Armia Podziemna

Imię Tadeusza Komorowskiego, znanego pod pseudonimem „Bór”, przez długi czas było niemile widziane przez władze Polski Ludowej, które w swojej propagandzie stawiały go niemal na równi z innymi nieugiętymi bohaterami, jak generał Anders, przypisując mu cechy negatywne. Niemniej jednak, z perspektywy niemal pięćdziesięciu lat od chwili spisania przez niego wspomnień, książka Bora-Komorowskiego jest uznawana za jedno z pierwszych powojennych dzieł o Armii Krajowej. Jego osobiste świadectwo, jako dowódcy tej niezwykłej formacji i bezpośredniego uczestnika kluczowych historycznych wydarzeń, wciąż ma ogromne znaczenie. W swych wspomnieniach Komorowski dał wyraz podstawowemu dążeniu Armii Krajowej: przyczynić się do odzyskania wolności Polski.

Generał dywizji Tadeusz Komorowski pełnił funkcję dowódcy Armii Krajowej od lipca 1943 roku, aż do kapitulacji Powstania Warszawskiego. Po dostaniu się do niewoli, od października 1944 do maja 1945 roku przetrzymywany był w niemieckich oflagach. Po wyzwoleniu przez aliantów w Markt Pongau w Tyrolu, podjął podróż do Londynu, gdzie objął stanowisko Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych. Po rozwiązaniu przez Brytyjczyków regularnych oddziałów Wojska Polskiego na Zachodzie, Komorowski stanął na czele Rządu RP na uchodźstwie, pełniąc funkcję premiera od lipca 1947 do kwietnia 1949 roku.

Książka ta, napisana w 1945 roku, miała na celu przybliżenie zagranicznym czytelnikom historii polskiego ruchu oporu oraz udziału Polski w wysiłku wojennym aliantów. W polskim wydaniu autor wprowadził szereg poprawek i uzupełnień, korzystając z materiałów Studium Polski Podziemnej oraz opracowań stanowiących podstawę monumentalnego dzieła „Polskie Siły Zbrojne w drugiej wojnie światowej”.