Dekameron

Od stuleci „Dekameron” cieszy się nieprzemijającym uznaniem. Już za życia Boccaccia jego dzieło, licznie kopiowane we Włoszech, zyskało rozgłos dzięki przekładowi jednej z nowel na łacinę przez Petrarkę. Adaptacje tej klasyki nie kończą się na wersji filmowej Pier Paolo Pasoliniego sprzed lat, nagrodzonej Srebrnym Niedźwiedziem; w 2024 roku na platformie Netflix pojawiła się serialowa interpretacja tej wyjątkowej opowieści.

Bogato zbudowana struktura „Dekameronu” opowiada o grupie dziesięciu osób, które w czasach szalejącej we Florencji dżumy znajdują schronienie w wiejskim dworku. Każdego dnia przez okres dziesięciu dni bohaterowie snują historie o różnorodnej tematyce, która uprzyjemnia ich izolację.

Boccaccio, poprzez te nowele, umiejscowił się w historii literatury, kreując nowy gatunek literacki. Dzięki swoim utworom uwiecznił obyczaje włoskiego średniowiecza, jednocześnie celebrując życiową pasję w jej wielu formach. Jego opowieści są pełne humoru, sarkazmu i pikantnych anegdot, które krytykują głupotę i arogancję, a także atakują lenistwo mnichów żyjących z jałmużny. Najważniejszym przesłaniem dzieła pozostaje jednak zachęta do niezależnego myślenia, co sprawiło, że przez wiele lat „Dekameron” figurował na liście ksiąg zakazanych.

Nowe tłumaczenie książki, pierwsze od niemal stu lat, zostało przygotowane przez Zofię Anuszkiewicz, a opatrzone posłowiem Piotra Salwy.

Choć koncepcja izolacji i potrzeba opowiadania historii w kontekście zarazy może wydawać się nam znajoma, to różnorodność ludzkich namiętności i cech, które z takim kunsztem Boccaccio przedstawia, nadal zachwycają. Po wiekach widoczna jest niezwykła żywotność jego dzieła, świadcząca o tym, że wciąga ono niemniej niż współczesne produkcje Netflixa.