Zaginiony książę. Zwiadowcy. Tom 15

Źle się czuję, gdy mówię serii "Zwiadowcy". To jest i będzie jedna z moich ulubionych historii, a ja odbieram to jako zniewagę, gdy inni ludzie mówią o niej coś negatywnego. Możecie więc sobie wyobrazić, jak bardzo czuję się skłócona, przygotowując się do powiedzenia czegoś negatywnego o tej ostatniej książce.<br> <br> Dlaczego nie zacznę od pozytywów? Książka była wciągająca przez cały czas jej trwania. Byłam na przemian rozbawiona i podekscytowana, a czasem jedno i drugie naraz. Podobało mi się ponowne spotkanie Willa i Maddie, zwłaszcza że Willa prawie nie było w "Klanie Czerwonego Lisa" i "Pojedynku na Araluenie".<br> <br> A jednak cała ta akcja była trochę... chaotyczna. To była tylko podróż. Nie było żadnego zagrożenia, które ciągnęło się nad całą książką, żadnego punktu kulminacyjnego, tylko seria spotkań. Każde spotkanie było ekscytujące, nie zrozumcie mnie źle, ale nie czułam spójnej fabuły. A kiedy dotarliśmy do końca książki i wreszcie nastąpił punkt kulminacyjny, do którego, jak przypuszczam, lektura dążyła przez cały czas... zakończyła się ona cliffhangerem. Nie jestem przeciwniczką cliffhangerów, ale w tym przypadku czułam się tak, jakby cała książka prowadziła do konfliktu, który nastąpi dopiero w następnej części i było to trochę irytujące.<br> <br> Może Johnowi Flanaganowi po prostu kończą się świeże, unikalne pomysły. Autor na swoim koncie ma już ponad piętnaście części książek z serii "Zwiadowcy". Nie byłoby w tym nic dziwnego. Ale już wcześniej widzieliśmy Willa działającego pod przykrywką jako jongleur, w książce "Czarnoksiężnik z Północy", już wcześniej widzieliśmy Maddie działającą pod przykrywką jako córka Willa w "Królewskim zwiadowcy". O długich montażach z podróży czytaliśmy w książce "Ziemia skuta lodem", już wcześniej widzieliśmy ludzi przetrzymywanych jako zakładnicy w zamkach w lekturze "Oblężenie Macindaw". W tym momencie nie ma już zbyt wielu nowych pomysłów i może się to wydawać nieco powtarzalne.<br> <br> Ale i tak dobrze się bawiłem, czytając tę książkę. Przynajmniej dwa razy rozśmieszyła mnie na głos. Nadal sprawiała, że serce mi waliło i nie chciałam jej odłożyć. I nadal uważam, że to była dobra książka. Tylko nie tak dobra jak poprzednie książki z tej serii.

Źle się czuję, gdy mówię serii "Zwiadowcy". To jest i będzie jedna z moich ulubionych historii, a ja odbieram to jako zniewagę, gdy inni ludzie mówią o niej coś negatywnego. Możecie więc sobie wyobrazić, jak bardzo czuję się skłócona, przygotowując się do powiedzenia czegoś negatywnego o tej ostatniej książce.<br> <br> Dlaczego nie zacznę od pozytywów? Książka była wciągająca przez cały czas jej trwania. Byłam na przemian rozbawiona i podekscytowana, a czasem jedno i drugie naraz. Podobało mi się ponowne spotkanie Willa i Maddie, zwłaszcza że Willa prawie nie było w "Klanie Czerwonego Lisa" i "Pojedynku na Araluenie".<br> <br> A jednak cała ta akcja była trochę... chaotyczna. To była tylko podróż. Nie było żadnego zagrożenia, które ciągnęło się nad całą książką, żadnego punktu kulminacyjnego, tylko seria spotkań. Każde spotkanie było ekscytujące, nie zrozumcie mnie źle, ale nie czułam spójnej fabuły. A kiedy dotarliśmy do końca książki i wreszcie nastąpił punkt kulminacyjny, do którego, jak przypuszczam, lektura dążyła przez cały czas... zakończyła się ona cliffhangerem. Nie jestem przeciwniczką cliffhangerów, ale w tym przypadku czułam się tak, jakby cała książka prowadziła do konfliktu, który nastąpi dopiero w następnej części i było to trochę irytujące.<br> <br> Może Johnowi Flanaganowi po prostu kończą się świeże, unikalne pomysły. Autor na swoim koncie ma już ponad piętnaście części książek z serii "Zwiadowcy". Nie byłoby w tym nic dziwnego. Ale już wcześniej widzieliśmy Willa działającego pod przykrywką jako jongleur, w książce "Czarnoksiężnik z Północy", już wcześniej widzieliśmy Maddie działającą pod przykrywką jako córka Willa w "Królewskim zwiadowcy". O długich montażach z podróży czytaliśmy w książce "Ziemia skuta lodem", już wcześniej widzieliśmy ludzi przetrzymywanych jako zakładnicy w zamkach w lekturze "Oblężenie Macindaw". W tym momencie nie ma już zbyt wielu nowych pomysłów i może się to wydawać nieco powtarzalne.<br> <br> Ale i tak dobrze się bawiłem, czytając tę książkę. Przynajmniej dwa razy rozśmieszyła mnie na głos. Nadal sprawiała, że serce mi waliło i nie chciałam jej odłożyć. I nadal uważam, że to była dobra książka. Tylko nie tak dobra jak poprzednie książki z tej serii.

Kiedy król Duncan zwraca się do króla Galicji Filipa z prośbą o pomoc w uratowaniu jego syna ze szponów barona Lassigneya, Duncan nie cierpi traktować Strażników jak najemników, ale wie, że lepiej, by Filip pozostał u władzy, a w Galicji zapanował pokój. Organizuje wysłanie Willa i Maddie, by dokonali ekshumacji. Po namyśle oboje przebierają się za jongleurów. Śpiew Willa jest wystarczająco dobry, ale Maddie musi poprawić żonglerkę i uzupełnić swoje imponujące umiejętności rzucania nożem o elementy showmańskie. Po skompletowaniu stroju, kostiumów i wozu wyruszają do Galicji. Oczywiście po pierwszym postoju muszą pozbyć się z okolicy kilku złoczyńców, którzy poczuli potrzebę obrabowania gospody, w której byli, ale ich występ zostaje dobrze przyjęty. Pomijając trudną pogodę, bez większych problemów docierają do zamku Filipa. Zostają przyjęci bez przeszkód, co daje im pewną wiarygodność, gdy Filip wątpi, że są w stanie odzyskać jego syna. Po uzyskaniu dodatkowych informacji wyruszają do Chateau des Falaises, by zdobyć Gilesa. Czy uda im się utrzymać przykrywkę i odzyskać księcia? Niestety, nie dowiemy się tego, ponieważ książka kończy się ogromnym klifem!<br> <br> To była moja absolutna faworytka spośród wszystkich książek Flanagana. Zaczęło się mocno, od załatwienia bandy złodziei, potem spędzili dużo czasu w zamku Duncana podczas szkolenia, wędrowali po okolicy, zabawiając się i pijąc kawę z miodem, załatwili jeszcze kilku bandytów, a potem nastąpiła ostateczna rozgrywka. Will i Maddie są wspaniałymi postaciami i miło było spędzić z nimi czas, gdy nie toczyła się wielka bitwa. Jestem prawie pewien, że złapałem przebłysk Halta, a następna książka z pewnością będzie miała dużo walki, ponieważ ta nie miała. Jest to ten rodzaj książki, którą jak już przeczytam, to muszę trochę poczekać, zanim wyjdę poza świat Araluenu i Gallica.<br> <br> W przeciwieństwie do książki "Oblężenie Macindaw" czy "Bitwa o Skandię", nie było tu zbyt wiele walk ani przemocy, co było rozczarowujące dla mojej spokojnej osobowości. Niemniej jednak interakcje między Willem i Maddie były zabawne i zrekompensowały brak walk.

Kiedy król Duncan zwraca się do króla Galicji Filipa z prośbą o pomoc w uratowaniu jego syna ze szponów barona Lassigneya, Duncan nie cierpi traktować Strażników jak najemników, ale wie, że lepiej, by Filip pozostał u władzy, a w Galicji zapanował pokój. Organizuje wysłanie Willa i Maddie, by dokonali ekshumacji. Po namyśle oboje przebierają się za jongleurów. Śpiew Willa jest wystarczająco dobry, ale Maddie musi poprawić żonglerkę i uzupełnić swoje imponujące umiejętności rzucania nożem o elementy showmańskie. Po skompletowaniu stroju, kostiumów i wozu wyruszają do Galicji. Oczywiście po pierwszym postoju muszą pozbyć się z okolicy kilku złoczyńców, którzy poczuli potrzebę obrabowania gospody, w której byli, ale ich występ zostaje dobrze przyjęty. Pomijając trudną pogodę, bez większych problemów docierają do zamku Filipa. Zostają przyjęci bez przeszkód, co daje im pewną wiarygodność, gdy Filip wątpi, że są w stanie odzyskać jego syna. Po uzyskaniu dodatkowych informacji wyruszają do Chateau des Falaises, by zdobyć Gilesa. Czy uda im się utrzymać przykrywkę i odzyskać księcia? Niestety, nie dowiemy się tego, ponieważ książka kończy się ogromnym klifem!<br> <br> To była moja absolutna faworytka spośród wszystkich książek Flanagana. Zaczęło się mocno, od załatwienia bandy złodziei, potem spędzili dużo czasu w zamku Duncana podczas szkolenia, wędrowali po okolicy, zabawiając się i pijąc kawę z miodem, załatwili jeszcze kilku bandytów, a potem nastąpiła ostateczna rozgrywka. Will i Maddie są wspaniałymi postaciami i miło było spędzić z nimi czas, gdy nie toczyła się wielka bitwa. Jestem prawie pewien, że złapałem przebłysk Halta, a następna książka z pewnością będzie miała dużo walki, ponieważ ta nie miała. Jest to ten rodzaj książki, którą jak już przeczytam, to muszę trochę poczekać, zanim wyjdę poza świat Araluenu i Gallica.<br> <br> W przeciwieństwie do książki "Oblężenie Macindaw" czy "Bitwa o Skandię", nie było tu zbyt wiele walk ani przemocy, co było rozczarowujące dla mojej spokojnej osobowości. Niemniej jednak interakcje między Willem i Maddie były zabawne i zrekompensowały brak walk.