja już ją znam. Mogę mieć też sporą wdzięczność w kierunku do autorki za wszystkie godziny przyjemności podczas czytania.</p><p>„Jezioro Ciszy” ponownie przenosi nas do świata Innych. Meg i Simon pojawiają się tylko jako referencje. Uważam, że świat Innych jest jednym z najlepszych światów, jakie stworzyła Anne Bishop. Postawienie człowieka w roli ofiary zamiast drapieżnika jest po prostu genialne. Postawienie przyrody w roli drapieżnika, to po prostu najlepszy pomysł w historii (choć ludzie to szczególne mięso...)</p><p>Vicki to bohaterka, którą polubiłam od samego początku. Jest trochę szalona, ma problemy ze skupieniem i nieporadne myśli, z którymi mogłam się utożsamić. Zdecydowanie nie jest tradycyjną "silną" dziewczyną, ale&nbsp;żaden z bohaterów Bishop nie wpada w ton stereotypów. Vicki odbudowuje swoje&nbsp;życie po rozwodzie, borykając się z psychicznymi szkodami po dziesięcioletnim małżeństwie pełnym nadużyć. Więc tak, jest niepewna siebie, ma napady lęku i problemy z zaufaniem ludziom.... Jednocześnie robi wszystko, by odwrócić bieg wydarzeń - stara się nie być bezradną damą, którą zawsze trzeba ratować, nawet jeśli jest tylko człowiekiem wśród Innych.</p><p>Bishop, jak zdążyła już przyzwyczaić, stawia wysoki standard jakości.&nbsp;Wszyscy bohaterowie pozostają niezwykle realni i ludzcy, zarówno z najlepszej, jak i najgorszej strony. Dlatego tak bardzo lubię jej historie: czarne charaktery nie są czymś spoza naszej rzeczywistości. To ludzie, o których łatwo pomyśleć, że są prawdziwi, kierowani arogancją i ambicją. Nic, co brzmiałoby dziwnie podczas czytania portali plotkarskich. Książkę chciałam jednocześnie szybko skończyć, ale jednocześnie chciałam mieć jeszcze chociaż kilka stron pozostawionych do delektowania się. Chciałam dalej śmiać się z Vicky, bo, serio, jej części mają naprawdę przezabawne momenty.</p><p>To nie jest epicka opowieść o potężnej osobie, która ma zmienić świat. To historia zwykłej osoby, która zmienia własne&nbsp;życie - a tym samym wpływa na otaczający ją świat i uczy się więcej o sobie. To właśnie sprawia,&nbsp;że tak spodobało mi się „Jezioro Ciszy”.</p>

<p>Opuszczenie dziedzińca Lakeside było dla wielu z nas rozdzierającym serce przeżyciem, ponieważ oznaczało nie tylko pozostawienie za sobą świata, który stworzyła Anne Bishop, ale także pozostawienie Meg, Simona i wszystkich innych, których zdążyliśmy pokochać w ciągu pięciu książek serii „Inni”. Na szczęście wiedzieliśmy, że nadchodzi spin-off. Jest to więc inne miasto z innymi postaciami, które odkrywamy w “Jeziorze Ciszy”, pierwszej książce, w świecie bez Meg Corbyn.<br><br>„Jezioro ciszy” jest naprawdę fajne. Przedstawia Vicky DeVine, młodą rozwódkę, która próbuje odbudować swoje życie i założyć biznes w postaci pensjonatu w pobliżu jeziora, które na pierwszy rzut oka jest dość urokliwe. Vicky ma wiele wspólnego z Meg, ale nie jest prorokiem krwi. To zwykła kobieta, która nie pasuje do dzisiejszych standardów piękna, co sprawia, że tym bardziej wzbudza moją sympatię. Wszystko układa się dobrze do czasu, gdy jej były i podejrzani członkowie klubu biznesmenów postanawiają zrobić wszystko, aby odzyskać jej ziemię w celu wybudowania pięciogwiazdkowego hotelu. Szybko wpada się w dobrą powieść kryminalną pełną humoru.<br><br>Pierwsze, co należy zauważyć, to fakt, że styl Anne Bishop w „Jeziorze Ciszy” jest tak samo dobry jak zawsze. Bishop posiada ten niesamowity talent do opowiadania historii, który nas zachwycał od początku serii. Muszę przyznać, że wciągnięcie się w tę historię zajęło mi trochę więcej czasu, jednak fabuła w pewnym momencie gwałtownie rusza naprzód, po tym jak autorka zasiewa ziarna informacji, które pozwalają nam zrozumieć, gdzie jesteśmy i kim są ci nowi bohaterowie. Podobnie jak w oryginalnej serii, Inni zachowują dużą część tajemnicy, a także niebezpieczeństwa. Oczywiście czytelnik odkrywa głównych bohaterów terra indigena, ale ostatecznie nie ujawniają się oni w takim stopniu, w jakim byśmy chcieli. Być może dlatego, że są prostsze, mniej udręczone czy mniej zakłamane niż ludzka postać i to, co Anne Bishop nam o nich pokazuje, jest jedyną rzeczą, którą musimy wiedzieć: dopóki będziesz szanował ich zasady i starał się żyć w zgodzie z nimi, wszystko będzie dobrze. Bishop oddaje głos ludziom, bo to oni mają się czego uczyć. Muszą stać się świadomi tego, co jest wokół nich, a zwłaszcza tego, co ich obserwuje.<br><br>Jeśli chodzi o serię „Inni”, to nie należy się zbytnio przywiązywać do nowych bohaterów, bo kolejny tom będzie się rozgrywał w innym mieście, Bennett, z innymi bohaterami. Na razie książka nie doczekała się wydania w Polsce, za granicą nosi tytuł „Wild Country”. Z pewnością i w niej nie zabraknie nawiązań do bohaterów oryginalnej serii, ale możemy być pewni jednego, że niepowtarzalny styl Anne Bishop obiecuje nam kolejne wspaniałe przygody w tak szczególnym uniwersum, który cudownym darem Boga była w stanie wykreować.&nbsp;</p>