Henryk Rodakowski 1823-1894

Henryk Hipolit Rodakowski, urodzony 9 lipca 1823 roku we Lwowie, pozostaje jednym z najważniejszych polskich malarzy epoki romantyzmu, szczególnie znanym ze swoich znakomitych portretów. Pochodził z rodziny o tradycjach prawniczych, co początkowo skierowało jego drogę edukacyjną w stronę prawa, które studiował na Uniwersytecie Wiedeńskim w latach 1841–1845. Mimo akademickich zobowiązań, jego prawdziwą pasją zawsze było malarstwo, które później zgłębiał pod okiem takich mistrzów jak Joseph Danhauser i Franz Eybl.

Po ukończeniu studiów prawniczych, Rodakowski przeniósł się do Paryża, światowego centrum sztuki, gdzie doskonalił swoje umiejętności w pracowni Leona Cognieta. Jego nieprzeciętny talent szybko zyskał uznanie, a w 1852 roku osiągnął znaczący sukces na paryskim Salonie, zdobywając medal I klasy za portret generała Dembińskiego. Jednym z ważniejszych momentów w jego karierze była wizytacja pracowni przez sławnego Eugène Delacroix, co przyniosło mu dodatkowe uznanie i prestiż w artystycznym środowisku.

Rodakowski ożenił się w 1861 roku z Kamilą z Salzgeberów Blühdorn, z którą miał dwoje dzieci. Ich potomstwo kontynuowało tradycje rodziny, a prawnuk, Jacek Woźniakowski, stał się uznanym historykiem sztuki, pisarzem i jednym z założycieli wydawnictwa "Znak". W 1866 roku Henryk Rodakowski stał się członkiem Polskiego Towarzystwa Historyczno-Literackiego w Paryżu, lecz już rok później zdecydował się na powrót do Polski. Zamieszkał najpierw w Pałahiczach niedaleko Stanisławowa, a potem w Bortnikach koło Chodorowa we Lwowskiem. Ostatnie lata swojego życia spędził w Krakowie, gdzie zmarł 28 grudnia 1894 roku.

Opis ten został przygotowany przez Andrzeja Ryszkiewicza, a publikacja książki miała miejsce dzięki Oficynie Wydawniczej Auriga.