Zjazd absolwentów

Właśnie skończyłam czytać książkę Guillaume'a Musso - "Zjazd absolwentów".
I po raz kolejny przypomniało mi się, dlaczego tak bardzo lubię książki tego autora, dlaczego z taką niecierpliwością czekam na ich wydanie, a potem odkładam ich lekturę, czasem miesiącami - tak jak czasem odkłada się chwilę, by delektować się rzadkim i ulubionym przysmakiem. Bo wie, że to się skończy... a potem, kto wie, kiedy znów się pojawi.
Osobiście uważam, że "Zjazd absolwentów" to jedna z najlepszych książek Musso, jakie czytałam. Jest pełna wydarzeń - przeszłych i teraźniejszych - dynamiczna i, dla mnie osobiście, nieprzewidywalna. Kilka razy zdarzyło mi się wykrzyknąć zadowolone "aha", myśląc, że domyśliłam się, co będzie dalej... a potem sprawy przybrały obrót i potoczyły się w kierunku, którego nie mogłam sobie wyobrazić.
Można chyba powiedzieć, że ta powieść Musso jest w pewnym sensie historią "mafijną" - ze względu na jedną konkretną osobę i na pewne metody pozbywania się niechcianych dowodów. Nie brzmią one jednak brutalnie i dosadnie, nie budzą grozy, która może przyprawić o dreszcze. Gdybym miał je opisać, określiłbym je jako "elegancko przerażające".
Podobało mi się, że tym razem Musso wybrał Francję jako miejsce akcji. Choć bardzo lubię jego powieści, zawsze uważałam, że to trochę dziwne, że Francuz decyduje się na osadzenie swoich dzieł w Stanach Zjednoczonych. I może właśnie dlatego, że tym razem akcja rozgrywa się we Francji, "Zjazd absolwentów" brzmi jakoś bardziej wiarygodnie niż inne jego powieści.
Bardzo podobał mi się sposób przedstawienia postaci w powieści. Przynajmniej dla mnie, każdy z nich jest pokazany ze wszystkich stron swojego charakteru - tych dobrych i tych złych. To sprawia, że są wiarygodne, że "brzmią" prawdziwie. Ponieważ "ofiara" nie jest synonimem "anioła" czy "bezgrzesznego", a nawet człowiek znany jako "bandyta" jest zdolny do poświęceń, by chronić ludzi, na których mu zależy.
I to właśnie jest jedno z pytań postawionych w tej książce: Jak daleko możemy się posunąć, aby chronić tych, których kochamy? Czy istnieje jasne i czyste "zło" i "dobro"? Jak daleko można się posunąć w poszukiwaniu prawdy? Czy jest potrzeba, sens, korzyść z zagłębiania się w przeszłość? "Zjazd absolwentów" stawia wszystkie te pytania. A odpowiedzi na niektóre z nich mogą Cię zaskoczyć.
Biorąc pod uwagę wszystkie opisane wydarzenia, szczerze mówiąc, nie spodziewałam się dobrego zakończenia. Jak to możliwe, po tym wszystkim, co się wydarzyło? Po tym, jak tak wiele postaci znika w ciągu zaledwie ostatnich 50 stron opowieści?
Ale zakończenie jest, jeśli nie "szczęśliwe" według konwencjonalnych standardów, to przynajmniej nieco pokorne. A jednak - nie bez pewnej nadziei.

Właśnie skończyłam czytać książkę Guillaume'a Musso - "Zjazd absolwentów".
I po raz kolejny przypomniało mi się, dlaczego tak bardzo lubię książki tego autora, dlaczego z taką niecierpliwością czekam na ich wydanie, a potem odkładam ich lekturę, czasem miesiącami - tak jak czasem odkłada się chwilę, by delektować się rzadkim i ulubionym przysmakiem. Bo wie, że to się skończy... a potem, kto wie, kiedy znów się pojawi.
Osobiście uważam, że "Zjazd absolwentów" to jedna z najlepszych książek Musso, jakie czytałam. Jest pełna wydarzeń - przeszłych i teraźniejszych - dynamiczna i, dla mnie osobiście, nieprzewidywalna. Kilka razy zdarzyło mi się wykrzyknąć zadowolone "aha", myśląc, że domyśliłam się, co będzie dalej... a potem sprawy przybrały obrót i potoczyły się w kierunku, którego nie mogłam sobie wyobrazić.
Można chyba powiedzieć, że ta powieść Musso jest w pewnym sensie historią "mafijną" - ze względu na jedną konkretną osobę i na pewne metody pozbywania się niechcianych dowodów. Nie brzmią one jednak brutalnie i dosadnie, nie budzą grozy, która może przyprawić o dreszcze. Gdybym miał je opisać, określiłbym je jako "elegancko przerażające".
Podobało mi się, że tym razem Musso wybrał Francję jako miejsce akcji. Choć bardzo lubię jego powieści, zawsze uważałam, że to trochę dziwne, że Francuz decyduje się na osadzenie swoich dzieł w Stanach Zjednoczonych. I może właśnie dlatego, że tym razem akcja rozgrywa się we Francji, "Zjazd absolwentów" brzmi jakoś bardziej wiarygodnie niż inne jego powieści.
Bardzo podobał mi się sposób przedstawienia postaci w powieści. Przynajmniej dla mnie, każdy z nich jest pokazany ze wszystkich stron swojego charakteru - tych dobrych i tych złych. To sprawia, że są wiarygodne, że "brzmią" prawdziwie. Ponieważ "ofiara" nie jest synonimem "anioła" czy "bezgrzesznego", a nawet człowiek znany jako "bandyta" jest zdolny do poświęceń, by chronić ludzi, na których mu zależy.
I to właśnie jest jedno z pytań postawionych w tej książce: Jak daleko możemy się posunąć, aby chronić tych, których kochamy? Czy istnieje jasne i czyste "zło" i "dobro"? Jak daleko można się posunąć w poszukiwaniu prawdy? Czy jest potrzeba, sens, korzyść z zagłębiania się w przeszłość? "Zjazd absolwentów" stawia wszystkie te pytania. A odpowiedzi na niektóre z nich mogą Cię zaskoczyć.
Biorąc pod uwagę wszystkie opisane wydarzenia, szczerze mówiąc, nie spodziewałam się dobrego zakończenia. Jak to możliwe, po tym wszystkim, co się wydarzyło? Po tym, jak tak wiele postaci znika w ciągu zaledwie ostatnich 50 stron opowieści?
Ale zakończenie jest, jeśli nie "szczęśliwe" według konwencjonalnych standardów, to przynajmniej nieco pokorne. A jednak - nie bez pewnej nadziei.

Od samego początku polubiłam tego autora, a ta książka tylko potwierdza moje oczekiwania. Świetnie pomyślana sprawa, błyskotliwa, pełna zwrotów akcji, ale i delikatna, porusza delikatne tematy, które każdy z bohaterów zaangażowanych w sprawę przeżywał i skrywał, tajemnice wychodzące na powierzchnię, zdrady, brak zaufania i zwierzanie się niewłaściwym osobom, prowadzące do różnych wyborów i możliwych zakończeń samej fabuły. Mistrzowska historia z dobrze skonstruowanymi i płynnymi wypowiedziami i przemyśleniami.
Akcja rozgrywa się w Nicei, a pisarz Thomas wraca do domu, aby uczcić rocznicę powstania szkoły, do której uczęszczał jako nastolatek i w której oboje rodzice byli dyrektorami. Razem ze swoim przyjacielem Maxime'em wspominają przeszłość, ponieważ w ciągu kilku dni od tego wydarzenia, po zburzeniu murów gimnazjum, wyjdzie na jaw to, co tak pieczołowicie starali się ukryć.

Morderstwo.

W międzyczasie gubimy się również we wspomnieniach miłości, która rozkwitła w ostatnich latach szkolnych, Vinki, dobrze sytuowanej Amerykanki, która straciła rodziców w tragicznym wypadku.
Była piękna i wielu chłopców idealizowało ją, jak to miało miejsce również w przypadku Thomasa, ale wkrótce odkrył, że Vinca jest zakochana w innym mężczyźnie, profesorze filozofii.
Załamany myślą, że nie ma już dla niej szans, próbował ułożyć sobie życie, ale pewnego wieczoru, w czasie ferii zimowych, Vinca zniknęła razem ze swoim ukochanym profesorem.
Prawda o zniknięciu tej dwójki na krótko wywołuje poruszenie i wszyscy myślą, że uciekli, bo nikt nie zaakceptowałby platonicznej miłości między studentką a profesorem na początku lat 90. Wkrótce jednak prawda wychodzi na jaw, odsłaniając okropności, tajemnice i zdrady, które zaślepiają Thomasa, dopóki nie znajdzie prawdziwego sprawcy.

Obsada bohaterów jest w sam raz, zwłaszcza, że dostajemy też retrospekcje sprzed 25 lat, które jeszcze bardziej utwierdzają nas w przekonaniu, że jesteśmy świadkami tego, co się dzieje. Są to ci sami ludzie w obu epokach, co również ładnie wzbogaca fabułę, ponieważ nagle otrzymujemy wyjaśnienia, dlaczego są tacy, jacy są dzisiaj, skoro poznaliśmy ich tak dawno temu. Bardzo podoba mi się również fakt, że nie wszyscy żyją spokojnie, ale każdy ma swoje problemy, z którymi musi się zmierzyć, czasem będące bezpośrednim skutkiem wyborów, których dokonał dawno temu. Jest to wiarygodne, choć może nie wszystko inne w tej historii jest wiarygodne. Ale to także jedna z atrakcji pisarstwa Musso. Nie zawsze jest to wiarygodne, ale przez cały czas jest ekscytujące.

Moim zdaniem wspaniała powieść i polecam ją tym, którzy lubią gatunek noir.

Od samego początku polubiłam tego autora, a ta książka tylko potwierdza moje oczekiwania. Świetnie pomyślana sprawa, błyskotliwa, pełna zwrotów akcji, ale i delikatna, porusza delikatne tematy, które każdy z bohaterów zaangażowanych w sprawę przeżywał i skrywał, tajemnice wychodzące na powierzchnię, zdrady, brak zaufania i zwierzanie się niewłaściwym osobom, prowadzące do różnych wyborów i możliwych zakończeń samej fabuły. Mistrzowska historia z dobrze skonstruowanymi i płynnymi wypowiedziami i przemyśleniami.
Akcja rozgrywa się w Nicei, a pisarz Thomas wraca do domu, aby uczcić rocznicę powstania szkoły, do której uczęszczał jako nastolatek i w której oboje rodzice byli dyrektorami. Razem ze swoim przyjacielem Maxime'em wspominają przeszłość, ponieważ w ciągu kilku dni od tego wydarzenia, po zburzeniu murów gimnazjum, wyjdzie na jaw to, co tak pieczołowicie starali się ukryć.

Morderstwo.

W międzyczasie gubimy się również we wspomnieniach miłości, która rozkwitła w ostatnich latach szkolnych, Vinki, dobrze sytuowanej Amerykanki, która straciła rodziców w tragicznym wypadku.
Była piękna i wielu chłopców idealizowało ją, jak to miało miejsce również w przypadku Thomasa, ale wkrótce odkrył, że Vinca jest zakochana w innym mężczyźnie, profesorze filozofii.
Załamany myślą, że nie ma już dla niej szans, próbował ułożyć sobie życie, ale pewnego wieczoru, w czasie ferii zimowych, Vinca zniknęła razem ze swoim ukochanym profesorem.
Prawda o zniknięciu tej dwójki na krótko wywołuje poruszenie i wszyscy myślą, że uciekli, bo nikt nie zaakceptowałby platonicznej miłości między studentką a profesorem na początku lat 90. Wkrótce jednak prawda wychodzi na jaw, odsłaniając okropności, tajemnice i zdrady, które zaślepiają Thomasa, dopóki nie znajdzie prawdziwego sprawcy.

Obsada bohaterów jest w sam raz, zwłaszcza, że dostajemy też retrospekcje sprzed 25 lat, które jeszcze bardziej utwierdzają nas w przekonaniu, że jesteśmy świadkami tego, co się dzieje. Są to ci sami ludzie w obu epokach, co również ładnie wzbogaca fabułę, ponieważ nagle otrzymujemy wyjaśnienia, dlaczego są tacy, jacy są dzisiaj, skoro poznaliśmy ich tak dawno temu. Bardzo podoba mi się również fakt, że nie wszyscy żyją spokojnie, ale każdy ma swoje problemy, z którymi musi się zmierzyć, czasem będące bezpośrednim skutkiem wyborów, których dokonał dawno temu. Jest to wiarygodne, choć może nie wszystko inne w tej historii jest wiarygodne. Ale to także jedna z atrakcji pisarstwa Musso. Nie zawsze jest to wiarygodne, ale przez cały czas jest ekscytujące.

Moim zdaniem wspaniała powieść i polecam ją tym, którzy lubią gatunek noir.