Za zamkniętymi drzwiami

"Za zamkniętymi drzwiami" to debiut B.A. Paris i bardzo mi się spodobał. Przed lekturą słyszałam wszystko, od wiwatów po "to jest takie nudne", „szkoda cennego czasu”. Byłam bardzo ciekawa, czy jeden z najpopularniejszych bestsellerów ostatnich kilkunastu lat po prostu przypadnie mi do gustu. Ten literacki debiut B.A Paris , przetłumaczony na ponad 30 języków, sprzedał się w ponad 600 000 egzemplarzy w ciągu zaledwie 6 miesięcy i wystarczy przeczytać kilka pierwszych stron, by zrozumieć, dlaczego odniósł taki sukces.

„Nic nie pozbawia nas sił równie skutecznie jak strach”

Historię opowiada sama Grace. Rozdział po rozdziale przechodzi z kiedyś do teraz. Dowiadujemy się, dlaczego jej życie z Jackiem Angelem jest takie, jakie jest. Na początku po prostu założyłam, że to nie ma prawa być takie piękne: duży dom, troskliwy mąż, który po prostu nie może obyć się bez żony. I tu zaczęły się wkradać pierwsze wątpliwości. Bo Grace ciągle podpowiada, że doskonałość nie jest tym, czym się wydaje. W pewnym momencie następuje szok: Jack w żadnym wypadku nie jest kochającym mężem. Jego zachowanie zmienia się, gdy tylko za gośćmi zamykają się drzwi. Grace dokładnie wie, że jeśli raz zachowa się niewłaściwie, będzie musiała natychmiast ponieść tego konsekwencje. Poprzez opowieści Grace poczułam się bardzo blisko niej. Razem z nią odkrywałam ciemną stronę jej męża, miałam nadzieję, obawy i snułam plany. Ta bliskość bardzo mi się podobała. Dzięki temu groza w „Za zamkniętymi drzwiami” stała się namacalna i odczuwalna. Thriller ten obywa się bez krwi, przemocy i morderstw. I to jest właśnie to, co czyni go tak atrakcyjnym. 

BA Paris udało się sprawić, że przeżyłam horror życia razem z Grace. Od „kiedyś” do „teraz” obserwujemy rozwój Jacka, który na końcu staje się niczym innym jak prawdziwym potworem i katem. Autorka nadała książce rytm, który sprawia, że płyniemy między przeszłością a teraźniejszością aż do momentu, w którym przeszłość łączy się z teraźniejszością i jesteśmy tylko w tej teraźniejszości. Okropność tego wszystkiego sprawia, że przewracasz strony, bo desperacko chcesz wiedzieć, co będzie dalej. Jednocześnie cały czas zastanawiasz się, dlaczego Grace pozwala na to wszystko i dlaczego nie udaje jej się uciec. Ale tak naprawdę uważam, że opisy w książce są bardzo realistyczne, bo wiele kobiet czuje to samo w prawdziwym życiu.

To co również warto uwypuklić w książce to fakt, że książka porusza również temat zespołu Downa i stara się pokazać jak bliscy radzą sobie w codziennym życiu z tą chorobą i jakie bywa to trudne.

To, że nowo poślubiony małżonek okazuje się psychopatą i po ślubie pokazuje swoje prawdziwe oblicze, nie jest tak naprawdę niczym nowym. Jednak w swoim debiucie B.A. Paris stworzyła w Jacku Angelu prawdziwie sadystyczną postać, która nie ma sobie równych. „Za zamkniętymi drzwiami” to naprawdę świetny thriller, który choć bez krwi i morderstw, to mrozi krew w żyłach. Daję 5 gwiazdek.

Książka jest świetna, ale pierwszy raz uważam tak nie ze względu na sam plot czy koncept a sposób jego przedstawienia. Historia w gruncie rzeczy jest dość oklepana pod względem motywu pozornie idealnego małżeństwa, a mimo to historia była dla mnie bardzo żywa. Już od samego początku czuć tą dziwną mistyczną atmosferę między małżonkami. Całość niezwykle przemyślana, nie było tego odczucia naciągania, przekłamywania i wybiegania w rzeczy niestworzone. Postacie zbudowane bardzo dobrze, z głębią. Każda miała odpowiednio nadany kontekst pomimo braku nudnych fragmentów. Osobiście przeczytałam książkę na przestrzeni dwóch dni. Motyw może oklepany, ale wykonany w najlepszej wersji i to z dodatkowym, fajnym wątkiem opieki nad osobą niepełnosprawną. Nie sądziłam, że to będzie dla mnie najciekawsza część tej książki. Podsumowując, bardzo polecam.

Niektóre historie wywołują ciarki już od pierwszej strony, a ich napięcie nie opuszcza czytelnika aż do ostatniego zdania. Za zamkniętymi drzwiami autorstwa B.A. Paris to thriller psychologiczny, który wciąga w przerażający, klaustrofobiczny świat małżeństwa doskonałego na pokaz, lecz przerażającego w rzeczywistości. To powieść, która nie tylko trzyma w napięciu, ale i zmusza do refleksji nad tym, jak łatwo można dać się zwieść pozorom.

Perfekcyjna fasada – piekło za drzwiami

Jack i Grace to z pozoru idealna para. On – przystojny, inteligentny, odnoszący sukcesy prawnik, który broni ofiary przemocy domowej. Ona – elegancka, urocza i oddana żona, która porzuciła pracę, by całkowicie poświęcić się rodzinie. Mieszkają w pięknym domu, organizują wystawne przyjęcia i są nierozłączni. Jednak im bardziej przyglądamy się ich relacji, tym więcej pojawia się niepokojących pytań.

Grace nigdy nie odbiera telefonów, nie wychodzi sama, nie pracuje, choć kiedyś miała świetną posadę. Jest zawsze szczupła, mimo że gotuje wymyślne potrawy. Ich dom ma okna z kratami w sypialni, a ona sama wydaje się coraz bardziej przygaszona. Gdzie kończy się miłość, a zaczyna obsesyjna kontrola?

Jack to postać przerażająca w swojej doskonałości. Jest mistrzem manipulacji – nie tylko wobec Grace, ale i wobec ich otoczenia. Każde jego słowo jest precyzyjnie zaplanowane, każdy gest przemyślany. To czyni go jednym z najbardziej złowrogich antybohaterów w literaturze psychologicznej ostatnich lat. Paris doskonale buduje jego postać – zimną, wyrachowaną, perfekcyjną w swoim bestialstwie.

Styl, który wciąga bez reszty

B.A. Paris posługuje się lekkim, ale jednocześnie niezwykle sugestywnym stylem. Narracja prowadzona jest z perspektywy Grace, co pozwala czytelnikowi stopniowo odkrywać jej koszmar i jeszcze mocniej wczuć się w jej sytuację. Autorka sprawnie przeplata teraźniejszość z retrospekcjami, odsłaniając kolejne warstwy tej niepokojącej historii. To sprawia, że książka nie daje wytchnienia – każda kolejna strona budzi coraz większy niepokój i pragnienie odkrycia prawdy.

Choć fabuła opiera się na dość znanym schemacie – pozornie idealne życie kryjące mroczną tajemnicę – to Paris nadaje mu wyjątkowego charakteru. Nie znajdziemy tu zbędnych dygresji czy rozwlekłych opisów – każdy fragment ma znaczenie, każdy dialog buduje atmosferę zagrożenia.

Thriller, który działa na emocje

Za zamkniętymi drzwiami to książka, która gra na emocjach. Jest momentami duszna, mroczna, wręcz klaustrofobiczna – zupełnie jak życie Grace. Czytelnik czuje jej strach, desperację i bezsilność, co sprawia, że napięcie towarzyszy mu do samego końca. W miarę odkrywania kolejnych faktów trudno nie odczuwać gniewu wobec Jacka, a jednocześnie podziwu dla Grace, która – mimo swojej beznadziejnej sytuacji – nie poddaje się.

Nie jest to jednak thriller pełen krwawych scen czy dynamicznych pościgów. Groza tkwi tutaj w psychologii, w stopniowym odkrywaniu przerażającej prawdy. To właśnie ten aspekt sprawia, że książka wciąga i zostaje w głowie na długo po jej zakończeniu.

Czy warto przeczytać?

Zdecydowanie tak, zwłaszcza jeśli lubisz thrillery psychologiczne, które zamiast na akcji skupiają się na psychologii postaci i napięciu budowanym przez atmosferę. Za zamkniętymi drzwiami to opowieść o manipulacji, pozorach i toksycznych relacjach, która udowadnia, że prawdziwe potwory często noszą maski idealnych ludzi.

To jedna z tych książek, które pochłania się w jeden wieczór – nie dlatego, że jest krótka, ale dlatego, że nie sposób się od niej oderwać. Zakończenie przynosi satysfakcję, choć po drodze emocje są naprawdę silne.

Jeśli więc szukasz powieści, która wzbudzi w Tobie napięcie, niepokój i zmusi do refleksji nad tym, jak łatwo dać się zwieść pozorom – Za zamkniętymi drzwiami to lektura dla Ciebie.

Bardzo często napotykałam wzmianki o tej książce B.A. Paris na facebooku, instragramie czy stronach poświęconym literaturze. Ciężko było nie zastanawiać się, czy rzeczywiście szum wokół niej jest proporcjonalny do jej jakości i przyjemności z czytania. Przeczytawszy streszczenie, od razu zaintrygowało mnie, co kryje się za tak zwaną idealną parą. Nie spodziewałam się, że Jack może być tak okrutny! Czytając opis, szybko staje się jasne, że biedna dziewczyna Grace będzie więziona przez Jacka za wieloma fasadami. Fizyczna fasada: wielki dom otoczony wysokimi murami, stalowe zasłony i kraty na oknach – zalążki Alcatraz. Fasada psychologiczna: pokazywanie innym, że wszystko jest w porządku, idealna para w idealnym domu, wspaniałe imprezy, miłość na pokaz. Na pozór Grace i Jack mają wszystko, by być szczęśliwymi. Pierwsze rozdziały oferują nam wgląd w ich idealną codzienność: kolacja z przyjaciółmi, wyjście do restauracji... pozornie niegroźne wydarzenia, ale napięcie jest wyczuwalne, atmosfera jest ciężka, czai się niepokój. Powiedzenie „Pozory mylą” nie może być adekwatniejsze niż tu. „Za zamkniętymi drzwiami” po raz kolejny pokazuje nam, że ludzie widzą tylko to, co chcemy im pokazać, niewielu z nich próbuje dowiedzieć się więcej i zadowala się tym, co chcemy im pokazać, nawet jeśli są to tylko kłamstwa i pozory, które w rzeczywistości kryją ludzkie nieszczęście. Muszę powiedzieć, że lubię Jacka Angela jako postać. Może nie pod względem jego działań czy procesów myślowych, ale jest dobrze rozwinięty jako bohater i autentyczny przez całą książkę. Powiedzmy sobie szczerze, mógłby być właściwie moim sąsiadem i osobiście nie zauważyłabym, że ma dwie strony. Pewnie też dałabym się nabrać i ponieść jego dobrym manierom. Punktem kulminacji negatywnych emocji „Za zamkniętymi drzwiami” są nie tyle psychiczne tortury, które stosuje Jack, co obojętność ludzi. Ci przyjaciele wokół niej, którzy mimo że są, to nie stanowią oparcia, przy których można wypłakać swojego nieszczęścia. Tak blisko, a jednak tak daleko, nie przejmując się tym, co dzieje się w tym domu po zamknięciu drzwi. Temat przemocy domowej i kontroli jest tu przedstawiony w bardzo ekstremalny sposób, a przecież to zdarza się tak często. Widać dychotomię, w jakiej znajdują się ofiary i jak trudno jest im uciec od tego koszmaru.

“Za zamkniętymi drzwiami” B.A. Paris to książka, która pozostawia ślad w głowie i sprawia, że nawet po przewróceniu ostatniej strony nie zapominamy o niej. Nie jest łatwo wybrać, co zrobić, przeczytać, obejrzeć po tylu emocjach. „Za zamkniętymi drzwiami” pozostawia swój ślad i każe nam czasem spojrzeć w inny sposób na ludzi.