Harry Potter i więzień Azkabanu. Tom 3

Czas. Rzeczy, które moglibyśmy osiągnąć, gdybyśmy mieli dodatkowy czas. Nie dalej jak w tym tygodniu wspomniałam ludziom, że pracuję na wysokich obrotach z powodu wszystkich spraw, które muszę załatwić. Gdybym tylko miała kilka dodatkowych godzin w tygodniu, żeby się zdrzemnąć lub odpocząć z książką. Na szczęście mamy rok przestępny, który daje nam w naszym zabieganym życiu dodatkowy dzień na załatwienie spraw, które do tej pory były odkładane na później. Niezależnie od tego, czy chodzi o nadrobienie zaległości w spaniu, czytaniu czy obowiązkach, rok przestępny stwarza wrażenie, że rzeczywiście jest dodatkowy dzień na zrobienie tych rzeczy, które mogły zostać odłożone na bok. Mimo to dorośli rzadko mają czas, by wracać i delektować się ulubionymi książkami, postanowiłam poświęcić ten czas na ponowne przeczytanie Harry'ego Pottera w całej jego okazałości, wszystkie częsci!

Masowy morderca uciekł z więzienia. Wiadomość jest tak ważna, że trafiła nawet do mugolskich wiadomości. Nawet mugole, którzy nienawidzą magii, jak Dursleyowie, są w stanie podwyższonej gotowości. Dla Harry'ego Pottera, czarodzieja, który właśnie rozpoczyna trzeci rok nauki w Hogwarcie, są to zwykłe wakacje. Choć w ciągu pierwszych dwóch lat nauki w szkole był sławny i żył zgodnie ze swoim nazwiskiem, u Dursleyów jest traktowany jak człowiek. Jego warunki życia zmieniły się z szafki pod schodami na pokój z kratami w oknie i klapą w drzwiach, w którym otrzymuje zimne jak kamień posiłki. Mimo że ciotka Petunia jest krewną Harry'ego, również traktuje go jak szkodnika. Sytuacja nie może być gorsza, dopóki na tygodniową wizytę nie przyjeżdża siostra wuja Vernona, Marge, która uważa, że Harry jest bezwartościowy i niewdzięczny dla swojej rodziny. Marge nie zdaje sobie sprawy, że ta tak zwana rodzina chciałaby, żeby Harry nie istniał. Prawdziwa rodzina Harry'ego jest silniejsza niż krew i związana magią: to rodzina z Hogwartu. Każdego lata życie u Dursleyów staje się nie do zniesienia, a traktowanie Harry'ego przez Marge doprowadza sprawę do ostateczności. W przypływie nastoletnich emocji Harry doprowadza Marge do wybuchu, a następnie opuszcza dom Dursleyów, jak mu się wydaje, tym razem na dobre.

Normalnie używanie magii poza szkołą jest podstawą do wydalenia ze szkoły, ale z mordercą o imieniu Syriusz Black na wolności, Minister Magii sam nagiął zasady na korzyść Harry'ego. Minister Cornelius Fudge uważa, że Black jest mrocznym czarodziejem i sługą Lorda Voldemorta, i jego zdaniem najbezpieczniejszym miejscem dla Harry'ego jest Hogwart pod czujnym okiem Albusa Dumbledore'a. Harry dostaje ułaskawienie i może spędzić trzy tygodnie wakacji z dala od Dursleyów, dzięki czemu będzie mógł wrócić do Hogwartu i kontynuować swoją magiczną edukację. Wraz z pojawieniem się Black'a w fabule, opowieści stają się jeszcze mroczniejsze. Czytelnicy dowiadują się, że jest on pierwszym więźniem, który uciekł z więzienia Azkaban, położonego na środku morza i strzeżonego przez dementorów - istoty tak odrażające, że wysysają szczęśliwe wspomnienia z wszystkich osób znajdujących się w ich pobliżu. Fudge jest przekonany, że Black chce dorwać Harry'ego, i ku niezadowoleniu Dumbledore'a rozmieścił dementorów poza Hogwartem. Dopóki Dumbledore jest dyrektorem, dementorzy nie będą wpuszczani do zamku, ponieważ przewiduje on, że te okropne stworzenia sprzymierzają się z Voldemortem. Black zdołał je przechytrzyć, a cała Anglia jest w stanie podwyższonej gotowości. W tej sytuacji Harry wraca do Hogwartu.


Uczniowie trzeciego roku mają więcej obowiązków i więcej swobody. Mogą odwiedzać wioskę Hogsmeade, pod warunkiem że rodzic lub opiekun podpisze odpowiedni formularz; Dursleyowie tego nie zrobili. Dursleyowie tego nie zrobili. Mają też wystarczające wykształcenie magiczne, by zapisywać się na dodatkowe zajęcia. Harry, Ron i Hermoine zapisują się na Wróżbiarstwo i Opiekę nad Magicznymi Stworzeniami, których uczy nie kto inny jak Hagrid. Hermoine rozpoczyna też naukę starożytnych run, arytmetyki i mugoloznawstwa. Harry i Ron nie rozumieją, jak ktoś, nawet tak inteligentny jak Hermoine, może uczęszczać na tyle zajęć. Niektóre z nich odbywają się w tym samym czasie co inne, co sprawia, że uczęszczanie na dwie lekcje naraz jest dla niej po prostu niemożliwe. Rozmowa między Ronem a Hermioną na temat jej planu zajęć świadczy o rosnącej relacji między nimi - relacji, do której żadna z nich nie dojrzała na tyle, by ją dostrzec. Tymczasem praca w klasie stała się trudniejsza. Profesor Snape nienawidzi Harry'ego bardziej niż kiedykolwiek, a nowy profesor Obrony przed Czarną Magią, Lupin, jest starym przyjacielem ojca Harry'ego. Hagrid, najmilsza osoba w okolicy i obrońca Harry'ego, znów jest zagrożony przez Malfoyów, tym razem po tym, jak Draco zostaje podrapany przez hipogryfa o imieniu Buckbeak, ponieważ nie chciał uważać na lekcjach. Buckbeakowi grozi egzekucja, co jeszcze bardziej pogłębia wrogość między Harrym i Draco, i tylko Hermoine, oprócz wyczerpującego planu zajęć, znajduje czas, by pomóc Hagridowi w jego obronie. Wszystkie te wątki złożyłyby się na pasjonującą opowieść, ale wprowadzenie Lupina i Blacka oraz szkolenie Harry'ego w walce z dementorami sprawiają, że książka ta staje się punktem zwrotnym w całej serii.

Historia rozwija się, a zwierzęta odgrywają kluczową rolę w rozwoju fabuły: Szczur Rona, kot Hermiony i duży czarny pies. Cała trójka jest ze sobą nierozerwalnie związana. Rowling ujawnia, że Black był tajnym strażnikiem Potterów i tylko on, ujawniając miejsce ich pobytu, mógłby zdradzić je Voldemortowi. Podobno siedział w więzieniu za zamordowanie dwunastu niewinnych ludzi i jednego z nich, Petera Pettigrew. Jest on także ojcem chrzestnym Harry'ego. Informacja ta wywołuje u Harry'ego rosnące emocje nastolatka. Jest bardziej niż kiedykolwiek zdeterminowany, by pokonać Voldemorta i jego legion mrocznych stworzeń, i podejmuje niezbędne środki ostrożności, by uchronić się przed ciemnością. Choć w książce pojawiają się psikusy nastolatków, moje ulubione sceny to te między Harrym a Lupinem i Blackiem. Mając możliwość obcowania z jednym z najbliższych przyjaciół swoich rodziców, naprawdę współczujemy Harry'emu jako sierocie i widzimy, że jego miejsce jest w świecie czarodziejów, a nie u Dursleyów. Jak Rowling ujawni dużo, dużo później, Dumbledore ma swoje powody, by umieścić tam Harry'ego, ale z każdą książką coraz trudniej jest mu wrócić, nawet jeśli obecność mugoli jest kluczowa dla fabuły.

Kluczową rolę w fabule odgrywa też oczywiście czas. Hermione zdradza, że przez cały rok używała zaklinacza czasu, by dostać się na zajęcia, ale obiecała nikomu o tym nie mówić. Syriusz okazuje się być nikim innym jak psem, który pojawia się w całej książce. Jest niewinny, ale wierzą mu tylko Harry, Ron, Hermoine i profesor Dumbledore. Lupin rzeczywiście jest jego najbliższym przyjacielem, a także wilkołakiem, natomiast Pettigrew jest sługą Lorda Voldemorta. Dumbledore wyjaśnia Harry'emu, na czym polega magia w jej najgłębszych, nieprzeniknionych momentach i, moim zdaniem, stanowi istotę całej serii. Jak wielokrotnie podkreśla Dumbledore, o losie człowieka decydują jego wybory, a nie zdolności. Przez kilka wspaniałych chwil Harry wierzy, że może zamieszkać z Syriuszem i raz na zawsze uciec od Dursleyów; to najbardziej wzruszająca chwila, a scena w filmie, w której obaj patrzą na zamek w Hogwarcie, niejednokrotnie sprawiła, że łzy napłynęły mi do oczu. Jednak ta chwila jest naprawdę ulotna. Ministerstwo Magii nadal uważa, że Syriusz jest czarnym czarodziejem, a on sam jest zmuszony uciekać na niewinnym hipopotamie Buckbeaku. Czytelnicy wiedzą, że ta chwila jest rzeczywiście ulotna, ponieważ Harry i Syriusz w końcu się połączą, ale na krótko. To sprawia, że później fabuła jest potrzebna, ale z każdą kolejną lekturą coraz trudniej ją przełknąć….. Udaję, że nie wiem, co będzie dalej, ale świadomość, że Syriusz i Lupin pojawią się ponownie w kolejnych książkach, jest tym, co zawsze ekscytowało mnie na końcu tej książki - rozdroża między końcem dorastania Harry'ego a mrocznymi czasami, które czają się na horyzoncie.


Czas. J.K. Rowling pokazała nam, co może się stać, jeśli dobrze myślącym czarodziejom i czarownicom podaruje się kilka dodatkowych godzin w ciągu dnia. Większość zapracowanych dorosłych chciałaby mieć możliwość cofania godzin i minut, aby wykonać nawet najbardziej prozaiczne zadania. Kulminacja tej książki pokazała, jak cenny jest czas i jak należy wykorzystać ten czas, który mamy, aby żyć pełnią życia.

Nawet w tym zabieganym życiu, które prowadzę, znalazłam czas, by ponownie odwiedzić magiczny świat Harry'ego Pottera. W miarę jak akcja wkracza w wiek nastoletni Harry'ego, który wraz z przyjaciółmi ma wyruszyć na walkę z siłami zła, staje się oczywiste, że dzieciństwo zostawili za sobą. To właśnie momenty, które wyznaczają koniec tej książki, w połączeniu z dodatkowym czasem, który otrzymaliśmy w tym roku, pokazują nam, jak cenny jest dla nas wszystkich czas, który mamy.

Trzecia część sagi to prawdziwy przełom w tonie i emocjonalnej głębi. Harry wraca do Hogwartu, gdzie dowiaduje się, że z więzienia Azkaban uciekł groźny przestępca – Syriusz Black – i być może zamierza go zabić. Atmosfera grozy, obecność Dementorów i coraz poważniejsze tajemnice sprawiają, że ta książka wciąga jeszcze bardziej niż poprzednie. Jednocześnie Rowling nie zapomina o wątku przyjaźni, dorastania i humoru. Poznajemy Remusa Lupina – jednego z najlepszych nauczycieli w całej serii, a także istotną część przeszłości rodziców Harry’ego. To opowieść o tym, że nie wszystko jest takie, jakie się wydaje – prawda może być skomplikowana, a bohaterowie niejednoznaczni. Finał z podróżą w czasie to majstersztyk narracyjny. Emocjonalnie silna, z dużą dozą tajemnicy i świetnym twistem – trzecia część zasługuje na pełne 5 gwiazdek.

,, Przysięgam uroczyście, że knuję coś niedobrego.’’

Harry’ego oglądałam po raz pierwszy jako mała dziewczynka, więc przy tej części zawsze się bałam przez ukazaną scenę walki animagów czy sami dementorzy, ale i nie tylko! Nieważne, że oglądałam po raz tysięczny ,,Więźnia Azkabanu’’ to do tej części zawsze odczuwałam jakąś niechęć, wydawała się taka mroczna i już prędzej wolałam ,,Komnatę tajemnic’’ z pająkami, których boję się jak Ron niż tą. No i tu niespodzianka- przeczytałam i się zakochałam. Na razie ten tom podoba mi się najbardziej- wszystkie emocje i zwroty akcji, nowe informacje na temat przeszłości Snape’a, ojca Harry'ego czy nowych postaci jak Remusa Lupina, Sybill Trelawney czy Syriusza Blacka- no bajka. Ileż razy się zaśmiałam dzięki Jordanowi komentującemu mecz Quidditcha czy scena z Draco, Ronem i Harrym w okolicy nawiedzonej chaty ( wtedy jeszcze nie lubiłam Malfoya). Świetnie się bawiłam! Odczarowałam w końcu to sobie, dzięki czemu mogłam przeżyć to na nowo.

Czas. Rzeczy, które moglibyśmy osiągnąć, gdybyśmy mieli dodatkowy czas. Nie dalej jak w tym tygodniu wspomniałam ludziom, że pracuję na wysokich obrotach z powodu wszystkich spraw, które muszę załatwić. Gdybym tylko miała kilka dodatkowych godzin w tygodniu, żeby się zdrzemnąć lub odpocząć z książką. Na szczęście mamy rok przestępny, który daje nam w naszym zabieganym życiu dodatkowy dzień na załatwienie spraw, które do tej pory były odkładane na później. Niezależnie od tego, czy chodzi o nadrobienie zaległości w spaniu, czytaniu czy obowiązkach, rok przestępny stwarza wrażenie, że rzeczywiście jest dodatkowy dzień na zrobienie tych rzeczy, które mogły zostać odłożone na bok. Mimo to dorośli rzadko mają czas, by wracać i delektować się ulubionymi książkami, postanowiłam poświęcić ten czas na ponowne przeczytanie Harry'ego Pottera w całej jego okazałości, wszystkie częsci!

Masowy morderca uciekł z więzienia. Wiadomość jest tak ważna, że trafiła nawet do mugolskich wiadomości. Nawet mugole, którzy nienawidzą magii, jak Dursleyowie, są w stanie podwyższonej gotowości. Dla Harry'ego Pottera, czarodzieja, który właśnie rozpoczyna trzeci rok nauki w Hogwarcie, są to zwykłe wakacje. Choć w ciągu pierwszych dwóch lat nauki w szkole był sławny i żył zgodnie ze swoim nazwiskiem, u Dursleyów jest traktowany jak człowiek. Jego warunki życia zmieniły się z szafki pod schodami na pokój z kratami w oknie i klapą w drzwiach, w którym otrzymuje zimne jak kamień posiłki. Mimo że ciotka Petunia jest krewną Harry'ego, również traktuje go jak szkodnika. Sytuacja nie może być gorsza, dopóki na tygodniową wizytę nie przyjeżdża siostra wuja Vernona, Marge, która uważa, że Harry jest bezwartościowy i niewdzięczny dla swojej rodziny. Marge nie zdaje sobie sprawy, że ta tak zwana rodzina chciałaby, żeby Harry nie istniał. Prawdziwa rodzina Harry'ego jest silniejsza niż krew i związana magią: to rodzina z Hogwartu. Każdego lata życie u Dursleyów staje się nie do zniesienia, a traktowanie Harry'ego przez Marge doprowadza sprawę do ostateczności. W przypływie nastoletnich emocji Harry doprowadza Marge do wybuchu, a następnie opuszcza dom Dursleyów, jak mu się wydaje, tym razem na dobre.

Normalnie używanie magii poza szkołą jest podstawą do wydalenia ze szkoły, ale z mordercą o imieniu Syriusz Black na wolności, Minister Magii sam nagiął zasady na korzyść Harry'ego. Minister Cornelius Fudge uważa, że Black jest mrocznym czarodziejem i sługą Lorda Voldemorta, i jego zdaniem najbezpieczniejszym miejscem dla Harry'ego jest Hogwart pod czujnym okiem Albusa Dumbledore'a. Harry dostaje ułaskawienie i może spędzić trzy tygodnie wakacji z dala od Dursleyów, dzięki czemu będzie mógł wrócić do Hogwartu i kontynuować swoją magiczną edukację. Wraz z pojawieniem się Black'a w fabule, opowieści stają się jeszcze mroczniejsze. Czytelnicy dowiadują się, że jest on pierwszym więźniem, który uciekł z więzienia Azkaban, położonego na środku morza i strzeżonego przez dementorów - istoty tak odrażające, że wysysają szczęśliwe wspomnienia z wszystkich osób znajdujących się w ich pobliżu. Fudge jest przekonany, że Black chce dorwać Harry'ego, i ku niezadowoleniu Dumbledore'a rozmieścił dementorów poza Hogwartem. Dopóki Dumbledore jest dyrektorem, dementorzy nie będą wpuszczani do zamku, ponieważ przewiduje on, że te okropne stworzenia sprzymierzają się z Voldemortem. Black zdołał je przechytrzyć, a cała Anglia jest w stanie podwyższonej gotowości. W tej sytuacji Harry wraca do Hogwartu.


Uczniowie trzeciego roku mają więcej obowiązków i więcej swobody. Mogą odwiedzać wioskę Hogsmeade, pod warunkiem że rodzic lub opiekun podpisze odpowiedni formularz; Dursleyowie tego nie zrobili. Dursleyowie tego nie zrobili. Mają też wystarczające wykształcenie magiczne, by zapisywać się na dodatkowe zajęcia. Harry, Ron i Hermoine zapisują się na Wróżbiarstwo i Opiekę nad Magicznymi Stworzeniami, których uczy nie kto inny jak Hagrid. Hermoine rozpoczyna też naukę starożytnych run, arytmetyki i mugoloznawstwa. Harry i Ron nie rozumieją, jak ktoś, nawet tak inteligentny jak Hermoine, może uczęszczać na tyle zajęć. Niektóre z nich odbywają się w tym samym czasie co inne, co sprawia, że uczęszczanie na dwie lekcje naraz jest dla niej po prostu niemożliwe. Rozmowa między Ronem a Hermioną na temat jej planu zajęć świadczy o rosnącej relacji między nimi - relacji, do której żadna z nich nie dojrzała na tyle, by ją dostrzec. Tymczasem praca w klasie stała się trudniejsza. Profesor Snape nienawidzi Harry'ego bardziej niż kiedykolwiek, a nowy profesor Obrony przed Czarną Magią, Lupin, jest starym przyjacielem ojca Harry'ego. Hagrid, najmilsza osoba w okolicy i obrońca Harry'ego, znów jest zagrożony przez Malfoyów, tym razem po tym, jak Draco zostaje podrapany przez hipogryfa o imieniu Buckbeak, ponieważ nie chciał uważać na lekcjach. Buckbeakowi grozi egzekucja, co jeszcze bardziej pogłębia wrogość między Harrym i Draco, i tylko Hermoine, oprócz wyczerpującego planu zajęć, znajduje czas, by pomóc Hagridowi w jego obronie. Wszystkie te wątki złożyłyby się na pasjonującą opowieść, ale wprowadzenie Lupina i Blacka oraz szkolenie Harry'ego w walce z dementorami sprawiają, że książka ta staje się punktem zwrotnym w całej serii.

Historia rozwija się, a zwierzęta odgrywają kluczową rolę w rozwoju fabuły: Szczur Rona, kot Hermiony i duży czarny pies. Cała trójka jest ze sobą nierozerwalnie związana. Rowling ujawnia, że Black był tajnym strażnikiem Potterów i tylko on, ujawniając miejsce ich pobytu, mógłby zdradzić je Voldemortowi. Podobno siedział w więzieniu za zamordowanie dwunastu niewinnych ludzi i jednego z nich, Petera Pettigrew. Jest on także ojcem chrzestnym Harry'ego. Informacja ta wywołuje u Harry'ego rosnące emocje nastolatka. Jest bardziej niż kiedykolwiek zdeterminowany, by pokonać Voldemorta i jego legion mrocznych stworzeń, i podejmuje niezbędne środki ostrożności, by uchronić się przed ciemnością. Choć w książce pojawiają się psikusy nastolatków, moje ulubione sceny to te między Harrym a Lupinem i Blackiem. Mając możliwość obcowania z jednym z najbliższych przyjaciół swoich rodziców, naprawdę współczujemy Harry'emu jako sierocie i widzimy, że jego miejsce jest w świecie czarodziejów, a nie u Dursleyów. Jak Rowling ujawni dużo, dużo później, Dumbledore ma swoje powody, by umieścić tam Harry'ego, ale z każdą książką coraz trudniej jest mu wrócić, nawet jeśli obecność mugoli jest kluczowa dla fabuły.

Kluczową rolę w fabule odgrywa też oczywiście czas. Hermione zdradza, że przez cały rok używała zaklinacza czasu, by dostać się na zajęcia, ale obiecała nikomu o tym nie mówić. Syriusz okazuje się być nikim innym jak psem, który pojawia się w całej książce. Jest niewinny, ale wierzą mu tylko Harry, Ron, Hermoine i profesor Dumbledore. Lupin rzeczywiście jest jego najbliższym przyjacielem, a także wilkołakiem, natomiast Pettigrew jest sługą Lorda Voldemorta. Dumbledore wyjaśnia Harry'emu, na czym polega magia w jej najgłębszych, nieprzeniknionych momentach i, moim zdaniem, stanowi istotę całej serii. Jak wielokrotnie podkreśla Dumbledore, o losie człowieka decydują jego wybory, a nie zdolności. Przez kilka wspaniałych chwil Harry wierzy, że może zamieszkać z Syriuszem i raz na zawsze uciec od Dursleyów; to najbardziej wzruszająca chwila, a scena w filmie, w której obaj patrzą na zamek w Hogwarcie, niejednokrotnie sprawiła, że łzy napłynęły mi do oczu. Jednak ta chwila jest naprawdę ulotna. Ministerstwo Magii nadal uważa, że Syriusz jest czarnym czarodziejem, a on sam jest zmuszony uciekać na niewinnym hipopotamie Buckbeaku. Czytelnicy wiedzą, że ta chwila jest rzeczywiście ulotna, ponieważ Harry i Syriusz w końcu się połączą, ale na krótko. To sprawia, że później fabuła jest potrzebna, ale z każdą kolejną lekturą coraz trudniej ją przełknąć….. Udaję, że nie wiem, co będzie dalej, ale świadomość, że Syriusz i Lupin pojawią się ponownie w kolejnych książkach, jest tym, co zawsze ekscytowało mnie na końcu tej książki - rozdroża między końcem dorastania Harry'ego a mrocznymi czasami, które czają się na horyzoncie.


Czas. J.K. Rowling pokazała nam, co może się stać, jeśli dobrze myślącym czarodziejom i czarownicom podaruje się kilka dodatkowych godzin w ciągu dnia. Większość zapracowanych dorosłych chciałaby mieć możliwość cofania godzin i minut, aby wykonać nawet najbardziej prozaiczne zadania. Kulminacja tej książki pokazała, jak cenny jest czas i jak należy wykorzystać ten czas, który mamy, aby żyć pełnią życia.

Nawet w tym zabieganym życiu, które prowadzę, znalazłam czas, by ponownie odwiedzić magiczny świat Harry'ego Pottera. W miarę jak akcja wkracza w wiek nastoletni Harry'ego, który wraz z przyjaciółmi ma wyruszyć na walkę z siłami zła, staje się oczywiste, że dzieciństwo zostawili za sobą. To właśnie momenty, które wyznaczają koniec tej książki, w połączeniu z dodatkowym czasem, który otrzymaliśmy w tym roku, pokazują nam, jak cenny jest dla nas wszystkich czas, który mamy.