Za zamkniętymi drzwiami

Bardzo często napotykałam wzmianki o tej książce B.A. Paris na facebooku, instragramie czy stronach poświęconym literaturze. Ciężko było nie zastanawiać się, czy rzeczywiście szum wokół niej jest proporcjonalny do jej jakości i przyjemności z czytania. Przeczytawszy streszczenie, od razu zaintrygowało mnie, co kryje się za tak zwaną idealną parą. Nie spodziewałam się, że Jack może być tak okrutny! Czytając opis, szybko staje się jasne, że biedna dziewczyna Grace będzie więziona przez Jacka za wieloma fasadami. Fizyczna fasada: wielki dom otoczony wysokimi murami, stalowe zasłony i kraty na oknach – zalążki Alcatraz. Fasada psychologiczna: pokazywanie innym, że wszystko jest w porządku, idealna para w idealnym domu, wspaniałe imprezy, miłość na pokaz. Na pozór Grace i Jack mają wszystko, by być szczęśliwymi. Pierwsze rozdziały oferują nam wgląd w ich idealną codzienność: kolacja z przyjaciółmi, wyjście do restauracji... pozornie niegroźne wydarzenia, ale napięcie jest wyczuwalne, atmosfera jest ciężka, czai się niepokój. Powiedzenie „Pozory mylą” nie może być adekwatniejsze niż tu. „Za zamkniętymi drzwiami” po raz kolejny pokazuje nam, że ludzie widzą tylko to, co chcemy im pokazać, niewielu z nich próbuje dowiedzieć się więcej i zadowala się tym, co chcemy im pokazać, nawet jeśli są to tylko kłamstwa i pozory, które w rzeczywistości kryją ludzkie nieszczęście. Muszę powiedzieć, że lubię Jacka Angela jako postać. Może nie pod względem jego działań czy procesów myślowych, ale jest dobrze rozwinięty jako bohater i autentyczny przez całą książkę. Powiedzmy sobie szczerze, mógłby być właściwie moim sąsiadem i osobiście nie zauważyłabym, że ma dwie strony. Pewnie też dałabym się nabrać i ponieść jego dobrym manierom. Punktem kulminacji negatywnych emocji „Za zamkniętymi drzwiami” są nie tyle psychiczne tortury, które stosuje Jack, co obojętność ludzi. Ci przyjaciele wokół niej, którzy mimo że są, to nie stanowią oparcia, przy których można wypłakać swojego nieszczęścia. Tak blisko, a jednak tak daleko, nie przejmując się tym, co dzieje się w tym domu po zamknięciu drzwi. Temat przemocy domowej i kontroli jest tu przedstawiony w bardzo ekstremalny sposób, a przecież to zdarza się tak często. Widać dychotomię, w jakiej znajdują się ofiary i jak trudno jest im uciec od tego koszmaru.

“Za zamkniętymi drzwiami” B.A. Paris to książka, która pozostawia ślad w głowie i sprawia, że nawet po przewróceniu ostatniej strony nie zapominamy o niej. Nie jest łatwo wybrać, co zrobić, przeczytać, obejrzeć po tylu emocjach. „Za zamkniętymi drzwiami” pozostawia swój ślad i każe nam czasem spojrzeć w inny sposób na ludzi.

"Za zamkniętymi drzwiami" to debiut B.A. Paris i bardzo mi się spodobał. Przed lekturą słyszałam wszystko, od wiwatów po "to jest takie nudne", „szkoda cennego czasu”. Byłam bardzo ciekawa, czy jeden z najpopularniejszych bestsellerów ostatnich kilkunastu lat po prostu przypadnie mi do gustu. Ten literacki debiut B.A Paris , przetłumaczony na ponad 30 języków, sprzedał się w ponad 600 000 egzemplarzy w ciągu zaledwie 6 miesięcy i wystarczy przeczytać kilka pierwszych stron, by zrozumieć, dlaczego odniósł taki sukces.

„Nic nie pozbawia nas sił równie skutecznie jak strach”

Historię opowiada sama Grace. Rozdział po rozdziale przechodzi z kiedyś do teraz. Dowiadujemy się, dlaczego jej życie z Jackiem Angelem jest takie, jakie jest. Na początku po prostu założyłam, że to nie ma prawa być takie piękne: duży dom, troskliwy mąż, który po prostu nie może obyć się bez żony. I tu zaczęły się wkradać pierwsze wątpliwości. Bo Grace ciągle podpowiada, że doskonałość nie jest tym, czym się wydaje. W pewnym momencie następuje szok: Jack w żadnym wypadku nie jest kochającym mężem. Jego zachowanie zmienia się, gdy tylko za gośćmi zamykają się drzwi. Grace dokładnie wie, że jeśli raz zachowa się niewłaściwie, będzie musiała natychmiast ponieść tego konsekwencje. Poprzez opowieści Grace poczułam się bardzo blisko niej. Razem z nią odkrywałam ciemną stronę jej męża, miałam nadzieję, obawy i snułam plany. Ta bliskość bardzo mi się podobała. Dzięki temu groza w „Za zamkniętymi drzwiami” stała się namacalna i odczuwalna. Thriller ten obywa się bez krwi, przemocy i morderstw. I to jest właśnie to, co czyni go tak atrakcyjnym. 

BA Paris udało się sprawić, że przeżyłam horror życia razem z Grace. Od „kiedyś” do „teraz” obserwujemy rozwój Jacka, który na końcu staje się niczym innym jak prawdziwym potworem i katem. Autorka nadała książce rytm, który sprawia, że płyniemy między przeszłością a teraźniejszością aż do momentu, w którym przeszłość łączy się z teraźniejszością i jesteśmy tylko w tej teraźniejszości. Okropność tego wszystkiego sprawia, że przewracasz strony, bo desperacko chcesz wiedzieć, co będzie dalej. Jednocześnie cały czas zastanawiasz się, dlaczego Grace pozwala na to wszystko i dlaczego nie udaje jej się uciec. Ale tak naprawdę uważam, że opisy w książce są bardzo realistyczne, bo wiele kobiet czuje to samo w prawdziwym życiu.

To co również warto uwypuklić w książce to fakt, że książka porusza również temat zespołu Downa i stara się pokazać jak bliscy radzą sobie w codziennym życiu z tą chorobą i jakie bywa to trudne.

To, że nowo poślubiony małżonek okazuje się psychopatą i po ślubie pokazuje swoje prawdziwe oblicze, nie jest tak naprawdę niczym nowym. Jednak w swoim debiucie B.A. Paris stworzyła w Jacku Angelu prawdziwie sadystyczną postać, która nie ma sobie równych. „Za zamkniętymi drzwiami” to naprawdę świetny thriller, który choć bez krwi i morderstw, to mrozi krew w żyłach. Daję 5 gwiazdek.