Filary Ziemi

W tej epickiej powieści występuje tak wiele zapadających w pamięć postaci, że trudno byłoby mi nawet powiedzieć, kto jest jej głównym bohaterem, ale moja ulubiona postać jest bezdyskusyjna. Ma na imię Jack, a później, gdy odkrywa nazwisko swojego ojca, zaczyna nazywać się Jack Jackson. Jego matka, Ellen, zakochuje się w mężczyźnie o nazwisku Tom Builder. Jack niemal umiera z głodu wraz z dziećmi Toma, Alfredem i Marthą, przemierzając Anglię w poszukiwaniu kogoś, kto potrzebuje czegoś do zbudowania. Tom potrafi zbudować wszystko, ale jego marzeniem, najbardziej gorącym pragnieniem, jest zbudowanie katedry.

Jack jest bystry, wręcz nienaturalnie inteligentny, i to nie Alfred okazuje się najodpowiedniejszy do realizacji marzeń Toma. To Jack podróżuje po świecie i odkrywa, że katedry mogą wznieść się wysoko w chmury, ponad wszystko, co Tom mógłby uznać za możliwe.

Tłem dla tych wszystkich prób i trudności, których doświadczysz podczas lektury tej powieści, jest burzliwa XII-wieczna Anglia. Henryk I umiera i pozostawia na tronie swoją córkę cesarzową Maude. Jest to niezwykle kontrowersyjne, ponieważ szlachta nie chce mieć królowej. Prawdę mówiąc, chcą króla, ale słabego króla, którego będą mogli kontrolować. Ponieważ Maude urodziła się jako kobieta, drzwi zamku pozostają otwarte dla jej kuzyna Szczepana, który zerwał koronę z jej głowy i włożył ją na swoją. Szlachta z pewnością nie chce pracować dla kobiety, ale myślę, że jeszcze większym problemem jest to, że Maude jest bardzo pewna siebie. Jej mąż, Geoffrey z Anjou, szybko się o tym przekonał.

Wybucha wojna domowa, a najbardziej cierpią na tym oczywiście chłopi, którzy akurat znaleźli się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie. Destabilizacja cywilnej struktury prawa pozwala też ludziom takim jak William z Hamleigh robić, co chcą, i brać, co chcą. Jest on oportunistą, który kilkakrotnie zmienia strony w sporze między Maude a Stephenem, w zależności od tego, który z kuzynów ma w danym momencie silniejszy wiatr w plecy. William to brutalny bandyta, narzędzie obłąkanej, chciwej matki, a później broń arcybiskupa Walerana Bigoda, który pragnie zdobyć coraz większą władzę kosztem wszystkich innych.

William i Jack stają się śmiertelnymi wrogami, gdy Jack próbuje zbudować katedrę w Kingsbridge, a William próbuje zniszczyć gospodarkę Kingsbridge, by sprowadzić więcej bogactwa do sąsiedniego miasteczka Shiring. William odczuwa również nienaturalne pożądanie do Alieny, które jest w jednej części pożądaniem, a w drugiej bólem. Jeśli kobieta nie płacze, nie krwawi i nie odczuwa udręki, William nie zadziała.

Jack to Aliena, a Aliena to Jack. Są bratnimi duszami i choć przytrafia im się wiele katastrofalnych rzeczy, które próbują ich rozdzielić, wciąż miałam nadzieję, że miłość zwycięży wszystko. Może najbardziej lubię Jacka, ale podziwiam Alienę. Po straszliwym ataku Williama z Hamleigh odzyskuje siły i staje się największym handlarzem wełny w okolicy. Jest to niezwykłe dla każdego, ale dla kobiety, która nigdy w życiu nie musiała pracować, i to bez grosza przy duszy, wznieść się na takie wyżyny jest niezwykłe. Przetrwała każdą katastrofę, nawet tę, którą sama sobie zafundowała, i znalazła sposób, by mimo przytłaczających przeciwności losu osiągnąć jakieś pozory bezpieczeństwa.

Jest jeszcze jedna postać, którą chciałabym omówić, a mianowicie przeor Filip z Gwynedd. Człowiek, który dzielił to samo marzenie co Tom Builder, aby z popiołów starego kościoła w Kingsbridge powstała katedra.
Są chwile, kiedy mam ochotę porządnie potrząsnąć Filipem, ale w żadnym momencie nie kwestionuję szczerości jego przekonań. Nawet wtedy, gdy ci, którym przyświecają złe cele, spiskują, a nawet oszukują, aby uzyskać przewagę nad Filipem, on zawsze trzyma się twardej drogi. Ma wrogów na wysokich stanowiskach, w tym wspomnianego już arcybiskupa Walerana Bigoda, który na każdym kroku stara się jak może, by zniszczyć Filipa i jego marzenia o katedrze. Polityka kościelna jest niezwykle fascynująca i tworzy dodatkową intrygę w powieści, która czasami przyćmiewa dążenie do tronu.

Jeśli zdecydujesz się podjąć zadanie przeczytania tej lektury, czeka na ciebie 1000 stron soczystej historycznej fikcji. To nie jest „Wojna i pokój”, więc nie obawiajcie się tej liczby stron, jak nakazywałby rozsądek, bo strony będą przelatywać. Naprawdę potrzebowałem eskapizmu do innego czasu i miejsca, a ta książka doskonale spełniła to zadanie. Jest tu kilka scen gwałtu, ale są one celowe dla fabuły i z pewnością są częścią zdestabilizowanej Anglii tamtych czasów. Niestety, tematy, które William Hamleigh i jego bandyci uważają za tak zabawne, są częścią historii ludzkości sięgającej czasów, gdy biliśmy się kijami i kamieniami. Musiałabym użyć jeszcze mnóstwa słów, aby omówić wszystkie inne wartościowe aspekty tej książki, ale resztę pozostawię Wam do samodzielnego odkrycia.

Trudno jest dokładnie wyjaśnić, dlaczego podobała mi się ta książka. Poważnie, jeśli spojrzycie na nagłówek, zwrócicie uwagę na 973 strony i fakt, że jest to bardzo długa opowieść o budowaniu katedry w średniowiecznej Anglii, możecie pomyśleć, że coś palnęłam. Ale dla mnie - i zakładam, że dla wielu innych czytelników - to było tak cholernie wciągające.
Na wstępie powiem, że jeśli jesteś wrażliwy na sceny gwałtu, nie czytaj tej książki!! Średniowieczna Anglia to istne piekło pełne mizoginii, przemocy, oskarżeń o czary i, tak, gwałtów. Jedna z tych scen jest szczególnie niepokojąca i obrazowa; po jej przeczytaniu musiałam zrobić sobie przerwę w lekturze.
Powinnam powiedzieć, że gwałt nie jest przedstawiony jako coś pozytywnego, ani nawet normalnego. Sceny gwałtu i brutalnej przemocy w książce w dużej mierze służą temu, byśmy z zaciekłą pasją gardzili Williamem Hamleigh. Okazuje się, że głęboka, kipiąca nienawiść może naprawdę trzymać cię w napięciu, czekając, aż ten drań dostanie to, na co zasłużył.
Tak czy inaczej, główny wątek dotyczy budowy fikcyjnej katedry w Kingsbridge. Ale tak naprawdę chodzi o wszystkich bohaterów, którzy stykają się z Kingsbridge, katedrą i przeorem Philipem - ich miłości, pragnienia, ambicje, konflikty i złamane serca. Wciągnęła mnie już od bardzo dramatycznego prologu, w którym młoda kobieta przybywa na miejsce powieszenia i przeklina trzech mężczyzn, którzy zagwarantowali egzekucję jej ukochanego.
Są tu zarówno historie miłosne, jak i opowieści o bezwzględnej ambicji i zdradzie. Follett stworzył kilka niesamowitych i niezapomnianych postaci: Toma Buildera, Philipa, Ellen, Jacka, Alieny i Walerana Bigoda. I, oczywiście, tę nikczemną plamę na człowieczeństwie, jaką jest William Hamleigh.
Nie czytałem żadnej innej twórczości Folletta, ale nie jest zaskoczeniem, że przed rozpoczęciem pracy nad Filarami ziemi był pisarzem thrillerów. Przeniósł to na grunt tej historii. Właśnie wtedy, gdy wszystko wydaje się iść dobrze, wydarza się jakaś katastrofa, która utrudnia pracę. Kiedy wydaje się, że Philipowi się powiedzie, przydarza mu się jeszcze więcej problemów. Ale to był skuteczny sposób na to, żebym oglądał się przez ramię.
To dziwna książka, ponieważ jest krwawym, przyprawiającym o szybsze bicie serca czytadłem, zamkniętym w 900-stronicowym opakowaniu o poważnym wyglądzie i budującym katedrę. Dziwna, a jednak mam ochotę na więcej. Chyba będę musiała przeczytać „Świat bez końca”.

W tej epickiej powieści występuje tak wiele zapadających w pamięć postaci, że trudno byłoby mi nawet powiedzieć, kto jest jej głównym bohaterem, ale moja ulubiona postać jest bezdyskusyjna. Ma na imię Jack, a później, gdy odkrywa nazwisko swojego ojca, zaczyna nazywać się Jack Jackson. Jego matka, Ellen, zakochuje się w mężczyźnie o nazwisku Tom Builder. Jack niemal umiera z głodu wraz z dziećmi Toma, Alfredem i Marthą, przemierzając Anglię w poszukiwaniu kogoś, kto potrzebuje czegoś do zbudowania. Tom potrafi zbudować wszystko, ale jego marzeniem, najbardziej gorącym pragnieniem, jest zbudowanie katedry.

Jack jest bystry, wręcz nienaturalnie inteligentny, i to nie Alfred okazuje się najodpowiedniejszy do realizacji marzeń Toma. To Jack podróżuje po świecie i odkrywa, że katedry mogą wznieść się wysoko w chmury, ponad wszystko, co Tom mógłby uznać za możliwe.

Tłem dla tych wszystkich prób i trudności, których doświadczysz podczas lektury tej powieści, jest burzliwa XII-wieczna Anglia. Henryk I umiera i pozostawia na tronie swoją córkę cesarzową Maude. Jest to niezwykle kontrowersyjne, ponieważ szlachta nie chce mieć królowej. Prawdę mówiąc, chcą króla, ale słabego króla, którego będą mogli kontrolować. Ponieważ Maude urodziła się jako kobieta, drzwi zamku pozostają otwarte dla jej kuzyna Szczepana, który zerwał koronę z jej głowy i włożył ją na swoją. Szlachta z pewnością nie chce pracować dla kobiety, ale myślę, że jeszcze większym problemem jest to, że Maude jest bardzo pewna siebie. Jej mąż, Geoffrey z Anjou, szybko się o tym przekonał.

Wybucha wojna domowa, a najbardziej cierpią na tym oczywiście chłopi, którzy akurat znaleźli się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie. Destabilizacja cywilnej struktury prawa pozwala też ludziom takim jak William z Hamleigh robić, co chcą, i brać, co chcą. Jest on oportunistą, który kilkakrotnie zmienia strony w sporze między Maude a Stephenem, w zależności od tego, który z kuzynów ma w danym momencie silniejszy wiatr w plecy. William to brutalny bandyta, narzędzie obłąkanej, chciwej matki, a później broń arcybiskupa Walerana Bigoda, który pragnie zdobyć coraz większą władzę kosztem wszystkich innych.

William i Jack stają się śmiertelnymi wrogami, gdy Jack próbuje zbudować katedrę w Kingsbridge, a William próbuje zniszczyć gospodarkę Kingsbridge, by sprowadzić więcej bogactwa do sąsiedniego miasteczka Shiring. William odczuwa również nienaturalne pożądanie do Alieny, które jest w jednej części pożądaniem, a w drugiej bólem. Jeśli kobieta nie płacze, nie krwawi i nie odczuwa udręki, William nie zadziała.

Jack to Aliena, a Aliena to Jack. Są bratnimi duszami i choć przytrafia im się wiele katastrofalnych rzeczy, które próbują ich rozdzielić, wciąż miałam nadzieję, że miłość zwycięży wszystko. Może najbardziej lubię Jacka, ale podziwiam Alienę. Po straszliwym ataku Williama z Hamleigh odzyskuje siły i staje się największym handlarzem wełny w okolicy. Jest to niezwykłe dla każdego, ale dla kobiety, która nigdy w życiu nie musiała pracować, i to bez grosza przy duszy, wznieść się na takie wyżyny jest niezwykłe. Przetrwała każdą katastrofę, nawet tę, którą sama sobie zafundowała, i znalazła sposób, by mimo przytłaczających przeciwności losu osiągnąć jakieś pozory bezpieczeństwa.

Jest jeszcze jedna postać, którą chciałabym omówić, a mianowicie przeor Filip z Gwynedd. Człowiek, który dzielił to samo marzenie co Tom Builder, aby z popiołów starego kościoła w Kingsbridge powstała katedra.
Są chwile, kiedy mam ochotę porządnie potrząsnąć Filipem, ale w żadnym momencie nie kwestionuję szczerości jego przekonań. Nawet wtedy, gdy ci, którym przyświecają złe cele, spiskują, a nawet oszukują, aby uzyskać przewagę nad Filipem, on zawsze trzyma się twardej drogi. Ma wrogów na wysokich stanowiskach, w tym wspomnianego już arcybiskupa Walerana Bigoda, który na każdym kroku stara się jak może, by zniszczyć Filipa i jego marzenia o katedrze. Polityka kościelna jest niezwykle fascynująca i tworzy dodatkową intrygę w powieści, która czasami przyćmiewa dążenie do tronu.

Jeśli zdecydujesz się podjąć zadanie przeczytania tej lektury, czeka na ciebie 1000 stron soczystej historycznej fikcji. To nie jest „Wojna i pokój”, więc nie obawiajcie się tej liczby stron, jak nakazywałby rozsądek, bo strony będą przelatywać. Naprawdę potrzebowałem eskapizmu do innego czasu i miejsca, a ta książka doskonale spełniła to zadanie. Jest tu kilka scen gwałtu, ale są one celowe dla fabuły i z pewnością są częścią zdestabilizowanej Anglii tamtych czasów. Niestety, tematy, które William Hamleigh i jego bandyci uważają za tak zabawne, są częścią historii ludzkości sięgającej czasów, gdy biliśmy się kijami i kamieniami. Musiałabym użyć jeszcze mnóstwa słów, aby omówić wszystkie inne wartościowe aspekty tej książki, ale resztę pozostawię Wam do samodzielnego odkrycia.

Trudno jest dokładnie wyjaśnić, dlaczego podobała mi się ta książka. Poważnie, jeśli spojrzycie na nagłówek, zwrócicie uwagę na 973 strony i fakt, że jest to bardzo długa opowieść o budowaniu katedry w średniowiecznej Anglii, możecie pomyśleć, że coś palnęłam. Ale dla mnie - i zakładam, że dla wielu innych czytelników - to było tak cholernie wciągające.
Na wstępie powiem, że jeśli jesteś wrażliwy na sceny gwałtu, nie czytaj tej książki!! Średniowieczna Anglia to istne piekło pełne mizoginii, przemocy, oskarżeń o czary i, tak, gwałtów. Jedna z tych scen jest szczególnie niepokojąca i obrazowa; po jej przeczytaniu musiałam zrobić sobie przerwę w lekturze.
Powinnam powiedzieć, że gwałt nie jest przedstawiony jako coś pozytywnego, ani nawet normalnego. Sceny gwałtu i brutalnej przemocy w książce w dużej mierze służą temu, byśmy z zaciekłą pasją gardzili Williamem Hamleigh. Okazuje się, że głęboka, kipiąca nienawiść może naprawdę trzymać cię w napięciu, czekając, aż ten drań dostanie to, na co zasłużył.
Tak czy inaczej, główny wątek dotyczy budowy fikcyjnej katedry w Kingsbridge. Ale tak naprawdę chodzi o wszystkich bohaterów, którzy stykają się z Kingsbridge, katedrą i przeorem Philipem - ich miłości, pragnienia, ambicje, konflikty i złamane serca. Wciągnęła mnie już od bardzo dramatycznego prologu, w którym młoda kobieta przybywa na miejsce powieszenia i przeklina trzech mężczyzn, którzy zagwarantowali egzekucję jej ukochanego.
Są tu zarówno historie miłosne, jak i opowieści o bezwzględnej ambicji i zdradzie. Follett stworzył kilka niesamowitych i niezapomnianych postaci: Toma Buildera, Philipa, Ellen, Jacka, Alieny i Walerana Bigoda. I, oczywiście, tę nikczemną plamę na człowieczeństwie, jaką jest William Hamleigh.
Nie czytałem żadnej innej twórczości Folletta, ale nie jest zaskoczeniem, że przed rozpoczęciem pracy nad Filarami ziemi był pisarzem thrillerów. Przeniósł to na grunt tej historii. Właśnie wtedy, gdy wszystko wydaje się iść dobrze, wydarza się jakaś katastrofa, która utrudnia pracę. Kiedy wydaje się, że Philipowi się powiedzie, przydarza mu się jeszcze więcej problemów. Ale to był skuteczny sposób na to, żebym oglądał się przez ramię.
To dziwna książka, ponieważ jest krwawym, przyprawiającym o szybsze bicie serca czytadłem, zamkniętym w 900-stronicowym opakowaniu o poważnym wyglądzie i budującym katedrę. Dziwna, a jednak mam ochotę na więcej. Chyba będę musiała przeczytać „Świat bez końca”.