Harry Potter i więzień Azkabanu. Tom 3

Czas. Rzeczy, które moglibyśmy osiągnąć, gdybyśmy mieli dodatkowy czas. Nie dalej jak w tym tygodniu wspomniałam ludziom, że pracuję na wysokich obrotach z powodu wszystkich spraw, które muszę załatwić. Gdybym tylko miała kilka dodatkowych godzin w tygodniu, żeby się zdrzemnąć lub odpocząć z książką. Na szczęście mamy rok przestępny, który daje nam w naszym zabieganym życiu dodatkowy dzień na załatwienie spraw, które do tej pory były odkładane na później. Niezależnie od tego, czy chodzi o nadrobienie zaległości w spaniu, czytaniu czy obowiązkach, rok przestępny stwarza wrażenie, że rzeczywiście jest dodatkowy dzień na zrobienie tych rzeczy, które mogły zostać odłożone na bok. Mimo to dorośli rzadko mają czas, by wracać i delektować się ulubionymi książkami, postanowiłam poświęcić ten czas na ponowne przeczytanie Harry'ego Pottera w całej jego okazałości, wszystkie częsci! <br> <br> Masowy morderca uciekł z więzienia. Wiadomość jest tak ważna, że trafiła nawet do mugolskich wiadomości. Nawet mugole, którzy nienawidzą magii, jak Dursleyowie, są w stanie podwyższonej gotowości. Dla Harry'ego Pottera, czarodzieja, który właśnie rozpoczyna trzeci rok nauki w Hogwarcie, są to zwykłe wakacje. Choć w ciągu pierwszych dwóch lat nauki w szkole był sławny i żył zgodnie ze swoim nazwiskiem, u Dursleyów jest traktowany jak człowiek. Jego warunki życia zmieniły się z szafki pod schodami na pokój z kratami w oknie i klapą w drzwiach, w którym otrzymuje zimne jak kamień posiłki. Mimo że ciotka Petunia jest krewną Harry'ego, również traktuje go jak szkodnika. Sytuacja nie może być gorsza, dopóki na tygodniową wizytę nie przyjeżdża siostra wuja Vernona, Marge, która uważa, że Harry jest bezwartościowy i niewdzięczny dla swojej rodziny. Marge nie zdaje sobie sprawy, że ta tak zwana rodzina chciałaby, żeby Harry nie istniał. Prawdziwa rodzina Harry'ego jest silniejsza niż krew i związana magią: to rodzina z Hogwartu. Każdego lata życie u Dursleyów staje się nie do zniesienia, a traktowanie Harry'ego przez Marge doprowadza sprawę do ostateczności. W przypływie nastoletnich emocji Harry doprowadza Marge do wybuchu, a następnie opuszcza dom Dursleyów, jak mu się wydaje, tym razem na dobre.<br> <br> Normalnie używanie magii poza szkołą jest podstawą do wydalenia ze szkoły, ale z mordercą o imieniu Syriusz Black na wolności, Minister Magii sam nagiął zasady na korzyść Harry'ego. Minister Cornelius Fudge uważa, że Black jest mrocznym czarodziejem i sługą Lorda Voldemorta, i jego zdaniem najbezpieczniejszym miejscem dla Harry'ego jest Hogwart pod czujnym okiem Albusa Dumbledore'a. Harry dostaje ułaskawienie i może spędzić trzy tygodnie wakacji z dala od Dursleyów, dzięki czemu będzie mógł wrócić do Hogwartu i kontynuować swoją magiczną edukację. Wraz z pojawieniem się Black'a w fabule, opowieści stają się jeszcze mroczniejsze. Czytelnicy dowiadują się, że jest on pierwszym więźniem, który uciekł z więzienia Azkaban, położonego na środku morza i strzeżonego przez dementorów - istoty tak odrażające, że wysysają szczęśliwe wspomnienia z wszystkich osób znajdujących się w ich pobliżu. Fudge jest przekonany, że Black chce dorwać Harry'ego, i ku niezadowoleniu Dumbledore'a rozmieścił dementorów poza Hogwartem. Dopóki Dumbledore jest dyrektorem, dementorzy nie będą wpuszczani do zamku, ponieważ przewiduje on, że te okropne stworzenia sprzymierzają się z Voldemortem. Black zdołał je przechytrzyć, a cała Anglia jest w stanie podwyższonej gotowości. W tej sytuacji Harry wraca do Hogwartu.<br> <br> <br> Uczniowie trzeciego roku mają więcej obowiązków i więcej swobody. Mogą odwiedzać wioskę Hogsmeade, pod warunkiem że rodzic lub opiekun podpisze odpowiedni formularz; Dursleyowie tego nie zrobili. Dursleyowie tego nie zrobili. Mają też wystarczające wykształcenie magiczne, by zapisywać się na dodatkowe zajęcia. Harry, Ron i Hermoine zapisują się na Wróżbiarstwo i Opiekę nad Magicznymi Stworzeniami, których uczy nie kto inny jak Hagrid. Hermoine rozpoczyna też naukę starożytnych run, arytmetyki i mugoloznawstwa. Harry i Ron nie rozumieją, jak ktoś, nawet tak inteligentny jak Hermoine, może uczęszczać na tyle zajęć. Niektóre z nich odbywają się w tym samym czasie co inne, co sprawia, że uczęszczanie na dwie lekcje naraz jest dla niej po prostu niemożliwe. Rozmowa między Ronem a Hermioną na temat jej planu zajęć świadczy o rosnącej relacji między nimi - relacji, do której żadna z nich nie dojrzała na tyle, by ją dostrzec. Tymczasem praca w klasie stała się trudniejsza. Profesor Snape nienawidzi Harry'ego bardziej niż kiedykolwiek, a nowy profesor Obrony przed Czarną Magią, Lupin, jest starym przyjacielem ojca Harry'ego. Hagrid, najmilsza osoba w okolicy i obrońca Harry'ego, znów jest zagrożony przez Malfoyów, tym razem po tym, jak Draco zostaje podrapany przez hipogryfa o imieniu Buckbeak, ponieważ nie chciał uważać na lekcjach. Buckbeakowi grozi egzekucja, co jeszcze bardziej pogłębia wrogość między Harrym i Draco, i tylko Hermoine, oprócz wyczerpującego planu zajęć, znajduje czas, by pomóc Hagridowi w jego obronie. Wszystkie te wątki złożyłyby się na pasjonującą opowieść, ale wprowadzenie Lupina i Blacka oraz szkolenie Harry'ego w walce z dementorami sprawiają, że książka ta staje się punktem zwrotnym w całej serii.<br> <br> Historia rozwija się, a zwierzęta odgrywają kluczową rolę w rozwoju fabuły: Szczur Rona, kot Hermiony i duży czarny pies. Cała trójka jest ze sobą nierozerwalnie związana. Rowling ujawnia, że Black był tajnym strażnikiem Potterów i tylko on, ujawniając miejsce ich pobytu, mógłby zdradzić je Voldemortowi. Podobno siedział w więzieniu za zamordowanie dwunastu niewinnych ludzi i jednego z nich, Petera Pettigrew. Jest on także ojcem chrzestnym Harry'ego. Informacja ta wywołuje u Harry'ego rosnące emocje nastolatka. Jest bardziej niż kiedykolwiek zdeterminowany, by pokonać Voldemorta i jego legion mrocznych stworzeń, i podejmuje niezbędne środki ostrożności, by uchronić się przed ciemnością. Choć w książce pojawiają się psikusy nastolatków, moje ulubione sceny to te między Harrym a Lupinem i Blackiem. Mając możliwość obcowania z jednym z najbliższych przyjaciół swoich rodziców, naprawdę współczujemy Harry'emu jako sierocie i widzimy, że jego miejsce jest w świecie czarodziejów, a nie u Dursleyów. Jak Rowling ujawni dużo, dużo później, Dumbledore ma swoje powody, by umieścić tam Harry'ego, ale z każdą książką coraz trudniej jest mu wrócić, nawet jeśli obecność mugoli jest kluczowa dla fabuły.<br> <br> Kluczową rolę w fabule odgrywa też oczywiście czas. Hermione zdradza, że przez cały rok używała zaklinacza czasu, by dostać się na zajęcia, ale obiecała nikomu o tym nie mówić. Syriusz okazuje się być nikim innym jak psem, który pojawia się w całej książce. Jest niewinny, ale wierzą mu tylko Harry, Ron, Hermoine i profesor Dumbledore. Lupin rzeczywiście jest jego najbliższym przyjacielem, a także wilkołakiem, natomiast Pettigrew jest sługą Lorda Voldemorta. Dumbledore wyjaśnia Harry'emu, na czym polega magia w jej najgłębszych, nieprzeniknionych momentach i, moim zdaniem, stanowi istotę całej serii. Jak wielokrotnie podkreśla Dumbledore, o losie człowieka decydują jego wybory, a nie zdolności. Przez kilka wspaniałych chwil Harry wierzy, że może zamieszkać z Syriuszem i raz na zawsze uciec od Dursleyów; to najbardziej wzruszająca chwila, a scena w filmie, w której obaj patrzą na zamek w Hogwarcie, niejednokrotnie sprawiła, że łzy napłynęły mi do oczu. Jednak ta chwila jest naprawdę ulotna. Ministerstwo Magii nadal uważa, że Syriusz jest czarnym czarodziejem, a on sam jest zmuszony uciekać na niewinnym hipopotamie Buckbeaku. Czytelnicy wiedzą, że ta chwila jest rzeczywiście ulotna, ponieważ Harry i Syriusz w końcu się połączą, ale na krótko. To sprawia, że później fabuła jest potrzebna, ale z każdą kolejną lekturą coraz trudniej ją przełknąć….. Udaję, że nie wiem, co będzie dalej, ale świadomość, że Syriusz i Lupin pojawią się ponownie w kolejnych książkach, jest tym, co zawsze ekscytowało mnie na końcu tej książki - rozdroża między końcem dorastania Harry'ego a mrocznymi czasami, które czają się na horyzoncie.<br> <br> <br> Czas. J.K. Rowling pokazała nam, co może się stać, jeśli dobrze myślącym czarodziejom i czarownicom podaruje się kilka dodatkowych godzin w ciągu dnia. Większość zapracowanych dorosłych chciałaby mieć możliwość cofania godzin i minut, aby wykonać nawet najbardziej prozaiczne zadania. Kulminacja tej książki pokazała, jak cenny jest czas i jak należy wykorzystać ten czas, który mamy, aby żyć pełnią życia. <br> <br> Nawet w tym zabieganym życiu, które prowadzę, znalazłam czas, by ponownie odwiedzić magiczny świat Harry'ego Pottera. W miarę jak akcja wkracza w wiek nastoletni Harry'ego, który wraz z przyjaciółmi ma wyruszyć na walkę z siłami zła, staje się oczywiste, że dzieciństwo zostawili za sobą. To właśnie momenty, które wyznaczają koniec tej książki, w połączeniu z dodatkowym czasem, który otrzymaliśmy w tym roku, pokazują nam, jak cenny jest dla nas wszystkich czas, który mamy.

Czas. Rzeczy, które moglibyśmy osiągnąć, gdybyśmy mieli dodatkowy czas. Nie dalej jak w tym tygodniu wspomniałam ludziom, że pracuję na wysokich obrotach z powodu wszystkich spraw, które muszę załatwić. Gdybym tylko miała kilka dodatkowych godzin w tygodniu, żeby się zdrzemnąć lub odpocząć z książką. Na szczęście mamy rok przestępny, który daje nam w naszym zabieganym życiu dodatkowy dzień na załatwienie spraw, które do tej pory były odkładane na później. Niezależnie od tego, czy chodzi o nadrobienie zaległości w spaniu, czytaniu czy obowiązkach, rok przestępny stwarza wrażenie, że rzeczywiście jest dodatkowy dzień na zrobienie tych rzeczy, które mogły zostać odłożone na bok. Mimo to dorośli rzadko mają czas, by wracać i delektować się ulubionymi książkami, postanowiłam poświęcić ten czas na ponowne przeczytanie Harry'ego Pottera w całej jego okazałości, wszystkie częsci! <br> <br> Masowy morderca uciekł z więzienia. Wiadomość jest tak ważna, że trafiła nawet do mugolskich wiadomości. Nawet mugole, którzy nienawidzą magii, jak Dursleyowie, są w stanie podwyższonej gotowości. Dla Harry'ego Pottera, czarodzieja, który właśnie rozpoczyna trzeci rok nauki w Hogwarcie, są to zwykłe wakacje. Choć w ciągu pierwszych dwóch lat nauki w szkole był sławny i żył zgodnie ze swoim nazwiskiem, u Dursleyów jest traktowany jak człowiek. Jego warunki życia zmieniły się z szafki pod schodami na pokój z kratami w oknie i klapą w drzwiach, w którym otrzymuje zimne jak kamień posiłki. Mimo że ciotka Petunia jest krewną Harry'ego, również traktuje go jak szkodnika. Sytuacja nie może być gorsza, dopóki na tygodniową wizytę nie przyjeżdża siostra wuja Vernona, Marge, która uważa, że Harry jest bezwartościowy i niewdzięczny dla swojej rodziny. Marge nie zdaje sobie sprawy, że ta tak zwana rodzina chciałaby, żeby Harry nie istniał. Prawdziwa rodzina Harry'ego jest silniejsza niż krew i związana magią: to rodzina z Hogwartu. Każdego lata życie u Dursleyów staje się nie do zniesienia, a traktowanie Harry'ego przez Marge doprowadza sprawę do ostateczności. W przypływie nastoletnich emocji Harry doprowadza Marge do wybuchu, a następnie opuszcza dom Dursleyów, jak mu się wydaje, tym razem na dobre.<br> <br> Normalnie używanie magii poza szkołą jest podstawą do wydalenia ze szkoły, ale z mordercą o imieniu Syriusz Black na wolności, Minister Magii sam nagiął zasady na korzyść Harry'ego. Minister Cornelius Fudge uważa, że Black jest mrocznym czarodziejem i sługą Lorda Voldemorta, i jego zdaniem najbezpieczniejszym miejscem dla Harry'ego jest Hogwart pod czujnym okiem Albusa Dumbledore'a. Harry dostaje ułaskawienie i może spędzić trzy tygodnie wakacji z dala od Dursleyów, dzięki czemu będzie mógł wrócić do Hogwartu i kontynuować swoją magiczną edukację. Wraz z pojawieniem się Black'a w fabule, opowieści stają się jeszcze mroczniejsze. Czytelnicy dowiadują się, że jest on pierwszym więźniem, który uciekł z więzienia Azkaban, położonego na środku morza i strzeżonego przez dementorów - istoty tak odrażające, że wysysają szczęśliwe wspomnienia z wszystkich osób znajdujących się w ich pobliżu. Fudge jest przekonany, że Black chce dorwać Harry'ego, i ku niezadowoleniu Dumbledore'a rozmieścił dementorów poza Hogwartem. Dopóki Dumbledore jest dyrektorem, dementorzy nie będą wpuszczani do zamku, ponieważ przewiduje on, że te okropne stworzenia sprzymierzają się z Voldemortem. Black zdołał je przechytrzyć, a cała Anglia jest w stanie podwyższonej gotowości. W tej sytuacji Harry wraca do Hogwartu.<br> <br> <br> Uczniowie trzeciego roku mają więcej obowiązków i więcej swobody. Mogą odwiedzać wioskę Hogsmeade, pod warunkiem że rodzic lub opiekun podpisze odpowiedni formularz; Dursleyowie tego nie zrobili. Dursleyowie tego nie zrobili. Mają też wystarczające wykształcenie magiczne, by zapisywać się na dodatkowe zajęcia. Harry, Ron i Hermoine zapisują się na Wróżbiarstwo i Opiekę nad Magicznymi Stworzeniami, których uczy nie kto inny jak Hagrid. Hermoine rozpoczyna też naukę starożytnych run, arytmetyki i mugoloznawstwa. Harry i Ron nie rozumieją, jak ktoś, nawet tak inteligentny jak Hermoine, może uczęszczać na tyle zajęć. Niektóre z nich odbywają się w tym samym czasie co inne, co sprawia, że uczęszczanie na dwie lekcje naraz jest dla niej po prostu niemożliwe. Rozmowa między Ronem a Hermioną na temat jej planu zajęć świadczy o rosnącej relacji między nimi - relacji, do której żadna z nich nie dojrzała na tyle, by ją dostrzec. Tymczasem praca w klasie stała się trudniejsza. Profesor Snape nienawidzi Harry'ego bardziej niż kiedykolwiek, a nowy profesor Obrony przed Czarną Magią, Lupin, jest starym przyjacielem ojca Harry'ego. Hagrid, najmilsza osoba w okolicy i obrońca Harry'ego, znów jest zagrożony przez Malfoyów, tym razem po tym, jak Draco zostaje podrapany przez hipogryfa o imieniu Buckbeak, ponieważ nie chciał uważać na lekcjach. Buckbeakowi grozi egzekucja, co jeszcze bardziej pogłębia wrogość między Harrym i Draco, i tylko Hermoine, oprócz wyczerpującego planu zajęć, znajduje czas, by pomóc Hagridowi w jego obronie. Wszystkie te wątki złożyłyby się na pasjonującą opowieść, ale wprowadzenie Lupina i Blacka oraz szkolenie Harry'ego w walce z dementorami sprawiają, że książka ta staje się punktem zwrotnym w całej serii.<br> <br> Historia rozwija się, a zwierzęta odgrywają kluczową rolę w rozwoju fabuły: Szczur Rona, kot Hermiony i duży czarny pies. Cała trójka jest ze sobą nierozerwalnie związana. Rowling ujawnia, że Black był tajnym strażnikiem Potterów i tylko on, ujawniając miejsce ich pobytu, mógłby zdradzić je Voldemortowi. Podobno siedział w więzieniu za zamordowanie dwunastu niewinnych ludzi i jednego z nich, Petera Pettigrew. Jest on także ojcem chrzestnym Harry'ego. Informacja ta wywołuje u Harry'ego rosnące emocje nastolatka. Jest bardziej niż kiedykolwiek zdeterminowany, by pokonać Voldemorta i jego legion mrocznych stworzeń, i podejmuje niezbędne środki ostrożności, by uchronić się przed ciemnością. Choć w książce pojawiają się psikusy nastolatków, moje ulubione sceny to te między Harrym a Lupinem i Blackiem. Mając możliwość obcowania z jednym z najbliższych przyjaciół swoich rodziców, naprawdę współczujemy Harry'emu jako sierocie i widzimy, że jego miejsce jest w świecie czarodziejów, a nie u Dursleyów. Jak Rowling ujawni dużo, dużo później, Dumbledore ma swoje powody, by umieścić tam Harry'ego, ale z każdą książką coraz trudniej jest mu wrócić, nawet jeśli obecność mugoli jest kluczowa dla fabuły.<br> <br> Kluczową rolę w fabule odgrywa też oczywiście czas. Hermione zdradza, że przez cały rok używała zaklinacza czasu, by dostać się na zajęcia, ale obiecała nikomu o tym nie mówić. Syriusz okazuje się być nikim innym jak psem, który pojawia się w całej książce. Jest niewinny, ale wierzą mu tylko Harry, Ron, Hermoine i profesor Dumbledore. Lupin rzeczywiście jest jego najbliższym przyjacielem, a także wilkołakiem, natomiast Pettigrew jest sługą Lorda Voldemorta. Dumbledore wyjaśnia Harry'emu, na czym polega magia w jej najgłębszych, nieprzeniknionych momentach i, moim zdaniem, stanowi istotę całej serii. Jak wielokrotnie podkreśla Dumbledore, o losie człowieka decydują jego wybory, a nie zdolności. Przez kilka wspaniałych chwil Harry wierzy, że może zamieszkać z Syriuszem i raz na zawsze uciec od Dursleyów; to najbardziej wzruszająca chwila, a scena w filmie, w której obaj patrzą na zamek w Hogwarcie, niejednokrotnie sprawiła, że łzy napłynęły mi do oczu. Jednak ta chwila jest naprawdę ulotna. Ministerstwo Magii nadal uważa, że Syriusz jest czarnym czarodziejem, a on sam jest zmuszony uciekać na niewinnym hipopotamie Buckbeaku. Czytelnicy wiedzą, że ta chwila jest rzeczywiście ulotna, ponieważ Harry i Syriusz w końcu się połączą, ale na krótko. To sprawia, że później fabuła jest potrzebna, ale z każdą kolejną lekturą coraz trudniej ją przełknąć….. Udaję, że nie wiem, co będzie dalej, ale świadomość, że Syriusz i Lupin pojawią się ponownie w kolejnych książkach, jest tym, co zawsze ekscytowało mnie na końcu tej książki - rozdroża między końcem dorastania Harry'ego a mrocznymi czasami, które czają się na horyzoncie.<br> <br> <br> Czas. J.K. Rowling pokazała nam, co może się stać, jeśli dobrze myślącym czarodziejom i czarownicom podaruje się kilka dodatkowych godzin w ciągu dnia. Większość zapracowanych dorosłych chciałaby mieć możliwość cofania godzin i minut, aby wykonać nawet najbardziej prozaiczne zadania. Kulminacja tej książki pokazała, jak cenny jest czas i jak należy wykorzystać ten czas, który mamy, aby żyć pełnią życia. <br> <br> Nawet w tym zabieganym życiu, które prowadzę, znalazłam czas, by ponownie odwiedzić magiczny świat Harry'ego Pottera. W miarę jak akcja wkracza w wiek nastoletni Harry'ego, który wraz z przyjaciółmi ma wyruszyć na walkę z siłami zła, staje się oczywiste, że dzieciństwo zostawili za sobą. To właśnie momenty, które wyznaczają koniec tej książki, w połączeniu z dodatkowym czasem, który otrzymaliśmy w tym roku, pokazują nam, jak cenny jest dla nas wszystkich czas, który mamy.

Ostatni raz czytałam tę książkę, gdy miałam 14 lat, a ponieważ teraz mam prawie 32, spojrzałam na nią z zupełnie nowej perspektywy. Pomimo tego, że poprzednio dałam tej książce 5 gwiazdek, muszę przyznać, że nie zachwyciła mnie aż do czasu, gdy sięgnęłam po nią ponownie po latach;-)<br> <br> Oczywiście poniżej znajdują się spoilery do książki, dla tych z was, którzy jeszcze jej nie czytali, bądźcie ostrożni;-)<br> <br> Nie mogę sobie nawet przypomnieć, dlaczego ta książka nie zapadła mi w pamięć. Pamiętam tylko, że Syriusz - i to, co się z nim stało - był okropny, ale on jest dla mnie taki "obojętny"; po prostu nigdy nie związałam się z nim jako postacią. Remus był wilkołakiem, a ja nigdy nie lubiłam wilkołaków, toteż https://******.** dlatego wybrałam w przeszłości sagę o HP, nie np. Zmierzch. Maruderzy w ogóle byli po prostu bandą rozwydrzonych nastolatków, a ponieważ w młodości byłam obiektem dokuczania ze strony rozwydrzonych, niegrzecznych nastolatków, nie podobał mi się sposób, w jaki ich przedstawiano. I miałam rację, James i inni nie byli idealni. Znęcali się nad Snape'em, byli małymi gówniarzami, lokalnymi gwiazdorami. <br> <br> Tak, w końcu stali się produktywnymi, godnymi podziwu członkami społeczeństwa, ale na początku ich nie lubiłam.<br> <br> Myślę, że to jedna z tych książek, które potrzebują czasu, aby się do nich przekonać.<br> <br> Jest to ostatnia książka o Harrym Potterze, w której Harry jest dzieckiem. Zanim w jego życiu - i w tej serii - pojawiło się widmo śmierci. Nie mówię tu o dawno minionej śmierci Jamesa i Lily, oczywiście Harry doświadczył śmierci wcześniej, ale była ona odległa, niemal nienamacalna. Mówię o śmierci, która nastąpiła w przyszłości, kiedy Harry stracił ludzi, których pamiętał, szanował i kochał. To właśnie mam na myśli, kiedy mówię, że to ostatnia książka, w której Harry jest dzieckiem, bo choć jego życie do tej pory było ciężkie, to wciąż był niewinny.<br> <br> Dzieci wierzą, że ich bohaterowie są nieomylni. Jednym z rytuałów przejścia do dorosłości jest uświadomienie sobie, że bohaterowie upadają, jak wszyscy inni.<br> Harry wpatrywał się w grobową twarz i miał wrażenie, że ziemia pod nim gwałtownie się zapada. Przyzwyczaił się do myśli, że Dumbledore potrafi rozwiązać każdy problem. Oczekiwał, że Dumbledore wymyśli jakieś niesamowite rozwiązanie. Ale nie... ich ostatnia nadzieja przepadła.<br> Wiem, że wszyscy kochają Syriusza, ale z jakiegoś powodu nie pasował mi gdy miałam 14 lat. Tym razem mogłam lepiej zrozumieć jego charakter. Potrafiłam wczuć się w jego desperację, frustrację i nadzieję, która trzymała go przy życiu przez te wszystkie lata spędzone w Azkabanie.<br> “Nie wiem, jak to zrobiłem" - powiedział powoli. Myślę, że jedynym powodem, dla którego nigdy nie straciłem rozumu, jest to, że wiedziałem, że jestem niewinny. Nie była to szczęśliwa myśl, więc Dementorzy nie mogli jej ze mnie wyssać... ale dzięki temu byłem zdrowy.<br> Myślę, że potrzeba było dojrzałości, doświadczenia straty i frustracji, no cóż, samego życia, żeby docenić trudy, przez które przeszli Harry, Syriusz i Remus.<br> <br> Wcześniej była to magiczna, przypominająca Kopciuszka opowieść o chłopcu z pokoju pod schodami. W tej książce ta historia stała się pokręcona i stała się czymś więcej.

Domowe więzienie, a.k.a. dobrowolna kwarantanna, robienie ciasteczek i wyrzucanie ich do kosza (nigdy nie mówiłam, że jestem dobrą kucharką, a z każdym dniem jest coraz gorzej!) daje mi nostalgiczne wibracje. To jak życie w niekończącej się retrogradacji rtęci! Nie chce się zaczynać nowych rzeczy, trzeba wracać do przeszłości albo załatwiać niedokończone sprawy.<br> <br> Przeczytałam książkę dokładnie tego samego dnia, w którym została wydana, dawno temu kiedy byłam jeszcze gorącą, głupią dwudziestolatką. W roku, w którym ją skończyłam, rzuciłam słuchawką w stronę moich kierowników w pracy i zrezygnowałam z pracy, by gonić za marzeniami o pisaniu. (To nie była rozrywkowa, słoneczna i tęczowa historia, jest w niej tyle buntu, bólu, walki, upokorzeń, ale wolność nigdy nie przychodzi bez płacenia za nią stosownej ceny)! A po pożarciu tej książki w ciągu jednego dnia (bo zamknęłam się w swoim pokoju) zaczełam patrzec na świat inaczej. Tak, byłam samotna! Łatwiej było się odizolować i uznałam, że to moja ulubiona książka o Harrym Potterze. <br> <br> Syriusz Black zajmuje szczególne miejsce w moim sercu. Na początku uciekł z Azkabanu i wydaje nam się, że chciał zabić Harry'ego. W tej książce Harry musi zmierzyć się z traumatycznymi przeżyciami z przeszłości, dotyczącymi jego rodziny, poczuciem winy, nocnym strachem, niepewnością siebie i czasami wydaje nam się, że jego wewnętrzne demony są bardziej przerażające niż podstępni, niebezpieczni mściciele ze świata zewnętrznego, którzy go ścigają.<br> A na koniec szczególna więź Harry'ego i Syriusza zawsze roztapia moje serce i napełnia oczy łzami. Zawsze uważam, że jest to jedna z najbardziej znaczących i autentycznych relacji, jakie JKR stworzyła między dwoma bohaterami.<br> <br> Widzimy też bóle dorastania dwóch głównych bohaterów: Ron jest zawsze lojalny, sympatyczny i dowcipny, a Hermiona jest ambitna, inteligentna, ale i życzliwa.<br> Może to jest najlepsza część ich historii, ponieważ po tej książce wszystko staje się bardziej ponure, mroczne i brutalne! Życie moich drogich trzech muszkieterów już nigdy nie będzie takie samo.<br> <br> Przeczytałam tę książkę 16 lat temu, zamykając się w swoim pokoju i jako de je vu lub powtórzenie mojego młodszego i głupszego “ja”, ponownie przeczytałam moją ulubioną książkę HP. Uśmiechałam się, bawiłam, płakałam, skakałam, znowu byłam przerażona! I czułem się dobrze, dając pięć miliardów gwiazdek i tak w kółko! :-) <br> <br> W dzisiejszych czasach najlepszą rzeczą, jaką można zrobić, jest trzymanie się rzeczy, które sprawiają, że jest się szczęśliwym, i ponowne przeżywanie doświadczeń z przeszłości poprzez wizytę w alei pamięci ze wspaniałą książką!<br> Tak właśnie zrobiłam i bardzo dobrze na mnie to podziałało!

Jest deszczowa niedziela. Jest chłodniej niż powinno być o tej porze roku, więc piję pyszną kawę i przeglądam półki z książkami, by uświadomić sobie, że nie napisałam jeszcze żadnej recenzji Harry'ego Pottera. Ani jednej - to wręcz niemożliwe! Postanowiłam więc zacząć od pierwszej książki o Harrym Potterze, którą przeczytałam, tej, która zabrała mnie do Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie i sprawiła, że uwierzyłam, że magia jest czymś namacalnym.<br> "Uroczyście przysięgam, że nic dobrego mi się nie przytrafiło".<br> <br> Miałam 16 lat i właśnie zaczęłam lekcje angielskiego “na poważnie”, abstrahując od szkoły. Moja nauczycielka powiedziała mi, że najlepszym sposobem na zagłębienie się w język obcy i zapoznanie się z nim jest czytanie książek napisanych w tym języku, więc dała mi trzecią część Harry'ego Pottera. (Nie wiedziała, że uwolniła bestię, która teraz czyta prawie wyłącznie po angielsku). Zanim opowiem wam o moich doświadczeniach, muszę się do czegoś przyznać. Do tego momentu postanowiłam trzymać się z dala od książek J.K. Rowling. Chciałam płynąć pod prąd i uważałam, że Harry Potter jest zbyt "mainstreamowy" jak na mój gust. Ale kiedy nauczycielka dała mi ten stary, używany egzemplarz, coś we mnie pękło. Znałem podstawy tej historii - o sierocie, która trafia do szkoły dla czarodziejów i walczy z brzydkim, złym kolesiem, który nie ma nosa. Ale strona po stronie, z podziwem zrozumiałam, że czarodziej, który znajduje kłopoty nawet wtedy, gdy nie chce, oferuje coś więcej; otworzył portal do świata, w którym gorąco pragnąłem być. Nie spałem do późna w nocy, przy słabym świetle wystarczającym do odczytania zdań, kibicowałem drużynie Quidditcha Gryffindoru, latałem z Fireboltem i zastanawiałem się, jaki będzie mój patronus (według Pottermore jest to brązowy mastif, co dziwnie pasuje). Rzucałam zaklęcia (ale nigdy Avada Kedavra…) i spróbowałem “butterbeer” w Hogsmeade, i tak po prostu moje życie zmieniło się nieodwracalnie. Byłam Potterhead. I byłam z tego dumna. (Ale moja mama nie była, zwłaszcza gdy poprosiłem o różdżkę).<br> "Szczęście można znaleźć nawet w najciemniejszych czasach, jeśli tylko pamięta się o zapaleniu światła".<br> <br> Nie bez powodu J.K. Rowling jest wróżką-matką dla milionów dzieci (i dorosłych) na całym świecie. Przyjaźń, miłość, nadzieja - są obecne w jej książkach nawet w najbardziej rozpaczliwych chwilach, gdy zło wydaje się nie do pokonania, gdy nie widać ucieczki. Autorka dodaje otuchy i siły, pokazuje, że wszystko jest możliwe, że siłę i odwagę można znaleźć w sobie, gdy ma się kogoś, kto trzyma nas za rękę. Harry był dzieckiem pozbawionym miłości, ale potrafił kochać. Zajęło mu to lata, ale w końcu znalazł miejsce, do którego należał, czuł się bezpieczny i otoczony opieką. Ron, z jego dowcipnymi tekstami i stałą obecnością, Hermiona, moja ulubiona boahterka, z jej inteligencją i współczuciem, zdołali oczarować moje uprzedzone serce i nawet teraz, po latach, wciąż jestem pod ich urokiem. Myślę, że zawsze będę".<br> "Nie daj się mugolom".<br> <br> Wciąż czekam na list z Hogwartu i mam cichą nadzieję, że to Dobby jest temu winien. Wciąż z czułością pieszczę grzbiety moich książek o Harrym Potterze (w międzyczasie kupiłam je wszystkie i skończyłem całą serię w półtora tygodnia) i śmieję się z dowcipów o Harrym Potterze. I wiem - i jest to wyryte w mojej duszy - że już nigdy nie będę mugolem.