Drużyna. Tom 5. Góra Skorpiona

<p>Niesamowicie trudno jest recenzować książki, które są częścią składową jakiegoś większego cyklu. Czy oceniać i chwalić bądź ganić serię jako całość i zachęcać czytelników do jej rozpoczęcia? Czy zająć się omawianiem poszczególnych książek? Żadna z tych strategii nie jest poprawna, bo tak naprawdę, oceniając piątą część cyklu (jak w przypadku recenzowanej książki), ani nie mam za bardzo ochoty powracać do poprzednich książek z serii i oceniać wszystko, co się stało do tej pory, a z drugiej strony nie mogę przecież omawiać tej książki w oderwaniu od reszty. Kończąc ten przydługi wstęp zaznaczę, że postaram się napisać po trochę z każdej perspektywy.</p><p>“Góra Skorpiona” kontynuuje serię “Drużyna” autorstwa pochodzącego z Australii pisarza Johna Flannagana. To seria młodzieżowych książek fantasy. Może nie są to najwybitniejsze powieści, jakie kiedykolwiek napisano, ale mają urok, charakter i są zabawnymi lekturami samymi w sobie. To dlatego ciągle kontynuuję swoją przygodę z tymi książkami. Są one świetne do lekkiej lektury, kiedy chcemy się rozerwać po ciężkim dniu. Myślę, że to, że są adresowane do młodzieży, nie przeszkadza, by sięgali po nie również dorośli (nie wyklucza to tego, że któregoś dnia mogę podrzucić te książki do czytania swoim dzieciom). Są to książki, które zawierają postacie, które pokonują swoje wady, a sam autor przekazuje kilka ciekawych lekcji moralnych - szczególne idee, takie jak posiadanie odwagi, aby stawić czoła trudnościom, a nie tylko uciekać przed przeciwnościami losu.</p><p>Jeśli zaś chodzi o “Górę Skorpiona”, to jako kontynuacja serii jest to książka warta przeczytania. John Flannagan rozwija wątki podjęte w poprzedniej części. Następuje kilka znaczących zmian w charakterach postaci, https://******.**. w sposobie, w jaki bohaterowie mówią do siebie i o sobie nawzajem - szczególnie w odniesieniu do relacji między Lydią i Thornem. To, co wcześniej było antagonistyczne, a czasem seksistowskie ze strony Thorna, zmieniło się w eksplorację wartości kobiet w świecie zdominowanym przez mężczyzn. Lydia jest integralną i niezbędną częścią Drużyny - w rzeczywistości nie mogę sobie wyobrazić serii bez jej zaangażowania w tą historię. Jest zdecydowanie moją ulubioną postacią i reprezentuje wszystkie te cechy, które u ludzi cenię najbardziej.</p><p>Książkę pochłonąłem w trzy wieczory. Czyta się ją szybko i bezproblemowo. Już wcześniej Flannagan przedstawił mi się jako umiejętny storyteller, ale widzę też, jak na przestrzeni książek zmienił się jego styl pisania - w mojej ocenie na lepsze. Widać, że seria ma niczym Harry Potter dorastać wraz z czytelnikiem, co bardzo cenię w literaturze młodzieżowej. Podsumowując, była to bardzo ciekawa i wciągająca książka, ale prawdopodobnie do przeczytania “na raz”. Nie mam ochoty do niej wracać, ale myślę, że dostarcza ona naprawdę dobrą rozrywkę, jak zresztą cała seria.</p>

<p>John Flanagan to bardzo specyficzny autor. W swoim życiu napisał tak naprawdę jedynie dwie serie książek i oparł na nich cały swój dorobek artystyczny. Przez lata udało mu się wypracować charakterystyczny styl, także od pierwszych stron wiadomo, że jest to jego autorskie dzieło. Jest to o tyle ciekawe, że swoje dzieła publikuje w dość niedużych odstępach czasu, a i tak każde z nich jest jednocześnie unikalne, ale i na swój sposób podobne do pozostałych jego prac. Jego książki są w stanie pochłonąć mnie bez reszty, czego naczelnym dowodem jest jego seria “Drużyna”. Rozpoczęłam czytanie tej serii dobrych kilka lat temu, kiedy to śledziłam dokonania Flanagana na bieżąco. Zakończyłam wtedy czytanie tej serii na tomie 4. Ostatnio jednak zdecydowałam się przeczytać wszystkie książki od początku i nadrobić, to co wyszło przez te wszystkie lata. I wiecie co? Bawię się przy nich świetnie i w ogóle nie mam dość.</p><p>Ostatnia książka, którą przeczytałam to tom 5 - "Góra Skorpiona". W niej to Hal, jego załoga i Gilan mają nową misję - upolować zabójców, którzy zostali wynajęci, by zabić aralueńską księżniczkę, Cassandrę. Może się to okazać o wiele trudniejsze, niż początkowo przypuszczali, ale pracując razem powoli dążą do osiągnięcia celu.</p><p>I John Flanagan znów to robi. Nawet po kilku latach, które minęły odkąd zaczęłam przygodę z tą serią, nigdy ona mi się nie znudzi i zawsze chce się więcej. “Góra Skorpiona” to wszystko, czego można spodziewać się po tym autorze, w jak najlepszym wydaniu. Czuć, że seria ma na siebie pomysł i rozwija się z książki na książkę bardzo dynamicznie. Widać też progres jaki zaliczyła ta historia, jak i bohaterowie, którzy biorą w niej udział.</p><p>Jest parę fragmentów, które nie do końca kupiłam i które szczerze wydawały mi się słabe. Momentami wydaje się, że Flanagan, aż za bardzo próbuje spełniać oczekiwania fanów, więc mamy kilka fragmentów, które totalnie są fanservicem i nie mają znaczenia dla fabuły. Wolę, kiedy on jednak idzie własną drogą i pisze to wszystko według tego jak czuje - a tu momentami niestety czuć fałsz.</p><p>Podsumowując, była to niepozbawiona was, aczkolwiek całkiem wciągająca i satysfakcjonująca książka. Jako kolejna część z serii sprawdza się znakomicie i uważam, że fani “Drużyny” będą z niej zadowoleni. Ja tym czasem zabieram się za kolejną część, a tej przyznaję bardzo mocne 4 gwiazdki.</p>