Dwie samotności. Dialog mistrzów

“Dwie samotności. Dialog mistrzów” to książka wobec której miałem wielkie oczekiwania, i te oczekiwania mnie zgubiły, mam zupełnie ambiwalentne uczucia i emocje w sobie po lekturze “Dwóch samotności”, pozwólcie że się z wami podzielę nimi i być może wyjdzie z tego konstruktywna krytyka;-) <br> <br> Na początku coś na plus: bardzo ładna okładka autorstwa Tomasza Majewskiego i ambitny tytuł zapowiadały wielką rozmowę dwóch wspaniałych pisarzy - zaczyna Juan Gabriel Vásquez, pisarz który debiutował w 1997 roku i jest biografem Josepha Conrada. Pisze https://******.** o tym, że rozmowa, którą będziemy czytać ma już 52 lata, Garcia Marquez i Vargas Llosa byli wtedy młodymi pisarzami, a czytelnik szybko sobie uświadomi, że świat mocno się zmienił od czasów prowadzonej przez bohaterów rozmowy, i o ile zupełnie nie ma to znaczenia w prozie, gdy choćby Marquez chętnie wykorzystuje to jako pretekst do odwołania się do prawdziwej, atawistycznej natury człowieka, o tyle publicystyka nie osadzona we współczesnych realiach ma zdecydowanie trudniej w konforntacji ze znana nam rzeczywistoscia. <br> <br> Dla tych, którym obco brzmią nazwiska naszych bohaterów: W 1967 roku zarówno Garcia Marqueza jak i Vargas Llosa byli już znanymi pisarzami, których kariery się rozpędzały. Garcia Marquez był już autorem “Stu lat samotności”, a Vargas Llosa dostał nagrodę im. Rómulo Gallegosa, co będzie przypominane w tej książce chyba z pięć razy. Premio Internacional de Novela Rómulo Gallegos ustanowiona przez prezydenta Wenezueli i po raz pierwszy przyznana właśnie w 1967 roku Vargasowi Llosie, a w 68 Garcii Marquezowi dopiero trzydzieści lat później, w 1997 roku trafiła w ręce kobiety, Ángeles Mastretty z Meksyku.<br> <br> Sama rozmowa na przestrzeni samej książki ma dość niecodzienny charakter, kończy się ona chociażby stwierdzeniem, że Garcia Marquez wyjeżdża pisać do Europy, bo jest tam taniej i choć oczywiście znajdziecie tam sporo wypowiedzi o literaturze, jej celach i zadaniach, o tym jak rozumieją pisarze rzeczywistość (i jak unikają jakiejkolwiek wprost wyrażonej krytyki rządów w swoich krajach), to zwróćcie w trakcie lektury, że jest to zupełnie już niepotrzebna kanonizacja, która niczego nam współcześnie nie daje. Jak przystało na kanonizację, po wypowiedziach autorów mamy rozdzialik pt. “Relacje naocznych świadków” (“Było to dawno, lecz nigdy nie zapomnę”, “dialog mistrzów, który łączył życie i literaturę”) oraz https://******.**. fragmenty wywiadu Carlosa Granesa z Vargasem Llosą o Garcii Marquezie i wywiady z samym autorem “Stu lat samotności”. <br> <br> Na pewno warto sięgnąć po “Dwie samotności” aby lepiej poznać Vargasa i Marqueza, jeden i drugi cieszą się powszechnie dużym uznaniem, a sama książka bardziej skupia się na nich samych, aniżeli ich twórczości. Dla fanów twórczości latynoamerykańskiej jest to to pozycja obowiązkowa, pozwala bowiem nie tyle zrozumieć twórczość, co okoliczności w jakich ta była uprawiana z powodzeniem, jak wiemy;-)

“Dwie samotności. Dialog mistrzów” to książka wobec której miałem wielkie oczekiwania, i te oczekiwania mnie zgubiły, mam zupełnie ambiwalentne uczucia i emocje w sobie po lekturze “Dwóch samotności”, pozwólcie że się z wami podzielę nimi i być może wyjdzie z tego konstruktywna krytyka;-) <br> <br> Na początku coś na plus: bardzo ładna okładka autorstwa Tomasza Majewskiego i ambitny tytuł zapowiadały wielką rozmowę dwóch wspaniałych pisarzy - zaczyna Juan Gabriel Vásquez, pisarz który debiutował w 1997 roku i jest biografem Josepha Conrada. Pisze https://******.** o tym, że rozmowa, którą będziemy czytać ma już 52 lata, Garcia Marquez i Vargas Llosa byli wtedy młodymi pisarzami, a czytelnik szybko sobie uświadomi, że świat mocno się zmienił od czasów prowadzonej przez bohaterów rozmowy, i o ile zupełnie nie ma to znaczenia w prozie, gdy choćby Marquez chętnie wykorzystuje to jako pretekst do odwołania się do prawdziwej, atawistycznej natury człowieka, o tyle publicystyka nie osadzona we współczesnych realiach ma zdecydowanie trudniej w konforntacji ze znana nam rzeczywistoscia. <br> <br> Dla tych, którym obco brzmią nazwiska naszych bohaterów: W 1967 roku zarówno Garcia Marqueza jak i Vargas Llosa byli już znanymi pisarzami, których kariery się rozpędzały. Garcia Marquez był już autorem “Stu lat samotności”, a Vargas Llosa dostał nagrodę im. Rómulo Gallegosa, co będzie przypominane w tej książce chyba z pięć razy. Premio Internacional de Novela Rómulo Gallegos ustanowiona przez prezydenta Wenezueli i po raz pierwszy przyznana właśnie w 1967 roku Vargasowi Llosie, a w 68 Garcii Marquezowi dopiero trzydzieści lat później, w 1997 roku trafiła w ręce kobiety, Ángeles Mastretty z Meksyku.<br> <br> Sama rozmowa na przestrzeni samej książki ma dość niecodzienny charakter, kończy się ona chociażby stwierdzeniem, że Garcia Marquez wyjeżdża pisać do Europy, bo jest tam taniej i choć oczywiście znajdziecie tam sporo wypowiedzi o literaturze, jej celach i zadaniach, o tym jak rozumieją pisarze rzeczywistość (i jak unikają jakiejkolwiek wprost wyrażonej krytyki rządów w swoich krajach), to zwróćcie w trakcie lektury, że jest to zupełnie już niepotrzebna kanonizacja, która niczego nam współcześnie nie daje. Jak przystało na kanonizację, po wypowiedziach autorów mamy rozdzialik pt. “Relacje naocznych świadków” (“Było to dawno, lecz nigdy nie zapomnę”, “dialog mistrzów, który łączył życie i literaturę”) oraz https://******.**. fragmenty wywiadu Carlosa Granesa z Vargasem Llosą o Garcii Marquezie i wywiady z samym autorem “Stu lat samotności”. <br> <br> Na pewno warto sięgnąć po “Dwie samotności” aby lepiej poznać Vargasa i Marqueza, jeden i drugi cieszą się powszechnie dużym uznaniem, a sama książka bardziej skupia się na nich samych, aniżeli ich twórczości. Dla fanów twórczości latynoamerykańskiej jest to to pozycja obowiązkowa, pozwala bowiem nie tyle zrozumieć twórczość, co okoliczności w jakich ta była uprawiana z powodzeniem, jak wiemy;-)

“Dwie samotności”, to książka po którą sięgnąłem ponieważ szczerze intryguje mnie nurt realizmu magicznego i twórczość latynoamerykańska - powyższy punkt widzenia i związane z nim oczekiwania determinują moją pozytywną ocenę tej książki, jej treść niesie bowiem w tym zakresie walor edukacyjny i pozwala zrozumieć inny świat od tego, który znamy z narracji zachodniej, a który to świat stał się fundamentem dla zupełnie osobnych nurtów w literaturze:-) <br> <br> Na początku ustalmy jedno: w mojej ocenie pozycja ta skierowana do fanów i fanek literatury iberoamerykańskie. “Dwie samotności” niewiele mówią o samotności, trochę o literaturze, ale jak sam Vásquez pisze - wszystko się zmieniło. Dużo za to mówią o tym, że rynek książki kocha dostarczać nam ładne produkty, do których podchodzimy bezkrytycznie, bo tak zostaliśmy nauczeni - “dead white man” wciąż mają się świetnie, bo lubimy bezpieczny mit. A to, że z opowieści dowiemy się jak ubrany był przyszły ojciec dziecka i że “sala czekała w gotowości”, a o Patricii jedynie, że gdy żegnała Garcię Marqueza na lotnisku, jej “długi czarny płaszcz zapinany na trzy guziki nie ukrywał, że od wydania na świat Gonzala Gabriela dzieli ją zaledwie sześćdziesiąt godzin”. Podobnie jak w biografii Susan Sontag autorstwa Sigrid Nunez najbardziej zainteresował mnie fakt, że jakiś pies srał u nowojorskiej intelektualistki na balkonie, a ona nigdy o nim nie napisała, tak tu najbardziej to, że po tej historii pałęta się kobieta w połogu, która stanowi co najwyżej atrakcyjne ubarwienie akcji pt. “wielcy mężczyźni rozmawiają”. W intelektualnie nie pociągających lekturach trzeba znajdować intelektualnie pociągające momenty! <br> <br> Trudno jednak stosować znane nam z Europy paralele dla prozy latynoamerykańskiej, podobnie trudno oceniać sposób narracji przedstawiony w “Dwóch samotnością” z naszego punktu widzenia, jest to oczywiste dla każdego, kto podróżował w te rejony świata, gdzie życzliwość, otwartość ludzi niezmiennie zaskakuje: opowiadają obrazowo o prozaicznych sprawach, małe drobne rzeczy bywają powodem wielkich tragedii, a wielkie tragedie nie budzą wielkich emocji niczym deszcz padający z nieba w porze deszczowej na który nie ma się wpływu. Zabawa słowem ma to do siebie, że kontekst bywa decydujący w percepcji czytelnika, a “Dwie samotności” tą zabawę uprawiają z rozmachem, dlatego warto podejść do niniejszej lektury jako przygody, podróży w inny świat i po prostu cieszyć się tą możliwością:-)

“Dwie samotności”, to książka po którą sięgnąłem ponieważ szczerze intryguje mnie nurt realizmu magicznego i twórczość latynoamerykańska - powyższy punkt widzenia i związane z nim oczekiwania determinują moją pozytywną ocenę tej książki, jej treść niesie bowiem w tym zakresie walor edukacyjny i pozwala zrozumieć inny świat od tego, który znamy z narracji zachodniej, a który to świat stał się fundamentem dla zupełnie osobnych nurtów w literaturze:-) <br> <br> Na początku ustalmy jedno: w mojej ocenie pozycja ta skierowana do fanów i fanek literatury iberoamerykańskie. “Dwie samotności” niewiele mówią o samotności, trochę o literaturze, ale jak sam Vásquez pisze - wszystko się zmieniło. Dużo za to mówią o tym, że rynek książki kocha dostarczać nam ładne produkty, do których podchodzimy bezkrytycznie, bo tak zostaliśmy nauczeni - “dead white man” wciąż mają się świetnie, bo lubimy bezpieczny mit. A to, że z opowieści dowiemy się jak ubrany był przyszły ojciec dziecka i że “sala czekała w gotowości”, a o Patricii jedynie, że gdy żegnała Garcię Marqueza na lotnisku, jej “długi czarny płaszcz zapinany na trzy guziki nie ukrywał, że od wydania na świat Gonzala Gabriela dzieli ją zaledwie sześćdziesiąt godzin”. Podobnie jak w biografii Susan Sontag autorstwa Sigrid Nunez najbardziej zainteresował mnie fakt, że jakiś pies srał u nowojorskiej intelektualistki na balkonie, a ona nigdy o nim nie napisała, tak tu najbardziej to, że po tej historii pałęta się kobieta w połogu, która stanowi co najwyżej atrakcyjne ubarwienie akcji pt. “wielcy mężczyźni rozmawiają”. W intelektualnie nie pociągających lekturach trzeba znajdować intelektualnie pociągające momenty! <br> <br> Trudno jednak stosować znane nam z Europy paralele dla prozy latynoamerykańskiej, podobnie trudno oceniać sposób narracji przedstawiony w “Dwóch samotnością” z naszego punktu widzenia, jest to oczywiste dla każdego, kto podróżował w te rejony świata, gdzie życzliwość, otwartość ludzi niezmiennie zaskakuje: opowiadają obrazowo o prozaicznych sprawach, małe drobne rzeczy bywają powodem wielkich tragedii, a wielkie tragedie nie budzą wielkich emocji niczym deszcz padający z nieba w porze deszczowej na który nie ma się wpływu. Zabawa słowem ma to do siebie, że kontekst bywa decydujący w percepcji czytelnika, a “Dwie samotności” tą zabawę uprawiają z rozmachem, dlatego warto podejść do niniejszej lektury jako przygody, podróży w inny świat i po prostu cieszyć się tą możliwością:-)