Inne tempo Jacek Gutorow

Tu urwany oddech frazy tu nagły skurcz tam wylew słów lub przyspieszona akcja. To szybciej to wolniej. Rytmicznie lub chaotycznie. Tuż przed olimpiadą Jacek Gutorow został maratończykiem i to maratończykiem nie byle jakim. Nie wyprzedza nie bryluje. Nie narzuca tylko tempa wiersza ile raczej daje mu się porwać. Przechodzi metamorfozy. Do brzegów alegorii do krańców metafory do onirycznych przepaści do bladych smug przerzutni korzeni poezji i ostatecznych rozstrzygnięć. Jak na Owidiusza polskiej poezji przystało stąpa tu i ówdzie leniwymi kroki po drogach wiodących do mety wiersza. Nie widzi mu się życie więc wychodzi gdzieś bokiem poza ten bród brud w fałdach skóry cierpliwie żłobione bruzdy kropla po kropli do jakiegoś zarośniętego wewnątrz. Lawirując między epoką dantejską i wergiliańską między zaszłością a przyszłością między tym co było a tym co już nigdy się nie wydarzy Gutorow tworzy misterny wzór na własne nieistnienie. Wzór pozorny bo nie o zaprzeczenie siebie czy przekreślenie zewnętrzne tu chodzi ile raczej o zapełnienie tego co wewnątrz o wyłuskanie sensu z bezsensu zachwytu z niebytu życia ze śmierci. Inne tempo wprowadza inne zasady. Tu liczy się tylko czas pamięci i czas tęsknoty. Tyle rzeczy już przecież przeszło tyle rzeczy już się nie zdarzy. O zwycięstwo pamięci - nawet pozornie błahe najmniejsze - tu idzie. Konrad Wojtyła

Biuro Literackie 2009, ISBN: 978-83-62006-00-7, 162x215, 80 s., oprawa miękka