Błękitna krew

"Błękitna krew"("Back spin") opowiada o rodzinie golfistów - mężczyźnie, kobiecie i dziecku - która jest rozdarta przez porwanie wspomnianego dziecka. Mamy do czynienia z dużą obsadą postaci drugoplanowych, które koniec końców są powiązane ze zbrodnią w mniejszym lub większym stopniu. Nie ma ani jednego fałszywego tropu w całej sprawie. Nie trzeba lubić golfa, żeby uznać tę książkę za interesującą. Myron jest mądry i zabawny jak zawsze. Nie widzimy zbyt wiele Wina, ale jest nadal integralną częścią tej historii. Asystentka Myrona, Esperanza, odgrywa dużo większą rolę w tej czwartej książce z serii.

Książka po raz kolejny pokazuje talent Cobena do rozwoju postaci. W tego typu thrillerze naprawdę podoba się, że Coben przywiązuje taką uwagę do kreacji i rozwoju postaci. Ponadto na uwagę zasługują elementy moralnego filozofowania przez Cobena, który wie kiedy jest na to odpowiedni czas i jak nie przesadzić z jego ilością. Jak każda książka z Myronem Bolitarem, także i ta jest okraszona banalnym humorem, mądrymi narracjami, zwrotami akcji, które budują kolejny znakomity punkt kulminacyjny. W fabule chodzi o trupy w szafach, puszkę Pandory, zazdrość, różnice, które utrzymywane są przez elity społeczeństwa, aby chronić swój wizerunek. Jest porwanie, jest morderstwo, jest zdrada i oczywiście, pośród tego wszystkiego, jest przyjaźń.

Seria z Myronem Bolitarem nadal jest jedną z moich ulubionych. Postacie są wspaniałe, a fabuła tak fascynująca, że wciąga już od pierwszej strony i nie pozwala się oderwać. "Błękitna krew" nie jest wyjątkiem. Nowe postacie są doskonałe, a stare postacie są tak znajome, że poczujesz się tak, jakbyś był częścią tego kręgu. Istnieje wiele zwrotów akcji w historii i nigdy nie jest jasne, kim są porywacze i czego chcą. Jeśli ma to być Twoja pierwsza książka serii, niekoniecznie zaczynałabym od tej książki, ponieważ dotyczy ona trzech głównych bohaterów, których poznaliśmy w ciągu pierwszych książek. Uwielbiam sarkastyczny dowcip Myrona, zwłaszcza jeśli chodzi o stroje golfistów. Cieszę się, że mogłem poznać dalsze losy Wina i nie mogę się doczekać, kiedy przeczytam kolejną książkę z serii.
Najbardziej podobało mi się to, kiedy bohaterowie oglądali "Koło fortuny" i Myron zastanawiał się, dlaczego uczestnicy konkursu kupują samogłoski, skoro wyraźnie znają odpowiedź na zagadkę. Zastanawiam się nad tym samym! Książki Cobena powinny być umieszczane w kapsułach czasu. Jego sztuka zdecydowanie naśladuje życie!

"Błękitna krew"("Back spin") opowiada o rodzinie golfistów - mężczyźnie, kobiecie i dziecku - która jest rozdarta przez porwanie wspomnianego dziecka. Mamy do czynienia z dużą obsadą postaci drugoplanowych, które koniec końców są powiązane ze zbrodnią w mniejszym lub większym stopniu. Nie ma ani jednego fałszywego tropu w całej sprawie. Nie trzeba lubić golfa, żeby uznać tę książkę za interesującą. Myron jest mądry i zabawny jak zawsze. Nie widzimy zbyt wiele Wina, ale jest nadal integralną częścią tej historii. Asystentka Myrona, Esperanza, odgrywa dużo większą rolę w tej czwartej książce z serii.

Książka po raz kolejny pokazuje talent Cobena do rozwoju postaci. W tego typu thrillerze naprawdę podoba się, że Coben przywiązuje taką uwagę do kreacji i rozwoju postaci. Ponadto na uwagę zasługują elementy moralnego filozofowania przez Cobena, który wie kiedy jest na to odpowiedni czas i jak nie przesadzić z jego ilością. Jak każda książka z Myronem Bolitarem, także i ta jest okraszona banalnym humorem, mądrymi narracjami, zwrotami akcji, które budują kolejny znakomity punkt kulminacyjny. W fabule chodzi o trupy w szafach, puszkę Pandory, zazdrość, różnice, które utrzymywane są przez elity społeczeństwa, aby chronić swój wizerunek. Jest porwanie, jest morderstwo, jest zdrada i oczywiście, pośród tego wszystkiego, jest przyjaźń.

Seria z Myronem Bolitarem nadal jest jedną z moich ulubionych. Postacie są wspaniałe, a fabuła tak fascynująca, że wciąga już od pierwszej strony i nie pozwala się oderwać. "Błękitna krew" nie jest wyjątkiem. Nowe postacie są doskonałe, a stare postacie są tak znajome, że poczujesz się tak, jakbyś był częścią tego kręgu. Istnieje wiele zwrotów akcji w historii i nigdy nie jest jasne, kim są porywacze i czego chcą. Jeśli ma to być Twoja pierwsza książka serii, niekoniecznie zaczynałabym od tej książki, ponieważ dotyczy ona trzech głównych bohaterów, których poznaliśmy w ciągu pierwszych książek. Uwielbiam sarkastyczny dowcip Myrona, zwłaszcza jeśli chodzi o stroje golfistów. Cieszę się, że mogłem poznać dalsze losy Wina i nie mogę się doczekać, kiedy przeczytam kolejną książkę z serii.
Najbardziej podobało mi się to, kiedy bohaterowie oglądali "Koło fortuny" i Myron zastanawiał się, dlaczego uczestnicy konkursu kupują samogłoski, skoro wyraźnie znają odpowiedź na zagadkę. Zastanawiam się nad tym samym! Książki Cobena powinny być umieszczane w kapsułach czasu. Jego sztuka zdecydowanie naśladuje życie!

Zawsze, gdy potrzebuję dobrego, wciągającego, doskonale trzymającego w napięciu thrillera, wiem, że mogę sięgnąć po jedną z historii Cobena o Myronie Bolitarze, mając pewność, że będzie ona warta poświęconego czasu i wysiłku. Nie mogę twierdzić, że przeczytałam każdą książkę z tej serii, ale mogę bez wahania powiedzieć, że nigdy się na niej nie zawiodłam. Zauważyłam też coś, co uważam za dość ciekawe - autor pisze w bardzo konwersacyjny sposób, dzieląc się spostrzeżeniami i swobodnymi komentarzami, jakby rozmawiał ze starym przyjacielem. Tworzy to aurę intymności, która jest zarówno pociągająca i przyjemna, jak i, od czasu do czasu, całkiem humorystyczna. Jest też poczucie sprawiedliwości, na którą się zapracowało i na którą się zasłużyło, a jeśli nie zawsze jest ona zgodna z formalną definicją sprawiedliwości, to tylko zwiększa jej atrakcyjność. W tym przypadku jest to zdecydowanie na miejscu, a zwroty akcji, które pojawiają się po drodze, choć zaskakujące, wydają się rozwijać całkiem naturalnie, bez zbędnych sztuczek. Bardzo polubiłam też niektóre z postaci drugoplanowych, jak choćby intrygującego Wina czy ciepłą, ujmującą Esperanzę. Jednocześnie zawsze dowiaduję się czegoś nowego, gdy czytam o różnych dyscyplinach sportowych, w które angażuje się Bolitar. W tym przypadku tym sportem jest golf, i rzeczywiście nauczyłam się rzeczy - rzeczy, które mają sens, ale które nigdy nie przyszły mi do głowy. Tak więc, dobra robota, Panie Cobenie.

Zawsze, gdy potrzebuję dobrego, wciągającego, doskonale trzymającego w napięciu thrillera, wiem, że mogę sięgnąć po jedną z historii Cobena o Myronie Bolitarze, mając pewność, że będzie ona warta poświęconego czasu i wysiłku. Nie mogę twierdzić, że przeczytałam każdą książkę z tej serii, ale mogę bez wahania powiedzieć, że nigdy się na niej nie zawiodłam. Zauważyłam też coś, co uważam za dość ciekawe - autor pisze w bardzo konwersacyjny sposób, dzieląc się spostrzeżeniami i swobodnymi komentarzami, jakby rozmawiał ze starym przyjacielem. Tworzy to aurę intymności, która jest zarówno pociągająca i przyjemna, jak i, od czasu do czasu, całkiem humorystyczna. Jest też poczucie sprawiedliwości, na którą się zapracowało i na którą się zasłużyło, a jeśli nie zawsze jest ona zgodna z formalną definicją sprawiedliwości, to tylko zwiększa jej atrakcyjność. W tym przypadku jest to zdecydowanie na miejscu, a zwroty akcji, które pojawiają się po drodze, choć zaskakujące, wydają się rozwijać całkiem naturalnie, bez zbędnych sztuczek. Bardzo polubiłam też niektóre z postaci drugoplanowych, jak choćby intrygującego Wina czy ciepłą, ujmującą Esperanzę. Jednocześnie zawsze dowiaduję się czegoś nowego, gdy czytam o różnych dyscyplinach sportowych, w które angażuje się Bolitar. W tym przypadku tym sportem jest golf, i rzeczywiście nauczyłam się rzeczy - rzeczy, które mają sens, ale które nigdy nie przyszły mi do głowy. Tak więc, dobra robota, Panie Cobenie.