Groteska

Książka ta stanowi dogłębną analizę roli groteski w polskiej literaturze prozatorskiej po 1945 roku, koncentrując się na zdefiniowaniu i zrozumieniu odmiennych wzorców podmiotowości. Dostarcza szczegółowego przeglądu literatury groteskowej, uwzględniając jej rozwój od lat powojennych do roku 1968, oraz identyfikuje kluczowe trendy w jej poetyce. Zawiera ona także spojrzenie na różnorodne strategie budowania niezależności podmiotu w kontekście groteski, z wykorzystaniem szczegółowych analiz pracy pięciu pisarzy: Słowo Mrożka, Leszka Kołakowskiego, Mariana Pankowskiego, Andrzeja Kuśniewicza i Kazimierza Truchanowskiego, ukazane przez pryzmat antropologii literatury.

Refleksje nad związkiem między formami podmiotowości a ekspresją groteski są wzbogacone przez współczesne teorie antropologiczne i filozoficzne, które poruszają zagadnienia takie jak „kryzys podmiotu”, renesans ciała w XX wieku oraz wątpliwości natury modernizmu dotyczące rozumienia racjonalności. Ta książka odpowiada na nurtujące pytanie o stan podmiotu za pomocą groteski, analizując różnorodność podejść — od rewolucyjnego witalizmu Pankowskiego, przez estetyczną ironię Kuśniewicza, eskapistyczne mity Truchanowskiego, aż po krytyczny pierścień metaracjonalizmu, który znajduje swój wyraz w dziełach Mrożka i Kołakowskiego. Pozycja ta oferuje nie tylko warstwowe zrozumienie literatury, ale również uwikłanych w nią komplikacji egzystencjalnych i kulturowych.