Desperados. Pierwsze polskie przejście. Campo de Hiele Norte w Chile

W ciemnym, ciasnym pokoju, oświetlonym jedynie przez blask lampy, dojrzały mężczyzna siedział przy stole, zaczytany w księgach rachunkowych. Spodziewaliśmy się skarbów z górskich wypraw: map, zdjęć i artefaktów, ale rzeczywistość okazała się inna. Mój przyjaciel i towarzysz podróży, Tomasz Schramm, nieco zdezorientowany, zapytał z wahaniem:

— Buenos dias, czy jesteśmy w Klubie Andyjskim?

Mężczyzna podniósł wzrok, spojrzał na nas z zaciekawieniem i, chociaż pytanie padło w języku angielskim, odpowiedział:

— Si señor... W czym mogę pomóc? — i wrócił do swoich dokumentów.

Tomek odchrząknął, rozważając, jak ująć naszą niezwykłą prośbę.

— Chcielibyśmy zgłosić wejście na Monte San Valentin oraz przejście Campo Norte z nowym zejściem na wschód...

Księgowy nie podniósł wzroku, kontynuując pracę:

— Si, si... W ile osób?

— Dwiema — odpowiedziałem, przyciągając w końcu jego pełną uwagę.

— Co? We dwóch? — Zapytał, unosząc się na krześle z zaintrygowaniem. Uśmiechnął się z ironią, jak dorosły dziecku, które planuje podróż na księżyc na rowerku. Był przekonany, że to niemożliwe. — Ni-mo-żli-we!!! — podkreślił, rozkładając słowa dla większego efektu.

Wyjaśniłem mu wówczas, że nie zamierzamy tego dopiero zrobić, ale już dokonaliśmy naszego celu. Na jego twarzy zagościło niedowierzanie przeplatane z uznaniem.

— To niemożliwe!!! — Krzyknął, zdejmując okulary, by lepiej nam się przyjrzeć. Po chwili dodał: — Skąd jesteście?

— Z Polski.

— Aaa, z Polski. No to możliwe... Dos Polacos in action. Gratuluję. Big deal!

Wydawało się, że nasze polskie pochodzenie było dla niego wystarczającym wytłumaczeniem naszego sukcesu. W jego oczach Polacy byli zdolni do rzeczy, które innym wydawały się nieosiągalne.