Heinrich Heine - sylwetka autora

Heinrich Heine, niemiecki poeta o żydowskich korzeniach, jest uznawany za jednego z najważniejszych liryków epoki romantyzmu. Urodził się w rodzinie żydowskiego kupca i przez wiele lat był pod wpływem finansowej potęgi swojego stryja, Salomona Heinego, znanego milionera i bankiera z Hamburga. Po ukończeniu szkoły średniej w Düsseldorfie, Heine próbował zadomowić się w świecie biznesu, najpierw w bankowości, a potem w handlu detalicznym. Jednakże jego próby okazały się nieudane i stryj zdecydował się wesprzeć go finansowo w trakcie studiów.

Heine studiował na uniwersytetach w Bonn, Getyndze i Berlinie, zdobywając ostatecznie dyplom z prawa. Aby móc podjąć pracę w administracji publicznej, która była wówczas niedostępna dla Żydów, z pewnymi oporami przeszedł na protestantyzm. Mimo tego nigdy nie pracował jako prawnik; więcej czasu poświęcał literaturze i historii niż studiom prawniczym. Jego młodzieńcze lata, mimo że słabo udokumentowane, były naznaczone nieszczęśliwą miłością do jednej lub nawet obu córek swojego stryja, co wpłynęło na jego twórczość poetycką i zaowocowało powstaniem niezwykle emocjonalnych wierszy publikowanych później w "Księdze pieśni".

W 1824 roku Heine odbył pieszą wędrówkę przez góry Harz, z której refleksje zawarł w książce "Die Harzreise". Książka ta stała się częścią większego cyklu "Reisebilder", obejmującego również doświadczenia z podróży do Anglii i Włoch. W czasach rewolucji lipcowej w 1830 roku, Heine nie podążył jak wielu jego współcześni do Paryża, lecz poszukiwał stabilnego zatrudnienia w Niemczech. Jednak ostatecznie, wiosną 1831 roku, przeprowadził się do Paryża, gdzie pozostał do końca życia. Tam zainteresował się socjalizmem utopijnym Saint-Simona i nawiązał kontakty z wieloma intelektualistami epoki.

W 1834 roku Heine poznał Caroline Elise Mirat, którą nazywał Matyldą, a która później została jego żoną. W tym czasie jego twórczość zaczęła wyraźnie się upolityczniać, opowiadając się przeciwko niemieckiej myśli intelektualnej i literaturze. Jego krytyka przyciągnęła uwagę cenzury niemieckiej, co doprowadziło do prób zakazu jego dzieł przez Niemiecki Parlament Federalny w 1835 roku, czyniąc jego wygnanie z Niemiec bardziej przymusowym niż dobrowolnym.

Podczas pobytu w Paryżu Heine poznał Karola Marksa, z którym miał przyjazne stosunki, choć nie podzielał entuzjazmu dla ideologii komunistycznej. W czasie rewolucji 1848 roku Heine znalazł się w trudnym położeniu, gdy ujawniono, że otrzymuje pensję od rządu francuskiego. Od 1848 roku cierpiał na przewlekłą chorobę weneryczną, która przykuła go do łóżka i doprowadziła do poważnego pogorszenia zdrowia. Zmarł w 1856 roku, pozostawiając po sobie trwały ślad w literaturze, szczególnie dzięki swoim lirycznym utworom z "Księgi pieśni". Jego poezja znalazła wielu tłumaczy w Polsce, m.in. Adama Asnyka i Marię Konopnicką, i wciąż inspiruje kolejne pokolenia artystów.