Ekstradycja. Joanna Chyłka. Tom 11

Joanna Chyłka uciekła z transportu więziennego: trzeba oddać Remigiuszowi Mrozowi, że w ten sposób kończąc poprzednią część obudził w czytelnikach drugie życie dla tej sagi: Jak bowiem czytać o Chyłce kiedy jej nie ma i nikt nie wie co się z nią dzieje? <br> <br> Przechodząc do samej fabuły: jak wspomniałam tytułem wstępu, nikt nie ma z Chyłką kontaktu, ślad po niej zaginął i nawet funkcjonariusze Interpolu dysponujący Europejskiego Nakazem Aresztowania w ręku, nie są w stanie namierzyć znanej i cenionej w środowisku pani mecenas. W tym chaosie próbuje odnaleźć się Zordon jednak nie jest to łatwe - jego tęsknota do ukochanej szybko musi ustąpić determinacji na rzecz rozwiązania zagadki kryminalnej przed którą został postawiony. I tak oto przyjmuje sprawę Witalija Demczenko, Ukraińca, który jest oskarżony o zastrzelenie trzech osób w restauracji na Powiślu: oskarżony nic nie pamięta, a z okoliczności sprawy i ustaleń poczynionych przez organy sciągania wyraźnie rysuje się wersja wydarzeń dla niego niekorzystna. Ma jednak pewien sekret: wiadomość od Chyłki dla Oryńskiego, bez wątpienia moment, na który wszyscy fani ich losów czekają! <br> <br> Jedenasty tom tej obszernej historii nie rozczaruje nikogo: kto przyzwyczaił się do stylu w jaki Remigiusz Mróz buduje swoją narrację, będzie zachwycony: mnóstwo tajemnic, niedopowiedzeń, kilka zwrotów akcji i jeszcze więcej ironii, wysublimowanego poczucia humoru za które tak uwielbiamy skomplikowaną relację głowach bohaterów. Szczerze, myślałam, że Mróz już mnie nie zaskoczy, że będę wstanie przewidzieć co będzie dalej, ale oczywiście nie miałam racji! 11 tom to szaleństwo, przewortność, zagmatwanie i zordonienie samo w sobie. Nie pozostaje mi nic innego, jak sięgnąć po dwie ostatnie pozycje z tej serii, ciekawe ilu z nas przeczytało je wszystkie? :-)<br> <br> W mojej ocenie "Ekstradycja" to nowe życie dla tej serii: Joanna Chyłka pozwala odkryć się na nowo: dosłownie i w przenośni, wszak znika by.... znów się zjawić, to chyba nie zaskoczy nikogo. Zmienia się jednak wyraźnie - to proces widoczny już od kilku części - kim jest teraz i jak ułożą się jej relacje z Orynskim, kiedy ten rośnie w "Ekstradycji" i w końcu zachowuje się jak facet, który wie czego chce i wie jak to sobie wziąć? Nie sposób też pominąć wątków Kormaka i Langera: ten ostatni to diabeł wcielony, nie będzie chyba dla nikogo wtajemniczonego niespodzianką, że jego postać przewija się na kartach kolejnych części budząc w czytelniku jak najgorsze skojarzenia. Tak, moi drodzy, młody Langer na pewno grał w szkolnych teatrzykach czarne charaktery, skoro na łamach "Ekstradycji" pokazuje znów rogi, jak to miał w zwyczaju wcześniej. Czy udało się komuś polubić tę postać? Pytam o sympatię szczerą i niczym niezmąconą, ciekawość bowiem jest tu oczywista: obawiamy się łobuzów ale budzą w nas emocje! <br> <br> Pewien niedosyt budzi we mnie ostatnia scena, preludium do epilogu. Być może to kwestia indywidualna, przedstawiony opis jednak mocno odbiegał od moich wyobrażeń, ale to cały Mróz: nawet ostatnia prosta pełna jest kolein, więcej tu pytań, niż odpowiedzi. Oby tylko kolejne dwa tomy przyniosły mocne wrażenia, romans Chyłki i Orynskiego to za mało, jest tu tyle niejasnych wątków, że autor miał co robić aby zamknąć tę sagę. <br> <br> Jeśli czytaliście poprzednie tomy, specjalnie was zachęcać nie trzeba: kto lubi, sięgnie znów po Chyłkę, trudno się przed nią bronić. Kto nie czytał niech łapię za "Kasację", gwarantuje wam, że do wiosny nadrobicie braki;-)<br> <br> 5/5

Na karetach poprzednich powieści z tej serii zdążyłam pokochać Chyłkę całą paletą emocji: i tak oto cenię ją za to, że jest silna, przebojowa, inteligenta i odważna. Świetnie radzi sobie w prawniczym świecie zdominowanym przez mężczyzn, zyskuje szacunek w oczach partnerów prowadzących kancelarię Żelazny & McVay. Znana jest ze swojej szczerości, ponad grzeczność i uprzejmość stawia realizację postawionych przed sobą celów, zwykle związanych z sukcesami zawodowymi. A przy tym wszystkim ma swoje momenty słabości, czasami nie radzi sobie z relacjami na płaszczyźnie prywatnej. Pod płaszczem bezczelności i opryskliwości kryje się kobieta, która uwielbia słuchać Iron Maiden, szybką jazdę samochodem w nocy oraz trochę na przekór stereotypom: soczyste mięso i ogromne ilości tequili. <br> <br> Trudno nie uwielbiać Aśki, co? To postać bliska współczesnej kobiecie - podobnie jak ona, stoi przed koniecznością wyboru: poddać się patriarchatowi, czy rzucić mu wyzwanie na własnych warunkach: i Chyłka to robi! Wielu mężczyzn wyczuwa w niej podświadomie zagrożenie, ona sama jednak nie dba o konwenanse i... czasem mi tego brakuje. Mam na myśli sytuację z Kordianem, kto z was chociaż raz nie wyobrażał sobie ich razem gdzieś na plaży na końcu świata, wolnych od tej ciągłej walki z wymiarem sprawiedliwości? "Ekstradycja" daje autorowi niesamowite wręcz możliwości dla zakończenia tej historii: okazuje się bowiem, że minęło kilka miesięcy od ucieczki z kraju Joanny Chyłki, Wystawiono za nią nią Europejski Nakaz Aresztowania, brak jednak śladów wskazujących na miejsce jej ostatniego pobytu. <br> <br> Wiedzy w tym zakresie nie posiada również Kordian Oryński, kierowany motywami osobistymi młody mecenas widocznie tęskni za Chyłką i jednocześnie wysuwa się na pierwszy plan w "Ekstradycji" pod jej nieobecność - moje wrażenia? Daje radę! Zordon w swojej nowej odsłonie zdecydowanie budzi moją sympatię, autor stworzył mu większą przestrzeń i trzeba przyznać, że od kiedy Chyłki nie ma w pobliżu... Oryński wychodzi z jej cienia! Objawia się nam proszę Państwa potencjał, o który wiele czytelników (czytelniczek!) go podejrzewało i trudno uznać jego sukcesy za niespodziankę. Zgodzi się ze mną każdy, kto zna Chyłkę: jeśli Oryński z nią wytrzymał przez dziesięć opasłych tomów, to nie ma sprawy, której nie dałby rady na sali rozpraw;-) <br> <br> Uciekając jednak od dygresji i wracając jednocześnie do samej akcji w "Ekstradycji" - Zordon nie ma żadnych wiadomości od ukochanej i zaczyna tracić nadzieję, że kiedykolwiek jeszcze ją zobaczy. Życie toczy się jednak dalej, a młody mecenas ma przed sobą potężne wyzwanie: otrzymuje sprawę Ukraińca, Witalija Demczenko, który obudził się po półtorarocznej śpiączce i jest oskarżony o to, że zastrzelił trzy osoby na Powiślu. Nie udało się znaleźć narzędzia zbrodni, ani świadków, a Witalij twierdzi, że nie pamięta co się wydarzyło… pamięta za to wiadomość, jaką ma do przekazania w tajemnicy Oryńskiemu. <br> <br> Ta recenzja stanowi niejako podsumowanie mojej relacji z głównymi bohaterami: mam wrażenie, ze zmieniam się tak jak oni zmieniają się na kartach powieści, ale wciąż mamy to samo poczucie humoru, słabość do popadania w kłopoty i lubimy się spotykać wieczorami po całym dniu w pracy. Nie inaczej będzie z "Precedensem" i "Afektem" - to dwie ostatnie pozycje z całego cyklu i na sama myśl o tym mi słabo, chcemy więcej Panie Mróz;-)

Jedenasty tom z serii Chyłka, Zordon i przyjaciele! Nie będę nawet ukrywać swojego braku obiektywności - definiuje się i przedstawiam wśród przyjaciół jako Chyłkocholiczka. Każda wzmianka o kolejnym tomie tej serii powodowała u mnie radość dziecka, wiecie: idą święta i cieszysz się na długo nim dostaniesz wymarzony prezent. Czasami mam wrażenie, że to niezwykle silne uzależnienie... Dopóki nie ma nowej części chodzę jak na głodzie, w czasie czytania jestem na haju a po lekturze trzęsę się nie tylko z nadmiaru wrażeń ale i z odstawienia - tez tak macie? Odczuwam głęboką przyjemność obcowania z Chyłką i Zordonem ilekroć sięgam po kolejne pozycje Remigiusza Mroza, nie inaczej było przy "Ekstradycji" - autor po raz kolejny udowodnił, że fundamenty jego powieści pozostają te same: porywająca, zaskakująco skonstruowana fabuła, intrygujące postacie i ich emocjonujące interakcje oraz błyskotliwy, cięty humor. Trudno jednocześnie uwierzyć, że to już jedenaste z cyklu spotkanie z naszym ulubionym duetem, a jednak opisane losy wspomnianej dwójki intrygują i wciągają równie mocno jak początek tej sagi. <br> <br> W mojej opinii sukces książek Remigiusza Mroza bynajmniej nie wynika z faktu, że ich akcja osadzona jest w świecie warszawskiej palestry, a raczej na przekór temu i wie o tym każdy, kto kartkuje kolejne strony opisanej w przystępny sposób procedury karnej, aby wyłapać ironie, sarkazm czy grę słów miedzy bohaterami tej opowieści, co z kolei przekłada się na jeden prosty wniosek: Chyłka i cała ta seria to moje prywatne czytelnicze, "gulity pleasure! Mam sentyment do tej całej sagi choćby z tego powodu, ze po wielu latach przypomniała mi, że to książka, a nie serial jest najlepszą rozrywką na samotne wieczory. Lubię główną bohaterkę i świat wykreowany przez Mroza w tych powieściach. Uczciwie też dodam, ze rozumiem kontrargumenty, nierzadko punktujące kolejne, wydawane w ekspresowym tempie książki autora - niektóre wątki ciągną się zbyt długo, a kolejne morderstwa i wynikające z nich zagadki przypominają dobrze znany już schemat. Czy to dla mnie problem? Zdecydowanie nie, jak wspominałam wyżej, to właśnie definicja - "guilty pleasure", chwila dla siebie wolna od analizowania;-) <br> <br> To co rzuca się w oczy przy "Ekstradycji" to fakt, że Remigiusz Mróz pisząc tę część serii był chyba sam pod wpływem silnego, miłosnego uniesieniu: tak dużo scen zbliżeń pomiędzy naszymi bohaterami i okazywania sobie nawzajem "wielkiej” miłości jeszcze na kartach powieści tego autora dotąd nie czytałam. Co do samej zagadki „kryminalnej” była ona dość ciekawa, ale tak jak już wspominałem – można było się domyślić, kto jest za całą tę sytuację odpowiedzialny i winny. Ponadto jakoś przestałam się martwić o losy naszych bohaterów, wychodząc przy tym z założenia, że noga im się nie podwinie i koniec końców wyjdą cało ze wszystkich opresji. <br> <br> Reasumując: czyta się lekko, szybko i przyjemnie, to wciąż dobry poziom do którego autor nas przyzwyczaił. Trochę inaczej rozłożone akcenty nadają świeżości jedenastej już cześć tej serii, dobrze znający ją czytelnicy będą czuli się usatysfakcjonowani, nowym czytelnik polecam sięgnąć do wcześniejszych odsłon - będziecie zaskoczeni dokąd was to zaprowadzi;-)<br> <br> 4/5

Joanna Chyłka uciekła z transportu więziennego: trzeba oddać Remigiuszowi Mrozowi, że w ten sposób kończąc poprzednią część obudził w czytelnikach drugie życie dla tej sagi: Jak bowiem czytać o Chyłce kiedy jej nie ma i nikt nie wie co się z nią dzieje? <br> <br> Przechodząc do samej fabuły: jak wspomniałam tytułem wstępu, nikt nie ma z Chyłką kontaktu, ślad po niej zaginął i nawet funkcjonariusze Interpolu dysponujący Europejskiego Nakazem Aresztowania w ręku, nie są w stanie namierzyć znanej i cenionej w środowisku pani mecenas. W tym chaosie próbuje odnaleźć się Zordon jednak nie jest to łatwe - jego tęsknota do ukochanej szybko musi ustąpić determinacji na rzecz rozwiązania zagadki kryminalnej przed którą został postawiony. I tak oto przyjmuje sprawę Witalija Demczenko, Ukraińca, który jest oskarżony o zastrzelenie trzech osób w restauracji na Powiślu: oskarżony nic nie pamięta, a z okoliczności sprawy i ustaleń poczynionych przez organy sciągania wyraźnie rysuje się wersja wydarzeń dla niego niekorzystna. Ma jednak pewien sekret: wiadomość od Chyłki dla Oryńskiego, bez wątpienia moment, na który wszyscy fani ich losów czekają! <br> <br> Jedenasty tom tej obszernej historii nie rozczaruje nikogo: kto przyzwyczaił się do stylu w jaki Remigiusz Mróz buduje swoją narrację, będzie zachwycony: mnóstwo tajemnic, niedopowiedzeń, kilka zwrotów akcji i jeszcze więcej ironii, wysublimowanego poczucia humoru za które tak uwielbiamy skomplikowaną relację głowach bohaterów. Szczerze, myślałam, że Mróz już mnie nie zaskoczy, że będę wstanie przewidzieć co będzie dalej, ale oczywiście nie miałam racji! 11 tom to szaleństwo, przewortność, zagmatwanie i zordonienie samo w sobie. Nie pozostaje mi nic innego, jak sięgnąć po dwie ostatnie pozycje z tej serii, ciekawe ilu z nas przeczytało je wszystkie? :-)<br> <br> W mojej ocenie "Ekstradycja" to nowe życie dla tej serii: Joanna Chyłka pozwala odkryć się na nowo: dosłownie i w przenośni, wszak znika by.... znów się zjawić, to chyba nie zaskoczy nikogo. Zmienia się jednak wyraźnie - to proces widoczny już od kilku części - kim jest teraz i jak ułożą się jej relacje z Orynskim, kiedy ten rośnie w "Ekstradycji" i w końcu zachowuje się jak facet, który wie czego chce i wie jak to sobie wziąć? Nie sposób też pominąć wątków Kormaka i Langera: ten ostatni to diabeł wcielony, nie będzie chyba dla nikogo wtajemniczonego niespodzianką, że jego postać przewija się na kartach kolejnych części budząc w czytelniku jak najgorsze skojarzenia. Tak, moi drodzy, młody Langer na pewno grał w szkolnych teatrzykach czarne charaktery, skoro na łamach "Ekstradycji" pokazuje znów rogi, jak to miał w zwyczaju wcześniej. Czy udało się komuś polubić tę postać? Pytam o sympatię szczerą i niczym niezmąconą, ciekawość bowiem jest tu oczywista: obawiamy się łobuzów ale budzą w nas emocje! <br> <br> Pewien niedosyt budzi we mnie ostatnia scena, preludium do epilogu. Być może to kwestia indywidualna, przedstawiony opis jednak mocno odbiegał od moich wyobrażeń, ale to cały Mróz: nawet ostatnia prosta pełna jest kolein, więcej tu pytań, niż odpowiedzi. Oby tylko kolejne dwa tomy przyniosły mocne wrażenia, romans Chyłki i Orynskiego to za mało, jest tu tyle niejasnych wątków, że autor miał co robić aby zamknąć tę sagę. <br> <br> Jeśli czytaliście poprzednie tomy, specjalnie was zachęcać nie trzeba: kto lubi, sięgnie znów po Chyłkę, trudno się przed nią bronić. Kto nie czytał niech łapię za "Kasację", gwarantuje wam, że do wiosny nadrobicie braki;-)<br> <br> 5/5

Na karetach poprzednich powieści z tej serii zdążyłam pokochać Chyłkę całą paletą emocji: i tak oto cenię ją za to, że jest silna, przebojowa, inteligenta i odważna. Świetnie radzi sobie w prawniczym świecie zdominowanym przez mężczyzn, zyskuje szacunek w oczach partnerów prowadzących kancelarię Żelazny & McVay. Znana jest ze swojej szczerości, ponad grzeczność i uprzejmość stawia realizację postawionych przed sobą celów, zwykle związanych z sukcesami zawodowymi. A przy tym wszystkim ma swoje momenty słabości, czasami nie radzi sobie z relacjami na płaszczyźnie prywatnej. Pod płaszczem bezczelności i opryskliwości kryje się kobieta, która uwielbia słuchać Iron Maiden, szybką jazdę samochodem w nocy oraz trochę na przekór stereotypom: soczyste mięso i ogromne ilości tequili. <br> <br> Trudno nie uwielbiać Aśki, co? To postać bliska współczesnej kobiecie - podobnie jak ona, stoi przed koniecznością wyboru: poddać się patriarchatowi, czy rzucić mu wyzwanie na własnych warunkach: i Chyłka to robi! Wielu mężczyzn wyczuwa w niej podświadomie zagrożenie, ona sama jednak nie dba o konwenanse i... czasem mi tego brakuje. Mam na myśli sytuację z Kordianem, kto z was chociaż raz nie wyobrażał sobie ich razem gdzieś na plaży na końcu świata, wolnych od tej ciągłej walki z wymiarem sprawiedliwości? "Ekstradycja" daje autorowi niesamowite wręcz możliwości dla zakończenia tej historii: okazuje się bowiem, że minęło kilka miesięcy od ucieczki z kraju Joanny Chyłki, Wystawiono za nią nią Europejski Nakaz Aresztowania, brak jednak śladów wskazujących na miejsce jej ostatniego pobytu. <br> <br> Wiedzy w tym zakresie nie posiada również Kordian Oryński, kierowany motywami osobistymi młody mecenas widocznie tęskni za Chyłką i jednocześnie wysuwa się na pierwszy plan w "Ekstradycji" pod jej nieobecność - moje wrażenia? Daje radę! Zordon w swojej nowej odsłonie zdecydowanie budzi moją sympatię, autor stworzył mu większą przestrzeń i trzeba przyznać, że od kiedy Chyłki nie ma w pobliżu... Oryński wychodzi z jej cienia! Objawia się nam proszę Państwa potencjał, o który wiele czytelników (czytelniczek!) go podejrzewało i trudno uznać jego sukcesy za niespodziankę. Zgodzi się ze mną każdy, kto zna Chyłkę: jeśli Oryński z nią wytrzymał przez dziesięć opasłych tomów, to nie ma sprawy, której nie dałby rady na sali rozpraw;-) <br> <br> Uciekając jednak od dygresji i wracając jednocześnie do samej akcji w "Ekstradycji" - Zordon nie ma żadnych wiadomości od ukochanej i zaczyna tracić nadzieję, że kiedykolwiek jeszcze ją zobaczy. Życie toczy się jednak dalej, a młody mecenas ma przed sobą potężne wyzwanie: otrzymuje sprawę Ukraińca, Witalija Demczenko, który obudził się po półtorarocznej śpiączce i jest oskarżony o to, że zastrzelił trzy osoby na Powiślu. Nie udało się znaleźć narzędzia zbrodni, ani świadków, a Witalij twierdzi, że nie pamięta co się wydarzyło… pamięta za to wiadomość, jaką ma do przekazania w tajemnicy Oryńskiemu. <br> <br> Ta recenzja stanowi niejako podsumowanie mojej relacji z głównymi bohaterami: mam wrażenie, ze zmieniam się tak jak oni zmieniają się na kartach powieści, ale wciąż mamy to samo poczucie humoru, słabość do popadania w kłopoty i lubimy się spotykać wieczorami po całym dniu w pracy. Nie inaczej będzie z "Precedensem" i "Afektem" - to dwie ostatnie pozycje z całego cyklu i na sama myśl o tym mi słabo, chcemy więcej Panie Mróz;-)