Brida

Uwielbiam to, jak uproszczone i zwięzłe są książki Paulo Coelho. Dobór słów jest zawsze równomierny, a chociaż są to książki "duchowe" zaskakuje mnie, że pozwalam sobie nie tylko je KOCHAĆ, ale naprawdę... używać ich bez kontekstu, w życiu i polecać innym, nie wspominając o podkreślaniu fragmentów i używaniu ich jako alternatywnego tekstu religijnego.

Skończyłam "Czarownicę z Portobello", a wkrótce potem odkryłam, że ukazała się "Brida”, i przeczytałam ją, kiedy przez tydzień byłam w domu, odwiedzając moją matkę. Zostawiłam ją u niej, mimo że chichotała, gdy czytałam jej fragmenty.

Przypuszczam, że powinnam zbadać, co ten rodzaj pisarstwa dla mnie znaczy. Jestem pewna, że jestem silna, pewna siebie (bo choć bohaterowie Coelho poszukują, są o wiele bardziej pewni siebie i wyjątkowi, mają duchowy "dar", który sprawia, że w ogóle zaczynają) i szukająca czegoś "większego" i bardziej znaczącego niż większość ludzi. Która kobieta tego nie lubi? Która kobieta tego nie CZUJE?

Nie wspominając już o tym, że zawsze lubiłam pojęcie czarownic. Potajemnie. Dorastałam z przyjaciółką, której matka rozwiodła się i trochę zwariowała, stała się samozwańczą wyznawczynią "bogini" i z tego powodu nigdy nie czułam się komfortowo, przyznając, że czarownice, natura i inne takie rzeczy przemawiają do mnie....

Ale czarownice Coelho są bardziej na ścieżce transcendentalizmu i samoświadomości. I choć niektóre dygresje, które mają miejsce w jego książkach są naprawdę trochę "tam", nawet te najbardziej nieprawdopodobne mają jakąś wartość merytoryczną. Prawdę mówiąc, jeśli jest to jedyne życie, jakie mamy, co jest złego w szukaniu znaczenia i symboliki wszędzie, gdzie się tylko da? Jeśli dzięki temu wstajesz rano z łóżka, widzę w tym tylko dobro. Symbolizm wiele dla mnie znaczy. To jedna z tych prywatnych radości. Coelho tylko dodaje tej radości trochę siły.

Ogólna sytuacja Bridy jest następująca: poszukiwanie prawdziwej miłości. Chce znaleźć swoją bratnią duszę. Przedstawione idee nie są ani nowatorskie, ani rewolucyjne, ale są pocieszające. Coelho bierze wszystkie przypadkowe punkty światła w naszym życiu i nadaje im punkt centralny - osobno są to małe smugi światła, które wywołują lekki uśmiech na twarzy, ale razem mogą rozświetlić cały pokój.

Brida musi zdecydować, czy podążać za księżycem, czy za słońcem, i musi przetrwać "ciemną noc", symbol nieznanego i polegania na sobie oraz na wierze, która pomoże jej przetrwać. Brida podejmuje się poszukiwania duchowego przewodnictwa i wzorców do naśladowania, i z nienaruszoną integralnością przechodzi przez bardzo trudne wybory, korzystając z historii, osobistych odkryć, przyrody oraz wszystkich relacji i miłości w swoim życiu, aby ją poprowadzić.

Z taką samą intensywnością, w połączeniu z bardzo skąpą, niemal alegoryczną fabułą, Coelho tworzy kolejną prawdziwie zwycięską opowieść o naprawdę wspaniałej osobie. Prawdziwe czy udawane, lubię czytać i poznawać je. Dobra książka, sprawia, że czujesz się jak na dobrych zajęciach jogi.

"Skąd będę wiedział, kto jest moją Bratnią Duszą?". Rzeczywiście, wszyscy czegoś szukamy. Kogoś, kogo można kochać, kogoś, kto nas kocha, czegoś, co nadaje sens naszemu życiu, naszej egzystencji. Jakiegoś znaku, dzięki któremu wiemy, że nie jesteśmy sami. Jakiejś wskazówki, by wiedzieć, że nasze myśli, uczucia, wspomnienia nie umrą razem z nami, gdy nasze ciało fizyczne zginie.

“Brida” mówi o tym wszystkim i o wiele więcej. Opowieść jest przedstawiona jako poszukiwanie przez młodą kobietę odpowiedzi na pytania, które mają dla niej ogromne znaczenie. Pytania, które - jeśli się zastanowić - nas również nurtują, choć w innej parafrazie.

Nie tyle sama historia, co jej elementy - rozwój ludzkiej duszy, ze wszystkimi jej elementami (uczucia, wspomnienia, doświadczenia, ludzie wokół nas, myśli, działania, wybory) w czasie, jest przedstawiony jak szkic węglem drzewnym - czarno-biały, surowy, z elementami wyraźnej niewiadomej w różnych odcieniach. Rytuały i etapy, których kulminacją jest wesołe przyjęcie szabatowe, Tradycja Słońca i Tradycja Księżyca, cztery formy wyrażania siebie i ostateczne epicentrum książki - Dar.

Nie ma tu wymyślnych postaci i opisów. Pojawiają się żywe postacie gościnne, ale prostota obsady sprawia, że książka nabiera głębi. Jest w niej wątek miłosny, a nawet trójkąt miłosny, cała książka opiera się na kręgosłupie złożonym z okultyzmu, a jednak dla mnie nie była to opowieść fantasy.

To zdecydowanie nie jest porównanie, ale jeśli JK Rowling sprawia, że określenie "czarownica" wydaje się niewinne, słodkie i zabawne, to Coelho dodaje temu słowu eterycznego piękna.

Sięgnijcie po “Bridę”, jeśli wierzycie w znaki. Sięgnij po nią, jeśli myślisz, że jesteś sam w poszukiwaniu tego nieuchwytnego czegoś lub kogoś, co nadaje sens twojemu życiu. Sięgnij po nią, jeśli chcesz po prostu uwierzyć, że po śmierci czeka na ciebie większy świat, że nie jesteś sam w swojej podróży w czasie, czy to w obecnym ciele fizycznym, czy poza nim.

P.S.: Szczególnie podoba mi się fragment, w którym kobiety stoją nago i nie wstydzą się swojego ciała, niezależnie od jego wad czy doskonałości, ponieważ to właśnie one, jako moderatorki, oglądają to życie poprzez formę fizyczną.

P.P.S.: Jedna rzecz w tej książce: za dużo w niej odniesień do Boga. Dla mnie, było to trochę niewygodne do strawienia, ale ma to sens, jeśli spojrzy się na nią również z perspektywy duchowej, a nie tylko religijnej.

Uwielbiam to, jak uproszczone i zwięzłe są książki Paulo Coelho. Dobór słów jest zawsze równomierny, a chociaż są to książki "duchowe" zaskakuje mnie, że pozwalam sobie nie tylko je KOCHAĆ, ale naprawdę... używać ich bez kontekstu, w życiu i polecać innym, nie wspominając o podkreślaniu fragmentów i używaniu ich jako alternatywnego tekstu religijnego.

Skończyłam "Czarownicę z Portobello", a wkrótce potem odkryłam, że ukazała się "Brida”, i przeczytałam ją, kiedy przez tydzień byłam w domu, odwiedzając moją matkę. Zostawiłam ją u niej, mimo że chichotała, gdy czytałam jej fragmenty.

Przypuszczam, że powinnam zbadać, co ten rodzaj pisarstwa dla mnie znaczy. Jestem pewna, że jestem silna, pewna siebie (bo choć bohaterowie Coelho poszukują, są o wiele bardziej pewni siebie i wyjątkowi, mają duchowy "dar", który sprawia, że w ogóle zaczynają) i szukająca czegoś "większego" i bardziej znaczącego niż większość ludzi. Która kobieta tego nie lubi? Która kobieta tego nie CZUJE?

Nie wspominając już o tym, że zawsze lubiłam pojęcie czarownic. Potajemnie. Dorastałam z przyjaciółką, której matka rozwiodła się i trochę zwariowała, stała się samozwańczą wyznawczynią "bogini" i z tego powodu nigdy nie czułam się komfortowo, przyznając, że czarownice, natura i inne takie rzeczy przemawiają do mnie....

Ale czarownice Coelho są bardziej na ścieżce transcendentalizmu i samoświadomości. I choć niektóre dygresje, które mają miejsce w jego książkach są naprawdę trochę "tam", nawet te najbardziej nieprawdopodobne mają jakąś wartość merytoryczną. Prawdę mówiąc, jeśli jest to jedyne życie, jakie mamy, co jest złego w szukaniu znaczenia i symboliki wszędzie, gdzie się tylko da? Jeśli dzięki temu wstajesz rano z łóżka, widzę w tym tylko dobro. Symbolizm wiele dla mnie znaczy. To jedna z tych prywatnych radości. Coelho tylko dodaje tej radości trochę siły.

Ogólna sytuacja Bridy jest następująca: poszukiwanie prawdziwej miłości. Chce znaleźć swoją bratnią duszę. Przedstawione idee nie są ani nowatorskie, ani rewolucyjne, ale są pocieszające. Coelho bierze wszystkie przypadkowe punkty światła w naszym życiu i nadaje im punkt centralny - osobno są to małe smugi światła, które wywołują lekki uśmiech na twarzy, ale razem mogą rozświetlić cały pokój.

Brida musi zdecydować, czy podążać za księżycem, czy za słońcem, i musi przetrwać "ciemną noc", symbol nieznanego i polegania na sobie oraz na wierze, która pomoże jej przetrwać. Brida podejmuje się poszukiwania duchowego przewodnictwa i wzorców do naśladowania, i z nienaruszoną integralnością przechodzi przez bardzo trudne wybory, korzystając z historii, osobistych odkryć, przyrody oraz wszystkich relacji i miłości w swoim życiu, aby ją poprowadzić.

Z taką samą intensywnością, w połączeniu z bardzo skąpą, niemal alegoryczną fabułą, Coelho tworzy kolejną prawdziwie zwycięską opowieść o naprawdę wspaniałej osobie. Prawdziwe czy udawane, lubię czytać i poznawać je. Dobra książka, sprawia, że czujesz się jak na dobrych zajęciach jogi.

"Skąd będę wiedział, kto jest moją Bratnią Duszą?". Rzeczywiście, wszyscy czegoś szukamy. Kogoś, kogo można kochać, kogoś, kto nas kocha, czegoś, co nadaje sens naszemu życiu, naszej egzystencji. Jakiegoś znaku, dzięki któremu wiemy, że nie jesteśmy sami. Jakiejś wskazówki, by wiedzieć, że nasze myśli, uczucia, wspomnienia nie umrą razem z nami, gdy nasze ciało fizyczne zginie.

“Brida” mówi o tym wszystkim i o wiele więcej. Opowieść jest przedstawiona jako poszukiwanie przez młodą kobietę odpowiedzi na pytania, które mają dla niej ogromne znaczenie. Pytania, które - jeśli się zastanowić - nas również nurtują, choć w innej parafrazie.

Nie tyle sama historia, co jej elementy - rozwój ludzkiej duszy, ze wszystkimi jej elementami (uczucia, wspomnienia, doświadczenia, ludzie wokół nas, myśli, działania, wybory) w czasie, jest przedstawiony jak szkic węglem drzewnym - czarno-biały, surowy, z elementami wyraźnej niewiadomej w różnych odcieniach. Rytuały i etapy, których kulminacją jest wesołe przyjęcie szabatowe, Tradycja Słońca i Tradycja Księżyca, cztery formy wyrażania siebie i ostateczne epicentrum książki - Dar.

Nie ma tu wymyślnych postaci i opisów. Pojawiają się żywe postacie gościnne, ale prostota obsady sprawia, że książka nabiera głębi. Jest w niej wątek miłosny, a nawet trójkąt miłosny, cała książka opiera się na kręgosłupie złożonym z okultyzmu, a jednak dla mnie nie była to opowieść fantasy.

To zdecydowanie nie jest porównanie, ale jeśli JK Rowling sprawia, że określenie "czarownica" wydaje się niewinne, słodkie i zabawne, to Coelho dodaje temu słowu eterycznego piękna.

Sięgnijcie po “Bridę”, jeśli wierzycie w znaki. Sięgnij po nią, jeśli myślisz, że jesteś sam w poszukiwaniu tego nieuchwytnego czegoś lub kogoś, co nadaje sens twojemu życiu. Sięgnij po nią, jeśli chcesz po prostu uwierzyć, że po śmierci czeka na ciebie większy świat, że nie jesteś sam w swojej podróży w czasie, czy to w obecnym ciele fizycznym, czy poza nim.

P.S.: Szczególnie podoba mi się fragment, w którym kobiety stoją nago i nie wstydzą się swojego ciała, niezależnie od jego wad czy doskonałości, ponieważ to właśnie one, jako moderatorki, oglądają to życie poprzez formę fizyczną.

P.P.S.: Jedna rzecz w tej książce: za dużo w niej odniesień do Boga. Dla mnie, było to trochę niewygodne do strawienia, ale ma to sens, jeśli spojrzy się na nią również z perspektywy duchowej, a nie tylko religijnej.