Drzewo Anioła

Greta cierpi na amnezję i nie pamięta swojej przeszłości od czasu feralnego wypadku. Podczas świątecznego spaceru w rodzinnej posiadłości natrafia na grób. Leży w nim jej własny syn. Greta jest zdeterminowana, by dowiedzieć się, co dokładnie się stało i dlaczego nic z tego nie pamięta… 😊<br> <br> Od niedawna czytam jedną z nowszych książek Lucindy Riley i odnoszę wrażenie, że zauważa się różnicę. Choć "Drzewo Anioła" to również złożona, zawiła historia, która obejmuje kilka pokoleń i odsłania się przed czytelnikiem jedynie w drobnych fragmentach układanki, to w moich oczach bohaterowie wykazują mniejszą głębię. Styl pisania też, moim zdaniem, nie ma tej samej szczegółowej żywiołowości, nie dość bezwysiłkowej siły przyciągania. Szczególnie dialogi wydawały mi się momentami trochę drewniane. Muszę jednak przyznać, że względem Lucindy Riley mam duże oczekiwania. Gdyby była mowa o jakimś innym autorze, to z pewnością obniżyłabym poprzeczkę. <br> <br> Historia w „Drzewie Anioła” ma jednak swoje momenty błyskotliwości, oryginalne pomysły... Uznałam też, że jest to w większości przynosząca dobrą zabawę i emocjonująca lektura, z jedynie sporadycznymi dłużyznami. Styl pisanie nie jest w żadnym wypadku zły, ale moim zdaniem nie do końca na tym samym poziomie, co nowsze prace Lucindy Riley.<br> <br> Moim największym problemem byli jednak bohaterowie: w centrum znajdują się dwie kobiety, które sprawiały, że coraz trudniej było mi je zrozumieć - Greta i jej córka Cheska. Greta podejmuje fatalne decyzje, daje się złapać na kłamstwa lub po prostu zachowuje się egoistycznie, a to nie tylko mnoży się w jej życiu jak rak, ale także trwa w życiu jej córki. Wydało mi się to dość ciekawe i w smutny sposób realistyczne. Obie kobiety są w zasadzie ofiarami niefortunnych okoliczności, a do tego dochodzi poważna choroba psychiczna jednej z nich. Mimo to naprawdę trudno było mi ich polubić, współczuć im i często życzyłam sobie, by w końcu wzięli odpowiedzialność za własne życie.<br> <br> Większość związków miłosnych w tej książce jest w moich oczach niezdrowa - niektóre obsesyjne, niektóre czysto dla wygody, a w jednym przypadku naprawdę są małżeństwem tylko dla zemsty. Wyjątkiem od tego wszystkiego jest Ava, trzecie pokolenie: odpowiednio córka Cheski i wnuczka Grety. Twardo stąpa po ziemii, a także jako jedyna z trzech kobiet ma zdrowy związek.<br> <br> Jak już wspomniałam, mimo wszystko, historia wydała mi się zabawna i emocjonująca, nawet jeśli czułam niewielką więź z bohaterami. Mimo ogromnej sympatii do autorki, nie mogę dać książce więcej niż 3,5 gwiazdki ☹ Jeśli jednak dorwiecie „Drzewo Anioła” za pięć złotych, to nie ma się nad czym zastanawiać, tylko brać.

Greta cierpi na amnezję i nie pamięta swojej przeszłości od czasu feralnego wypadku. Podczas świątecznego spaceru w rodzinnej posiadłości natrafia na grób. Leży w nim jej własny syn. Greta jest zdeterminowana, by dowiedzieć się, co dokładnie się stało i dlaczego nic z tego nie pamięta… 😊<br> <br> Od niedawna czytam jedną z nowszych książek Lucindy Riley i odnoszę wrażenie, że zauważa się różnicę. Choć "Drzewo Anioła" to również złożona, zawiła historia, która obejmuje kilka pokoleń i odsłania się przed czytelnikiem jedynie w drobnych fragmentach układanki, to w moich oczach bohaterowie wykazują mniejszą głębię. Styl pisania też, moim zdaniem, nie ma tej samej szczegółowej żywiołowości, nie dość bezwysiłkowej siły przyciągania. Szczególnie dialogi wydawały mi się momentami trochę drewniane. Muszę jednak przyznać, że względem Lucindy Riley mam duże oczekiwania. Gdyby była mowa o jakimś innym autorze, to z pewnością obniżyłabym poprzeczkę. <br> <br> Historia w „Drzewie Anioła” ma jednak swoje momenty błyskotliwości, oryginalne pomysły... Uznałam też, że jest to w większości przynosząca dobrą zabawę i emocjonująca lektura, z jedynie sporadycznymi dłużyznami. Styl pisanie nie jest w żadnym wypadku zły, ale moim zdaniem nie do końca na tym samym poziomie, co nowsze prace Lucindy Riley.<br> <br> Moim największym problemem byli jednak bohaterowie: w centrum znajdują się dwie kobiety, które sprawiały, że coraz trudniej było mi je zrozumieć - Greta i jej córka Cheska. Greta podejmuje fatalne decyzje, daje się złapać na kłamstwa lub po prostu zachowuje się egoistycznie, a to nie tylko mnoży się w jej życiu jak rak, ale także trwa w życiu jej córki. Wydało mi się to dość ciekawe i w smutny sposób realistyczne. Obie kobiety są w zasadzie ofiarami niefortunnych okoliczności, a do tego dochodzi poważna choroba psychiczna jednej z nich. Mimo to naprawdę trudno było mi ich polubić, współczuć im i często życzyłam sobie, by w końcu wzięli odpowiedzialność za własne życie.<br> <br> Większość związków miłosnych w tej książce jest w moich oczach niezdrowa - niektóre obsesyjne, niektóre czysto dla wygody, a w jednym przypadku naprawdę są małżeństwem tylko dla zemsty. Wyjątkiem od tego wszystkiego jest Ava, trzecie pokolenie: odpowiednio córka Cheski i wnuczka Grety. Twardo stąpa po ziemii, a także jako jedyna z trzech kobiet ma zdrowy związek.<br> <br> Jak już wspomniałam, mimo wszystko, historia wydała mi się zabawna i emocjonująca, nawet jeśli czułam niewielką więź z bohaterami. Mimo ogromnej sympatii do autorki, nie mogę dać książce więcej niż 3,5 gwiazdki ☹ Jeśli jednak dorwiecie „Drzewo Anioła” za pięć złotych, to nie ma się nad czym zastanawiać, tylko brać.

Ojej, jakże wspaniała była ta opowieść. Lucinda Riley miała niezwykły talent, a „Drzewo Anioła” jest tego niezbitym dowodem! Już po raz drugi Lucinda Riley zabiera mnie w podróż w czasie, poprzez wspomnienia kobiety, począwszy od końca II wojny światowej, naznaczonej różnymi wydarzeniami, które zadecydują nie tylko o jej przyszłości, ale o przyszłości dwóch pokoleń. Greta, główna bohaterka, przybywa do Marchmont Hall w 1985 roku i to właśnie tam będzie musiała podjąć próbę zrekonstruowania swojej przeszłości, za pomocą okruchów teraźniejszości. Z czasem jednak zrozumie, że czasem lepiej pozostawić przeszłość za sobą, bo jej odkrycie może skutkować fatalnymi konsekwencjami. <br> <br> „Drzewo Anioła” zawiera bardzo dobrze opowiedzianą historię, która porwała mnie już od samego początku. Rozpoczyna się w Boże Narodzenie 1985 r. i opowiada o życiu Grety, jej córki i wnuczki od 1945 r. do grudnia 1985 r. Rozwija się w trzech głównych częściach nazwanych tak jak trzy główne bohaterki: Greta, Cheska i Ava.<br> Dzięki płynnemu tempu, angażującej prozie i dobrej oprawie (były momenty, kiedy czułam się jakbym patrzyła na krajobrazy Walii), nie mogłam przestać czytać. Postacie, jak zawsze u Riley, są bardzo dobrze skonstruowane. Z trójki głównych bohaterów „Drzewa Anioła” najbardziej polubiłam Avę. Gretę rozumiałam, ale nie zawsze potrafiłam pogodzić się z jej decyzjami. Cheska jednak była tą, do której miałem najwięcej sympatii. Poza tą trójką, David jest jedną z tych postaci, które trzeba polubić. Zakończenie jest dobre, jedno z tych, które pozostawiają cię z chęcią na więcej.<br> <br> Muszę wam zdecydowanie polecić „Drzewo Anioła”, szczególnie jeśli lubicie długie i skomplikowane historie, z bohaterami, którzy nadają im sens. Uwielbiam sposób narracji Lucindy, jej sposób konstruowania powieści oraz jej lekki i emocjonujący styl pisania.

Ojej, jakże wspaniała była ta opowieść. Lucinda Riley miała niezwykły talent, a „Drzewo Anioła” jest tego niezbitym dowodem! Już po raz drugi Lucinda Riley zabiera mnie w podróż w czasie, poprzez wspomnienia kobiety, począwszy od końca II wojny światowej, naznaczonej różnymi wydarzeniami, które zadecydują nie tylko o jej przyszłości, ale o przyszłości dwóch pokoleń. Greta, główna bohaterka, przybywa do Marchmont Hall w 1985 roku i to właśnie tam będzie musiała podjąć próbę zrekonstruowania swojej przeszłości, za pomocą okruchów teraźniejszości. Z czasem jednak zrozumie, że czasem lepiej pozostawić przeszłość za sobą, bo jej odkrycie może skutkować fatalnymi konsekwencjami. <br> <br> „Drzewo Anioła” zawiera bardzo dobrze opowiedzianą historię, która porwała mnie już od samego początku. Rozpoczyna się w Boże Narodzenie 1985 r. i opowiada o życiu Grety, jej córki i wnuczki od 1945 r. do grudnia 1985 r. Rozwija się w trzech głównych częściach nazwanych tak jak trzy główne bohaterki: Greta, Cheska i Ava.<br> Dzięki płynnemu tempu, angażującej prozie i dobrej oprawie (były momenty, kiedy czułam się jakbym patrzyła na krajobrazy Walii), nie mogłam przestać czytać. Postacie, jak zawsze u Riley, są bardzo dobrze skonstruowane. Z trójki głównych bohaterów „Drzewa Anioła” najbardziej polubiłam Avę. Gretę rozumiałam, ale nie zawsze potrafiłam pogodzić się z jej decyzjami. Cheska jednak była tą, do której miałem najwięcej sympatii. Poza tą trójką, David jest jedną z tych postaci, które trzeba polubić. Zakończenie jest dobre, jedno z tych, które pozostawiają cię z chęcią na więcej.<br> <br> Muszę wam zdecydowanie polecić „Drzewo Anioła”, szczególnie jeśli lubicie długie i skomplikowane historie, z bohaterami, którzy nadają im sens. Uwielbiam sposób narracji Lucindy, jej sposób konstruowania powieści oraz jej lekki i emocjonujący styl pisania.