Zbrodnia i grabież. Jak Niemcy tuszują prawdę o sobie. 1939-2019

<p>Na początku października 2022 roku media w Polsce szeroko omawiały treść noty dyplomatycznej skierowanej przez polskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych do rządu w Berlinie. Minister Zbigniew Rau otwarcie przyznał, że Polska domaga się reparacji za okres 1939-1945. Łączna kwota, na jaką oszacowano straty II Rzeczpospolitej z tytułu agresji III Rzeszy w po 1939 roku, wynosi 6 bilionów 220 mld 609 mln. Nie jestem sobie w stanie nawet wyobrazić takich pieniędzy. Początkowo działania polskich władz postrzegałem jako woltę polityczną, element szerszej kampanii w zakresie emancypacji Polski na arenie międzynarodowej. Nie jest tajemnica, że obecna sytuacja w Ukrainie mocno polaryzuje i tak napięte relacje na linii Warszawa – Berlin. Na jesień ubiegłego roku kupiłem książkę „Zbrodnia i grabież. Jak Niemcy tuszują prawdę o sobie”. Liczyłem, że głos polskich naukowców: Wojciecha Polaka i Sylwii Galij-Skarbińskiej pozwoli mi lepiej zrozumieć okoliczności niewyrównanych strat w powojennej rzeczywistości. O publikacji polskich autorów przypomniałem sobie kilka dni temu i rzuciłem okiem na metodologie pracy zaproponowaną przez Wojciecha Polaka i Sylwię Galij-Skarbińską. Podoba mi się pomysł polskich autorów na syntezę instytucjonalnej grabieży, jakiej dokonała III Rzesza na terytorium II RP. Polscy badacze poświęcają temu zagadnieniu pierwszy rozdział swojej monografii. Kolejne dwa rozdziały dotyczą mechanizmów, w ramach których niemieckie władze tuszowały swoje zbrodnie w kolejnych dekadach, przy czym trzeci rozdział bezpośrednio odnosi się do czasów najnowszych, przez co pozostaje aktualny dla oceny zasadności polskich roszczeń w przedmiocie reparacji wojennych. &nbsp;<br><br>Książka „Zbrodnia i grabież. Jak Niemcy tuszują prawdę o sobie” premierę miała na początku 2019 roku nakładem wydawnictwa Biały Kruk. W mojej głowie od razu pojawiło się pytanie: dlaczego tak późno? Publikacja Wojciecha Polaka i Sylwii Galij-Skarbińskiej szybko zyskała status dzieła potrzebnego, wyczerpująco przedstawiającego problematykę napiętych relacji pomiędzy Polską i Niemcami po zakończeniu II Wojny Światowej. Polscy badacze odnoszą się w swojej pracy https://******.**. do listu, jaki wystosował Episkopat Polski w 1965 roku pod kierunkiem prymasa Wyszyńskiego. Ów list stał się symbolem pojednania polsko-niemieckiego, a słowa „udzielamy przebaczenia i prosimy o przebaczenie” wywołały burzę w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Komuniści, jak przekonują autorzy książki „Zbrodnia i grabież. Jak Niemcy tuszują prawdę o sobie” otwarcie krytykowali działalność duchownych, wskazując na brak refleksji ze strony polityków RFN w przedmiocie nazistowskich zbrodni. Jak na ironie, postawa https://******.**. Józefa Cyrankiewicza, ówczesnego premiera polski oddawała istotę sprawy, choć mocno umiarkowanie uwzględniała interesy Warszawy. Józef Cyrankiewicz, podobnie jak jego poprzednicy, pozostawał wierny ustaleniom zawartym w dniach &nbsp;17 VII 1945 – 2 VIII 1945 w Poczdamie. Wówczas to uzgodniono, że Polska uzyska odszkodowanie od Niemiec za straty wojenne... za pośrednictwem ZSRR. Co ciekawe, jak opisują autorzy książki „Zbrodnia i grabież. Jak Niemcy tuszują prawdę o sobie”, stalinowskie władze od razu wprowadziły jednostronny aneks do umowy z aliantami, treścią, którego odliczono 6 miliardów dolarów, wskazując na korzyści z tytułu ziem nabytych na zachodzie. Zaskoczyły mnie relacje polskich badaczy ze spotkania pomiędzy Stanisławem Mikołajczykiem, premierem polski w 1944 i Ministrem Spraw Zagranicznych ZSRR, Wiaczesławem Mołotowem. Ten drugi przyznał w rozmowie z polskim premierem, że łączna wartość majątku ruchomego wywieziona przez sowietów z Polski wynosiła zaledwie... pół miliarda dolarów. Informacje te pozostają szalenie ważne w kontekście argumentacji rządu Federalnego Niemiec, że sprawą reparacji wojennych została zamknięta krótko po wojnie. Tak mogłoby być, jak przekonują Wojciech Polak i Sylwia Galij-Skarbińska, gdyby Polska po 1945 roku reprezentowana była przez rząd kierujący się racją stanu polskiego społeczeństwa. Tymczasem władze PRL długi pozostawały zawieszone pomiędzy dwóch agresorów, którzy najpierw podzielili Polskę na &nbsp;dwie strefy wpływów, a w dalszej kolejności uzgodnili pomiędzy sobą, w jaki sposób rozkradną jej majątek ruchomy. Momentami autorzy posługują się dosadnym językiem na łamach swojej publikacji, co podkreśla w mojej opinii wagę omawianych tematów dla przyszłości naszego kraju. Autorzy publikacji „Zbrodnia i grabież. Jak Niemcy tuszują prawdę o sobie” przedstawiają w gruncie rzeczy fatalistyczny obraz minionych dekad, gdzie sprawiedliwość dziejowa znikła gdzieś w oparach poprawności politycznej: najpierw wobec Moskwy, a z czasem również wobec Berlina. &nbsp;<br><br>Ciekawostką może być fakt, że Wojciech Polak i Sylwia Galij-Skarbińska bardzo konkretnie odnoszą się do potencjalnych roszczeń Polski wobec Niemiec. Autorzy monografii trafnie punktują argumentację Berlina, w ramach której straty w przeszłości zostały wyrównane i nasz kraj nie ma podstaw do formowania roszczeń. Przyjęta przez rodzimych naukowców metodologia nieuchronnie prowadzi do wniosku, że przez minione dekady nie było konsensu politycznego i społecznego, aby jawnie wystąpić z żądaniem reparacji wobec naszego zachodniego sąsiada. Wojciech Polak i Sylwia Galij-Skarbińska w ostatnim rozdziale książki sporo miejsca poświęcają obecnej partii rządzącej. Zdaniem autorów, Prawo i Sprawiedliwość realizuje „Polską rację stanu”, podnosząc temat wyrównania strat Polski za II Wojnę Światową. Mimo iż światopoglądowo daleko mi do obecnego obozu władzy, doceniam starania w przedmiocie rewizji dawnych ustaleń. &nbsp;Narracja autorów przedstawiona w książce „Zbrodnia i grabież. Jak Niemcy tuszują prawdę o sobie” skutecznie przekonała mnie do wiary i nadziei, że sprawa ta zostanie w końcu pomyślnie rozwiązana. Jak konkludują Wojciech Polak i Sylwia Galij-Skarbińska, III RP posiada obecnie wszelkie narzędzia, aby egzekwować swoje roszczenia wobec Berlina, tak jak w przeszłości uczyniły to inne kraje-ofiary nazistowskiej III Rzeszy.&nbsp;<br><br>Książka „Zbrodnia i grabież. Jak Niemcy tuszują prawdę o sobie” zawiera ponad pięćset stron. W środku znajdziecie merytoryczne uzasadnienie dla roszczeń Polski wobec Berlina. Ponadto tutorzy zamieścili w swojej publikacji wiele cennych fotografii, dokumentujących straty II RP poniesione w latach 1939-1944.</p><p>Wojciech Polak i Sylwia Galij-Skarbińska zabierają głos w ważnej dla Polaków sprawie. Polecam książkę polskich naukowców, jeśli szukacie rzetelnego źródła w przedmiocie trudnych relacji na linii Warszawa-Berlin. Czy będą kiedyś lepsze? PO przeczytaniu książki „Zbrodnia i grabież. Jak Niemcy tuszują prawdę o sobie” nie mam wątpliwości, że lepsza przyszłość wymaga przede wszystkim konfrontacji z bolesną przeszłością. Przede wszystkim ze strony niemieckiego rządu, bez względu na to, kto akurat stoi na jego czele.</p>

<p>&nbsp;</p><p>Lubię trafiać na książki, o których istnieniu często nie wiemy, a wszyscy ich potrzebujemy. Taka publikacja w moich oczach jest książka „Zbrodnia i grabież. Jak Niemcy tuszują prawdę o sobie” autorstwa Wojciecha Polaka i Sylwii Galij-Skarbińskiej. Ponad pięciuset stronicową publikacją ukazała się nakładem wydawnictwa Biały Kruk jeszcze w 2019 roku. Minęło trzy lata, kiedy przypadkiem trafiłem na monografię polskich badaczy historii i stosunków międzynarodowych. Wspomniane dzieło koncentruje się na trudnych relacjach polsko-niemieckich po zakończeniu II Wojny Światowej. Nie jest to jednak książka nudna, skupiona na faktologii czy też przepełniona datami. Przeciwnie! Wojciech Polak i Sylwia Galij-Skarbińska kompleksowo omawiają relacje &nbsp;Polski z naszym zachodnim sąsiadem. Przyznaje, zaskoczyło mnie takie holistyczne podejście do omawianego tematu, a fakt, że książka „Zbrodnia i grabież. Jak Niemcy tuszują prawdę o sobie” kończy się nawiązaniem do polityki prezentowanej przez Prawo i Sprawiedliwość, czynią ją aktualną dla kolejnych miesięcy 2023 roku. A kto wie, może również po tegorocznych wyborach do parlamentu na jesieni? &nbsp;</p><p>Wojciech Polak i Sylwia Galij-Skarbińska prezentują bardzo przejrzysty pomysł na swoją książkę. Spora objętość może odstraszać co bardziej ceniących sobie czas czytelników, ale w tym wypadu warto zrobić wyjątek. Po pierwsze język, jakim posługują się polscy naukowcy, okazuje się zrozumiały i logiczny nawet dla laika. Chronologia zaproponowana przez autorów pozwala im w trzech rozdziałach omówić najważniejsze kwestie związane z relacjami na linii Warszawa – Berlin. &nbsp;</p><p>Pierwszy rozdział książki „Zbrodnia i grabież. Jak Niemcy tuszują prawdę o sobie” jest najbardziej obszerny, ponieważ dotyczy spraw, które determinowały relacje sąsiadów na kolejne dekady. Wojciech Polak i Sylwia Galij-Skarbińska opisują skalę grabieży nazistowskiej machiny wojennej, która niewiele miała wspólnego z potrzebą podbijania nowych terytoriów. Jak przekonują polscy historycy&nbsp;w książce „Zbrodnia i grabież. Jak Niemcy tuszują prawdę o sobie”, hitlerowcy planowali każdy element swojej agresywnej napaści na Polskę we wrześniu 1939 roku. Śmierć miała się monetyzować, ludziom odbierano ich dobra, a złoto przesyłano do stolicy, gdzie dalej było ono przewożone do stolicy narodowosocjalistycznych Niemiec: Bawarii. Z lotu ptaka, przedstawione przez Wojciecha Polak i Sylwię Galij-Skarbińską fakty wyglądają jak działanie zorganizowanej grupy przestępczej. Wszystko pod płaszczem „nowoczesnych Niemiec”, jak lubił powtarzać Adolf Hitler. Z tą nowoczesnością w książce „Zbrodnia i grabież. Jak Niemcy tuszują prawdę o sobie” autorzy mają kilka razy problem.&nbsp;</p><p>&nbsp;Szczególnie widać to w II rozdziale książki „Zbrodnia i grabież. Jak Niemcy tuszują prawdę o sobie”, związanym z metodami tuszowania niemieckich zbrodni w przeszłości. Niemcy w 1955 roku zostały przyjęte do NATO, kilka lat wcześniej wdrożono Plan Marshalla, który podniósł zrujnowany kraj z kolan. Przez kolejne lata nasi zachodni sąsiedzi, jak przekonują Wojciech Polak i Sylwia Galij-Skarbińska, potrafili spieniężyć zrabowane w przeszłości dobra i budować na nich kapitał i bogactwo Republiki Federalnej Niemiec. Momentami czułem się zniesmaczony, gdy polscy badacze bezceremonialnie odrywali prawdę o politykach niemieckich. Mowa tu https://******.**. o Angeli Merkel, która z frazesami na ustach pojawiała się w Warszawie i zapewniała o bliskich relacjach Berlina z Warszawą. Była kanclerz Niemiec nigdy nie podjęła działań zmierzających do wyrównania strat poniesionych przez Polskę z tytułu agresji nazistowskich Niemiec. Co więcej, przez wiele lat swojej kariery politycznej aktywnie wspierała Władimira Putina. Zawierała wielomiliardowe kontrakty na surowce energetyczne, pompując tym samym ogromne kwoty w rosyjską armię. Hipokryzja aż nadto widoczna i takich fragmentów w książce Wojciecha Polaka i Sylwii Galij-Skarbińskiej znajdziecie więcej. Wiadomo, politykom z zasady się nie wierzy, ale usystematyzowana praca pozwala lepiej zrozumieć mechanizmy ślizgania się przez niemieckich decydentów. &nbsp;</p><p>Ostatni, trzeci rozdział przedstawia punkt widzenia autorów na sprawy współczesne, szczególnie uwzględniające politykę. Autorzy książki „Zbrodnia i grabież. Jak Niemcy tuszują prawdę o sobie” podnoszą argument, że sprawa reparacji wojennych nigdy nie została przez Polskę zamknięta. Poprzednie dwa rozdziały na pewno okażą się istotne z punktu widzenia polskich interesów, ale to właśnie trzeci wyjaśnia skomplikowaną naturę tej sprawy. Wojciech Polak i Sylwia Galij-Skarbińska w interesujący sposób argumentują, że dla Niemiec Polska wciąż nie jest równorzędnym partnerem w relacjach międzynarodowych. Tym samym nie należy brać jej roszczeń na poważnie. &nbsp;</p><p>Pod koniec książki „Zbrodnia i grabież. Jak Niemcy tuszują prawdę o sobie” Wojciech Polak i Sylwia Galij-Skarbińska przedstawiają dalsze perspektywy relacji polsko-niemieckich. I tutaj znów niespodzianka, ponieważ polscy historycy nie pozostawiają złudzeń, że Berlin otworzy się na Warszawę i uczyni ją częścią zachodniego świata. Weryfikacja tych slow przyszła niespodziewanie szybko. Pamiętamy zamieszanie wywołane nota dyplomatyczną polskiego MSZ w przedmiocie wyrównania strat na rzecz Polski. Olaf Scholz kontynuuje politykę Angeli Merkel. W niewygodnych sprawach kanclerz Niemiec lubi milczeć i z prawa milczenia skorzystał również w kwestii polskich żądań wysuniętych przez PiS pod koniec ubiegłego roku. &nbsp;<br>&nbsp;<br>P.S. Książka może wydawać się gruba, ale w środku znajdziecie sporo ilustracji! &nbsp;</p>