I nie wróci więcej

Odkrywanie rodzinnego dziedzictwa zazwyczaj wymaga pewnej dojrzałości, a czasem potrzeba dodatkowego bodźca, by docenić wartość archiwów rodzinnych. Tadeusz A. Kisielewski ze smutkiem przyznaje, że w jego przypadku zarówno dojrzałość, jak i impuls przyszły zbyt późno, co uniemożliwiło mu skorzystanie z wiedzy tych, którzy już odeszli, podczas pracy nad tą prywatną książką.

Autor wnika w historii rodzin swoich dziadków, rodziców i bliskich mu osób, splatając je z chwilami goryczy i surowymi ocenami przeszłości oraz postaci. W opowiadaniach pojawiają się zarówno wydarzenia tragiczne, jak i pełne humoru, a wszystko to Kisielewski przedstawia z charakterystycznym dla siebie cynizmem, który niekiedy łagodnieje pod wpływem sentymentalnych wspomnień.

Opowieść wzbogacają liczne zdjęcia pochodzące w dużej mierze z rodzinnego archiwum. Kontrastują one często z fotografiami prezentującymi współczesny stan miejsc istotnych dla autora oraz ich krajobrazów, dodając narracji warstw głębi i refleksji.