Drużyna. Tom 4. Niewolnicy z Socorro

Kolejna solidna odsłona serii! Dodatkową zaletą tej części było trochę śmiechu na głos, kilka przebłysków relacji Thorna z Katriną, a co najlepsze - crossover z Gilanem! Humor w poprzednich książkach polegał głównie na sprzeczkach między bliźniakami i obraźliwych pogawędkach między Thornem a Lydią, ale ta książka miała w sobie trochę świetnego humoru z Ucznia Rangera, który uwielbiam. <br> <br> Podobnie jak w pozostałych częściach, mamy tu serię zwycięstw i porażek, dzięki czemu akcja toczy się wartko. Poznajemy niektóre słabości Hala - w końcu jest tylko nastolatkiem, nie może przewidzieć wszystkich błędów w swoich planach - i widzimy, jak Ingvar i Jesper błyszczą! Ponownie, bardzo podoba mi się praca zespołowa i koleżeństwo Bractwa. Skupienie się na tym, by każdy robił to, co do niego należy, by każdy wspierał się nawzajem, jest bardzo budujące, zwłaszcza w kulturze, w której często każdy działa sam dla siebie. Nadal nie czuję się szczególnie przywiązany do żadnej z postaci, ale wszyscy są wystarczająco sympatyczni, nawet Wulf.<br> <br> Ze względu na kulturę wojowników i fakt, że jest to seria przygodowa, w bitwach jest dość dużo ofiar. Doceniam, że autor wyraźnie wspomina o unikaniu zabijania dla samego zabijania. Robią to, co muszą, aby się obronić i ominąć napastników, ale nie czerpią przyjemności z zabijania, zwłaszcza nieuzbrojonych i niewyszkolonych mężczyzn. Jest nawet szokująca reakcja na widok zniszczeń, jakie spowodował jeden z ich planów, gdy zdali sobie sprawę z szybkości i ogromu zniszczeń - jest w tym poczucie straty, mimo że to wciąż wróg. Thorn ma jednak bardziej bezduszne podejście - to po prostu część likwidacji wroga. Mam co do tego mieszane uczucia... takie same miałem w stosunku do Halta. Obaj są do siebie podobni pod tym względem, że nie mają skrupułów, by zabijać, gdy jest to "konieczne", choć wykazują i uczą powściągliwości, gdy jest to możliwe, a jednocześnie udaje im się pokonać napastników.<br> <br> Jako że jest to seria dla młodzieży w wieku gimnazjalnym, doceniam, że autor zwrócił uwagę na zgubne skutki picia alkoholu, zwłaszcza przez nieletnich, i cieszę się, że Hal i inni tego unikają. Z drugiej strony, przeszkadza mi, że autor zwraca uwagę na kobiece standardy piękna - podkreśla, jak szczupłe były Lydia i Katrina podczas uczty. Jeśli zadajecie sobie trud stworzenia bohaterki, która przeczy stereotypom płci, to nie włączajcie tych nierealistycznych standardów piękna, tak jakby szczupłość była decydującym wyznacznikiem atrakcyjności kobiety. <br> <br> Tak czy inaczej, książka jest nieco mroczniejsza niż inne, ponieważ porusza temat niewolnictwa. Jest to smutna rzeczywistość i żałuję, że nie udało im się zamknąć całej tej operacji. Ogólnie rzecz biorąc, to była świetna lektura i nie mogę się doczekać, co Gilan i Czaple zrobią dalej! Polecam!!!

John Flanagan jest jednym z moich ulubionych autorów beletrystyki dla młodzieży. Pomaga mu w tym fakt, że jest Australijczykiem i pisze z humorem i w stylu typowym dla Australijczyków. Jednak lubię go nawet poza tymi elementami. Podoba mi się, że jest jednym z tych autorów, którzy zdają sobie sprawę, że choć piszą dla młodzieży, ich historie nie powinny być dla nich "oklepane". Doceniam również to, że pisze i tworzy postacie, które są naturalne.<br> <br> Flanagan ma styl, który mu się sprawdza w tworzeniu sympatycznych, szczerych postaci. Jego bohaterowie są wystarczająco bohaterscy, a złoczyńcy wystarczająco źli, z mnóstwem morałów i informacji historycznych do wyłapania pomiędzy nimi. Są to opowieści autora, który doszlifował swoją pracę do tego stopnia, że jest ona solidna i czysta. Nie znaczy to, że jest ona złożona na poziomie większych pisarzy, ale Flanagan akceptuje swoje ograniczenia i nie dąży do zepsucia wszystkiego w czystej bujności.<br> <br> Jeśli chodzi o fabułę? Jest to opowieść o Bractwie współpracującym z dziwnymi i nieznanymi twarzami, by pokonać niewolników i starych wrogów. Przyznam, że sama historia ma mniej głębi niż wcześniejsze książki Ranger's Apprentice, ale jest w niej wystarczająco dużo elementów, które współgrają ze sobą, by historia ładnie się toczyła. <br> <br> Ta książka była taaaaaak dobra! Naprawdę podobała mi się akcja i supens w książce. Jak zawsze, książki Johna Flanagana nie zawiodły mnie. Podobało mi się, że książka trzymała mnie w napięciu i że wszyscy bohaterowie mieli własne, silne umysły. Podoba mi się również przyjaźń i praca zespołowa, jaką wykazują się członkowie bractwa.<br> Zdecydowanie polecam ją każdemu, ale koniecznie trzeba najpierw przeczytać trzy pierwsze książki.

Kolejna solidna odsłona serii! Dodatkową zaletą tej części było trochę śmiechu na głos, kilka przebłysków relacji Thorna z Katriną, a co najlepsze - crossover z Gilanem! Humor w poprzednich książkach polegał głównie na sprzeczkach między bliźniakami i obraźliwych pogawędkach między Thornem a Lydią, ale ta książka miała w sobie trochę świetnego humoru z Ucznia Rangera, który uwielbiam. <br> <br> Podobnie jak w pozostałych częściach, mamy tu serię zwycięstw i porażek, dzięki czemu akcja toczy się wartko. Poznajemy niektóre słabości Hala - w końcu jest tylko nastolatkiem, nie może przewidzieć wszystkich błędów w swoich planach - i widzimy, jak Ingvar i Jesper błyszczą! Ponownie, bardzo podoba mi się praca zespołowa i koleżeństwo Bractwa. Skupienie się na tym, by każdy robił to, co do niego należy, by każdy wspierał się nawzajem, jest bardzo budujące, zwłaszcza w kulturze, w której często każdy działa sam dla siebie. Nadal nie czuję się szczególnie przywiązany do żadnej z postaci, ale wszyscy są wystarczająco sympatyczni, nawet Wulf.<br> <br> Ze względu na kulturę wojowników i fakt, że jest to seria przygodowa, w bitwach jest dość dużo ofiar. Doceniam, że autor wyraźnie wspomina o unikaniu zabijania dla samego zabijania. Robią to, co muszą, aby się obronić i ominąć napastników, ale nie czerpią przyjemności z zabijania, zwłaszcza nieuzbrojonych i niewyszkolonych mężczyzn. Jest nawet szokująca reakcja na widok zniszczeń, jakie spowodował jeden z ich planów, gdy zdali sobie sprawę z szybkości i ogromu zniszczeń - jest w tym poczucie straty, mimo że to wciąż wróg. Thorn ma jednak bardziej bezduszne podejście - to po prostu część likwidacji wroga. Mam co do tego mieszane uczucia... takie same miałem w stosunku do Halta. Obaj są do siebie podobni pod tym względem, że nie mają skrupułów, by zabijać, gdy jest to "konieczne", choć wykazują i uczą powściągliwości, gdy jest to możliwe, a jednocześnie udaje im się pokonać napastników.<br> <br> Jako że jest to seria dla młodzieży w wieku gimnazjalnym, doceniam, że autor zwrócił uwagę na zgubne skutki picia alkoholu, zwłaszcza przez nieletnich, i cieszę się, że Hal i inni tego unikają. Z drugiej strony, przeszkadza mi, że autor zwraca uwagę na kobiece standardy piękna - podkreśla, jak szczupłe były Lydia i Katrina podczas uczty. Jeśli zadajecie sobie trud stworzenia bohaterki, która przeczy stereotypom płci, to nie włączajcie tych nierealistycznych standardów piękna, tak jakby szczupłość była decydującym wyznacznikiem atrakcyjności kobiety. <br> <br> Tak czy inaczej, książka jest nieco mroczniejsza niż inne, ponieważ porusza temat niewolnictwa. Jest to smutna rzeczywistość i żałuję, że nie udało im się zamknąć całej tej operacji. Ogólnie rzecz biorąc, to była świetna lektura i nie mogę się doczekać, co Gilan i Czaple zrobią dalej! Polecam!!!

John Flanagan jest jednym z moich ulubionych autorów beletrystyki dla młodzieży. Pomaga mu w tym fakt, że jest Australijczykiem i pisze z humorem i w stylu typowym dla Australijczyków. Jednak lubię go nawet poza tymi elementami. Podoba mi się, że jest jednym z tych autorów, którzy zdają sobie sprawę, że choć piszą dla młodzieży, ich historie nie powinny być dla nich "oklepane". Doceniam również to, że pisze i tworzy postacie, które są naturalne.<br> <br> Flanagan ma styl, który mu się sprawdza w tworzeniu sympatycznych, szczerych postaci. Jego bohaterowie są wystarczająco bohaterscy, a złoczyńcy wystarczająco źli, z mnóstwem morałów i informacji historycznych do wyłapania pomiędzy nimi. Są to opowieści autora, który doszlifował swoją pracę do tego stopnia, że jest ona solidna i czysta. Nie znaczy to, że jest ona złożona na poziomie większych pisarzy, ale Flanagan akceptuje swoje ograniczenia i nie dąży do zepsucia wszystkiego w czystej bujności.<br> <br> Jeśli chodzi o fabułę? Jest to opowieść o Bractwie współpracującym z dziwnymi i nieznanymi twarzami, by pokonać niewolników i starych wrogów. Przyznam, że sama historia ma mniej głębi niż wcześniejsze książki Ranger's Apprentice, ale jest w niej wystarczająco dużo elementów, które współgrają ze sobą, by historia ładnie się toczyła. <br> <br> Ta książka była taaaaaak dobra! Naprawdę podobała mi się akcja i supens w książce. Jak zawsze, książki Johna Flanagana nie zawiodły mnie. Podobało mi się, że książka trzymała mnie w napięciu i że wszyscy bohaterowie mieli własne, silne umysły. Podoba mi się również przyjaźń i praca zespołowa, jaką wykazują się członkowie bractwa.<br> Zdecydowanie polecam ją każdemu, ale koniecznie trzeba najpierw przeczytać trzy pierwsze książki.