Bo byłem chory Poezje szpitalne

Twórczość księdza Lucjana Szczepaniaka SCJ, który jako kapłan, poeta i lekarz, wnosi unikalny wkład w literaturę, zasługuje na miano fenomenalnego zjawiska. Jego dzieła są prawdziwym odzwierciedleniem powołania, wynikającego z moralnego imperatywu i skomplikowanych sytuacji życiowych, w których przyszło mu uczestniczyć. Wiersze te dotykają aspektów niezasłużonego, a zarazem uszlachetnionego cierpienia, głęboko eksplorują wartości chrześcijańskie oraz autentyzm wiary. Poezja Szczepaniaka staje się intymnym dialogiem z Bogiem, przenikniętym dramatyzmem bólu i bezradnością wobec cierpień, ujawniając złożone ścieżki, które ludzie obierają w dążeniu do Najwyższego. Ilustrują one zarówno momenty upadku, jak i wzlotów człowieka. Autor zmaga się z trudnymi pytaniami, kierowanymi przez pacjentów i ich bliskich. Odpowiedzi, które formułuje, opierają się na głębokim przekonaniu, że opieka paliatywna to znacznie więcej niż tylko uśmierzanie bólu; obejmuje ona także wsparcie psychologiczne, duszpasterskie, a czasem nawet społeczne. W tak wymagających rolach istotne jest zrozumienie potrzeb i oczekiwań dziecka, towarzyszenie mu w cierpieniu, przełamywaniu poczucia izolacji oraz w samej podróży na drugą stronę życia, jak zauważa Alina Aleksandrowicz we wstępie do książki.