Dziennikarki prasy dla kobiet w Polsce 1918-1939. Portret zbiorowy na podstawie publicystycznego samoopisu

Warto docenić wysiłek włożony w opracowanie tematyki związanej z rolą, rozwojem osobistym i zawodowym oraz misją, jaką pełnią dziennikarki. Istotnym elementem tej pracy, wzbogacającym wiedzę o prasie kobiecej, są wnikliwe wprowadzenia, w których Autorka szczegółowo opisuje charakterystyczne cechy periodyków dla kobiet z dwudziestolecia międzywojennego. Wiarygodność wzbudzają fragmenty monografii dotyczące oceny profesjonalizmu pracy dziennikarek, które, jak ustaliła Autorka, integrowały swoje odbiorczynie, odpowiadając na ich potrzeby społeczne, związane z codziennością oraz wyzwaniami intelektualnymi i troskami. Dziennikarki, wydawczynie, redaktorki i współpracowniczki budowały zaufanie i trwałe relacje z czytelniczkami, co wpływało na ich poglądy, zachowania oraz wzorce. Szerzyły również świadomość polityczną i społeczną wśród czytelniczek, co przyczyniało się do zmian obyczajowych. Kobiety piszące do tych periodyków miały wyjątkowe zdolności, profesjonalne przygotowanie, wrażliwość oraz umiejętność dostrzegania i prezentowania zjawisk społecznych. Sylwetki dziennikarek zostały przedstawione z wyjątkową starannością, z uwzględnieniem ich kwalifikacji zawodowych oraz wpływów formacyjnych.