Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu

4,5/5<br> Widząc pytanie tytułowe „Z miłości? To współczuję” byłam pewna, że określa ono Omanki. Okazuje się jednak, że owa litość jest kierowana do mieszkanek krajów europejskich, wychowanych w kulturze zamążpójścia z pobudek innych niż finansowe, życia w dobrobycie, zabezpieczenia się, stabilności w rozumieniu wypełnienia warunku społecznego.<br> Nigdy nie miałam styczności z takimi tradycjami, więc ten reportaż ukazał mi skrawek istnienia w całkowicie odmiennej formie.<br> Już od pierwszych stron mocno mnie on zaskoczył – a mianowicie fakt, że poddani z ogromnym szacunkiem i wdzięcznością wypowiadają się na temat swojego władcy. Dla mnie jest to coś bardzo rzadko spotykanego w momencie w którym demokracja jest panującym u nas ustrojem. Ciężko spotkać się z brakiem skrajnych opinii, a w tym azjatyckim państwie, jak się okazuje – takie głosy są skutecznie uciszane.<br> Omówione zostało wiele tematów, które mogą wydawać się nadzwyczaj interesujące w aspekcie różnic i odmienności, a także odchyleń od naszych zwyczajów. Niektóre z nich to edukacja, prawo ogólnie rozumiane, ale i rozwodowe, śluby dotyczące rodów, plemion aniżeli jednostek.<br> Dziwić się można i dyskutować na temat miejsca kobiety w społeczeństwie, jej ról, przywilejów i przepisów. Jak widać wszystkie alarmujące kwestie to te, gdzie płeć żeńska jest skutecznie poniżana.