Farsalos 48 p.n.e. w.specjalne

Monografia koncentruje się na jednej z najważniejszych batalii starożytności, podczas której Juliusz Cezar odniósł triumf nad Pompejuszem Wielkim. Kluczowy moment starcia nastąpił, gdy wojska Pompejusza zmusiły jazdę Cezara do odwrotu. Zwycięstwo w tej wojnie domowej przyniosło istotne zmiany polityczne w rzymskiej republice, która wówczas chyliła się ku upadkowi. Na polu bitwy legioniści obu stron zaangażowali się w zaciętą walkę wzdłuż całej linii frontu, podczas gdy jazda Pompejusza przystąpiła do zdecydowanego ataku z lewej flanki. Dzięki skoordynowanemu natarciu udało się szybko złamać odporność kawalerii Cezara, zmuszając ją do odwrotu i odsłaniając prawe skrzydło armii.

Pomimo przewagi, kawalerzyści Pompejusza, zgodnie z rozkazem, starali się obejść walczące legiony i uderzyć na ich tyły, a dowódca T. Labienus powinien był nakazać atak z boków i od tyłu. Niemniej jednak, brak umiejętności i niedocenianie roli kawalerii wśród rzymskich oficerów spowodowało, że tego manewru nie przeprowadzono. Rozpędzone oddziały kontynuowały frontalne natarcie na kohorty piechoty, które korzystały z pila, podobnie jak współczesne wojska używają bagnetów, odpierając szarżę.