Dziesiąta aleja

Jest kilka rzeczy w tej książce, które pozostaną ze mną przez długi czas, a jedną z nich jest fakt, że kiedy sprawdzałem ją w bibliotece, strona była wciąż zagięta. Ktoś zaczął, ale nie skończył tej książki? Nie do pomyślenia! Ta książka jest idealna: przezabawna, tragiczna, przesiąknięta oliwą z oliwek i złośliwością. Pomysł, że można poznać rodzinę Angeluzzi - Corbo, a następnie odejść od nich przed końcem historii, jest czymś, czego nie mogę w pełni pojąć. Może ten poprzedni patron biblioteki umarł w połowie tej książki - przyjemną śmiercią wywołaną salwami śmiechu lub złamanym sercem, powieść Mario Puzo w równym stopniu bowiem bawi i zachwyca, pełna jest osobistych doświadczeń autora, który nie krył po wydaniu “Dziesiątej Alei”, że mocno inspirował się przy jej pisaniu losem własnej matki, która przeszła drogę podobną do głównej bohaterki książki. <br> <br> Signora Lucia Santa jest naszym “Szczęśliwym Pielgrzymem”, jak rzekło się wyżej, wypłynęła z Włoch w młodym wieku, by zostać żoną imigranta w nowojorskiej dzielnicy West Side. Jest matką szóstki dzieci przez cztery dekady życia w kamienicy - często przeklinając Boga za swój zły los, ale w głębi serca wiedząc, że ten los może przechytrzyć tylko własną przebiegłością. Mario Puzo powiedział w jednym z wywiadów, że jest to jego najbardziej bezwzględna postać, a ja mogę tylko powiedzieć... Lucia Santa ma potencjał nawet w starciu z Luka Brasim, kto czytał Ojca Chrzestnego ten wie o jakiej skali porównawczej mówię! A oto przykłady: <br> <br> Lucia Santa o przyłapaniu swojego najstarszego syna w domu jego zamężnej kochanki:<br> <br> <br> "Lucia Santa przyglądała się Lorenzo z ponurą ironią. Jej przystojny syn o fałszywym sercu. Ale on - jego włosy jak błękitno-czarny jedwab, jego proste, brązowe, ciężkie rysy, jego wielki nos - on, Judasz, odwrócił głowę, by spojrzeć na matkę z czułym zdumieniem".<br> <br> Lucia Santa po powrocie męża z zakładu dla obłąkanych:<br> <br> "'Ale niestety, nie możemy być wiecznie dobrzy, wiecznie hojni. Jesteśmy zbyt biedni, nie stać nas na to. To jest takie dobre - to wspaniałe uczucie być hojnym przez krótki czas. Ale jako rzecz stała, jest to wbrew naturze, jest to wbrew naturze ludzkiej". Tymi słowami potępiła i skazała swojego męża na zawsze".<br> <br> Dla tych opisów warto sięgnąć po “Dziesiątą Aleję”, stanowi ona bowiem słodko - gorzkie studium nad losem imigrantów w obcym świecie, gdzie walka o przetrwanie nabiera zupełnie pierwotnego charakteru: wygrywa silniejszy, a sentymenty idą na dno rzeki z ciałami przegranych.

Polecam tę książkę wszystkim, którzy dopiero mają przed sobą przygodę z twórczością Mario Puzo, ale nie wiedzą od której książki zacząć, interesują się życiem włoskich emigrantów, albo cenią literaturę mocno poruszającą skomplikowane relacje rodzinne! <br> <br> Interesująco robi się już na początku, we wstępie uważny czytelnik przeczyta bowiem, że to właśnie “Dziesiątą aleję” sam autor uznaje za najlepszą w swoim dorobku, książka bowiem traktuje o losach kobiety, która emigruje z Włoch do Stanów Zjednoczonych, porównania do matki autora są tutaj oczywiste, książka stanowi niejako hołd dla jej trudu, heroizmu oraz niezłomności w poszukiwaniu lepszego życia dla swoich dzieci. <br> <br> Książka śledzi losy rodziny włoskich imigrantów w czasach kryzysu, aż do ataku na Pearl Harbor. Mieszkają oni w Hell's Kitchen na Manhattanie, gdzie mieszkają biedni imigranci z klasy robotniczej, włoskiej i irlandzkiej. Język jest dosadny, a życie ciężkie; jesteś szczęśliwy, jeśli po prostu przetrwasz. Matka, gwiazda rodziny, przeżywa piekielne trudności związane z zupełnie nową rzeczywistością. Samo przetrwanie czyni ją godną tytułu "szczęśliwego pielgrzyma", takie właśnie określenie znajdziemy w książce! Czy sama bohaterka jest jednak w swoim własnym mniemaniu szczęśliwa? Niekoniecznie. Ma dwóch mężów i sześcioro dzieci. W międzyczasie dochodzi do trzech zgonów…<br> <br> Szczególnie podobało mi się to, że osobowości szóstki dzieci były nakreślone w tak cudownie różny sposób. Na przestrzeni niemal całej książki czytelnik śledzi ich losy aż do dorosłości! Pod koniec książki poczułam też empatię dla samej matki, uznanie dla jej starań i heroizmu. Empatia wzbierała we mnie stopniowo, początkowo siła kobiety wydawała się nie do pokonania, z czasem jednak widoczne były jej słabości, co w moich oczach dodało jej autentyczności i wiarygodności. Życie tej rodziny było autentyczne na wskroś, pokazane są też chwile słońca, typowa włoska dolce vita, czyli umiejętność doceniania małych rzeczy i czerpania z nich radości, nawet w obliczu braku powodzeń w na niwie prywatnej czy zawodowej. <br> <br> Nie da się czytać książki o Włochach, która omija temat mafii. Dlaczego tak trudno jest nie wpaść w sidła mafii? Jeden z synów ulega. Co w tej sytuacji zrobi główna bohaterka, na jaką pomoc może liczyć i komu zaufać? Na te i inne pytania odpowiedź znajdziecie przy Dziesiątej Alei:-)

Jest kilka rzeczy w tej książce, które pozostaną ze mną przez długi czas, a jedną z nich jest fakt, że kiedy sprawdzałem ją w bibliotece, strona była wciąż zagięta. Ktoś zaczął, ale nie skończył tej książki? Nie do pomyślenia! Ta książka jest idealna: przezabawna, tragiczna, przesiąknięta oliwą z oliwek i złośliwością. Pomysł, że można poznać rodzinę Angeluzzi - Corbo, a następnie odejść od nich przed końcem historii, jest czymś, czego nie mogę w pełni pojąć. Może ten poprzedni patron biblioteki umarł w połowie tej książki - przyjemną śmiercią wywołaną salwami śmiechu lub złamanym sercem, powieść Mario Puzo w równym stopniu bowiem bawi i zachwyca, pełna jest osobistych doświadczeń autora, który nie krył po wydaniu “Dziesiątej Alei”, że mocno inspirował się przy jej pisaniu losem własnej matki, która przeszła drogę podobną do głównej bohaterki książki. <br> <br> Signora Lucia Santa jest naszym “Szczęśliwym Pielgrzymem”, jak rzekło się wyżej, wypłynęła z Włoch w młodym wieku, by zostać żoną imigranta w nowojorskiej dzielnicy West Side. Jest matką szóstki dzieci przez cztery dekady życia w kamienicy - często przeklinając Boga za swój zły los, ale w głębi serca wiedząc, że ten los może przechytrzyć tylko własną przebiegłością. Mario Puzo powiedział w jednym z wywiadów, że jest to jego najbardziej bezwzględna postać, a ja mogę tylko powiedzieć... Lucia Santa ma potencjał nawet w starciu z Luka Brasim, kto czytał Ojca Chrzestnego ten wie o jakiej skali porównawczej mówię! A oto przykłady: <br> <br> Lucia Santa o przyłapaniu swojego najstarszego syna w domu jego zamężnej kochanki:<br> <br> <br> "Lucia Santa przyglądała się Lorenzo z ponurą ironią. Jej przystojny syn o fałszywym sercu. Ale on - jego włosy jak błękitno-czarny jedwab, jego proste, brązowe, ciężkie rysy, jego wielki nos - on, Judasz, odwrócił głowę, by spojrzeć na matkę z czułym zdumieniem".<br> <br> Lucia Santa po powrocie męża z zakładu dla obłąkanych:<br> <br> "'Ale niestety, nie możemy być wiecznie dobrzy, wiecznie hojni. Jesteśmy zbyt biedni, nie stać nas na to. To jest takie dobre - to wspaniałe uczucie być hojnym przez krótki czas. Ale jako rzecz stała, jest to wbrew naturze, jest to wbrew naturze ludzkiej". Tymi słowami potępiła i skazała swojego męża na zawsze".<br> <br> Dla tych opisów warto sięgnąć po “Dziesiątą Aleję”, stanowi ona bowiem słodko - gorzkie studium nad losem imigrantów w obcym świecie, gdzie walka o przetrwanie nabiera zupełnie pierwotnego charakteru: wygrywa silniejszy, a sentymenty idą na dno rzeki z ciałami przegranych.

Polecam tę książkę wszystkim, którzy dopiero mają przed sobą przygodę z twórczością Mario Puzo, ale nie wiedzą od której książki zacząć, interesują się życiem włoskich emigrantów, albo cenią literaturę mocno poruszającą skomplikowane relacje rodzinne! <br> <br> Interesująco robi się już na początku, we wstępie uważny czytelnik przeczyta bowiem, że to właśnie “Dziesiątą aleję” sam autor uznaje za najlepszą w swoim dorobku, książka bowiem traktuje o losach kobiety, która emigruje z Włoch do Stanów Zjednoczonych, porównania do matki autora są tutaj oczywiste, książka stanowi niejako hołd dla jej trudu, heroizmu oraz niezłomności w poszukiwaniu lepszego życia dla swoich dzieci. <br> <br> Książka śledzi losy rodziny włoskich imigrantów w czasach kryzysu, aż do ataku na Pearl Harbor. Mieszkają oni w Hell's Kitchen na Manhattanie, gdzie mieszkają biedni imigranci z klasy robotniczej, włoskiej i irlandzkiej. Język jest dosadny, a życie ciężkie; jesteś szczęśliwy, jeśli po prostu przetrwasz. Matka, gwiazda rodziny, przeżywa piekielne trudności związane z zupełnie nową rzeczywistością. Samo przetrwanie czyni ją godną tytułu "szczęśliwego pielgrzyma", takie właśnie określenie znajdziemy w książce! Czy sama bohaterka jest jednak w swoim własnym mniemaniu szczęśliwa? Niekoniecznie. Ma dwóch mężów i sześcioro dzieci. W międzyczasie dochodzi do trzech zgonów…<br> <br> Szczególnie podobało mi się to, że osobowości szóstki dzieci były nakreślone w tak cudownie różny sposób. Na przestrzeni niemal całej książki czytelnik śledzi ich losy aż do dorosłości! Pod koniec książki poczułam też empatię dla samej matki, uznanie dla jej starań i heroizmu. Empatia wzbierała we mnie stopniowo, początkowo siła kobiety wydawała się nie do pokonania, z czasem jednak widoczne były jej słabości, co w moich oczach dodało jej autentyczności i wiarygodności. Życie tej rodziny było autentyczne na wskroś, pokazane są też chwile słońca, typowa włoska dolce vita, czyli umiejętność doceniania małych rzeczy i czerpania z nich radości, nawet w obliczu braku powodzeń w na niwie prywatnej czy zawodowej. <br> <br> Nie da się czytać książki o Włochach, która omija temat mafii. Dlaczego tak trudno jest nie wpaść w sidła mafii? Jeden z synów ulega. Co w tej sytuacji zrobi główna bohaterka, na jaką pomoc może liczyć i komu zaufać? Na te i inne pytania odpowiedź znajdziecie przy Dziesiątej Alei:-)