Dzieci z wyspy Saltkrakan

Od dawna jestem fanką Astrid Lindgren (jakież dzieciństwo jest kompletne bez Pippi Pończoszanki?!) i przez lata z przyjemnością poznawałam inne jej książki, podobnie jak moje własne dzieci. Jeżeli chodzi o treść książki, teoretycznie wydaje się to bardzo nieciekawe i mało oryginalne założenie fabularne - rodzina wynajmuje na lato domek na wyspie Saltkrkan. Oczywiście, wyspy często pojawiają się w literaturze dziecięcej. Jednak jedną z głównych cech różniących tę książkę od innych jest to, że w tym przypadku chodzi o rodzinę. Nie chodzi o to, by dzieci wyruszyły w samotną podróż, ale o dynamikę rodziny i to, jak reaguje ona na przebywanie z dala od zgiełku miasta oraz jak reagują na nią mieszkańcy wyspy. W tym sensie jest to coś, do czego dzieci mogą się łatwiej odnieść. W końcu niewiele z nich może wyjechać i spędzić czas na bezludnych wyspach, ale o wiele więcej przeżyło rodzinne wakacje.<br> <br> Głównymi bohaterami książki “Dzieci z wyspy Saltkrkan” jest rodzina Melkersonów, która składa się z ojca i czwórki jego dzieci - dziewiętnastoletniej córki Malin, która w tej książce w dużej mierze odgrywa rolę matki, nastolatków Johana i Niklasa oraz siedmioletniego Pelle. Ojciec jest impulsywny i dziecinny, dlatego Malin musi trzymać go w ryzach i wszystkim się zajmować. Książka opowiada o przyrodzie, relacjach międzyludzkich i długim lecie, podczas którego rodzina odkrywa zarówno miejsce, w którym się znajduje, jak i to, co czuje na temat swojego życia. Nie wszystko jest tutaj miłe, urocze i proste, ale jest bardzo realistyczne i ostatecznie rozgrzewające serce. <br> <br> Astrid Lindgren pozostaje jedną z moich ulubionych postaci, a ta książka jest tak pełna piękna, mądrości, humoru i wspomnień z dzieciństwa, że delektowałam się każdą jej stroną. Jestem pełna podziwu dla autorki i mam nadzieję, że czytelnicy sięgną po inne jej książki, poza najbardziej znaną Pippi Pończoszanką, gdyż jest w nich wiele do zaoferowania.

Od dawna jestem fanką Astrid Lindgren (jakież dzieciństwo jest kompletne bez Pippi Pończoszanki?!) i przez lata z przyjemnością poznawałam inne jej książki, podobnie jak moje własne dzieci. Jeżeli chodzi o treść książki, teoretycznie wydaje się to bardzo nieciekawe i mało oryginalne założenie fabularne - rodzina wynajmuje na lato domek na wyspie Saltkrkan. Oczywiście, wyspy często pojawiają się w literaturze dziecięcej. Jednak jedną z głównych cech różniących tę książkę od innych jest to, że w tym przypadku chodzi o rodzinę. Nie chodzi o to, by dzieci wyruszyły w samotną podróż, ale o dynamikę rodziny i to, jak reaguje ona na przebywanie z dala od zgiełku miasta oraz jak reagują na nią mieszkańcy wyspy. W tym sensie jest to coś, do czego dzieci mogą się łatwiej odnieść. W końcu niewiele z nich może wyjechać i spędzić czas na bezludnych wyspach, ale o wiele więcej przeżyło rodzinne wakacje.<br> <br> Głównymi bohaterami książki “Dzieci z wyspy Saltkrkan” jest rodzina Melkersonów, która składa się z ojca i czwórki jego dzieci - dziewiętnastoletniej córki Malin, która w tej książce w dużej mierze odgrywa rolę matki, nastolatków Johana i Niklasa oraz siedmioletniego Pelle. Ojciec jest impulsywny i dziecinny, dlatego Malin musi trzymać go w ryzach i wszystkim się zajmować. Książka opowiada o przyrodzie, relacjach międzyludzkich i długim lecie, podczas którego rodzina odkrywa zarówno miejsce, w którym się znajduje, jak i to, co czuje na temat swojego życia. Nie wszystko jest tutaj miłe, urocze i proste, ale jest bardzo realistyczne i ostatecznie rozgrzewające serce. <br> <br> Astrid Lindgren pozostaje jedną z moich ulubionych postaci, a ta książka jest tak pełna piękna, mądrości, humoru i wspomnień z dzieciństwa, że delektowałam się każdą jej stroną. Jestem pełna podziwu dla autorki i mam nadzieję, że czytelnicy sięgną po inne jej książki, poza najbardziej znaną Pippi Pończoszanką, gdyż jest w nich wiele do zaoferowania.

Jako wieczna fanka Pippi Pończoszanki przeczytałam niedawno recenzję książki Astrid Lindgren “Dzieci z wyspy Saltkrkan”, która bardzo mnie zaciekawiła. Jeśli jest to rzeczywiście lektura dla dzieci, to jest ona przeznaczona dla dziecka w każdym z nas - wypełniona wspomnieniami o letnim czytaniu, leniwych, mglistych dniach, wypożyczonych książkach z biblioteki. Wszystko w tej opowieści - od pięknie uchwyconej scenerii, przez czasami dziwaczne postacie, po poczucie niewinności, które wywołuje się w nas, gdy dzieci robią rzeczy pełne przygód, do których są stworzone, po zwroty akcji, których przewidywalność przypomina, że otucha to dobra rzecz - mówi o miejscu, w którym wszyscy chcielibyśmy się znaleźć, przynajmniej czasami. Nawet jeśli dzieją się złe rzeczy (a dzieją się), to z poczuciem, że bycie w pełni żywym oznacza ogarnięcie tego wszystkiego. <br> <br> Ta książka, podobnie jak wszystkie inne dzieła Astrid Lindgren, z którymi się zetknęłam, jest przezabawna i śmieszna w najbardziej zachwycający sposób. Prawdopodobnie moja ulubiona książka dla dzieci! Twoja pociecha z pewnością ją pokocha. Co więcej, ta książka uczy, jak ważna jest przyjaźń i rodzina, w najbardziej naturalny sposób - poprzez zabawną historię. Autorka stworzyła żywe i wiarygodne postacie, a wielokrotne czytanie tej książki to czysta przyjemność, która przenosi mnie w czasy dzieciństwa. Zdecydowanie polecam tę książkę. Nawet jako dorosła osoba nadal ją uwielbiam.

Jako wieczna fanka Pippi Pończoszanki przeczytałam niedawno recenzję książki Astrid Lindgren “Dzieci z wyspy Saltkrkan”, która bardzo mnie zaciekawiła. Jeśli jest to rzeczywiście lektura dla dzieci, to jest ona przeznaczona dla dziecka w każdym z nas - wypełniona wspomnieniami o letnim czytaniu, leniwych, mglistych dniach, wypożyczonych książkach z biblioteki. Wszystko w tej opowieści - od pięknie uchwyconej scenerii, przez czasami dziwaczne postacie, po poczucie niewinności, które wywołuje się w nas, gdy dzieci robią rzeczy pełne przygód, do których są stworzone, po zwroty akcji, których przewidywalność przypomina, że otucha to dobra rzecz - mówi o miejscu, w którym wszyscy chcielibyśmy się znaleźć, przynajmniej czasami. Nawet jeśli dzieją się złe rzeczy (a dzieją się), to z poczuciem, że bycie w pełni żywym oznacza ogarnięcie tego wszystkiego. <br> <br> Ta książka, podobnie jak wszystkie inne dzieła Astrid Lindgren, z którymi się zetknęłam, jest przezabawna i śmieszna w najbardziej zachwycający sposób. Prawdopodobnie moja ulubiona książka dla dzieci! Twoja pociecha z pewnością ją pokocha. Co więcej, ta książka uczy, jak ważna jest przyjaźń i rodzina, w najbardziej naturalny sposób - poprzez zabawną historię. Autorka stworzyła żywe i wiarygodne postacie, a wielokrotne czytanie tej książki to czysta przyjemność, która przenosi mnie w czasy dzieciństwa. Zdecydowanie polecam tę książkę. Nawet jako dorosła osoba nadal ją uwielbiam.