Yellowface

Rebecca F. Kuang, znana przede wszystkim z trylogii "Poppy War", swoją najnowszą powieścią "Yellowface" przenosi nas w mroczny świat literackiego rynku, gdzie marzenia i ambicje mieszają się z oszustwami i moralnymi kompromisami.

"Yellowface" rozpoczyna się od niespodziewanej śmierci młodej pisarki. Wydarzenie to jest iskrą zapalną dla całej historii, w której napięcie rośnie z każdą stroną, prowadząc do zaskakującego finału. Główna bohaterka, June Hayward, marzy o literackim sukcesie, ale jej droga do spełnienia marzeń jest naznaczona mrocznymi decyzjami i moralnymi dylematami. Po tragicznej śmierci swojej przyjaciółki, znanej pisarki, June decyduje się przywłaszczyć jej niedokończony rękopis i wydać go pod własnym nazwiskiem. To pociąga za sobą lawinę konsekwencji, które prowadzą ją w coraz głębsze otchłanie kłamstw i manipulacji.

Główna bohaterka, June Hayward, to postać złożona i wielowymiarowa. Jej pragnienie sukcesu literackiego napędza ją do podjęcia skrajnych kroków, które z czasem prowadzą do coraz większej izolacji i wewnętrznego rozdarcia. Kuang doskonale portretuje jej ewolucję – od zagubionej marzycielki po zdeterminowaną kobietę, która zatraca swoje człowieczeństwo w pogoni za sławą. Inne postacie, takie jak Athena Liu, której rękopis June przywłaszcza, oraz różni przedstawiciele świata wydawniczego i mediów społecznościowych, stanowią tło dla moralnych konfliktów, z jakimi zmaga się główna bohaterka. 😊  😉

"Yellowface" wywołuje całą gamę emocji – od napięcia i niepokoju po współczucie i gniew. Czytelnik nieustannie balansuje między sympatią a potępieniem dla głównej bohaterki, co czyni lekturę niezwykle angażującą. Kuang mistrzowsko buduje atmosferę klaustrofobii i moralnego zamętu, zmuszając czytelnika do refleksji nad granicami etyki i moralności. Styl pisania Rebecci F. Kuang w "Yellowface" jest zarówno bogaty, jak i przystępny. Autorka posługuje się obrazowymi opisami i głębokimi analizami psychologicznymi, co sprawia, że książka jest zarówno literacko satysfakcjonująca, jak i pełna napięcia. Kuang zręcznie splata narrację z introspekcyjnymi refleksjami bohaterów, co dodaje głębi fabule i czyni ją bardziej realistyczną. To, co wyróżnia "Yellowface" na tle innych thrillerów psychologicznych, to przede wszystkim głęboki wgląd w mechanizmy rynku wydawniczego oraz wpływ mediów społecznościowych na życie pisarzy. Kuang obnaża mroczne strony tego świata, ukazując, jak daleko mogą posunąć się ludzie w pogoni za sławą i uznaniem. Książka porusza również ważne kwestie etyczne, takie jak kradzież intelektualna i przywłaszczenie kulturowe, co czyni ją niezwykle aktualną i prowokującą do myślenia. 😉

"Yellowface" to książka, która przypadnie do gustu wszystkim miłośnikom thrillerów psychologicznych i dramatów literackich. Jej wciągająca fabuła, złożone postacie i aktualne tematy sprawiają, że jest to lektura nie tylko pasjonująca, ale także skłaniająca do refleksji. Jeśli szukasz książki, która zapewni ci emocjonalną jazdę bez trzymanki i zmusi do zastanowienia się nad granicami etyki w świecie literackim, "Yellowface" jest dla ciebie.Zachęcam do sięgnięcia po tę wyjątkową powieść i podzielenia się swoimi wrażeniami! Z mojej strony polecam i zostawiam 🌟🌟🌟🌟🌟 😊 🙂

Omg, co to była za książka! Są lektury, które otulają jak koc, i są takie, które zrzucają cię z kanapy i każą kwestionować wszystko. Dzisiaj będzie o książce, która bez dwóch zdań należy do tej drugiej kategorii, bo wstrząsnęła mną tak, że do teraz zbieram myśli. To jedna z najbardziej niewygodnych, prowokujących do myślenia i jednocześnie uzależniających powieści, jakie czytałam od dawna.

"Yellowface" Rebbeca F. Kuang

Poznajcie June Hayward. Biała autorka z jednym, niezbyt udanym debiutem na koncie, która od lat żyje w cieniu swojej przyjaciółki ze studiów, Atheny Liu. Athena jest literacką gwiazdą - Amerykanka o chińskich korzeniach, której każda kolejna książka zdobywa nagrody i trafia na listy bestsellerów. June zżera zazdrość, przekonana, że sukces Atheny wynika nie tylko z talentu, ale i z jej "egzotycznego" pochodzenia, które tak świetnie sprzedaje się na rynku. Pewnego wieczoru, podczas spotkania w mieszkaniu Atheny, dochodzi do absurdalnej tragedii - Athena dławi się naleśnikiem i umiera na oczach June. A June, w akcie impulsywnej desperacji, robi coś niewybaczalnego: kradnie niedokończony manuskrypt najnowszej powieści Atheny - epickiej historii o chińskich robotnikach podczas I wojny światowej.

Po kilku poprawkach i redakcji, June wydaje powieść jako swoją, pod rasowo niejednoznacznym pseudonimem Juniper Song. Książka staje się gigantycznym hitem. A June zostaje uwięziona w sieci kłamstw, paranoi i nieustannego strachu przed zdemaskowaniem.

Czy nasza bohaterka to przypadkiem nie jest antybohaterka? Pytanie retoryczne. June jest postacią, której trudno kibicować. Jest małostkowa, pełna uprzedzeń, a jej próby usprawiedliwiania samej siebie są momentami żałosne. Ale genialny zabieg Kuang polega na tym, że całą historię poznajemy z jej perspektywy. Jesteśmy zamknięci w jej głowie, zmuszeni do patrzenia na świat jej oczami, wysłuchiwania jej racjonalizacji i odczuwania jej rosnącej paniki. To sprawia, że lektura jest tak piekielnie niewygodna - bo choć potępiamy jej czyny, to gdzieś w głębi rozumiemy jej frustrację i pragnienie bycia zauważoną. Obserwujemy, jak gubi się we własnej intrydze, jak jedno kłamstwo rodzi kolejne, a pętla zaciska się na jej szyi.

Yellowface to jednak coś więcej niż thriller psychologiczny o kradzieży (mimo, że LC klasyfikuje książkę jako literaturę piękną...). To bezlitosna, błyskotliwa satyra na to, jakim bagnem jest współczesny świat wydawniczy. Kuang, opierając się na własnych doświadczeniach, obnaża jego hipokryzję. Pokazuje, jak historie stają się produktem, jak autentyczność jest tylko kolejnym chwytem marketingowym, a wydawnictwa promują „różnorodność” tylko wtedy, gdy da się ją dobrze sprzedać. Widzimy, jak debatuje się o tym, kto ma prawo opowiadać daną historię, i jak łatwo tożsamość autora staje się ważniejsza od samej treści książki.

I choć akcja osadzona jest na rynku amerykańskim, nie mogłam oprzeć się wrażeniu, jak uniwersalne są te mechanizmy. Ta nienawiść, cancel culture, publiczne procesy w mediach społecznościowych - to wszystko można przenieść na nasze podwórko, na świat bookmediów. To ten sam rodzaj zajadłości i anonimowej agresji, z którym mierzy się June. Internetowy tłum, który w jednej chwili cię kocha, a w drugiej jest gotów zniszczyć ci życie, nie analizując faktów.

To prowadzi do smutnej refleksji. Problem polega na tym, że ta książka, choć tak ważna, może nigdy nie dotrzeć do osób, których kręgosłup moralny jest powykrzywiany jak droga w Andach. Ludzie, którzy powinni zobaczyć w niej swoje odbicie, prawdopodobnie go nie zobaczą. Bo jak pokazuje historia June, unikanie konsekwencji i wybielanie samego siebie we własnych oczach jest dziś przerażająco proste.

Końcówka zmiotła mnie z planszy. Zostawiła mnie z uczuciem katharsis zmieszanego z szaleństwem, z mętlikiem w głowie i pytaniem, kto tu tak naprawdę jest ofiarą, a kto katem. Yellowface to lektura, od której nie da się oderwać. To (arcy)dzieło satyry, które jest jednocześnie wciągającym thrillerem i niezwykle trafnym komentarzem społecznym. Nie rozumiem niskich ocen tej książki - dla mnie to absolutny fenomen. Czytajcie. Po prostu musicie to przeczytać.

Podobało mi się ale na pewno nie jest tak dobra jak ''Babel''
Narracja łączy thriller psychologiczny z elementami satyry społecznej, tworząc mroczny portret współczesnego przemysłu wydawniczego, w którym autorka porusza wątki przywłaszczenia kulturowego i nieuczciwej rywalizacji.
Główną bohaterką powieści jest June Hayward, biała pisarka, której kariera literacka utknęła w martwym punkcie. Po tragicznej śmierci swojej koleżanki i znanej autorki Athena Liu, June odnajduje jej rękopis i postanawia przywłaszczyć sobie zarówno jej pracę, jak i tożsamość kulturową, publikując powieść pod pseudonimem Juniper Song. Książka odnosi ogromny sukces, ale June musi zmierzyć się z konsekwencjami swoich decyzji, ponieważ sekret powoli zaczyna wychodzić na jaw.

„Yellowface” porusza istotne i aktualne tematy – od przywłaszczenia kulturowego i problemu „whitewashing” po trudności, z jakimi mierzą się twórcy reprezentujący mniejszości w branży zdominowanej przez nierówności i uprzedzenia. Kuang ukazuje, jak łatwo można manipulować prawdą, szczególnie w dobie mediów społecznościowych, gdzie sława i wizerunek stają się podstawowymi wartościami.

3/5
Nie poruszyła mnie ta książka w żaden sposób – nie była wzruszająca ani ujmująca, ale pozostawiła po sobie mętlik w mojej głowie. Dotyczy on wielu kwestii – chociażby poprawnego odczytania fabuły, bo mam wrażenie, że pod jedną historią zamaskowanych zostało kilka interpretacji. Wielowątkowość skryta jest pod płaszczykiem rozwoju wydarzeń z życia głównej bohaterki, gdzie tak naprawdę przemycane są nam inne tematy – momentami kontrowersyjne, cały czas będące w dyskursie społecznym i politycznym.
Cała powieść daje wydźwięk satyry, momentami jakby użyta została hiperbola.
Choć był to główny promowany motyw – praca w wydawnictwie, cały proces od tworzenia (szkice, rękopisy), po marketing i otoczkę promocji, druk dzieła, aż do ujrzenia go w księgarniach – nie wywarł on na mnie aż takiego wrażenia.
Kwestie rasizmu, hiperpoprawności, tego, kto może poruszać wybrane treści (chociażby odnoszące się do mniejszości) – są one trudne. Każdy może zabrać głos, wyrazić swoje zdanie, ale nie będzie ono prawdą objawioną, bo takowej nie ma, a wszystko to zawiera się w naszej własnej moralności.
Część kryminalna nie była dla mnie przełomowa, nie szokowała, ani nie spowodowała spadku napięcia. Wynika to z tego, że czytając czułam, że nie ma punktu kulminacyjnego, bądź był on na samym początku.
Jest to wciągająca lektura, naprawdę ciekawił mnie dalszy ciąg akcji. Aczkolwiek bywały chwile gdy monotonia przyćmiewała całą resztę – ciągle poruszane te same wątki. Myślę, że niestety nie wywołała we mnie zbyt dużego pola do refleksji, a więc nie będę o niej zbyt długo pamiętać.