Charakternik

<p>Jacek Piekara to autor solidny. Do tej pory przeczytałem gros jego książek, na czele z całym tzw. “cyklem inkwizytorskim”. Kiedyś jego książki wydawały mi się nudne i nieco zbyt hermetyczne - nie byłem jednak takim bibliofilem jakim jestem teraz. Od niedawna jednak na nowo odkrywam tego autora i prowadzę krętą, ale stanowczą podróż przez jego twórczość.</p><p>Jednym z dzieł, z którym zapoznałem się ostatnio był “Charakternik” - powieść, która dość mocno dzieli czytelników Piekary. Wiadomo, autor ten nie jest jednym z tych, którego wszyscy uwielbiają i raczej prędzej można go nazwać osobą wsadzającą kij w mrowisko, niż zadowalającą wszystkich jak leci, to zadziwiło mnie, że zdania na jej temat są podzielone, nawet wśród fanów tego autora. Dziwi mnie to szczególnie po zakończeniu książki, bo niech mnie diabli biorą - “Charakternik” to kawał prozy ocierający się momentami o wybitność.</p><p>Piekara za centrum swojej powieści przyjął trzech głównych bohaterów. I tu już dzieje się rzecz interesująca, bo są to bardzo interesujący ludzie. Są szlachcicami i nazywają się Myszkowski, Szczurowiecki i Żytowiecki. Te trzy typy idealnie odwzorowują nasz Naród i to jak odbieramy rzeczywistość. Zdecydowanym przewodnikiem grupy jest Myszkowski, postać nieco tajemnicza, tytułowy charakternik. Towarzyszy mu Szczurowiecki, który jest totalnym jego przeciwieństwem, a od pewnego momentu, także Żytowiecki, który cały czas ściera się z Szczurowieckim.</p><p>I właśnie tu dochodzimy do sedna wspaniałości tej książki - potyczki słowne! Dialogi są tutaj absolutnie niewymuszone, lekkie, aczkolwiek stylizowane na ówczesny język i przetykane łacińskimi zwrotami. Główni bohaterowie oprócz tego, że przeżywają fascynujące przygody, których część z nich ma charakter fantastyczny, to właśnie komentują otaczającą ją rzeczywistość. Mamy tu wiele rozmów dotyczących kwestii narodowościowych, wyznaniowych i obyczajowych. Często są to opinie bardzo kontrowersyjne (z kilkoma szczególnie się nie zgadzam), ale uważam, że ciekawie podejmują niektóre tematy i można je odnieść do “naszej rzeczywistości”. Jeśli komuś przeszkadza prowokacja, to rzeczywiście ta książka może być drogą przez mękę.</p><p>Nie za wiele tutaj piszę o fabule i robię to intencjonalnie. Jest ona bardzo fragmentaryczna, chociaż jest główny wątek, który ją spaja. Ja siadałem do tej książki nie wiedząc o niej zbyt wiele i pozytywnie się zaskoczyłem, dlatego też uważam, że jakikolwiek spoiler mógłby wam zepsuć odbiór tej lektury. Sięgnijcie po “Charakternika” sami i przekonajcie się po której stronie krytyki jesteście. Ja ze swojej strony polecam książkę i uważam ją za bardzo dobrą.</p>

<p>Wow, co to była za książka! Jacek Piekara wielokrotnie przedstawił mi się jako autor solidny, mający swój styl i metodę pisania, ale kurcze… Po raz pierwszy jestem aż tak pozytywnie zaskoczony jego książką.</p><p>To, co mi się zawsze najbardziej podobało w jego twórczości, to klimat średniowiecza/fantasy, który za każdym razem przebijał się z jego dzieł. W “Charakterniku” jest on wyjątkowo wyraźnie zarysowany - tłem historycznym jest tu siedemnastowieczna Rzeczpospolita, która podnosi się z upadku po śmierci Jana III Sobieskiego. Szlachta jest w kompletnej moralnej degrengoladzie, nic nie działa, wszędzie unosi się smród i ubóstwo (jakże to też pasuje opisem do naszych czasów…). W tą rzeczywistość wpisanych jest trzech głównych bohaterów tej powieści.</p><p>O samym pochodzeniu tych bohaterów wiemy niewiele. Myszkowski (tytułowy “Charakternik” - zdecydowanie przywódca tej kompanii) oraz Szczurowicki natrafiają w karczmie na Żytowieckiego. Splotem przypadków ich losy, na zawsze się ze sobą połączą, a my będziemy mieli okazję obserwować ich liczne i pasjonujące przygody. Wraz z rozwojem powieści powoli dowiadujemy się jaki jest cel ich podróży i jakie mają motywacje.</p><p>To co jest szczególnie fajne w tej książce, to że Piekara do realnego świata wplótł mnóstwo elementów fantastycznych. Bohaterowie non-stop natrafiają na różnorakie przejawy obecności istot nadnaturalnych. Było to dla mnie zaskakujące, tak jak i wiele innych zwrotów akcji, których w tej powieści nie brakuje. Autor doskonale wie, jak utrzymywać zainteresowanie czytelnika i wątki, które dokłada są tylko coraz bardziej ciekawe.</p><p>Język jakim jest napisana ta książka jest specyficzny. Wiadomo, żeby oddać atmosferę tamtych czasów, Piekara posłużył się stylizacją, dlatego też wiele jest archaizmów, czy słów z łaciny, które wplatane są w dialogi. Czasami mi to przeszkadzało, jeśli chodzi o wciągnięcie się w akcję, ale im dalej w las, tym bardziej dało się do tego przyzwyczaić.</p><p>Podsumowując, “Charakternik” to książka warta przeczytania. Ma kilka wad, które nie przeszkadzają w czytaniu tej książki, a nawet dla innych osób mogą stanowić o ich zaletach. Do tej pory nie czytałem żadnych książek osadzonych w tamtych czasach, więc dla mnie było to całkiem nowe doświadczenie. Książkę czytało się przyjemnie.</p>