A B C

O Pani Agacie Christie można pisać długo i w samych superlatywach, jeżeli tylko komuś nie przeszkadzają staroangielskie elementy, powtarzalne schematy książek i typowo angielski humor. Aha, jeszcze typowo angielskie nazwiska, nazwy ulic itp. Rzecz jasna, mnie absolutnie nie przeszkadzają te aspekty. Jestem wręcz zapaloną czytelniczką Christie i chyba dotychczas tylko przy jednej książce miałam ochotę zaprzestać czytania. Przy tej ilości powieści mogę się pomylić, ale chyba była to „Wielka czwórka”, która koniec końców wcale nie była złą książką – wręcz zadziwiło mnie wówczas tempo akcji, które zaprezentowała w tym dziele. W przypadku „ABC” nie jestem skłonna rzecz, że to jej jedna z najlepszych książek, głównie ze względu na końcowe rozwiązanie kwestii głównego zbrodniarza. Natomiast do samego końca mogłam się tylko zastanawiać, kto nim jest, co jest kolejnym potwierdzeniem, jak doskonałe wyzwania w postaci zagadek detektywistycznych dostarczała Agatha Christie. <br> <br> „ABC” jest pozycją z serii książek, w których mamy do czynienia z legendą kryminalnej literatury, jednym z najbardziej znanych literackich detektywów – z Herkules Poirot (czytaj Herkule Płaro) :P W zasadzie opowieść tyczy się mordercy i to wielokrotnego, który stosuje dość ciekawą metodę wybierania swoich ofiar. Czyni to według alfabetu, zaczynając od litery A, następnie oczywiście B, również C, ale czy uda mu dotrzeć do czwartej litery alfabetu, pozostawiam wam samym do sprawdzenie, tudzież byłoby to niewątpliwie zbytnie zdradzanie wydarzeń książki. Należy wspomnieć, że ów nieznany zbrodniarz ma zwyczaj pozostawiania przy swoich ofiarach rozkładu jazdy pociągów, który potocznie nazywa się A.B.C, stąd też, niespodzianka, tytuł tej powieści Christie. Niewątpliwie ktoś postanowił postawić wielkiemu Poirotowi wyzwanie, czując się jednocześnie na tyle pewnym swojego, że Herkules dostaje listy z informacją o kolejnych planowanych morderstwach. Poirot nie cierpi sytuacji, w których nie może ustrzec przyszłych ofiar przed śmiercią, lecz jednocześnie fakty są takie, że to tylko wzmaga w nim ekscytację, podziw dla mordercy, jak również chęć złapania go. Poirot dobrze zdaje sobie sprawę z jednego faktu. Z jakimkolwiek umysłem nie miałby do czynienia, seryjny morderca nie potrafi powstrzymać się od kolejnych zbrodni – kolejne zbrodnie oznaczają za to co raz większą szansę na pomyłkę. <br> <br> Dla prawdziwych wielbicieli dzieł Christie, udział Hastingsa w „ABC” będzie albo ogromną przyjemnością albo przykrą koniecznością. Ja zawsze zaliczałam się do osób, które lubią powieści, w których Poirot występuje ze swoim sympatycznym przyjacielem. Doceniam cięte riposty, naiwną wierność Hastingsa w ludzkie dobro i fakt, że zazwyczaj błądzi w labiryncie zbrodni podobnie jak czytelnik. Zaznaczyć należy jednak fakt, że prawie zawsze Hastings ma kilka (pewnie można byłoby policzyć na palcach jednej ręki) przemyśleń rzuconych w książkach, które subtelnie naprowadzają belgijskiego detektywa do rozwiązania zagadki. <br> <br> „ABC” nie należy do zbyt długich książek. Moje wydanie zawierało niespełna 200 stron, pisanych dużą czcionką i podzielonych na rozdziały (chyba jak zawsze w przypadku Christie). Czyta się naprawdę błyskawicznie, bo w zasadzie można rozsiąść się wygodnie z herbatką w foteliku i podczas jednego wieczoru skonsumować książkę. Można też rozłożyć to w czasie, ale „ABC” będzie co chwila wracało do głowy i będzie zastanawiać się nad tym, kto tak właściwie mógłby zostać tym słynnym mordercą. „ABC” różni się nieco od typowych książek z Herkulesem Poirot tym, że akcja rozgrywa się w wielu miejscach, w przeciwności do np. „Morderstwa w Orient Expressie”. <br> Bardzo podobało mi się w „ABC”, to jak niewielkie elementy doprowadzają do zidentyfikowania mordercy. Tak niepozorne poszlaki są oczywiście typowe dla Christie, ale jakoś szczególnie zwróciłam na to uwagę akurat w przypadku tej pozycji. <br> <br> „W powieści drugie morderstwo znacznie ożywia akcję. Jeżeli zbrodnia ma miejsce w pierwszym rozdziale i przez dalszy ciąg trzeba śledzić alibi wszystkich podejrzanych, staje się to poniekąd nużące.” – to cytat z tej książki, który zawsze przypomina mi się przy okazji czytania innych kryminałów. Rzeczywiście, im więcej ofiar, tym kryminał staje się bardziej zawiły i interesujący. Wydaje mi się, że Hastings użył podobnych słów w jeszcze w jakiejś innej powieści prócz „ABC”, ale moja pamięć niestety szwankuje. <br> <br> No nic, nie będę się już tak bardzo rozpisywała. Książce nie mam w zasadzie nic do zarzucenia, jest wspaniała, prócz wspomnianej na początku końcowej tożsamości mordercy, ale bynajmniej nie mogę zarzucić Chrisite, aby zawiodła w kwestii skomplikowania sprawy i metodycznego rozwiązania śledztwa przez Poirota. Gorąco polecam.

O Pani Agacie Christie można pisać długo i w samych superlatywach, jeżeli tylko komuś nie przeszkadzają staroangielskie elementy, powtarzalne schematy książek i typowo angielski humor. Aha, jeszcze typowo angielskie nazwiska, nazwy ulic itp. Rzecz jasna, mnie absolutnie nie przeszkadzają te aspekty. Jestem wręcz zapaloną czytelniczką Christie i chyba dotychczas tylko przy jednej książce miałam ochotę zaprzestać czytania. Przy tej ilości powieści mogę się pomylić, ale chyba była to „Wielka czwórka”, która koniec końców wcale nie była złą książką – wręcz zadziwiło mnie wówczas tempo akcji, które zaprezentowała w tym dziele. W przypadku „ABC” nie jestem skłonna rzecz, że to jej jedna z najlepszych książek, głównie ze względu na końcowe rozwiązanie kwestii głównego zbrodniarza. Natomiast do samego końca mogłam się tylko zastanawiać, kto nim jest, co jest kolejnym potwierdzeniem, jak doskonałe wyzwania w postaci zagadek detektywistycznych dostarczała Agatha Christie. <br> <br> „ABC” jest pozycją z serii książek, w których mamy do czynienia z legendą kryminalnej literatury, jednym z najbardziej znanych literackich detektywów – z Herkules Poirot (czytaj Herkule Płaro) :P W zasadzie opowieść tyczy się mordercy i to wielokrotnego, który stosuje dość ciekawą metodę wybierania swoich ofiar. Czyni to według alfabetu, zaczynając od litery A, następnie oczywiście B, również C, ale czy uda mu dotrzeć do czwartej litery alfabetu, pozostawiam wam samym do sprawdzenie, tudzież byłoby to niewątpliwie zbytnie zdradzanie wydarzeń książki. Należy wspomnieć, że ów nieznany zbrodniarz ma zwyczaj pozostawiania przy swoich ofiarach rozkładu jazdy pociągów, który potocznie nazywa się A.B.C, stąd też, niespodzianka, tytuł tej powieści Christie. Niewątpliwie ktoś postanowił postawić wielkiemu Poirotowi wyzwanie, czując się jednocześnie na tyle pewnym swojego, że Herkules dostaje listy z informacją o kolejnych planowanych morderstwach. Poirot nie cierpi sytuacji, w których nie może ustrzec przyszłych ofiar przed śmiercią, lecz jednocześnie fakty są takie, że to tylko wzmaga w nim ekscytację, podziw dla mordercy, jak również chęć złapania go. Poirot dobrze zdaje sobie sprawę z jednego faktu. Z jakimkolwiek umysłem nie miałby do czynienia, seryjny morderca nie potrafi powstrzymać się od kolejnych zbrodni – kolejne zbrodnie oznaczają za to co raz większą szansę na pomyłkę. <br> <br> Dla prawdziwych wielbicieli dzieł Christie, udział Hastingsa w „ABC” będzie albo ogromną przyjemnością albo przykrą koniecznością. Ja zawsze zaliczałam się do osób, które lubią powieści, w których Poirot występuje ze swoim sympatycznym przyjacielem. Doceniam cięte riposty, naiwną wierność Hastingsa w ludzkie dobro i fakt, że zazwyczaj błądzi w labiryncie zbrodni podobnie jak czytelnik. Zaznaczyć należy jednak fakt, że prawie zawsze Hastings ma kilka (pewnie można byłoby policzyć na palcach jednej ręki) przemyśleń rzuconych w książkach, które subtelnie naprowadzają belgijskiego detektywa do rozwiązania zagadki. <br> <br> „ABC” nie należy do zbyt długich książek. Moje wydanie zawierało niespełna 200 stron, pisanych dużą czcionką i podzielonych na rozdziały (chyba jak zawsze w przypadku Christie). Czyta się naprawdę błyskawicznie, bo w zasadzie można rozsiąść się wygodnie z herbatką w foteliku i podczas jednego wieczoru skonsumować książkę. Można też rozłożyć to w czasie, ale „ABC” będzie co chwila wracało do głowy i będzie zastanawiać się nad tym, kto tak właściwie mógłby zostać tym słynnym mordercą. „ABC” różni się nieco od typowych książek z Herkulesem Poirot tym, że akcja rozgrywa się w wielu miejscach, w przeciwności do np. „Morderstwa w Orient Expressie”. <br> Bardzo podobało mi się w „ABC”, to jak niewielkie elementy doprowadzają do zidentyfikowania mordercy. Tak niepozorne poszlaki są oczywiście typowe dla Christie, ale jakoś szczególnie zwróciłam na to uwagę akurat w przypadku tej pozycji. <br> <br> „W powieści drugie morderstwo znacznie ożywia akcję. Jeżeli zbrodnia ma miejsce w pierwszym rozdziale i przez dalszy ciąg trzeba śledzić alibi wszystkich podejrzanych, staje się to poniekąd nużące.” – to cytat z tej książki, który zawsze przypomina mi się przy okazji czytania innych kryminałów. Rzeczywiście, im więcej ofiar, tym kryminał staje się bardziej zawiły i interesujący. Wydaje mi się, że Hastings użył podobnych słów w jeszcze w jakiejś innej powieści prócz „ABC”, ale moja pamięć niestety szwankuje. <br> <br> No nic, nie będę się już tak bardzo rozpisywała. Książce nie mam w zasadzie nic do zarzucenia, jest wspaniała, prócz wspomnianej na początku końcowej tożsamości mordercy, ale bynajmniej nie mogę zarzucić Chrisite, aby zawiodła w kwestii skomplikowania sprawy i metodycznego rozwiązania śledztwa przez Poirota. Gorąco polecam.

Choć „A.B.C” zostało wydane w 1936 roku , a wiec 86 lat temu (użyłem kalkulatora dla pewności) powieść w żaden sposób nie trąci myszką, że tak pozwolę sobie powiedzieć. Oczywiście nie ujrzymy tu telefonów komórkowych, skomplikowanych sekcji zwłok, czy kamer monitorujących poszczególne zakątki miasta, to serio, nie czuć w książce tak szalenie odległego czasu od jej napisania. Co prawda jakieś tam sekcje zwłok są, kamery zastępują starsze panie w oknach, które żyją dzięki wydarzeniom w ich sąsiedztwie, ale jednak prostota góruje, lecz nie przeszkadza. <br> <br> Po powrocie Arthura Hastingsa do swojego wieloletniego przyjaciela, Herkulesa Poirota, emerytowany detektyw otrzymuje pocztą list od tajemniczej osoby. W liście stwierdza, że w najbliższych dniach dojdzie do morderstwa i podpisuje go nieuchwytnym "A.B.C.". Zaintrygowany Poirot czeka i wkrótce otrzymuje wiadomość, że Alice Asher została zamordowana w Andover. Na miejscu zdarzenia znajduje się przewodnik kolejowy ABC, jak gdyby był on wskazówką do tajemniczego listu. Poirot i Hastings mogą się tylko zastanawiać, czy czeka ich coś więcej i jak wytropią mordercę. Po jakimś czasie od śmierci Alice Asher pojawia się kolejne ciało, obok którego leży ten sam rozkład jazdy ABC. Poirot jest zdumiony i zastanawia się, czy będzie to trwało przez cały alfabet. Hastings, obserwując pracę przyjaciela, nie może się oprzeć wrażeniu, że Poirot nie ma sobie równych.<br> <br> Agatha Christie, odchodząc od typowego schematu zbrodni, prowadzi historię ścieżką serii przestępstw, a anonimowe listy stanowią wyzwanie dla detektywa nazywającego się Herkules Poirot. Nie jest to wcale taki rzadki zabieg, ale nie jestem pewien, czy pamiętam, by został wykorzystany w Sherlocku Holmesie. Jeśli chodzi o innych pisarzy zagadek z czasów Agathy, nie mogę stwierdzić, na ile nowatorskie było to podejście. <br> <br> Lekkie pióro autorki zwraca uwagę od samego początku, zresztą ogólnie oceniłbym tę książkę jako dość lekką, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Koniec końców, mogę sobie mówić, że „A.B.C”, to lekki kryminał, to jednak przez bardzo długi czas nie miałem podejrzeń, kto realnie może być mordercą. Fakt faktem, że UWAGA LEKKI SPOILER, do pewnego momentu nie mamy prawa podejrzewać prawdziwej tożsamości mordercy kilku niewinnych osób. Natomiast zbrodnia się wydarzyła. Angielska policja nie podchodziła do sprawy zbyt poważnie, ale na szczęście ekscentryczny Herkules Poirot ma legendę, która głosi, że potrafi rozwiązać każdą zagadkę kryminalną. Czuje się on dotknięty sprawą, bo działania mordercy wydają się stawiać mu wyzwanie, informując go nawet o miejscach, w których odbędą się kolejne zabójstwa. Mimo pojawiającego się momentami zdezorientowania, Poirot do spółki z Hastingsem i policją oczywiście odkrywają prawdziwą tożsamość mordercy. Końcówka również zaskakuje być może dość drobnym działaniem Poirota, które jednak pozostawiło chwilowy uśmiech na moich ustach.<br> <br> Krótkie rozdziały zręcznie posuwają akcję do przodu i sprawiają, że nie ma ochoty przestać się czytać – a co mi szkodzi jeszcze jeden krótki rozdział? Wydarzenia opowiadane są przez Hastingsa, choć nie wszystkie. Bawiłem się naprawdę świetnie, chociaż trochę zawiedziony byłem faktem, że tak późno czytelnik dostał szansę rozwiązania zagadki morderstwa samemu. Nie znam zbyt wielu książek Christie, prócz „A.B.C” przeczytałem jeszcze słynne „I nie było już nikogo”, ale z pewnością jeszcze do niej wrócę. Myślę, że ten tytuł królowej kryminału nie wziął się znikąd.

W “ABC” Poirot zostaje wyzwany przez seryjnego mordercę na “pojedynek”. Morderca jest tak zuchwały, że nawet informuje Poirota z wyprzedzeniem, gdzie ma się odbyć morderstwo. Co więcej, morderca wybiera miejsce i ofiarę w kolejności alfabetycznej.<br> <br> Napisana w narracji pierwszoosobowej i trzecioosobowej przez Arthura Hastingsa, historia ta wyznacza inne podejście pisarskie Agathy Christie. Od samego początku historia przedstawia nam prawdopodobnego zabójcę. Nie ma żadnych dowodów, a jedynie sugestywne wnioski, które intrygują czytelnika. Osoba ta jest ukryta przed Poirotem i policją, a Ci prowadzą swoje własne, odrębne śledztwa w sprawie morderstw, które tak skrupulatnie zostały popełnione. Zdziwiona policja dochodzi do wniosku, że są one dziełem obłąkanego mordecy. Ale Poirot ma zastrzeżenia. Wobec braku wyraźnego motywu, uważa, że policja jest w błędzie. I oczywiście, jak zawsze ma rację!<br> <br> Morderstwa w ABC mają skomplikowaną fabułę. Bardziej niż w jakiejkolwiek innej lekturze Poirota, tutaj widzimy wielkiego detektywa nieco roztrzęsionego. Nie może on zrozumieć motywu nienaturalnych morderstw. Temperament Poirota wynikający z tego niezrozumienia, ciągłe nagabywanie do działania i wyrzuty za bezczynność powodują humorystyczne dialogi, które całkiem nieźle bawią czytelnika. Błyskotliwość Poirota po raz kolejny króluje, gdy sprytnie podsumowuje dowody, które w połączeniu z jego mocą dedukcji oświecają wszystkich co do prawdziwego mordercy i motywu morderstw.<br> <br> Nie ma wątpliwości, że fabuła jest genialna. Nie ma również wątpliwości co do mojej przyjemności z czytania tej historii. Jednak czułam się trochę oszukana z końcowym objawieniem. Było to zaskoczenie. Przez całą lekturę nie mogę sobie przypomnieć żadnej możliwej wskazówki, która wskazywałaby na prawdziwego mordercę. Wydawało się, że Agatha Christie celowo trzymała niektóre istotne wskazówki z dala od czytelników. A ja czułam, że to nie było fair play. Mój detektywistyczny umysł posmutniał.