Halt w niebezpieczeństwie. Zwiadowcy. Tom 9

<p>„Halt w niebezpieczeństwie” jest to sequel tomu 8 i kontynuuje pościg za zbiegłym Tennysonem. Głównymi bohaterami pozostaje trójka przyjaciół Halt, Will i Horace. Główne role wśród tych złych odgrywają Tennyosn, a zwłaszcza Genoweńczycy. Miłość i troska Willa o Halta błyszczą w każdym kolejnym rozdziale. Głównie jest to spowodowane, jak mówi tytuł, niebezpieczeństwem Halta. Podczas gdy dynamika nieco się zmieniła, wiele z ich relacji pozostało takich samych i fajnie jest zrozumieć, jak przekształcili się przez te lata. Szczególnie Will. Flanagan kładzie nieco większy nacisk na relację między Szarym Łowcą a jego koniem (graniczącą z niewiarygodnością, a konie znów odgrywają bardzo ważną rolę.</p><p>Ktoś, kto czyta serię - jak ja teraz – przemierzając przez wszystkie książki, ma poczucie, że John Flanagan stopniowo czyni misje trudniejszymi i bardziej niebezpiecznymi, a także, że działania Zwiadowców stają się inne. W pierwszych książkach Will był wyraźnie jeszcze chłopcem, który nie do końca jeszcze wszystko wiedział i czasem po prostu robił cokolwiek. Mądry i odważny chłopiec, ale wciąż chłopiec. Ale teraz jesteśmy po latach, a Will ewoluował w osobę, która ma wiele odwagi i nie unika mniej przyjemnych rzeczy w swojej pracy. Jest mordercą - jak wszyscy Szarzy Łowcy - coś, o czym czytelnik chyba rzadko zdaje sobie sprawę. Czujesz, że to jest to, o co właściwie chodzi w tej serii, że teraz, w końcu, doszliśmy do tego, o co właściwie chodzi w byciu Zwiadowcą. To sprytne, jak Flanagan wszystko poskładał w fabule, aby dotrzeć do tego punktu.&nbsp;</p><p>Uwielbiam humor i dowcipy, które stale panują między bohaterami. „Halt w niebezpieczeństwie” była o wiele bardziej humorystyczna w porównaniu do innych książek w serii. Halt, Will, i Horace wszyscy wydawali się mieć swoje chwile, kiedy starali się żartować z innych. Nawet jeśli bohaterowie przechodzili przez ciężkie czasy, Horace wciąż próbował żartować z Willa na temat jego nowej peleryny. Myślę, że możemy potraktować to jako lekcję, aby zawsze starać się patrzeć na jasną stronę rzeczy, bez względu na wszystko i zawsze cieszyć się życiem. Również interakcje między nimi przypadają mi do gustu. Myślę, że to niesamowite, że kiedy tak wiele serii zjeżdża z biegiem czasu z poziomem w dół, „Zwiadowcy” po dziewięciu tomach wciąż trzymają fason. Intensywne emocje, które John Flanagan wkłada w swoje książki zawsze mnie zachwycają i poprzez jego krótkie, ale dokładne opisy czuję się jakbym był u boku zwiadowców i mógł zobaczyć i poczuć dokładnie to, co opisuje. To była świetna lektura. Ci chłopcy na pewno wiedzą jak znaleźć kłopoty, a potem się z nich wyplątać.&nbsp;</p><p>Gorąco polecam tę serię wszystkim maniakom fantasy, przygód i podbojów.</p>

<p>Jak zawsze fajnie spędzić czas razem z Królewskimi Zwiadowcami i Rycerzem Dębowego Liścia. „Halt w niebezpieczeństwie” (książka numer 8) jest kontynuacją historii z „Królów Clonmelu”, gdzie trzech przedstawicieli Araluenu ścigach przybranych kaznodziei, którzy pod osłoną fałszywej religii wykorzystują przemoc i strach jako narzędzi motywacyjnych do przyłączenia się do nich. Jak wszyscy złodzieje, ich celem jest chciwy zarobek. Jak sam tytuł wskazuje, Halt wpada w prawdziwe tarapaty, a Will i Horace muszą wykazać się niezależnością i umiejętnościami, pomagając Haltowi i stawiając czoła zabójcom, którzy wykonują polecenia Tenysona.</p><p>Skończyłem książkę w około jeden dzień. Zrobiło się tak późno wieczorem, że ostatnie 30 stron musiałem dokończyć już rano, choć z bólem się na to decydowałem. Serio, ciężko było ją odłożyć, szczególnie kiedy Halt jest zatruty. Czuć niepokój, bo przecież nikt nie chce, żeby Halt umarł. Choć „Halt w niebezpieczeństwie” ożywiła moją miłość do powieści fantasy ze średniowieczem w tle, to była to lektura momentami bolesna. Halt jest moją ulubioną postacią, a obserwowanie jak popada w delirium, ma drgawki i zostaje zredukowany do prawie niczego złamało mi serce. Podoba mi się, że chociaż seria „Zwiadowcy” jest wypełniona poważnymi przygodami, to nadal zawierają w sobie dużo humoru, który trafi zarówno do młodszych, jak i starszych.&nbsp;</p><p>Jednak John Flanagan nie potrafi się obejść bez ciągłego opisywania głębokiej i dozgonnej przyjaźni, jaka łączy bohaterów i jak to wydaje się umożliwiać im wzajemne magiczne czytanie w myślach. Ponadto, nieustannie opisuje proces myślowy każdej z postaci, kiedy podejmuje decyzję. To momentami doprowadza mnie do szału. Wiem, jakimi są dobrymi przyjaciółmi i przez co przeszli! Wiem, że są naprawdę honorowymi, odważnymi i inteligentnymi ludźmi. Nie ma potrzeby powtarzania tego na każdej stronie. To tylko sprawia, że historia wlecze się i wlecze się... Mam wrażenie, że gdyby Flanagan skupił się tylko na historii, a nie na tym, że wszyscy są takimi dobrymi przyjaciółmi, „Zwiadowcy” byliby o wiele ciekawsi.</p><p>„Zwiadowcy” są mega intrygującą serią. Wszystkie tomy są wyjątkowo przygodowe i mało powtarzalne. Mając porównanie do innych książek tego typu, tym bardziej doceniam Flanagana. Posiada wyjątkowy talent i miałem wyjątkowe szczęście poznać go w gimnazjum.&nbsp;</p>