Jedna jedyna. Cykl William Wisting. Tom 4

<p>Po raz pierwszy od bardzo dawna czytałem książkę kryminalną, w której zatrzymywałem się w trakcie czytania, by cieszyć się światem wykreowanym przez Jørna Liera Horsta, opisami i drobiazgami. „Jedna jedyna” to czwarta książka z serii o Williamie Wistingu autorstwa mistrza norweskiego kryminału.</p><p>Piłkarka ręczna reprezentacji Norwegii, 20-letnia Kajsa, zaginęła w Larviku. Szuka jej całe miasto, a krajowa prasa szaleje, próbując prześcignąć się w kolejnych dociekaniach oraz podawaniu przeróżnych hipotez. W drodze na trening na siłowni Kajsa znika i od tamtej pory nikt jej nie widział. W tym samym czasie dzieją się kolejne dziwne rzeczy. W lesie pojawia się pusty grób, znikają zwierzęta domowe, przez miasto przetacza się fala włamań, a coraz więcej osób zaczyna kłamać na temat tego co robili w dniu zniknięcia Kajsy. William Wisting i jego zespół mają za sobą ogon dziennikarzy, którzy desperacko próbują odnaleźć ulubienicę norweskich mediów, zanim będzie za późno. Odpowiedź na zagadkę zniknięcia leży w drobnych szczegółach, które zawsze są gdzieś w pobliżu, ale odmawiają wypłynięcia na powierzchnię. Stopniowo zaczynają pojawiać się kolejne ciała, a dla policji w Larvik zaczyna się walka z czasem. Czy uda im się odnaleźć Kajsę żywą?</p><p>Książka jest, jak już wspomniałem, czwartą odsłoną serii o niezrównanym policyjnym śledczym Williamie Wistingu i moim zdaniem zdecydowanie najlepszą ze wszystkich dotychczasowych. Pierwsze trzy są bardzo dobre, ale ta jest po prostu świetna. Nie ma w niej żadnych wyraźnych wad, a fabuła jest zarówno wiarygodna, jak i wciągająca. Przyjrzyjmy się temu, co Horst zrobił tym razem, co sprawia, że uważam, iż awansuje na pozycję pierwszą wśród książek z tej serii.</p><p>Po pierwsze, autor wzmocnił portrety psychologiczne swoich bohaterów. William Wisting był dobrą postacią od pierwszej strony pierwszej książki, ale postacie drugoplanowe były znacznie bardziej rozproszone i niewyraźne. Teraz każdy z partnerów i partnerek powieściowych Wistinga pojawia się z coraz bardziej rozbudowanym charakterem. Nawet jeśli nie widzimy ich życia poza komisariatem, mają teraz wyraźniejsze role i ostrzejsze cechy osobowości. Oznacza to, że i my stajemy się bardziej zaangażowani. Myślę też, że córka Wistinga - Line i jej chłopak stali się dużo bardziej wyraziści w formie i sposobie bycia.</p><p>Po drugie, Jørnowi Lierowi Horstowi udał się wyczyn skompresowania naprawdę skomplikowanego kryminału w naprawdę krótkiej formie bez uszczerbku dla jakości literackiej. Wszystko jest dobrze zobrazowane i opisane. Sama historia spokojnie mogłaby być opowiedziana na ponad 700 stronach, a jednak jest to 320 i to bez poczucia, że czegoś w tej historii brakuje. Jest to tak trudne do osiągnięcia, że jestem naprawdę zachwycony jego umiejętnością kondensowania akcji do krótkiej formy. Tutaj wszystko jest opisane tak, że ani jedno zdanie nie jest tam bez celu i znaczenia. Imponujące. Dialogi są ostre jak brzytwa. Szczegóły śledztwa okrojone do tego, co musimy wiedzieć.</p><p>To okrojenie opisu procedur policyjnych przez Horsta sprawiło, że zrobił on miejsce na więcej przedstawień i opisów. Te z kolei nadają znacznie więcej życia kryminalnej zagadce. Małe opisy przyrody, opisy postaci czy opisy pomieszczeń, które są tak dobrze zrobione, że czytelnik zatrzymuje się, by przeczytać je jeszcze raz. Jest to rzadkie w kryminałach, a już na pewno trudne do upchnięcia na 320 stronach.</p><p>Fabuła jest zwarta i uporządkowana. Wskazówki są umieszczone i ukryte przez autora w sprytny sposób, tak aby czytelnik nie był szybszy w rozwiązaniu zagadki niż śledczy. W książce jest wiele scen opisujących różne sytuacje, ale są one krótkie, przez co książkę czyta się szybko. Angażuje to czytelnika w rozwiązanie zagadki.</p><p>Nie jest tajemnicą, że stałem się wielkim fanem książek Jørna Liera Horsta . W pierwszych dwóch książkach był trochę przesady w rozwlekłych opisach szczegółów technicznych i przesłuchaniach. W trzeciej, fabuła stała się trochę zbyt rozległa. W „Jednej jedynej” Jørn Lier Horst trafił moim zdaniem w sedno. Nie MUSISZ pisać tysiąc stronnicowych książek, aby stworzyć skomplikowaną fabułę, ale wymaga to od autora posługiwania się słowem jak brzytwą. Efekt jest moim zdaniem doskonały. Polecam wszystkim fanom kryminałów.</p>

<p>„Jedna jedyna” to kolejna wnikliwa i dobrze napisana książka kryminalna od jednego z moich nowych ulubionych norweskich pisarzy kryminałów. Jo Nesbø nigdy nie zbliżył się do tego, by mnie tak zaangażować, jak udaje się to Jørnowi Lierowi Horstowi za pomocą prostych chwytów i zdrowej logiki. Kilka śledztw - w równolegle prowadzonych sprawach, które tym razem prowadzi wydział policji w Larvik - ma solidną wiarygodność. W czwartej książce z serii o Williamie Wistinggu, on i jego zespół muszą rozwiązać sprawę zaginięcia młodej kobiety. Jak ulubienica miasta, która osiągnęła wyraźne sukcesy w piłce ręcznej może zniknąć bez śladu w biały dzień, bez zauważenia jej przez kogokolwiek?</p><p>Jest upalne lato, gdy młoda piłkarka ręczna Kajsa Berg znika w drodze do miejscowej siłowni. Nikt jej nie widział, a policja jest w kropce. Trochę też spóźniają się z zajęciem się sprawą, bo miasteczko pustoszą włamania, które policja traktuje priorytetowo. Przyjaciele Kajsy, niezadowoleni z działań policji, organizują na własną rękę poszukiwania w okolicy, ale bezskutecznie. Kajsa przepadła jak kamień w wodę.</p><p>Wisting i jego zespół szukają wskazówek w mieszkaniu Kajsy i odkrywają, że brakuje jej szczoteczki do zębów i torby na przybory toaletowe, więc może uciekła i ukryła się dobrowolnie? W miarę rozwoju śledztwa okazuje się, że całe otoczenie Kajsy ma tajemnice i zrobi wszystko by nigdy ich nie odkryto. Wisting z początku nie potrafi dociec, jak łączą się one ze sprawą zaginięcia dziewczyny ale jego upór i konsekwencja w dążeniu do prawdy w końcu pozwolą mu odkryć co tak naprawdę się stało.</p><p>William Wisting to inteligentny policyjny śledczy mocno stąpający po ziemi. A jednak nie ma w nim nic nudnego. Historia jest szczegółowa i bogata. Nie topi czytelnika w zbędnych informacjach. Jørn Lier Horst umiejętnie podrzuca podpowiedź gdzieś w opowieści, nie zdradzając jednak zbyt wiele na raz. Nawet jeśli wydaje ci się, że masz jakieś pojęcie o tym, co się stanie, rozwiązanie jest wciąż odległe. Ładnie skonstruowana zagadka kryminalna w eleganckim wykonaniu.</p><p>W czwartej książce, „Jednej jedynej”, dobrze widać, że Jørn Lier Horst nieustannie pracuje nad poprawą swojego warsztatu pisarskiego, aby stać się bezspornym mistrzem kryminału. W porównaniu z pierwszymi książkami, fabuła jest jeszcze lepiej skomponowana, a klimat książki dobrze zbudowany, co pozwala lepiej skupić się na śledzeniu rozwoju historii. Horst rozwinął także niebywałą umiejętność żonglowania wskazówkami w taki sposób, aż w końcu czytelnik nie ma pojęcia, kto jest mordercą. Tempo jest nadal spokojne, nie ma też krwawych i makabrycznych morderstw - za to nacisk położony jest na pracę dochodzeniową, a przeszłość Jørna Liera Horsta jako policjanta ma w tym ogromny udział, bo śledztwo jest wiarygodne i emocjonujące. To dobre rzemiosło kryminalne i polecam wszystkim miłośnikom kryminałów, którzy nie czytali jeszcze serii o Williamie Wistingu, aby spędzili lato na lekturze pierwszych czterech tomów. Książki z tomu na tom stają się tylko lepsze, a wszystkie można czytać niezależnie.</p>