Żółwie aż do końca

Jestem świeżo upieczoną fanką Johna Greena, ponieważ odkryłam „Żółwie aż do końca” krótko po jego wydaniu i od tego czasu przeczytałam wszystkie książki Johna Greena, jakie znalazłam używane na skupszopie. Muszę przyznać, że kiedy po raz pierwszy ujawniono szczegóły dotyczące tej książki, nie byłam pod wrażeniem. Zarówno tytuł, jak i okładka nie robiły na mnie wrażenia, a opis tylko mnie zmylił. W dodatku cały czas zadawałam sobie pytanie, czy to w ogóle możliwe, żeby autor przebił „Szukając alaski”. Z radością informuję, że John Green nie tylko zrobił to ponownie, ale jest to jego najlepsze dzieło do tej pory. W stu procentach mi się podobało<br> <br> Jak głosi opis książki, Daisy zwraca się o pomoc do swojej przyjaciółki Azy, aby rozwiązać zagadkę zbiegłego miliardera Russella Picketta. Ale ta historia to oczywiście o wiele więcej niż tylko to. Płynnie łączy życie dwóch najlepszych przyjaciółek, które mają szalenie odmienne osobowości. Aza, nasza główna bohaterka, jest osobą cierpiącą na OCD/lęki i w związku z tym jest głównie pochłonięta swoim własnym życiem. Z kolei Daisy jest ekstrawertyczką i bardzo pogodną osobowością. Ich przyjaźń jest wyjątkowa i niezwykła. Muszę przyznać, że były momenty, kiedy Daisy była naprawdę niemiła i niegrzeczna. Ale z drugiej strony, cokolwiek to jest i jakkolwiek jest - ich przyjaźń jest wielka. W książce pojawiło się sporo dodatkowych postaci, takich jak Davis, Mychal i mama Azy. Każda z nich na swój sposób wzbogaca fabułę i poświęcono im wystarczająco dużo uwagi. Zostały one na tyle dobrze rozwinięte, że czytelnicy zainteresowali się również ich postaciami.<br> <br> W niektórych momentach przytłaczały mnie "spirale myślowe" Azy. Były one jednocześnie frustrujące i intrygujące. Frustrowały, ponieważ odrywały Azę od wszystkiego innego, co się działo. Nie zawsze też od razu udawało mi się wychwycić ich przyczyny. Ale również intrygujące, ponieważ były to momenty, które naprawdę odzwierciedlały, jak to jest mieć do czynienia z chorobą psychiczną<br> <br> „Pamiętasz swoją pierwszą miłość, ponieważ ona pokazuje ci, udowadnia, że potrafisz kochać i być kochana; że nic na tym świecie nie jest zasłużone oprócz miłości, że to poprzez miłość, i dzięki niej, rozwija się twoja osobowość.”<br> <br> W pisarstwie Johna jest pewna cecha, którą doceniam w każdej z jego powieści, które czytałam. John Irving przeprowadza badania na każdy z tematów, które porusza w swoich powieściach. Wyraźnie widać, że autor poświęca wiele czasu na badania dotyczące różnych innych dziedzin. Te rzeczy nie tylko czynią opowiadanie interesującym, ale także dostarczają czytelnikom pewnej wiedzy. <br> <br> Dyskusja i postacie, sposób pisania, opisy, wyjaśnienia, zakłopotanie - wszystko to było tak prawdziwe i tak wiele dla mnie znaczyło, przemawiało, gdy nie byłam pewna, jakich słów użyć. Nie jestem pewna, czy kiedykolwiek przeczytam książkę, która uderzyła we mnie w taki sposób, jak ta, i naprawdę się dzięki niej zmieniłam.<br> <br> Podsumowując, „Żółwie aż do końca” to wnikliwe spojrzenie na życie nastolatki cierpiącej na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Wszystko w tej powieści brzmi autentycznie i prawdziwie. Dziękuję Johnowi Greenowi za wykorzystanie własnych doświadczeń do stworzenia tej jakże ważnej powieści.<br> <br> „Zamartwianie to właściwe podejście do życia. Życie jest jednym wielki powodem do zamartwiania. „

Jako fanka Johna Greena moja opinia może być nieobiektywna. Jego myśli przekazywane w książkach są tak przejmujące i prawdziwe, że czuje, że nareszcie ktoś mnie rozumie… <br> <br> John Green zaskoczył mnie, że jego warsztat nie może być jeszcze lepszy. „Żółwie aż do końca” pozostawiły we mnie wspaniałe wrażenia, i nie wiem, czy potrafię w pełni opisać uczucia, jakie ta książka we mnie wzbudziła. Przede wszystkim zakochałam się w głównej bohaterce, Azie. Cierpi ona na zaburzenie psychiczne, w którym myśli o negatywnych, spiralnych myślach. Chociaż książka skupia się głównie na jej chorobie, to jest też sprawa zaginionego miliardera, za którego wyznaczono wysoką nagrodę w wysokości 100 000 dolarów. Najlepsza przyjaciółka Azy, Daisy, przekonuje ją, by zgłębiła tę tajemnicę, ponieważ Aza przyjaźniła się kiedyś z synem miliardera, Davisem Pickettem.<br> <br> Naprawdę bardzo podobała mi się historia w „Żółwie aż do końca”. Pokochałam Azę, zrozumiałam jej kłębiące się myśli i były fragmenty, które mocno mnie chwyciły za serce, fragmenty, które sprawiły, że pomyślałam, że może uda mi się przezwyciężyć moje własne problemy ze zdrowiem psychicznym. Dla mnie możliwość odniesienia się do książki i usłyszenia, jak moje myśli odbijają na tle bohaterki, jest częścią tego, co sprawia, że czytanie jest tak terapeutyczne. Największą pochwałę kieruję właśnie w stronę podejścia do problemów zdrowia psychicznego. Jest to coś, co jest o wiele trudniejsze, niż się wydaje, i zbyt często robi się to źle, ale przedstawienie przez Green zaburzeń lękowych jest wręcz doskonałe… Pomijając oczywisty temat krytyki, podobał mi się również aspekt relacji w tej powieści. To nie był tylko zwykły romans, nie tylko przejażdżka na diabelskim młynie, to była prawda i naprawdę szanuję tę szczerość.<br> Przeczytałem „Żółwie aż do końca” szybciej niż jakąkolwiek inną książkę w tym roku. I nie bez powodu, ponieważ historie Greena - od jego postaci po język i wszystko inne - wciągają mnie w trans, ponieważ Green potrafi w niesamowity sposób sprawić, że naprawdę zależy mi na jego bohaterach i czuję, że jakaś część mnie jest częścią ich. Green jest doskonały w tworzeniu postaci, z którymi wszyscy możemy się identyfikować na tym czy innym poziomie. <br> <br> Najprawdopodobniej od teraz jest to moja ulubiona książka. Najmocniej wam polecam.

Jestem świeżo upieczoną fanką Johna Greena, ponieważ odkryłam „Żółwie aż do końca” krótko po jego wydaniu i od tego czasu przeczytałam wszystkie książki Johna Greena, jakie znalazłam używane na skupszopie. Muszę przyznać, że kiedy po raz pierwszy ujawniono szczegóły dotyczące tej książki, nie byłam pod wrażeniem. Zarówno tytuł, jak i okładka nie robiły na mnie wrażenia, a opis tylko mnie zmylił. W dodatku cały czas zadawałam sobie pytanie, czy to w ogóle możliwe, żeby autor przebił „Szukając alaski”. Z radością informuję, że John Green nie tylko zrobił to ponownie, ale jest to jego najlepsze dzieło do tej pory. W stu procentach mi się podobało<br> <br> Jak głosi opis książki, Daisy zwraca się o pomoc do swojej przyjaciółki Azy, aby rozwiązać zagadkę zbiegłego miliardera Russella Picketta. Ale ta historia to oczywiście o wiele więcej niż tylko to. Płynnie łączy życie dwóch najlepszych przyjaciółek, które mają szalenie odmienne osobowości. Aza, nasza główna bohaterka, jest osobą cierpiącą na OCD/lęki i w związku z tym jest głównie pochłonięta swoim własnym życiem. Z kolei Daisy jest ekstrawertyczką i bardzo pogodną osobowością. Ich przyjaźń jest wyjątkowa i niezwykła. Muszę przyznać, że były momenty, kiedy Daisy była naprawdę niemiła i niegrzeczna. Ale z drugiej strony, cokolwiek to jest i jakkolwiek jest - ich przyjaźń jest wielka. W książce pojawiło się sporo dodatkowych postaci, takich jak Davis, Mychal i mama Azy. Każda z nich na swój sposób wzbogaca fabułę i poświęcono im wystarczająco dużo uwagi. Zostały one na tyle dobrze rozwinięte, że czytelnicy zainteresowali się również ich postaciami.<br> <br> W niektórych momentach przytłaczały mnie "spirale myślowe" Azy. Były one jednocześnie frustrujące i intrygujące. Frustrowały, ponieważ odrywały Azę od wszystkiego innego, co się działo. Nie zawsze też od razu udawało mi się wychwycić ich przyczyny. Ale również intrygujące, ponieważ były to momenty, które naprawdę odzwierciedlały, jak to jest mieć do czynienia z chorobą psychiczną<br> <br> „Pamiętasz swoją pierwszą miłość, ponieważ ona pokazuje ci, udowadnia, że potrafisz kochać i być kochana; że nic na tym świecie nie jest zasłużone oprócz miłości, że to poprzez miłość, i dzięki niej, rozwija się twoja osobowość.”<br> <br> W pisarstwie Johna jest pewna cecha, którą doceniam w każdej z jego powieści, które czytałam. John Irving przeprowadza badania na każdy z tematów, które porusza w swoich powieściach. Wyraźnie widać, że autor poświęca wiele czasu na badania dotyczące różnych innych dziedzin. Te rzeczy nie tylko czynią opowiadanie interesującym, ale także dostarczają czytelnikom pewnej wiedzy. <br> <br> Dyskusja i postacie, sposób pisania, opisy, wyjaśnienia, zakłopotanie - wszystko to było tak prawdziwe i tak wiele dla mnie znaczyło, przemawiało, gdy nie byłam pewna, jakich słów użyć. Nie jestem pewna, czy kiedykolwiek przeczytam książkę, która uderzyła we mnie w taki sposób, jak ta, i naprawdę się dzięki niej zmieniłam.<br> <br> Podsumowując, „Żółwie aż do końca” to wnikliwe spojrzenie na życie nastolatki cierpiącej na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Wszystko w tej powieści brzmi autentycznie i prawdziwie. Dziękuję Johnowi Greenowi za wykorzystanie własnych doświadczeń do stworzenia tej jakże ważnej powieści.<br> <br> „Zamartwianie to właściwe podejście do życia. Życie jest jednym wielki powodem do zamartwiania. „

Po dużym zachwycie książkami „Gwiazd naszych wina” oraz „Papierowe miasta”, z wielką ochotą zabrałam się za czytanie Żółwi. W trakcie lektury „Żółwie aż do końca” zastanawiałam się nad źródłem tak nietypowego tytułu. Zresztą, Aza Holmes też typowa nie jest, a jej przyjaciółka Daisy jeszcze bardziej. Pomimo głęboko zakorzenionych lęków Azy i jej fiksacji na punkcie bakterii, wypadek samochodowy przynosi zmianę i odrobinę samorealizacji. I jak to często bywa z traumatycznymi przeżyciami, uświadamia sobie, co jest możliwe i co ją czeka. To tutaj pojawia się najgłębsza metafora o żółwiach, choć jest też wiele innych. <br> <br> Na pewno Greenowi świetnie udało się przedstawić problemy psychiczne głównej bohaterki. Odczuwałam lęki razem z nią, cierpiałam z nią, naprawdę z łatwością przyszło mi się z nią identyfikować. John Green pisze w prosty sposób. Być może niektórzy uznają, że to sztubackie, ale chyba właśnie to sprawia, że „Żółwie aż do końca” są tak porywające. Nie rozpraszają cię zbyt poetyckie wersy, które trudno zrozumieć na pierwszy rzut oka; czujesz się komfortowo, po prostu płyniesz z prądem. Śmiejesz się i płaczesz, zgadzasz się i nie zgadzasz, ekscytujesz się i współczujesz, bo to proste. Bardzo łatwo nawiązać kontakt. "Żółwie aż do końca" są bezsprzecznie piękne. <br> <br> Przyjaźń Daisy i Azy była jedną z moich ulubionych rzeczy w tej książce, ich potrzeba dowiedzenia się, co stało się z miliarderem, nawet jeśli na początku Aza była temu niechętna. Bardzo im na sobie zależało i to się naprawdę czuło. Aza jest postacią pozornie nieśmiałą, ale w rzeczywistości gniewną. Wydaje jej się, że wie o sobie wszystko, ale kiedy ponownie spotyka się z Davisem, synem miliardera, odkrywa swoje przeznaczenie, swoją prawdę, swoje "ja". Bez wątpienia jest to jedna z moich ulubionych postaci wszech czasów. Rozumie. Nie osądza i dostrzega prawdziwe oblicza, które inni ludzie próbują ukryć przed innymi i przed sobą. Co do Davisa, polubiłam go od początku. Po zakończeniu byłam smutna, nie ukrywam, ale nie zawsze wszystko kończy się szczęśliwie dla wszystkich, nawet w takich książkach. Oboje byli swoją pierwszą miłością dla siebie i nigdy o tym nie zapomną Proste, szczere, ludzkie. Historie Johna Greena są zawsze pełne znaczenia i piękna…<br> <br> Opis zaburzeń lękowych autorstwa Johna Greena wprawił mnie w osłupienie. To było po prostu piękne. Nigdy nie myślałam o lęku w ten sposób i byłam wzruszony intensywnością opisów. „Żółwie aż do końca” przemawiają do mnie i sprawiły, że zaczęłam myśleć o świecie w inny sposób niż dotychczas. Z pewnością John Green posiada talent opisywania słowami rzeczy ciężko uchwytnych.

„Zamartwianie to właściwe podejście do życia. Życie jest jednym wielki powodem do zamartwiania”<br> <br> „Żółwie aż do końca to książka, która idealnie wpisuje się w moją rzeczywistość. Obecnie dożyliśmy na szczęście czasów, w których mówienie o problemach psychicznych nie jest już tematem tabu. Tak, ja też, jak Aza, mam problemy psychiczne. Nie wstydzę się tego. Choć Aza ma zaburzenia nieco odbiegające od moich, to przekaz książki był w stu procentach przemawiający do mnie.<br> <br> Jak zawsze jestem wdzięczna Greenowi za to, że nie chce niczego upraszczać. Traktuje on swoich nastolatków jak dorosłych, ponieważ są oni dorośli lub prawie dorośli i zasługują przynajmniej na taki sam szacunek jak dorośli. Kiedy poznajemy życie Azy i jej sposób na życie, nic się nie ukrywa. Jej lęk i zdrowie psychiczne stanowią nieustanny problem w narracji, ponieważ są nieustannym problemem w jej życiu. Niestety, one nie odchodzą, nie rozpłyną się jak za ruchem magicznej różdżki. Czytam o smutnej dziewczynie, która nie może wyzdrowieć i nie ukrywam, „Żółwie aż do końca” bywało bolesne do czytania. <br> <br> Dosadność fabuły idealnie współgra z nastrojem w jakim w danej chwili czują się bohaterowie. Cytaty porozrzucane po całej książce dodają poczucia czytania poezji! Wątek romansowy jest delikatny, zupełnie nie wulgarny, ale jednocześnie bardzo intensywny. Niektóre sceny Davis/Aza sprawiły, że naprawdę brakowało mi tchu, nie będę kłamać, ale równie mocno podobały mi się interakcje między Azą a Daisy<br> <br> To, co wyróżnia Johna Greena i czyni go liderem w pisaniu powieści dla młodzieży, to fakt, że pisze wiarygodnych i kompletnych nastoletnich bohaterów. Nie lekceważy nastolatków jako głupich i bezstroskich ze względu na ich wiek. Zdaje sobie sprawę, że nastolatkowie mogą mieć swoje problemy i wizja dorosłego życia może ich przygniatać. Z tego powodu jego bohaterowie są tak zdumiewająco wiarygodni. Myślę, że szczególnie bliską mi postacią jest Aza. Sposób, w jaki Green opisuje jej doświadczenia z lękiem, bardzo do mnie przemówiły. Zwłaszcza metafora spirali. Myślę, że jeśli ktoś cierpi lub kiedykolwiek cierpiał na chorobę psychiczną, bardzo doceni „Żółwie aż do końca”.<br> <br> Bardzo doceniam osobistą stronę tej książki. Z pewnością własne zmagania Greena z OCD sprawiły, że „Żółwie aż do końca” są jeszcze bardziej autentyczne i głębokie. <br> <br> Na koniec chcę podziękować Johnowi Greenowi. Dziękuję za napisanie „Żółwie aż do końca”, książki, która porusza temat zdrowia psychicznego i przybliża go opinii publicznej. Może się wydawać, że jesteś w tym ciemnym miejscu na zawsze, ale pamiętaj, że nie jesteś tam tylko Ty i że na świecie istnieją osoby, które chcą Ci pomóc.