DŁUGA WOJNA Stephen Baxter, Terry Pratchett

Minęło dwanaście lat odkąd Długa Ziemia otworzyła się, a ludzkość zaczęła bezustannie rozprzestrzeniać się po nieskończonych światach, które oferowała. Dla niektórych była to okazja do ucieczki od stresów swoich dotychczasowych egzystencji i powrotu do prostszego sposobu życia. Dla innych to okazja do poszerzenia swoich wpływów i zdobycia władzy. Joshua Valiente był jednym z pierwszych pionierów, który wraz z towarzyszami Sally i Lobsangiem ruszyli przez niezliczone nowe światy. Teraz, dwanaście lat później, jest szanowanym żonatym mężczyzną i nie chce mieć nic wspólnego ze zmianami zachodzącymi w innych światach. Jednak wbrew swoim życzeniom, zostaje powołany do nowej ekspedycji, która ma na celu powstrzymanie wojny.<br> <br> "Długa wojna" jest niemal hipotetycznym scenariuszem opowiadającym o tym, co by się stało i jak społeczeństwo ewoluowałoby i dostosowywało się, gdybyśmy kiedykolwiek odkryli równoległe wszechświaty, a transport do nich stałby się możliwy oraz stosunkowo tani. Nie jest to aż tak poważne badanie, ale raczej powieść zbudowana wokół eksploracji tematu. Więc chociaż ma kilku głównych bohaterów i podążającą za nimi narrację, nie ma fabuły z jasno określonymi dobrymi i złymi postaciami lub wybuchowym finałem, w którym dobrzy absolutnie pokonują złych. "Długa wojna" ma o wiele bardziej subtelną i realistyczną narrację. Pojawiają się poważne problemy, ale albo są one rozwiązywane w subtelny sposób, albo zainteresowane strony dochodzą do niełatwego kompromisu, albo nie mają większego wpływu na fabułę. Może brzmi to trochę nudno, ale jest to o wiele bardziej realistyczne niż gdyby było napisane jak typowa powieść sci-fi. W rezultacie odkrywanie tego nowego świata i jego wpływu na ludzką cywilizację i rozwój jest niezwykle fascynujące. Czy ludzie nadal wykonywaliby tę samą pracę od 8 do 16, czy też wyruszyliby na eksplorację tych nowych światów? Jak kraje zareagowałyby na emigrację swoich obywateli? Kto rościłby sobie prawa do tych nowych ziem? Nawet jeśli kraje rościłyby sobie prawa do tych ziem, jak egzekwowałyby jakiekolwiek zasady? Byłem absolutnie zafascynowany. Zdaję sobie sprawę, że "Długa wojna" może okazać się dla części czytelników monotonna. Wyczerpujące opisy światów i zachowań ludzkich wymagają zwolnienia akcji, która i tak w żadnym momencie nie gna ślepo do przodu. Zdaję sobie sprawę, że dla fanów Pratchetta, którzy wywodzą się ze Świata Dysku, może to być błagalne odliczanie do końca kolejnych rozdziałów. <br> <br> Sam tytuł "Długa wojna" jest całkiem sprytny i nie zgadzam się, jakoby był on nie trafiony. Oczekiwanie na rozpoczęcie Długiej Wojny jest jednym z centralnych punktów powieści. Obserwowanie, jak różne frakcje zaczynają się formować, czekając na nieunikniony konflikt, jest po prostu genialne. <br> <br> Chociaż nie ma tu tego samego poziomu humoru i komicznych zwrotów akcji, które sprawiły, że Terry Pratchett jest tak uwielbiany przez swoich fanów, to dostajemy wystarczająco dużo szaleństw i dziwactw, abyśmy byli ukontentowani. Wiedza obydwu panów sprawiła, że "Długa wojna" robi wrażenie bardzo profesjonalnej książki, z dokładnymi opisami i logicznymi dialogami. <br> <br> Dla samych pytań, jakie pojawiają się podczas czytania tej serii, myślę, że warto sięgnąć po kolejną część "Długi Mars". Ja tak zrobię :)

Podobnie jak prequel, "Długa wojna" rozkręca się w ślimaczym tempie. Historia buduje się powoli, pozornie chaotycznie, jednak koniec książki jest wart czekania. Akcja "Długiej Wojny" rozpoczyna się kilka lat po wydarzenia z poprzedniej części. Główny bohater, Joshua Valiente, znajduje się obecnie w zupełnie innym miejscu, będąc mężem i ojcem. Oczywiście jak można się spodziewać, zostaje po raz kolejny wplątany w jeden z planów Lobsanga. Ma rozprawić się z nieprzyjemnymi konsekwencjami powstałymi na skutek odkrywania przez ludzkość kolejnych światów. Książka obejmuje spojrzenie na to, jak multiwersum Długiej Ziemi wpłynie na społeczeństwo, jak będą rządzone coraz to nowe kolonie. Relacje między ludźmi a innymi gatunkami wydają się nawiązywać do brytyjskich i amerykańskich ekspansji kolonialnych, które, nie ma co ukrywać, wyrządziły ogrom zła rdzennym mieszkańcom podbijanych terenów. <br> <br> Kwestia ogromnej ilości środowisk dostępnych do plądrowania staje się w książce bardzo interesująca. Jaki jest powód by szanować taką jedną planetę, skoro masz jeszcze tak wiele innych? Czy mamy prawo fizycznie ingerować w warunki panujące na ziemi, aby zmieniać jej klimat dla naszych korzyści? Czy planety zasługują na szacunek?<br> <br> Tytuł tej książki wprowadza odbiorcę w błąd. W gatunku sci-fi wojna naturalnie kojarzy się z epickimi bitwami, polityką na samym szczycie, technologią, która rozpuszcza wroga, a tutaj tego nie ma. Fabuła mówi o konsekwencjach eksploracji Długiej Ziemi, która rozpoczęła się w pierwszej części. Mogę to jednak wybaczyć, gdy w tekście znajduje typowy dowcip Pratchetta i naukowe niuanse Baxtera. Szczegółowość opisów jest momentami zadziwiająca i może przyprawić o ból głowy niejednego wyjadacza gatunku. Myślę, że druga część tej serii potwierdza dobrze przemyślaną koncepcję istnienia innych światów oraz ich swobodnego odwiedzana. <br> <br> Pierwsza część tej serii była wspaniałym sukcesem i zawsze musi to być niełatwe zadania, aby sprostać wymaganiom zachwyconych czytelników. "Długa wojna" stawia małe wyzwanie w postaci początku, który stanowi część nieco nudnawą i trudną do przejścia, lecz w miarę upływu stron naprawdę się rozkręca. Mnie bardzo podoba się spojrzenie na zachowanie ludzkości w obliczu takiego postępu. Otrzymałem w zasadzie to, na co liczyłem, więc czuje się usatysfakcjonowany.

Minęło dwanaście lat odkąd Długa Ziemia otworzyła się, a ludzkość zaczęła bezustannie rozprzestrzeniać się po nieskończonych światach, które oferowała. Dla niektórych była to okazja do ucieczki od stresów swoich dotychczasowych egzystencji i powrotu do prostszego sposobu życia. Dla innych to okazja do poszerzenia swoich wpływów i zdobycia władzy. Joshua Valiente był jednym z pierwszych pionierów, który wraz z towarzyszami Sally i Lobsangiem ruszyli przez niezliczone nowe światy. Teraz, dwanaście lat później, jest szanowanym żonatym mężczyzną i nie chce mieć nic wspólnego ze zmianami zachodzącymi w innych światach. Jednak wbrew swoim życzeniom, zostaje powołany do nowej ekspedycji, która ma na celu powstrzymanie wojny.<br> <br> "Długa wojna" jest niemal hipotetycznym scenariuszem opowiadającym o tym, co by się stało i jak społeczeństwo ewoluowałoby i dostosowywało się, gdybyśmy kiedykolwiek odkryli równoległe wszechświaty, a transport do nich stałby się możliwy oraz stosunkowo tani. Nie jest to aż tak poważne badanie, ale raczej powieść zbudowana wokół eksploracji tematu. Więc chociaż ma kilku głównych bohaterów i podążającą za nimi narrację, nie ma fabuły z jasno określonymi dobrymi i złymi postaciami lub wybuchowym finałem, w którym dobrzy absolutnie pokonują złych. "Długa wojna" ma o wiele bardziej subtelną i realistyczną narrację. Pojawiają się poważne problemy, ale albo są one rozwiązywane w subtelny sposób, albo zainteresowane strony dochodzą do niełatwego kompromisu, albo nie mają większego wpływu na fabułę. Może brzmi to trochę nudno, ale jest to o wiele bardziej realistyczne niż gdyby było napisane jak typowa powieść sci-fi. W rezultacie odkrywanie tego nowego świata i jego wpływu na ludzką cywilizację i rozwój jest niezwykle fascynujące. Czy ludzie nadal wykonywaliby tę samą pracę od 8 do 16, czy też wyruszyliby na eksplorację tych nowych światów? Jak kraje zareagowałyby na emigrację swoich obywateli? Kto rościłby sobie prawa do tych nowych ziem? Nawet jeśli kraje rościłyby sobie prawa do tych ziem, jak egzekwowałyby jakiekolwiek zasady? Byłem absolutnie zafascynowany. Zdaję sobie sprawę, że "Długa wojna" może okazać się dla części czytelników monotonna. Wyczerpujące opisy światów i zachowań ludzkich wymagają zwolnienia akcji, która i tak w żadnym momencie nie gna ślepo do przodu. Zdaję sobie sprawę, że dla fanów Pratchetta, którzy wywodzą się ze Świata Dysku, może to być błagalne odliczanie do końca kolejnych rozdziałów. <br> <br> Sam tytuł "Długa wojna" jest całkiem sprytny i nie zgadzam się, jakoby był on nie trafiony. Oczekiwanie na rozpoczęcie Długiej Wojny jest jednym z centralnych punktów powieści. Obserwowanie, jak różne frakcje zaczynają się formować, czekając na nieunikniony konflikt, jest po prostu genialne. <br> <br> Chociaż nie ma tu tego samego poziomu humoru i komicznych zwrotów akcji, które sprawiły, że Terry Pratchett jest tak uwielbiany przez swoich fanów, to dostajemy wystarczająco dużo szaleństw i dziwactw, abyśmy byli ukontentowani. Wiedza obydwu panów sprawiła, że "Długa wojna" robi wrażenie bardzo profesjonalnej książki, z dokładnymi opisami i logicznymi dialogami. <br> <br> Dla samych pytań, jakie pojawiają się podczas czytania tej serii, myślę, że warto sięgnąć po kolejną część "Długi Mars". Ja tak zrobię :)

Podobnie jak prequel, "Długa wojna" rozkręca się w ślimaczym tempie. Historia buduje się powoli, pozornie chaotycznie, jednak koniec książki jest wart czekania. Akcja "Długiej Wojny" rozpoczyna się kilka lat po wydarzenia z poprzedniej części. Główny bohater, Joshua Valiente, znajduje się obecnie w zupełnie innym miejscu, będąc mężem i ojcem. Oczywiście jak można się spodziewać, zostaje po raz kolejny wplątany w jeden z planów Lobsanga. Ma rozprawić się z nieprzyjemnymi konsekwencjami powstałymi na skutek odkrywania przez ludzkość kolejnych światów. Książka obejmuje spojrzenie na to, jak multiwersum Długiej Ziemi wpłynie na społeczeństwo, jak będą rządzone coraz to nowe kolonie. Relacje między ludźmi a innymi gatunkami wydają się nawiązywać do brytyjskich i amerykańskich ekspansji kolonialnych, które, nie ma co ukrywać, wyrządziły ogrom zła rdzennym mieszkańcom podbijanych terenów. <br> <br> Kwestia ogromnej ilości środowisk dostępnych do plądrowania staje się w książce bardzo interesująca. Jaki jest powód by szanować taką jedną planetę, skoro masz jeszcze tak wiele innych? Czy mamy prawo fizycznie ingerować w warunki panujące na ziemi, aby zmieniać jej klimat dla naszych korzyści? Czy planety zasługują na szacunek?<br> <br> Tytuł tej książki wprowadza odbiorcę w błąd. W gatunku sci-fi wojna naturalnie kojarzy się z epickimi bitwami, polityką na samym szczycie, technologią, która rozpuszcza wroga, a tutaj tego nie ma. Fabuła mówi o konsekwencjach eksploracji Długiej Ziemi, która rozpoczęła się w pierwszej części. Mogę to jednak wybaczyć, gdy w tekście znajduje typowy dowcip Pratchetta i naukowe niuanse Baxtera. Szczegółowość opisów jest momentami zadziwiająca i może przyprawić o ból głowy niejednego wyjadacza gatunku. Myślę, że druga część tej serii potwierdza dobrze przemyślaną koncepcję istnienia innych światów oraz ich swobodnego odwiedzana. <br> <br> Pierwsza część tej serii była wspaniałym sukcesem i zawsze musi to być niełatwe zadania, aby sprostać wymaganiom zachwyconych czytelników. "Długa wojna" stawia małe wyzwanie w postaci początku, który stanowi część nieco nudnawą i trudną do przejścia, lecz w miarę upływu stron naprawdę się rozkręca. Mnie bardzo podoba się spojrzenie na zachowanie ludzkości w obliczu takiego postępu. Otrzymałem w zasadzie to, na co liczyłem, więc czuje się usatysfakcjonowany.