Homo capax Dei jako ideał wychowania

Praca ta zajmuje się metapedagogiką, wpisując się w obszar badań dotyczących ogólnych zasad pedagogiki oraz teoretycznych podstaw procesów wychowawczych. Wyraźnie osadza się w ramach pedagogiki religii nurtu personalistycznego, co staje się coraz bardziej powszechne w literaturze naukowej, sygnalizując rosnące zainteresowanie tematyką aksjonormatywną i teleologiczną w badaniach dotyczących wychowania.

Rozważania zawarte w tej rozprawie przedstawiają człowieka, określanego jako homo capax Dei, w trzech dopełniających się wymiarach. Można go postrzegać jakby w trójwymiarze: „w głąb”, „horyzontalnie” i „wertykalnie”. Perspektywa „w głąb” dotyczy takich aspektów, jak niedokończoność, duchowa przemiana, dynamizm oraz wielowymiarowość istnienia. W wymiarze „horyzontalnym” człowiek ujawnia się poprzez swoje relacje, altruizm i dialog z innymi oraz z Bogiem, będąc napędzanym przez miłość. Z kolei „wertykalna” płaszczyzna obejmuje dążenie do wolności, poszukiwanie sensu życia, aspiracje ku przyszłości i otwartość na Transcendencję.

Wizja capax Dei niesie za sobą istotne konsekwencje pedagogiczne, zwłaszcza w kontekście teoretyzowania na temat wychowania. Praca ta prezentuje ideał wychowania zakorzeniony w Objawieniu Bożym, definiując zarówno nadrzędny cel wychowawczy, jak i jego cele pośrednie. Człowiek, rozwijający się w trójwymiarowym modelu capax Dei, może uchodzić za wzór osiągania wychowawczego ideału.

Autor żywi nadzieję, że niniejsza rozprawa przyczyni się do budowy „polskiej pedagogii” i stanowi zaproszenie do wspólnej refleksji oraz wymiany myśli.