Gabiene 316 p.n.e.

W 323 roku p.n.e., nagła śmierć Aleksandra Wielkiego, władcy wielkiego imperium macedońskiego sięgającego od Bałkanów do wschodnich Indii, zapoczątkowała burzliwe zmagania o jego dziedzictwo. Generałowie tego utalentowanego władcy, zwani diadochami, stoczyli zacięte wojny o władzę, które przeszły do historii jako wojny diadochów. Wśród nich wyróżniali się Eumenes z Kardii i Antygon Jednooki, obaj uzdolnieni wodzowie, którzy manewrowali swoimi armiami jak wytrawni szachiści. Ich rywalizacja odcisnęła piętno na drugiej wojnie diadochów w latach 319-316 p.n.e. i ostatecznie doprowadziła do trwałego podziału imperium na mniejsze królestwa.

Eumenes sprzymierzył się z Polyperchonem, który sprawował opiekę nad młodym następcą tronu, Aleksandrem IV, nieślubnym synem Aleksandra Wielkiego. Dzięki wsparciu finansowemu i wojskowemu wyruszył do Persji, gdzie przejął kontrolę nad ważnymi miastami: Babilonem, Suzami i Persepolis. Decydującą bitwę z Antygonem Jednookim rozegrał w 316 roku p.n.e. pod Gabiene, na terenie dzisiejszego Iranu. W tej batalii, jazda Antygona, atakując tyły wroga, zdobyła przewagę i opanowała obóz Eumenesa. W wyniku zdrady swoich żołnierzy, Eumenes został pojmany i stracony, co umożliwiło Antygonowi Jednookiemu objęcie władzy w Azji.

Michał Piekarski w swojej książce maluje żywy obraz tych dramatycznych wydarzeń oraz przedstawia realia wojskowości w początkach epoki hellenistycznej.