Drżenie świata

"Reporterzy wojenni" pokazują codzienność osób pracujących na froncie. Często znajdują się one pośród strzelanin i wybuchów, działając jak ćmy przyciągane do jasności eksplozji. Wieczorami starają się pozostawić za sobą kłamstwa i napięcie, które towarzyszy ich pracy, aby przy lampie nieba, nad czerwonym śniegiem, wymieniać się niepewnymi uśmiechami i żartami z entuzjastycznym ochotnikiem, Johnem Walkerem.

Niestety, w nocy, kiedy sen nie przychodzi, dociera do nich, że ich rola często przypomina pracę archeologów badających osuwający się świat. Ich zadaniem jest odkrywanie warstwa po warstwie suchych łez, skamieniałych krzyków i urwanych oddechów, odkrywając kulturę przestrzelonych czaszek czy przydrożnych jamowych grobów. To także kultura symboliki, jak supełki na przegubach dłoni.

Świadomość, że drżenie serca wywołane jest nie przez emocje, a przez wstrząsy bliskie skóry i słów, jest przytłaczająca. Strach przed tym, że w tych realiach można przeoczyć subtelną ciszę życia, jest ciągły.