Giovanni Boccaccio - sylwetka autora

Giovanni Boccaccio, znany włoski pisarz, przede wszystkim kojarzony jest z dziełem "Dekameron", które uważane jest za fundament nowożytnej nowelistyki. Urodził się jako nieślubny syn kupca z Toskanii i jego kochanki z Certaldo lub Florencji. Dzieciństwo spędzał we Florencji, ale w wieku piętnastu lat przeniósł się do Neapolu. Tam, mimo że początkowo studiował prawo i handel bez większego entuzjazmu, miał okazję poznać Francesca Petrarkę i zanurzyć się w literaturze oraz kulturze antycznej. Szczególnie cenił sobie dzieła Tacyta i Liwiusza.

W wieku 23 lat Boccaccio zakochał się w Marii d'Aquino, nieślubnej córce króla, która stała się jego muzą. W 1340 roku powrócił do Florencji, gdzie pełnił wiele ważnych funkcji publicznych. Z czasem jednak wycofał się z życia politycznego, chociaż miasto kilka razy zapraszało go do pełnienia misji dyplomatycznych.

Boccaccio znany był ze swojego umiarkowanego antyklerykalizmu. Pomimo że nie odrzucił zasad chrześcijańskiej wiary, często krytykował księży i zakonników za ich nieprzestrzeganie celibatu oraz zamiłowanie do przyjemności życia, zaniedbując jednocześnie religijne obowiązki. Boccaccio poświęcił się w pełni literaturze, zostawiając po sobie bogaty dorobek – od poematów epickich, przez powieści miłosne, aż po wiersze. Fascynował się twórczością Dantego, czemu dał wyraz w napisanej przez siebie biografii "Żywot Dantego" oraz komentarzu do "Piekła" Dantego.

"Dekameron", uznawane za najwybitniejsze dzieło Boccaccia, zawiera sto nowel podzielonych na dziesięć dni, co tłumaczy tytuł oznaczający po grecku "Księga dziesięciu dni". Nowele zawierają opowieści młodych ludzi, którzy podczas zarazy chronią się w okolicach Florencji. Boccaccio był pionierem stosowania oktawy w poematach epickich, co utorowało drogę twórcom renesansu, takim jak Matteo Maria Boiardo, Luigi Pulci, Ludovico Ariosto i Torquato Tasso, do użycia tego formatu w swoich dziełach.