Człowiek w poszukiwaniu sensu

Viktor E. Frankl w swoim dziele "Człowiek w poszukiwaniu sensu" dostarcza jednej z najbardziej znaczących analiz w literaturze psychiatrycznej od czasów Freuda. Książka otwiera się przejmującym i osobistym esejem, w którym Frankl opowiada o pięciu latach spędzonych w Auschwitz i innych obozach koncentracyjnych, zastanawiając się nad tym, jak można znaleźć sens i powód do życia nawet w najtrudniejszych warunkach. Kolejna część książki skupia się na metodach psychoterapeutycznych, które Frankl rozwinął na bazie swoich przeżyć w obozach. W przeciwieństwie do Freuda, który uważał, że ludzkim życiem kierują popędy seksualne i pokusy, Frankl był przekonany, że podstawowym instynktem człowieka jest dążenie do odnalezienia sensu i celu w życiu. Jego logoterapia bardziej odnosi się do zachodnich tradycji religijnych niż do klasycznej freudowskiej psychoterapii.