Stan książek
Nasze książki są dokładnie sprawdzone i jasno określamy stan każdej z nich.
Nowa
Książka nowa.
Używany - jak nowa
Niezauważalne lub prawie niezauważalne ślady używania. Książkę ciężko odróżnić od nowej pozycji.
Używany - dobry
Normalne ślady używania wynikające z kartkowania podczas czytania, brak większych uszkodzeń lub zagięć.
Używany - widoczne ślady użytkowania
zagięte rogi, przyniszczona okładka, książka posiada wszystkie strony.
Drogami klęski
Masz tę lub inne książki?
Sprzedaj je u nas
Dzieło Jacquesa Maritaina ma dla nas znaczenie nie tylko ze względu na swoją analizę klęski Francji, ale także ze względu na to, jak rozsądnie odnosi się do aktualnych kwestii globalnych. Jednym z najtrudniejszych wyzwań dzisiejszych czasów jest umiejętność krytycznego oceny własnych narodowych wad i błędów, jednocześnie zachowując wiarę w wartość swojego społeczeństwa. Maritain zdobywa szacunek, otwarcie przyznając się do niepowodzeń i jednocześnie wierząc głęboko w naród francuski.
Jacques Maritain (1882–1973) był jednym z założycieli personalizmu chrześcijańskiego, profesorem w Instytucie Katolickim w Paryżu i od 1918 roku członkiem papieskiej Akademii św. Tomasza w Rzymie. Uznawany jest za kluczowego przedstawiciela personalizmu neotomistycznego oraz neoscholastyki. Początkowo był uczniem Henriego Bergsona, ale po potępieniu filozofii Le Roya przez papieża Piusa X, porzucił bergsonizm na rzecz neoscholastyki.
Wybierz stan zużycia:
WIĘCEJ O SKALI
Dzieło Jacquesa Maritaina ma dla nas znaczenie nie tylko ze względu na swoją analizę klęski Francji, ale także ze względu na to, jak rozsądnie odnosi się do aktualnych kwestii globalnych. Jednym z najtrudniejszych wyzwań dzisiejszych czasów jest umiejętność krytycznego oceny własnych narodowych wad i błędów, jednocześnie zachowując wiarę w wartość swojego społeczeństwa. Maritain zdobywa szacunek, otwarcie przyznając się do niepowodzeń i jednocześnie wierząc głęboko w naród francuski.
Jacques Maritain (1882–1973) był jednym z założycieli personalizmu chrześcijańskiego, profesorem w Instytucie Katolickim w Paryżu i od 1918 roku członkiem papieskiej Akademii św. Tomasza w Rzymie. Uznawany jest za kluczowego przedstawiciela personalizmu neotomistycznego oraz neoscholastyki. Początkowo był uczniem Henriego Bergsona, ale po potępieniu filozofii Le Roya przez papieża Piusa X, porzucił bergsonizm na rzecz neoscholastyki.
