Głosy z zaświatów

Pierwszy tom tego cyklu mi się podobał i oceniłam go na cztery gwiazdki, czyli dużo jak na mnie, cztery i wyżej daje tylko powieściom do których mam zamiar w przyszłości wrócić jeszcze;-) <br> <br> Do lektury "Głosów z zaświatów", siadałam z nadzieją, że kontynuacja również przypadnie mi do gustu. Niestety, zawiodłam się.<br> Pomysł na fabułę nie był zły. Temat powiązany z mało znanym wycinkiem historii był ciekawy i zachęcał do wnikliwszej analizy zagadnienia. Przyznaję, że o "dzieciach Zamojszczyzny" dowiedziałam się właśnie od Mroza. Co zatem poszło nie tak, skoro drugi tom widocznie nie dotrzymuje kroku pierwszemu? <br> <br> Nie zagrały proporcje. Przez większą część książki wątek romansowy górował nad dreszczowcem, nie tego się spodziewałam. W przypadku Chyłki to zażarło, ponieważ Joanna miała dość bezczelny sposób bycia, co implikowało oczywista konsekwencje - nawet słodkie spijanie sobie z dziubków bywało brutalnie przerwane przez jej cyniczne poczucie humoru. Tutaj jednak atmosfera jest bardziej gęsta… Dodatkowo w tym tomie relacje Kai z Zaorskim są zwyczajnie nudne. Większości sprowadzają się do wzajemnego wzdychania i argumentowania, dlaczego nie możemy być razem. Wiecie, takie "Ciepienia młodego Wertera" w naprawdę kiczowatym wydaniu. Jeśli pamiętacie moją recenzję "Okruchów lustra" Agnieszki Pyzel, to układ Burzyńska-Zaorski poszedł w podobnym kierunku. Dla mnie - zabiło to połowę fabuły.<br> Wprowadzona przez Mroza tematyka, która miała być "na czasie", dotykająca naprawdę olbrzymiego problemu, jest tutaj trochę na siłę. Opisy też wydawały mi się zbyt dosadne, chyba, że oznaczymy ten thriller jako nieodpowiedni dla osób poniżej szesnastego roku życia. Nie chcę wchodzić w spojlery, dlatego nie napiszę wprost, o który z wątków mi chodzi.<br> <br> Przyjemność czytania tej książki przypomina jedzenie Mercy - czasem traficie na zielone czekoladki, czasem na marcepanowe, na kolejnych stronach będą też czekać kawowe. Czyli dla każdego coś miłego, ale dziełem bym tego nie nazwała, kto zna i lubi Mroza przeczyta, kto nie zna…. może niech zacznie od innych książek tego autora;-)

Kontynuacja serii kryminalno-obyczajowej z patomorfologiem Sewerynem Zaorskim w roli głównej zapoczątkowanej przez „Listy zza grobu”, czyli „Głosy z zaświatów”, czyli nowy - stary Remigiusz Mróz, wraca do nas ze sprawdzonymi motywami i nowymi pomysłami;-)<br> <br> Wracamy do naszego małego miasteczka o ustalonych zasadach, do małej społeczności Żeromic, która lubi babrać się we własnych brudach i do bohatera z przeszłością, który wraca na stare śmieci, by rozwiązać tajemnice z przeszłości. Warto przypomnieć, że sam Seweryn Zaorski to moralnie dwuznaczny bohater, który przeżył już niejedno, który zdążył już podjąć niewygodne decyzje i teraz musi za to płacić. Nie pomaga mu w tym fakt, że woli obcować bardziej z trupami niż z żywymi ludźmi, bo zazwyczaj lepiej na tym wychodzi. Pod tym względem niewiele się w „Głosach z zaświatów” zmienia. Niemniej Remigiusz Mróz podnosi swojemu bohaterowi poprzeczkę, a tym samym też podbija ryzyko, jakie podejmuje, gdy miesza się w sprawę zamordowanych dzieci.<br> <br> W „Głosach z zaświatów” stawki rosną z rozdziału na rozdział, a sam Remigiusz Mróz wystawia swojego bohatera na kolejne brutalne i bolesne próby. Widać, że autor trzyma rękę na pulsie, wie dobrze, co drażni, gdzie boli nasze społeczeństwo i stara się poruszać w swoich powieściach aktualne tematy. Co więcej, nie boi się grzebać w naszej niewygodnej historii, nie ma też oporów przed wyciąganiem zapomnianych tematów z przeszłości. Pod tym względem „Głosy z zaświatów” wyprzedzają „Listy zza grobu”, ale tak jak w poprzednim tomie harmonia między sensacją, akcją a tłem obyczajowym pozostaje zachowana. Pozostaje jedynie wyczekiwać ekranizacji, która nadchodzi wielkimi krokami.<br> <br> Sam Remigiusz Mróz budzi ambiwalentne uczucia wśród czytelników, odbiór jego książek bywa ciepły lub przeciwnie: mocna krytyka jednak nie wpływa na styl pisania u Mroza, widać pewną kontynuację jego pomysłów, które rozwija w niniejszej serii. Uważam, że tą konsekwencję nalezy poczytać na duży plus! <br> Jak dla mnie „Listy zza grobu” i „Głosy z zaświatów” to akcja: fascynacja. Czekam na kolejne tomy!

Pierwszy tom tej serii zrobił na mnie pozytywne wrażenie, dostrzegam od początku pomysł autora na tą historię i ja w niej przepadłam bez reszty, stąd też nie przeciągając dalej, przechodzę do rzeczy, poniżej zamieszam wnioski na podstawie “Listów zza grobu”;-)<br> <br> Zacznijmy od początku. W tej części w dalszym ciągu śledzimy losy Seweryna i Kai. Tym razem Kaja potrzebuje jego pomocy a raczej policja a nie sama bohaterka. Zostało odnalezione ciało martwej dziewczynki i chcą by to główny bohater obejrzał zwłoki - zaskoczenie? Raczej nie, patomorfolog nigdy nie ma urlopu;-)<br> <br> Później dochodzi do dziwnych zbiegów okoliczności. Seweryn dostaje nagranie, na którym dziewczynka w języku niemieckim mówi cyfry. Zadziwiające jest to, że nagranie zostało wysłane Air Dropem, czyli nadawca musiał być w zasięgu zaledwie 10 metrów. Jednak nie udaje się go znaleźć.<br> <br> Gdy Seweryn razem z Kają chce złożyć zeznanie gdyż uważa, że to ma związek z odnalezionym ciałem dziewczynki, to on staje się podejrzanym. Muszę przyznać, że ta książka była rewelacyjna. To ile autor poruszył trudnych tematów i wszystko się ze sobą łączy i tworzy spójna całość jest mistrzostwem.<br> <br> Co do zakończenia no muszę przyznać, że ja podejrzewałam każdego po kolei. Jednak koniec końców tak mnie zszokowało zakończenie i wywołał tyle emocji, że w głowie się nie mieści. Doskonała intryga, zwodzenie czytelnika za nos, mylenie tropów, kierowanie naszej uwagi na manowce - Panie Remigiuszu, niezły z pana łobuz! Tym samym mogę się założyć, że każdy kto czytał tę książkę, bądź będzie czytał nie domyśli się zakończenia. NIE MA SZANS!<br> <br> Naprawdę ogromne brawa dla autora za tak świetną książkę. To było moje zaledwie drugie spotkanie z twórczością Remigiusza Mroza, ale na pewno nie ostatnie, pewnie po skończeniu tej serii usiądę do Chyłki i Zordona, to sztandarowe dzieło Mroza, zewsząd polecane, tego lata nie będę się wzbraniać przed naczelną adwokat polskiego wymiaru sprawiedliwości i jej chłopaka;-)

Pierwszy tom tego cyklu mi się podobał i oceniłam go na cztery gwiazdki, czyli dużo jak na mnie, cztery i wyżej daje tylko powieściom do których mam zamiar w przyszłości wrócić jeszcze;-) <br> <br> Do lektury "Głosów z zaświatów", siadałam z nadzieją, że kontynuacja również przypadnie mi do gustu. Niestety, zawiodłam się.<br> Pomysł na fabułę nie był zły. Temat powiązany z mało znanym wycinkiem historii był ciekawy i zachęcał do wnikliwszej analizy zagadnienia. Przyznaję, że o "dzieciach Zamojszczyzny" dowiedziałam się właśnie od Mroza. Co zatem poszło nie tak, skoro drugi tom widocznie nie dotrzymuje kroku pierwszemu? <br> <br> Nie zagrały proporcje. Przez większą część książki wątek romansowy górował nad dreszczowcem, nie tego się spodziewałam. W przypadku Chyłki to zażarło, ponieważ Joanna miała dość bezczelny sposób bycia, co implikowało oczywista konsekwencje - nawet słodkie spijanie sobie z dziubków bywało brutalnie przerwane przez jej cyniczne poczucie humoru. Tutaj jednak atmosfera jest bardziej gęsta… Dodatkowo w tym tomie relacje Kai z Zaorskim są zwyczajnie nudne. Większości sprowadzają się do wzajemnego wzdychania i argumentowania, dlaczego nie możemy być razem. Wiecie, takie "Ciepienia młodego Wertera" w naprawdę kiczowatym wydaniu. Jeśli pamiętacie moją recenzję "Okruchów lustra" Agnieszki Pyzel, to układ Burzyńska-Zaorski poszedł w podobnym kierunku. Dla mnie - zabiło to połowę fabuły.<br> Wprowadzona przez Mroza tematyka, która miała być "na czasie", dotykająca naprawdę olbrzymiego problemu, jest tutaj trochę na siłę. Opisy też wydawały mi się zbyt dosadne, chyba, że oznaczymy ten thriller jako nieodpowiedni dla osób poniżej szesnastego roku życia. Nie chcę wchodzić w spojlery, dlatego nie napiszę wprost, o który z wątków mi chodzi.<br> <br> Przyjemność czytania tej książki przypomina jedzenie Mercy - czasem traficie na zielone czekoladki, czasem na marcepanowe, na kolejnych stronach będą też czekać kawowe. Czyli dla każdego coś miłego, ale dziełem bym tego nie nazwała, kto zna i lubi Mroza przeczyta, kto nie zna…. może niech zacznie od innych książek tego autora;-)

Kontynuacja serii kryminalno-obyczajowej z patomorfologiem Sewerynem Zaorskim w roli głównej zapoczątkowanej przez „Listy zza grobu”, czyli „Głosy z zaświatów”, czyli nowy - stary Remigiusz Mróz, wraca do nas ze sprawdzonymi motywami i nowymi pomysłami;-)<br> <br> Wracamy do naszego małego miasteczka o ustalonych zasadach, do małej społeczności Żeromic, która lubi babrać się we własnych brudach i do bohatera z przeszłością, który wraca na stare śmieci, by rozwiązać tajemnice z przeszłości. Warto przypomnieć, że sam Seweryn Zaorski to moralnie dwuznaczny bohater, który przeżył już niejedno, który zdążył już podjąć niewygodne decyzje i teraz musi za to płacić. Nie pomaga mu w tym fakt, że woli obcować bardziej z trupami niż z żywymi ludźmi, bo zazwyczaj lepiej na tym wychodzi. Pod tym względem niewiele się w „Głosach z zaświatów” zmienia. Niemniej Remigiusz Mróz podnosi swojemu bohaterowi poprzeczkę, a tym samym też podbija ryzyko, jakie podejmuje, gdy miesza się w sprawę zamordowanych dzieci.<br> <br> W „Głosach z zaświatów” stawki rosną z rozdziału na rozdział, a sam Remigiusz Mróz wystawia swojego bohatera na kolejne brutalne i bolesne próby. Widać, że autor trzyma rękę na pulsie, wie dobrze, co drażni, gdzie boli nasze społeczeństwo i stara się poruszać w swoich powieściach aktualne tematy. Co więcej, nie boi się grzebać w naszej niewygodnej historii, nie ma też oporów przed wyciąganiem zapomnianych tematów z przeszłości. Pod tym względem „Głosy z zaświatów” wyprzedzają „Listy zza grobu”, ale tak jak w poprzednim tomie harmonia między sensacją, akcją a tłem obyczajowym pozostaje zachowana. Pozostaje jedynie wyczekiwać ekranizacji, która nadchodzi wielkimi krokami.<br> <br> Sam Remigiusz Mróz budzi ambiwalentne uczucia wśród czytelników, odbiór jego książek bywa ciepły lub przeciwnie: mocna krytyka jednak nie wpływa na styl pisania u Mroza, widać pewną kontynuację jego pomysłów, które rozwija w niniejszej serii. Uważam, że tą konsekwencję nalezy poczytać na duży plus! <br> Jak dla mnie „Listy zza grobu” i „Głosy z zaświatów” to akcja: fascynacja. Czekam na kolejne tomy!