Zabójstwo Rogera Ackroyda. Herkules Poirot. Tom 4

Ta książka to czysty genialność. Tylko wyjątkowo doświadczeni czytelnicy kryminałów będą mieli pewne przypuszczenia co do tożsamości przestępcy. Reszta z nas, zwykłych śmiertelników, będzie miała bardzo podobną reakcję do tej, którą ja miałam na końcu. Szczęka opadła. Nie miałam najmniejszego pojęcia. Przyznaję, że podejrzewałam przestępcę bezpośrednio po dokonaniu morderstwa, ale w miarę postępu narracji szybko odrzuciłam tę osobę. W tym momencie prawie wszystkie postacie były podejrzane.

Piękno tej historii polega na tym, że nigdy nie spodziewamy się kolejnych akcji. Ostateczne objawienie jest jak uderzenie w głowę, a czytelnik zda sobie sprawę z tożsamości przestępcy dopiero po wniesieniu oskarżenia, czyli wtedy, gdy Poirot w zasadzie wyjawia całą prawdę. Ja nie mogłam nawet uwierzyć Poirotowi. Musiał się pomylić! O nie, nie pomylił się. Kiedy morderca w końcu się przyznał, dopiero wtedy do mojego mózgu dotarło, że to właśnie się stało. Można powiedzieć, że Christie niejako wprowadziła czytelnika w błąd narracją. Można powiedzieć, że pewne fakty zostały zatajone. Ale tylko autorka o jej umiejętnościach mogła coś takiego zrobić. Zdobyła serca czytelników nawet po tym, jak sprawiła, że poczuli się jak kompletni głupcy.

Tak wiele słyszałam o tej książce, że stałam się nieco zmęczona. W końcu, jak dobry może być kryminał? Po prostu morderca zabija ofiarę; detektyw przyjeżdża, aby zebrać wskazówki i sprawdzić alibi; detektyw rozwiązuje zagadkę; morderca idzie do więzienia. Koniec. Taki jest schemat wszystkich powieści kryminalnych, prawda?

Fakt, że została ona napisana prawie 90 lat temu sprawił, że jeszcze bardziej zastanawiałam się nad jej renomą. Biorąc pod uwagę ilość tajemnic i zbrodni, na które jesteśmy narażeni w dzisiejszych czasach, czy to w książkach, w telewizji, w filmach, czy nawet w prawdziwym życiu, przetrwanie próby czasu jest mało prawdopodobne. Ale "Zabójstwo Rogera Ackroyda" robi to.. Nie jestem wielkim wyjadaczem, bo nie czytałam zbyt wiele z gatunku, ale ta książka prawdopodobnie zdołałaby zawrócić w głowie nawet najbardziej analitycznym i doświadczonym czytelnikom.

To moja najszybsza lektura do tej pory. Zdumiewające! Książka nie do odłożenia, dosłownie! I pomyśleć, że to moja pierwsza książka Agathy Christie. Nic dziwnego, że Christie jest jednym z najlepiej sprzedających się autorów wszech czasów. Ona jest niewiarygodna. Jedyną pociechą po przeczytaniu wspaniałej historii jest świadomość, że na pożarcie czekają kolejne książki tego samego autora...

Agatha Christie oferuje swoim czytelnikom zaproszenie - zaproszenie do kupienia książki i rozwiązania intrygującej zagadki z morderstwem.

Zagadka była naprawdę podchwytliwa, choć już na samym początku miałam swoje podejrzenia. Pewien nacisk został położony na drobną informację, której tak naprawdę nie musieliśmy znać, a która zdradzała okoliczności. Niewiele dodało to do historii i dla mnie miało tylko na celu danie zabójcy wymówki, by nie być zabójcą. Więc to była oczywiście ta osoba. Większość czytelników wydaje się być całkowicie oszołomiona tym odkryciem, ale ja zauważyłam to na kilometr, być może tylko dlatego, że widziałam ten sam chwyt użyty w książce innego autora. Nie zamierzam wymieniać nazwy książki, ponieważ wszystko może wyjść na jaw. Niemniej jednak, gdy w końcu się potwierdziło i tak przyniosło mi to ogromną radość. Rzeczywiste zdarzenie morderstwa było tak dyskretne, schowane pomiędzy dwoma akapitami, na widoku, że zawsze zostanie przeoczone przy pierwszym czytaniu.

Prawdziwym sukcesem pisarstwa Christie jest jej napęd w narracji. Nie da się tego czytać w powolnym, spokojnym tempie. Szturmem przechodziłam przez strony i rozdziały. Właściwie przeczytałam całą powieść w jeden wieczór i prawie na jednym posiedzeniu. Christie daje ci tylko tyle informacji, aby utrzymać cię w niepewności, ale nie na tyle, aby ostatecznie potwierdzić swoje podejrzenia, przynajmniej, aż do pamiętnego ujawnienia. Poirot wiedział o tym od początku; po prostu trzymał mordercę tak blisko, jak to tylko możliwe, przez tak długi czas, przez cały czas go wabiąc.

Proza Christie jest zwodniczo prosta, w stylu modernizmu. Pędzi do przodu, nabiera tempa, zmierzając do punktu kulminacyjnego: pojedynczej linijki dialogu, która bez wątpienia przyprawiła niejednego czytelnika o opad szczęki. Autorka zgłębia również stan psychiczny swoich bohaterów i wykazuje się znajomością teorii psychoanalizy Freuda. To pozwoliło jej na tak wiele, a Poirot korzysta z tego również, gdy rozważa możliwe motywy morderstwa, jakie może mieć jego linia podejrzanych.

Ogólnie rzecz biorąc, genialna książka. To nie będzie ostatnia powieść Agathy Christie, którą przeczytam.

Mój ulubiony cytat z książki:
"Jakie to dziwne, że kiedy człowiek nosi w sercu jakąś własną tajemną teorię, do której właściwie nie chce się przyznać, a usłyszy ją z ust kogoś innego, z pasją jej zaprzecza".

Agatha Christie oferuje swoim czytelnikom zaproszenie - zaproszenie do kupienia książki i rozwiązania intrygującej zagadki z morderstwem.

Zagadka była naprawdę podchwytliwa, choć już na samym początku miałam swoje podejrzenia. Pewien nacisk został położony na drobną informację, której tak naprawdę nie musieliśmy znać, a która zdradzała okoliczności. Niewiele dodało to do historii i dla mnie miało tylko na celu danie zabójcy wymówki, by nie być zabójcą. Więc to była oczywiście ta osoba. Większość czytelników wydaje się być całkowicie oszołomiona tym odkryciem, ale ja zauważyłam to na kilometr, być może tylko dlatego, że widziałam ten sam chwyt użyty w książce innego autora. Nie zamierzam wymieniać nazwy książki, ponieważ wszystko może wyjść na jaw. Niemniej jednak, gdy w końcu się potwierdziło i tak przyniosło mi to ogromną radość. Rzeczywiste zdarzenie morderstwa było tak dyskretne, schowane pomiędzy dwoma akapitami, na widoku, że zawsze zostanie przeoczone przy pierwszym czytaniu.

Prawdziwym sukcesem pisarstwa Christie jest jej napęd w narracji. Nie da się tego czytać w powolnym, spokojnym tempie. Szturmem przechodziłam przez strony i rozdziały. Właściwie przeczytałam całą powieść w jeden wieczór i prawie na jednym posiedzeniu. Christie daje ci tylko tyle informacji, aby utrzymać cię w niepewności, ale nie na tyle, aby ostatecznie potwierdzić swoje podejrzenia, przynajmniej, aż do pamiętnego ujawnienia. Poirot wiedział o tym od początku; po prostu trzymał mordercę tak blisko, jak to tylko możliwe, przez tak długi czas, przez cały czas go wabiąc.

Proza Christie jest zwodniczo prosta, w stylu modernizmu. Pędzi do przodu, nabiera tempa, zmierzając do punktu kulminacyjnego: pojedynczej linijki dialogu, która bez wątpienia przyprawiła niejednego czytelnika o opad szczęki. Autorka zgłębia również stan psychiczny swoich bohaterów i wykazuje się znajomością teorii psychoanalizy Freuda. To pozwoliło jej na tak wiele, a Poirot korzysta z tego również, gdy rozważa możliwe motywy morderstwa, jakie może mieć jego linia podejrzanych.

Ogólnie rzecz biorąc, genialna książka. To nie będzie ostatnia powieść Agathy Christie, którą przeczytam.

Mój ulubiony cytat z książki:
"Jakie to dziwne, że kiedy człowiek nosi w sercu jakąś własną tajemną teorię, do której właściwie nie chce się przyznać, a usłyszy ją z ust kogoś innego, z pasją jej zaprzecza".

Ta książka to czysty genialność. Tylko wyjątkowo doświadczeni czytelnicy kryminałów będą mieli pewne przypuszczenia co do tożsamości przestępcy. Reszta z nas, zwykłych śmiertelników, będzie miała bardzo podobną reakcję do tej, którą ja miałam na końcu. Szczęka opadła. Nie miałam najmniejszego pojęcia. Przyznaję, że podejrzewałam przestępcę bezpośrednio po dokonaniu morderstwa, ale w miarę postępu narracji szybko odrzuciłam tę osobę. W tym momencie prawie wszystkie postacie były podejrzane.

Piękno tej historii polega na tym, że nigdy nie spodziewamy się kolejnych akcji. Ostateczne objawienie jest jak uderzenie w głowę, a czytelnik zda sobie sprawę z tożsamości przestępcy dopiero po wniesieniu oskarżenia, czyli wtedy, gdy Poirot w zasadzie wyjawia całą prawdę. Ja nie mogłam nawet uwierzyć Poirotowi. Musiał się pomylić! O nie, nie pomylił się. Kiedy morderca w końcu się przyznał, dopiero wtedy do mojego mózgu dotarło, że to właśnie się stało. Można powiedzieć, że Christie niejako wprowadziła czytelnika w błąd narracją. Można powiedzieć, że pewne fakty zostały zatajone. Ale tylko autorka o jej umiejętnościach mogła coś takiego zrobić. Zdobyła serca czytelników nawet po tym, jak sprawiła, że poczuli się jak kompletni głupcy.

Tak wiele słyszałam o tej książce, że stałam się nieco zmęczona. W końcu, jak dobry może być kryminał? Po prostu morderca zabija ofiarę; detektyw przyjeżdża, aby zebrać wskazówki i sprawdzić alibi; detektyw rozwiązuje zagadkę; morderca idzie do więzienia. Koniec. Taki jest schemat wszystkich powieści kryminalnych, prawda?

Fakt, że została ona napisana prawie 90 lat temu sprawił, że jeszcze bardziej zastanawiałam się nad jej renomą. Biorąc pod uwagę ilość tajemnic i zbrodni, na które jesteśmy narażeni w dzisiejszych czasach, czy to w książkach, w telewizji, w filmach, czy nawet w prawdziwym życiu, przetrwanie próby czasu jest mało prawdopodobne. Ale "Zabójstwo Rogera Ackroyda" robi to.. Nie jestem wielkim wyjadaczem, bo nie czytałam zbyt wiele z gatunku, ale ta książka prawdopodobnie zdołałaby zawrócić w głowie nawet najbardziej analitycznym i doświadczonym czytelnikom.

To moja najszybsza lektura do tej pory. Zdumiewające! Książka nie do odłożenia, dosłownie! I pomyśleć, że to moja pierwsza książka Agathy Christie. Nic dziwnego, że Christie jest jednym z najlepiej sprzedających się autorów wszech czasów. Ona jest niewiarygodna. Jedyną pociechą po przeczytaniu wspaniałej historii jest świadomość, że na pożarcie czekają kolejne książki tego samego autora...