Ania z Avonlea - Lucy Maud Montgomery

Po raz pierwszy przeczytałam Anię z Zielonego Wzgórza z moją mamą, kiedy byłam małą dziewczynką. Z jakiegoś powodu nigdy nie zapuściłyśmy się dalej w jej świat niż do tej pierwszej książki. Oglądałyśmy filmy "Ania z Zielonego Wzgórza" z 1985 roku i "Ania z Zielonego Wzgórza: The Sequel" z 1985 roku, więc w pewnym sensie znałam resztę historii. Jednak dopiero gdy zobaczyłam, że moje koleżanki czytają "Anię z Zielonego Wzgórza", wróciłam do świata Avonlea. Bardzo się cieszę, że to zrobiłam. Czytałyśmy tę książkę razem, co uczyniło ją jeszcze lepszą.<br> Byłam trochę zaskoczona, ale mimo to zachwycona, gdy poznałam wszystkich nowych bohaterów tej książki. Odkryłam, że filmy, które oglądałam w dzieciństwie, to tak naprawdę kilka "książek o Annie" Maud razem wziętych. Myślałam, że wiem dużo o Annie Shirley, ale ta książka udowodniła, że jest w niej o wiele więcej, niż kiedykolwiek wiedziałam, i to jest wspaniałe.<br> Ania naprawdę dorosła od czasu, gdy poznaliśmy ją po raz pierwszy, i jest teraz traktowana na równi z Marylą. Widzimy to od razu podczas nieporozumienia z nowym sąsiadem, panem Harrisonem, na początku książki. W tej książce Ania bierze na siebie dużą odpowiedzialność i to nie tylko dlatego, że zostaje nauczycielką. Nie martwcie się jednak, Ania nadal jest tą samą Anią, którą wszyscy znamy i kochamy, tylko trochę bardziej dorosłą.<br> W książce pojawia się wiele nowych postaci, z których większość pokochałam. Davy i Dora Keith, bliźniacy w wieku 6 lat, byli najbardziej nieoczekiwanym nowym nabytkiem. Dora jest słodkim, spokojnym dzieckiem, podczas gdy Davy jest jej zupełnym przeciwieństwem, sprawia kłopoty dla samej zabawy, w przeciwieństwie do Anne, która ma po prostu niefortunny zwyczaj popełniania błędów. Nie byłam pewna, czy polubię bliźniaków, ale powoli i skutecznie się do nich przekonałam.<br> Opowieść Paula Irvinga o jego skalnych ludziach była jednym z moich ulubionych fragmentów książki. Ta krótka historyjka sprawia wrażenie, że powinna być książką dla dzieci, z pięknie narysowanymi ilustracjami. Najbardziej podobał mi się moment, w którym Ania, Diana, Jane i Priscilla natrafiają na ogród Hester Gray podczas urodzinowego pikniku Ani. Historia Hester Gray jest tak słodka i smutna. Czytając cały ten rozdział, czułam spokój i ukojenie.<br> Panna Lavendar to kolejna nowa postać, którą bardzo chciałam polubić, ale z jakiegoś powodu nie mogłam. Nie znienawidziłam jej ani trochę. Czasami nie miałam nic przeciwko niej, a innym razem po prostu nie mogę jej zrozumieć. Mimo to zdecydowałam, że mój problem z panną Lavendar nie jest wart tego, by odebrać gwiazdkę tej wspaniałej książce. Większa część książki była bardzo przyjemna i zrekompensowała mi te niezbyt przyjemne fragmenty.<br> Naprawdę nie wiem, dlaczego nigdy nie kontynuowałam tej serii, ale cieszę się, że to zrobiłam. Właśnie rozpoczęłam czytanie następnej książki, "Ania z Wyspy", i jak na razie również bardzo mi się podoba. "Ania z Avonlea" jest tak samo wciągająca jak pierwsza część i nie brakuje w niej pięknych spostrzeżeń i wykrzykników Ani i jej przyjaciół. Nie mogę się doczekać, kiedy przeczytam o kolejnych przygodach Anny!

Myślę, że ta książka jest o zmianach, o przemianie z dziecka w dorosłego człowieka podejmujące ważne decyzje w życiu. I o tym, że trzeba żyć dla siebie, a nie zatrzymywać się, bo chce się, żeby wszystko zostało po staremu - bo inni ludzie i tak pójdą dalej. I to jest trochę przerażające, zwłaszcza w okresie nastoletnim, kiedy uświadamiamy sobie ten fakt. Ale ta książka nie jest straszna ani przygnębiająca, jest jak miły, duży uścisk i filiżanka herbaty. Można się wciągnąć w życie wszystkich mieszkańców Avonlea i w to, co się tam dzieje przez co chciałoby się tam pojechać.<br> Ania z Avonlea jest kontynuacją pierwszej części z serii. Ania ma 17 lat, wróciła ze szkoły i zamierza zostać nauczycielką w małej szkole, do której sama chodziła w dzieciństwie. <br> Maryla widzi coraz lepiej, ale już nigdy jej wzrok nie powróci do stanu sprzed tego strasznego dnia. Pod jej opiekę trafiają bliźniaki Davy i Dora. Kobieta nie czuje się na siłach aby opuścić swoje ukochane miejsce na Zielonym Wzgórzu. Poznaje kilka miejscowych bratnich dusz, takich jak pan Harrison, zrzędliwy nowy sąsiad farmer z przeklinającą papugą, czy panna Lavender, która mieszka samotnie w bajkowym domku i opowiada smutną historię o nieudanej miłości.<br> Książka obejmuje około dwóch lat ich życia Ani i pokazuje, że życie toczy się dalej. Pani Linde traci męża, Diana dorasta i zaręcza się, co pozostawia Anię z bardzo mieszanymi uczuciami, z którymi, jak sądzę, wiele z nas może się utożsamić. Żałuję, że nie czytałam tych książek ponownie w wieku nastoletnim i dwudziestokilkuletnim, ponieważ sądzę, że wyniosłabym z nich różne rzeczy i pomogłyby mi one w życiu. Ania i Gilbert, jako główni pomysłodawcy, prowadzą stowarzyszenie na rzecz poprawy warunków życia na wyspie. Widać, że są sobie przeznaczeni, nawet jeśli Ania jeszcze tego nie rozumie. Następnym krokiem będzie pójście na studia.<br> Eskapady Ani i jej przyjaciół zawsze mnie rozśmieszają . Uwielbiam to, jak Ania zdobywa przyjaciół, gdziekolwiek się pojawi, i żyje pełnią życia. Nie ma to jak książki z serii Ania z Zielonego Wzgórza!

„Ania z Avonlea” to kontynuacja powieści „Ania z Zielonego Wzgórza”. Ania nie jest już tą gadatliwą dziewczynką, która przybyła do Zielonego Wzgórza cztery lata temu. Dorosła, wykształciła się i jest teraz nauczycielką w szkole Avonlea. Pomaga Maryli, swojej opiekunce, w wychowaniu pary osieroconych bliźniąt, zdobywa sympatię ludzi i nawiązuje głębokie przyjaźnie z bratnimi duszami.<br> Właściwie myślałam, że ta historia nie może mi się bardziej podobać, ponieważ Ania, jako młoda dorosła, porzuciła niestrudzone rozmowy, które tak mnie bawiły, i stała się teraz bardziej pogodną i ustatkowaną młodą kobietą, zdolną do udzielania lekcji moralnych swoim uczniom i bliźniakom, którymi opiekuje się z Marylą. Kilka wydarzeń pokazuje jednak, że Ania wciąż ma w sobie ducha dziecka, którym kiedyś była. <br> W tym tomie pojawia się kilka nowych postaci, które urozmaicają historię i sprawiają, że nie staje się ona powtarzalna i monotonna. Wśród nich wyraźnie wyróżniają się dzieci Davy i Paul. Dzięki nim nie tracimy tej iskierki radości z komentarzy dzieci i popisów wyobraźni, które dała nam sama Ania w pierwszej książce. A przede wszystkim podobało mi się, jak wszystko potoczyło się dla pana Harrisona i panny Lavendar Lewis.<br> „Ania z Avonlea” przerosła moje niewielkie oczekiwania wobec dorosłej i odmienionej Anny, ponieważ wciąż udowadnia mi, że nie tylko mieszkańcy Avonlea lubią jej osobowość, dobroć i dobre uczynki, ale także ja, która z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy jej historii.

Po raz pierwszy przeczytałam Anię z Zielonego Wzgórza z moją mamą, kiedy byłam małą dziewczynką. Z jakiegoś powodu nigdy nie zapuściłyśmy się dalej w jej świat niż do tej pierwszej książki. Oglądałyśmy filmy "Ania z Zielonego Wzgórza" z 1985 roku i "Ania z Zielonego Wzgórza: The Sequel" z 1985 roku, więc w pewnym sensie znałam resztę historii. Jednak dopiero gdy zobaczyłam, że moje koleżanki czytają "Anię z Zielonego Wzgórza", wróciłam do świata Avonlea. Bardzo się cieszę, że to zrobiłam. Czytałyśmy tę książkę razem, co uczyniło ją jeszcze lepszą.<br> Byłam trochę zaskoczona, ale mimo to zachwycona, gdy poznałam wszystkich nowych bohaterów tej książki. Odkryłam, że filmy, które oglądałam w dzieciństwie, to tak naprawdę kilka "książek o Annie" Maud razem wziętych. Myślałam, że wiem dużo o Annie Shirley, ale ta książka udowodniła, że jest w niej o wiele więcej, niż kiedykolwiek wiedziałam, i to jest wspaniałe.<br> Ania naprawdę dorosła od czasu, gdy poznaliśmy ją po raz pierwszy, i jest teraz traktowana na równi z Marylą. Widzimy to od razu podczas nieporozumienia z nowym sąsiadem, panem Harrisonem, na początku książki. W tej książce Ania bierze na siebie dużą odpowiedzialność i to nie tylko dlatego, że zostaje nauczycielką. Nie martwcie się jednak, Ania nadal jest tą samą Anią, którą wszyscy znamy i kochamy, tylko trochę bardziej dorosłą.<br> W książce pojawia się wiele nowych postaci, z których większość pokochałam. Davy i Dora Keith, bliźniacy w wieku 6 lat, byli najbardziej nieoczekiwanym nowym nabytkiem. Dora jest słodkim, spokojnym dzieckiem, podczas gdy Davy jest jej zupełnym przeciwieństwem, sprawia kłopoty dla samej zabawy, w przeciwieństwie do Anne, która ma po prostu niefortunny zwyczaj popełniania błędów. Nie byłam pewna, czy polubię bliźniaków, ale powoli i skutecznie się do nich przekonałam.<br> Opowieść Paula Irvinga o jego skalnych ludziach była jednym z moich ulubionych fragmentów książki. Ta krótka historyjka sprawia wrażenie, że powinna być książką dla dzieci, z pięknie narysowanymi ilustracjami. Najbardziej podobał mi się moment, w którym Ania, Diana, Jane i Priscilla natrafiają na ogród Hester Gray podczas urodzinowego pikniku Ani. Historia Hester Gray jest tak słodka i smutna. Czytając cały ten rozdział, czułam spokój i ukojenie.<br> Panna Lavendar to kolejna nowa postać, którą bardzo chciałam polubić, ale z jakiegoś powodu nie mogłam. Nie znienawidziłam jej ani trochę. Czasami nie miałam nic przeciwko niej, a innym razem po prostu nie mogę jej zrozumieć. Mimo to zdecydowałam, że mój problem z panną Lavendar nie jest wart tego, by odebrać gwiazdkę tej wspaniałej książce. Większa część książki była bardzo przyjemna i zrekompensowała mi te niezbyt przyjemne fragmenty.<br> Naprawdę nie wiem, dlaczego nigdy nie kontynuowałam tej serii, ale cieszę się, że to zrobiłam. Właśnie rozpoczęłam czytanie następnej książki, "Ania z Wyspy", i jak na razie również bardzo mi się podoba. "Ania z Avonlea" jest tak samo wciągająca jak pierwsza część i nie brakuje w niej pięknych spostrzeżeń i wykrzykników Ani i jej przyjaciół. Nie mogę się doczekać, kiedy przeczytam o kolejnych przygodach Anny!

Szczerze mówiąc, pewnie jestem nieobiektywna i każdą książkę z serii Ania z Zielonego Wzgórza ocenię na 5 gwiazdek. Bardzo podobały mi się nowe postacie wprowadzone do świata Ani, które dodają nowego, świeżego życia do Avonlea. Tęskniłam za światem, który znałam z pierwszej książki, ale pogodziłam się z tym, że życie ciągle się zmienia, co dotyczy również tego pięknego fikcyjnego świata. Mam wrażenie, że każda książka o Annie daje mi ważną lekcję, a ta nauczyła mnie, że z każdej sytuacji należy wyciągnąć to, co najlepsze, a czas na spełnienie naszych marzeń i pragnień nadejdzie, jeśli tylko będziemy mieli cierpliwość, by na to poczekać. <br> Ania nadal rośnie i rozwija się w swoim ukochanym Avonlea, a ja nie mogę oprzeć się wrażeniu, że rosnę razem z nią. W drugiej części z serii Ania z Zielonego Wzgórza, bohaterka jest gotowa do podjęcia pracy jako nowa nauczycielka. Ania jest podekscytowana możliwością poznania nowych dzieci, które przybyły do Avonlea, i ma nadzieję, że znajdzie wśród nich bratnią duszę. Ania i Maryla przygarniają osierocone bliźnięta, które wnoszą nową energię do Zielonego Wzgórza, a dziewczyna dowiaduje się, jak skomplikowane może być życie i jak nawet najlepiej ułożone plany mogą zboczyć z kursu. Ania odkrywa, że rozstaje dróg mogą prowadzić do nowych, pięknych przyjaźni, a nawet rozniecić dawno zgaszony płomień.<br> Pięknie napisana i opowiedziana w trzeciej osobie, Lucy Maud Montgomery ożywia Avonlea w taki sposób, że nie sposób nie poczuć się jak na spacerze wzdłuż alei, w otoczeniu brzóz, kwiatów i cennych przyjaciół.