Bliźniaczy płomień

Cudowna, przeurocza i pełna uczuć!<br> To zdecydowanie pierwsze słowa jakie przychodzą mi na myśl o “Bliźniaczym płomieniu”.<br> <br> Zakochałam się w tych chłopcach i ich historii. Podobały mi się relacje zbudowane na przestrzeni całej książki. Uwielbiałam (kto by jej nie uwielbiał?) Hope! <br> <br> Podobało mi się to jak Maks zbudował głównych bohaterów i to, jak przedstawił ich przeszłość. Daiki i Aleks nie byli płascy i dało się wczuć w ich postacie. Zdecydowanie zaprzyjaźniłabym się z nimi oboma. <br> <br> Zafascynował mnie wątek tytułowego bliźniaczego płomienia i bardzo spodobało mi się to, co o tym przeczytałam w tej książce. Było to wręcz doskonale ujęte i rozwinięte, że zaczęłam się zastanawiać kto w moim otoczeniu mógłby być takim moim bliźniaczym płomieniem. <br> <br> Zdecydowanie podziwiam umiejętności Maksa do tak cudownego ujęcia tak okropnie trudnych i głębokich uczuć jakie czuje się przeważnie tylko w żałobie. <br> <br> Przyznam, że czasami irytowało mnie zachowanie głównych bohaterów, ale koniec końców wszystko doprowadziło do wzruszającego zakończenia. <br> <br> Czekam na więcej historii spod pióra Maksa i zachęcam do zapoznania się z tą jakże piękną i jednocześnie trudną historią Aleksa i Daikiego (oraz Hope!).