Zakochany jeniec

Ostatnie dzieło Jeana Geneta, wydane już po jego śmierci, jest literackim reportażem, który w elegancki sposób łączy się z epickim poematem o erotycznej sile rewolucji. Książka ta służy jako jego literacki testament i stanowi niezwykłe świadectwo trwającego do dziś konfliktu. W 1967 roku, Jean Genet, uznawany za największego skandalistę literackiego we Francji po II wojnie światowej, zmagał się z depresją, napędzaną serią samobójstw oraz śmiercią bliskich mu ludzi. Po nieudanej próbie odebrania sobie życia, u Geneta pojawili się przedstawiciele afroamerykańskiej organizacji Czarne Pantery, szukając jego wsparcia. To spotkanie zapoczątkowało jego najnowszą i ostatnią podróż jako niepokornego buntownika. Przez kolejne lata Genet wielokrotnie podróżował do Stanów Zjednoczonych oraz spędził ponad sześć miesięcy w palestyńskich obozach w Jordanii. W miarę angażowania się w rewolucję, stał się jej „zakochanym jeńcem”, jednocześnie głęboko oddanym walce i krytycznym wobec jej medialnego wymiaru. Napotkania te przywróciły mu chęć życia. Po obejrzeniu w 1982 roku skutków masakry w Sabrze i Szatili, Genet zdecydował się po czterech dekadach powrócić do tworzenia prozy, ponownie wstawiając się za wykluczonymi i prześladowanymi.